mama van f mooie prachtige naam! past mooi! rosalincke zo zo twee x per week! wouw dat halen we normaal niet eens altijd met een druk gezin. Nu eens per 1,5 week ongeveer. maar met die dikke buik is niet heel gemakkelijk.. gisteren harde buiken gehad, regelmatig! yes er wordt gerommeld! haha...daarna rustig weer hoor. Nu niks aan de hand..Ik ga maar weer s poetsen, hobby momenteel ;_)
Zo laatste groei echo achter de rug...en Evelyn ik kan je de hand schudden hoor...mijn kleine meid weegt nu 3400 gram. Dus als ze jou al niet tot 40 weken laten lopen, ben ik benieuwd wat de vk vanmiddag bij mij gaat zeggen.
3400 gram is toch niet zo mega? volgens mij vrij normaal rond de 37ste week? wat zei de VK? Ik heb overigs nooit een groei echo gehad hoe meten ze dan want de baby zit nu toch opgerold in je buik?
Dat klinkt Allemaal als best grote baby's mijn dochter was met 36 weken geboren en zij woog toen 2750 wat ze aangaven dat best een mooi gewicht was voor die termijn toen. Wat betreft onze frequentie 😃 wat mij betreft mag het ook wel iets minder maar heb er nog wel genoeg plezier van om mij er toe te zetten al worden de standjes wel erg eentonig ☺️
Ik was zelf met 40 weken 3060 gram, mijn man ook. En ze maken een schatting van het gewicht naar de metingen van buik en bovenbeen. Ons meisje zou lange benen hebben en een vrij dik buikje. Maarja, metingen..... je weet t nooit!
Ah lange benen niets mis mee 😃. Bij mij zeiden ze dikke buik, klein hoofd en grote voeten. Hilarisch gaat ze er uitzien dus 😃.
Groeiechos zeggen vaak niks. Ik zou twee 9 ponders krijgen. 1e 3300gr bij 38w 2e 3400gr bij 37w... niks geen 9 pond.
Nee daarom. Maar ik spreek ze niet tegen als ze me na de 40 weken willen gaan helpen hè Ik vind mn buik onderhand dik genoeg!
Mooie foto Evelyn! Nou de vk vond het niet zo schokkend, ik zelf trouwens ook niet hoor.. Alleen als je bedenkt dat ik nu al een voldragen baby van 39wk+ draag, dan lijkt het best veel in vergelijking met mijn termijn. Ik verwacht trouwens een kind van ruim 8 pond met 40 weken. Mijn vriend en ik waren dat zelf ook en zijn nog steeds geen kleine mensen. Dus ik wacht gewoon af wanneer de kleine zich aandient, zoals ik het zelf ook zou willen hoor. Ik ben absoluut geen voorstander van eerder halen, als er geen medische noodzaak voor is. En protocol is gelukkig hier ook dat ik pas bij 41 weken mag aangeven of ik ingeleid wil worden en bij 42 wordt het standaard gedaan. Hier is het gerommel weer wat rustiger geworden...gelukkig! Madame moet op z'n minst tot zaterdag haar komst uitstellen. Dan ben ik exact 37 weken en mag ik bevallen waar ik wil. Dus nog even de knietjes bij elkaar houden.
Zo, even tijd om ons verhaal te delen, terwijl mijn Lief met Merlijn in de draagdoek rondloopt. Ziet er zó geweldig uit, ben helemaal verliefd. Op hun allebei dan he Dinsdagochtend werd ik wakker na een nacht doorslapen, wat al maanden niet was voorgekomen. Mijn Lief had hetzelfde en dat terwijl we enorm ongerust waren omdat onze kater is verdwenen (nog steeds niet terug). Ik voelde wel iets maar dacht dat dat mijn darmen waren omdat ik niet goed naar het toilet kon. Verder was ik met totaal andere dingen bezig; de kat, de kinderen, wat er allemaal nog moest gebeuren in huis voordat het klaar zou zijn, aanspreken van bouwvakkers over laatste details, of ze mee wilden uitkijken naar de kat. Ondertussen voelde ik wel af en toe een kramp maar ik besteedde er geen aandacht aan, had echt absoluut niet door dat er wel eens iets aan het rommelen zou kunnen zijn. Wel was ik enorm prikkelbaar naar de kinderen toe, kon niks van ze hebben en wilde liefst met rust gelaten worden. Rond half 3 viel ik even in slaap en schoot wakker van een pijnscheut maarja, ook daar schonk ik geen aandacht aan want vlak daarna stond de tegelzetter aan de deur voor het laatste werk. Ik grapte nog tegen hem dat ik maar beter ging zitten omdat de baby er uit wilde maar ik nam mijzelf totaal niet serieus. Het kon ook helemaal niet, ik wilde niet nu al bevallen want het ging niet volgens planning en we hadden nog twee weken en nog zo een hoop bezwaren meer. Maar toen ik na 4 uur wat bruin slijm verloor begon ik langzaam te geloven dat ik heel misschien toch iets van weeën kon voelen. Mijn Lief was gelukkig bijna thuis, heeft de boodschappen maar overgeslagen en mij even opgevangen omdat ik nogal in de stress was want ik wilde écht nog niet bevallen. Daarna toch de verloskundige maar gebeld en die was er vrij snel al had zij in eerste instantie ook niet het idee dat er echt wat ging gebeuren. Vooral omdat ik het wegpraatte; het was te onregelmatig, niet pijnlijk genoeg dus het zou wel niks zijn. Maar bij controle was het; goed, alles regelen, jij bent hartstikke aan het bevallen, 4 cm ontsluiting. Ik geloof dat het toen pas begon door te dringen maar ik dacht wel; pardon? Doe normaal dat kán helemaal nog niet. Maar ik moest meteen opvang voor de jongens regelen, de kraamzorg bellen en terug naar boven, op bed. Ze wisten immers hoe snel ik beval dus er moest echt meteen actie ondernomen worden. Het was toen kwart over vijf ofzo. Ze zou zelf na een half uur terugkomen want ze moest even naar iemand anders maar na dat half uur kwam haar collega; zij zelf was opgehouden bij die andere vrouw. Inmiddels was het wel overduidelijk dat het zover was, de weeën kwamen steeds sneller en pijnlijker maar toch nog steeds goed te doen. De vk heeft bij me op bed zitten wachten, net als mijn Lief en mijn moeder en de kraamzorg kwam even later ook. Het was allemaal zó rustig en sereen, zo precies zoals ik wilde! De vk vroeg me af en toe of ze iets mocht doen maar deed het echt alleen als ik daar toestemming voor gaf; ze wist hoe graag ik het zelf wilde doen. Uiteindelijk heeft ze bij 6cm de vliezen gebroken omdat ik al aardig wat bloed verloor en toen ging het heel snel. Ik voelde de druk van het hoofdje, dacht nog, ik kan zo wel eens gaan persen, nog geen tel later voelde ik het hoofdje staan want het begon te branden en nóg een tel later was het hoofdje er al uit. De vk heeft iets geholpen met het schoudertje en toen heb ik mijn zoon onder zijn armpjes gepakt en hem uit me getrokken en op mijn borst gelegd. Na één minuut zuchten, want persen wás het niet eens. Het was 18.45, anderhalf uur nadat de vk zei dat ik aan het bevallen was! Ik heb het dus zo goed als alleen gedaan, precies zoals ik wilde en de vk heeft zó fijn en goed rekening gehouden met onze wensen. Ik ben intens dankbaar dat ik het op deze manier heb mogen meemaken, thuis, in mijn eigen bed, op mijn eigen manier. 5 minuten later kwam de andere vk binnen, toch te laat. Dat hadden we al verwacht maar ze vond het toch heel jammer. Ik kon alleen maar genieten en stralen en dat doe ik nu nog. Dit was dan wel de meest pijnlijke, de snelste maar ook de mooiste bevalling van de drie Ik hoop voor jullie ook op zo'n mooie bevalling, ik heb ervan genoten!
Poe wat een verhaal mamavanF. Wat een koelbloedig verhaal. Wat bijzonder dat je het graag zoveel mogelijk alleen wilde doen (waarom?). En wat mooi dat het gelukt is. Je geeft aan dat dit de meest pijnlijke was, kwam dat doordat het zo snel ging? Mijn hele theorie dat je past bevalt als er voldoende rust in de omgeving is heb jij in het water doen laten vallen . Hoe zijn de andere kinderen eronder?
Ja ik ben enorm blij dat het zo is gegaan zoals ik wilde. Bij mijn andere jongens is het zo ongeveer hetzelfde gegaan, alleen dan poliklinisch en bij de tweede moesten we (vanwege medicatiegebruik) 48 uur blijven, zodat het alsnog niet fijn was. De vk en wijzelf vonden het niet nodig weer naar het ziekenhuis te gaan omdat ik zo makkelijk beval en ik wilde deze laatste keer alles zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Geen onnodig ingrijpen, geen gedoe aan mijn lijf, geen injecties naderhand e.d. En zo is het dus ook gelopen; ook die injectie om het evt. bloeden tegen te gaan en de placenta sneller te laten komen heb ik niet gehad. Was niet nodig dus kreeg hem ook niet. Waar veel anderen hem hoe dan ook gezet zouden hebben, nodig of niet, waren de 4 vk's in onze praktijk het er helemaal mee eens om het zo te doen. Ik denk dat het het meest pijnlijk was omdat ik een hele dag heb lopen ontkennen en toen ik het kon loslaten en accepteren (vanaf dat mijn Lief bij me was) ging het snel. Maar misschien ook meer pijnlijk omdat ik niet voldoende was voorbereid en de knop nog niet om was. Maar hoe dan ook, het was geen onoverkomelijke pijn, het was niet vreselijk of hels of wat dan ook wat je wel eens hoort. Het hoort er gewoon bij en als je dat kunt accepteren valt er al een heleboel weg. Maar goed, al bij al was het een prachtige ervaring en ben ik heel blij dat ik het nog eens op deze manier heb mogen meemaken. En nu zijn we compleet De middelste is heel makkelijk overal mee, is erg flexibel en blijft lekker vrolijk en ondeugend. En hij is heel lief voor zijn broertje. De oudste is zo'n beetje overspannen van alle hectiek en veranderingen dus dat gaat even wat minder maar hij is wél heel trots en blij Ze wennen vanzelf, heeft tijd nodig want er is gewoon erg veel gebeurd de laatste tijd.
Wat een prachtig verhaal mamavanF! Wat super fijn dat jullie gezin op deze manier compleet heeft mogen worden.