even zomaar een gedachte die al vaker in me op is gekomen en die ik toevallig vanmiddag met m'n vriend heb besproken. veel (jonge) ouders zullen het met me eens zijn dat (de eerste tijd met) kinderen niet bepaald relaxt zijn als het gaat om bijv slaaptekort... er zijn mensen die, ondanks dat ze uiteraard moeten presteren op hun werk, best wel eens ff weg zullen sukkelen achter hun bureau omdat ze ZO ontzettend moe zijn... maar, hoe zit dat mensen mensen die zich dit echt NIET kunnen veroorloven zoals chirurgen.... of denk bijv aan piloten, of vrachtwagenchauffeurs.... ook die mensen krijgen kinderen ... hoe zouden zij omgaan met extreem slaaptekort??
Mijn man kan ook niet echt werken met slaaptekort. Ik deed daarom grotendeels de nachten. In het weekend sliep ik dan uit. Hij sliep dan op de bank of in zoon zijn bedje.
Manlief moet ook presteren op zijn werk. Staan dan geen mensen levens op het spel maar wel belangrijke uitslagen van onderzoeken. Hij slaapt dus regelmatig op de bank, haha. Zo pakt hij zijn rust en heb ik geen stress dat de baby mijn man wakker houd.
Mijn man moet ook alert blijven. Hij sliep regelmatig op zolder en daarnaast is hij gewend om die 14 uur per dag alert te zijn. Die reflexen worden noet zo snel minder na een nachtje slecht slapen. Dat zit er diep ingebakken.
De vader van mijn kinderen is chauffeur. Vind ook een beroep waarbij je goed uitgerust moet zijn heel de dag. De weg is best zwaar. En je ogen moeten ook open blijven anders veroorzaak je ook dodelijke ongelukken. Zo heeft denk elk beroep wel zo zijn val kuilen.
Dat is iets wat ook went, zo niet dan moet jij jezelf ook afvragen of het beroep wel bij je past. Mijn man is arts en kanoet zich dus ook niet veroorloven om weg te sukkelen tijdens zijn werk. Hij kan prima tegen een korte nacht rust. Dit moet ook in zijn werk. Onregelmatige diensten en vaak ook nog eens lange. Als je dan ook nog eens wat van het gezinsleven wil mee krijgen, kom je niet toe aan veel slaap. Wel is het zo dat als de kleine er is ik de nachten op mij ga nemen, kan ook niet anders aangezien ik bv ga geven,maar ook omdat ik eerste tijd thuis blijf en gerust overdag even kan liggen.
Ik vind het wel makkelijk gezegd dat het wel went. Over het algemeen moet je dit natuurlijk wel kunnen als je dat beroep hebt, maar wanneer je constant gebroken nachten heb, een huilbaby of weet ik veel wat, dan kan dat je echt opbreken hoor, hoe gewend je het ook bent. Slaaptekort doet echt iets geks met je.
Mijn man is verpleegkundige en kan zich dus niet veroorloven om te moe te zijn op zijn werk. (denk: pillen uitdelen, opletten enz..) Gelukkig kan (kon) hij goed tegen slaaptekort en op de dagen dat hij vroege diensten had nam ik de avond/nacht dus voor mijn rekening.
En bij mijn jongste deed ik het sowieso alleen 's nachts, ik gaf bv en ze lag bij ons in bed. Beetje onzin om hem daarvoor wakker te maken vond ik.
Mijn man sliep in het begin apart in een andere kamer.. Hij kwam de eerste week continue te laat en dat kon natuurlijk niet.. Na enkele maanden was hij ermee gewend.. Nu doet hij een geluiddempend koptelefoon op (als hij vroege dienst heeft).. ik lach hem altijd uit haha..
Ik werd eens geopereerd door een chirurg die na afloop tegen m'n moeder zei (ik was toen 15) dat hij al 48 uur achtereen aan t werk was. M'n moeder was blij dat ze dat niet vooraf wist . Het is goed gegaan!
Hier ben ik het gedeeltelijk mee eens. over het algemeen genomen voor een aantal nachten went het wel idd. Lange termijn met huilbaby of iets dergelijks is een ander verhaal. Wij hebben beide een beroep die alertheid eist. Wij vervoeren per binnenvaartschip over het algemeen containers maar vaak ook met gevaarlijke stoffen. Wij draaien ploegendiensten meestal en dan zorgt degene die wakker is en vaart ook voor de kleine zodat de ander ongestoord kon slapen. Liet de planning het toe en waren we beide wakker dan zorgde ik voor de kleine dan ook de nachten en ging mijn man varen. Werkte perfect.
Ik ken een (vrouwelijke) chirurg die wel al begonnen is met werken na het bevallingsverlof, maar nu in de eerste maanden nog geen operaties doet. Simpelweg omdat ze nog niet voldoende hersteld is na de bevalling en daardoor nog niet volwaardig kan werken op haar oude niveau.
Mijn gynaecoloog vertelde me dat toen hij 2 kleine kindjes had, zijn vrouw en hij zoveel mogelijk afwisselden (beide gynaecoloog trouwens), vaak familie probeerde inschakelen enz. Ik denk dus dat als iemand werkt in een sector waarbij alertheid een vereiste is, dat je je leven zal moeten proberen inrichten op die manier dat je toch voldoende kunt blijven functioneren. Ook als dit betekent dat je hiervoor geld moet uitgeven (opvang, nanny,...)
Super dat ze beseft waar haar grenzen liggen en dat ze niet direct weer 100 % wilt meedraaien. Dat lijkt me nog het gevaarlijkst, mensen met zo'n belangrijke functie die zich willen bewijzen en daardoor dingen doen waar ze eigenlijk van weten dat het beter is om er nog mee te wachten.
En toch is jet zo. En mensen die alert moeten zijn weten vaak goed waar hun grenzen liggen. Die gaan dus bijvoorbeeld op andere momenten slapen of op een andere plek als dat nodig is.