Mijn man is lief, vrolijk, gaat op in z'n werk en hobby's. Hij heeft het graag gezellig met me en is dol op een lolletje. Maar deze man kan niet omgaan met onze zoon van 1,5 jaar die extra zorg nodig heeft. Sinds hij er is, is mijn man gestrest en snel gefrustreerd. Hij wil dat zoonlief zich aanpast en begrijpt niet dat dat niet kan. Zodoende komt de zorg voor ons mannetje meer en meer op mijn schouders terecht. Ik begin uitgeput te raken en heb minder zin in seks, weinig energie om wat leuks te gaan doen. Maar als ik dan vraag of mijn man de kleine een nacht van me overneemt ziet hij dat niet zitten. Want de zorg voor onze zoon (die ik dus voor 90% doe) kost hem enorm veel energie. Mijn man trekt zich terug nadat hij zich lichamelijk voelt afgewezen en stopt nog meer tijd in z'n hobby's. Daardoor raken we elkaar meer en meer kwijt en dat verwijt hij mij. Want ik wijs hem af. Ik heb er niet de energie voor om dit voor ons tweeën elke keer uit te pluizen en wil graag dat mijn man naar een therapeut gaat om uit te zoeken waarom onze nieuwe leefsituatie hem zoveel energie kost. Daarmee wil ik bereiken dat hij stopt met mij te beschuldigen en meer zelf inzicht krijgt. Hopelijk snapt hij dan ook dat ik dit op dit moment niet trek. We wilden graag volgend jaar voor een tweede gaan, maar dat plan is even in de vriezer beland. Ik zie het niet zitten. Ook dat maakt hem verdrietig en boos op mij. Ik denk aan Asperger omdat z'n vader dat ook heeft. En als ik erop Google komen 56 van de 61 kenmerken overeen. Waar kun je zoiets het beste uit laten zoeken? Hoe breng ik dit het beste over op mn man? Want als hij weigert kan ik dit niet blijven volhouden. Iemand (ik) moet lief zijn voor mij, de moeder van zijn kind. Ons kind gaat voor alles. Als hij onze zoon en mij zo blijft behandelen, zonder naar zichzelf te willen kijken kan ik niet bij hem blijven en gaan we (voorlopig) ergens anders wonen...help...
Wat zou de diagnose veranderen? Mijn man heeft misschien autisme, aangezien zijn vader en mijn zoon het hebben en hij wat kenmerken heeft, maar we laten het niet testen omdat een diagnose iemand niet verandert. Hij zal zich dan niet ineens anders gedragen. En kenmerken opzoeken... Als je dat op internet bekijkt heeft iedereen autisme of wat dan ook. Dus wees daar voorzichtig mee. Als je man het wilt laten onderzoeken moet hij eerst naar de huisarts. Maar enkel als hij daar achterstaat, wil hij niet dan houdt het op. Maar nogmaals: wat hoop je te bereiken? Asperger is namelijk geen reden om zich zo te gedragen, mijn man heeft moeite met veel sociale dingen maar stelt zich wel open en vraagt hulp als iets niet lukt. Voor onze relatie en zijn vaderschap is het geen probleem, omdat zijn intentie gewoon goed is en hij ontzettend veel van ons houdt en voor ons over heeft. Dus probeer het niet op te lossen met een mogelijke diagnose want dat kam niet, helaas...
Dat vraag ik me ook af....wat als het wel zo is. Wat dan? verandert je mening dan? je gevoel? Hij is dan nog steeds hij maar dan met een diagnose. De zorg voor jullie kindje verandert er voorlopig ook niet van?
Klinkt inderdaad als een niet-wenselijke situatie, een neerwaartse spiraal. Is relatietherapie iets voor jullie? Hier zou ik eerder aan denken dan te gaan zoeken naar een diagnose. Want dat geeft m niet per se meer inzicht in jullie relatie en hoe met elkaar om te gaan. Sterkte gewenst en hopelijk gaan jullie er samen uitkomen.
Dat hoop ik ook, en even heel vervelend maar ik zeg het wel: als je relatie nog niet helemaal goed is over 7 mnd, wacht dan asjeblieft met kindje 2 (zie je onderschrift) Bij mensen in mijn omgeving was het tweede kindje de doodsteek, em dat wil je ook niet.. Heel veel sterkte!!!
Natuurlijk mag mijn man zich niet zo gedragen. Maar het zou voor mij heel veel verschil maken of hij dat doet vanuit onmacht of omdat hij gewoon egoïstisch en gemeen is bij keuze! Daarbij zou het voor hem zelf denk ik ook fijn zijn om te begrijpen dat de wereld er voor mij en mn zoon anders uitziet dan voor hem. En als hij ervoor openstaat dat ook hij deels verantwoordelijk is, dan bespaart ons dat allebei een hoop energie!
Het is inderdaad fijn als hij hoort dat hij de wereld anders ziet, mocht hij autisme hebben. Maar egoïstisch of gemeen gedrag kun je niet verklaren met deze diagnose. Zeker als volwassene heeft hij zeker geleerd hoe het "hoort". Mijn zoon begrijpt niet dat anderen ook behoeften en een mening hebben, maar hij weet wel hoe hij zich moet gedragen al is dat "mechanischer" omdat hij het niet voelt maar nadoet. En hij is 6.
Zou je man ervoor openstaan denk je? Want dat blijft het belangrijkste. Stel dat de diagnose komt, hoe voel jij je daarbij, los van de gedragsverandering waar je op hoopt. Ik vind het bijv geen probleem, ass of geen ass hij blijft dezelfde maar sommige mensen vinden enkel een diagnose al reden om te gaan rennen zeg maar Weet je man van jouw vermoedens?
Autisme of niet, hij moet natuurlijk zijn gedrag veranderen. Dus ik zou proberen daar met hem over te praten, op een constructieve manier. Leg hem uit wat jij van hem verwacht, geef hem bv specifieke taken. Mijn man heeft adhd, dat is vastgesteld na de geboorte van onze jongste, als hij alleen is kan hij wel dealen net z'n adhd, maar twee kinderen geven zo veel prikkels dat dat weer problemen op z'n werk geeft etc. Hij krijgt nu hulp met plannen maar ook medicatie, daardoor gaat het beter. We hebben hele specifieke afspraken, dat werkt heel goed.
Ik heb Asperger, en wat je vertelt klinkt inderdaad heel bekend maar dat blijft lastig via internet. Het is niet zo dat een diagnose hem een "excuus" geeft voor zijn gedrag. Het is wel dat de diagnose een opstapje kan zijn naar de juiste hulp. Asperger is een deel van je, dat kun je niet veranderen. Je kunt het niet wegstoppen en je "gewoon" gedragen als de rest. Was het maar zo makkelijk. Ik heb dat lange tijd geprobeerd en raakte daarvan in een depressie. Maar je kunt wel met Asperger leren omgaan. Ik heb zelf hulp via de Stichting MEE. Die halen de ergste druk van mijn schouders door dingen waar ze mee kunnen helpen ook echt te doen. Ik raak zelf bijvoorbeeld altijd erg in de stress van rekeningoverzichten, in te vullen formulieren, of stapels kopieën die ik moet maken en opsturen, ik krijg daar geen overzicht over. Als zoiets nodig is laat ik het weten en dan kom ik met alle papieren naar hun toe en helpen ze me eruit. Dat alleen al geeft zoveel rust in mijn leven dat ik nu veel meer andere dingen kan hebben dan eerst en me veel meer ontspannen voel. Vaak is het zo dat iemand met Asperger door bepaalde dingen enorm overprikkeld en gespannen raakt. Als je één punt van spanning weet te bereiken en weg weet te nemen, zoals bij mij al het papierwerk, dan doorbreek je de cirkel en gaat de rest vaak veel beter. Dus om die reden zou ik zeker zeggen: praat er met hem over, leg hem vooral uit dat een diagnose hem en jullie relatie kan helpen, en als hij ervoor gaat en de juiste diagnose uiteindelijk heeft kan een klein beetje hulp al zoveel dingen beter maken. Maar "gewoon" zoals elke andere man zal hij nooit worden.
Je mag me pb-en als je wilt. Hier is het onderzoek naar een autismemspectrum stoornis bij mijn partner net geweest. We hebben 18/11 een adviesgesprek. Weet nog niet wat er uit gaat komen (dat horen we dan) maar er is wel gezegd dat er veel aanwijzingen zijn. Herken mijn partner in die zin niet helemaal in jouw partner omdat mijn partner juist wel heel erg op onze dochter gericht is. Maar ik herken wel dingen. Om officieel vast te stellen moet je via de huisarts een verwijzing hebben voor 2e lijns ggz in jullie regio. Dan kan eea in gang gezet worden als ze daartoe reden zien. Succes. Het is heel moeilijk weet ik helaas uit ervaring. Voor jou maar ook voor hem. Wij hopen op goede hulp voor ons allebei. Hulp die zonder dit onderzoek onbereikbaar zou zijn.
Therapie hebben we ja. Dat betekent dat alles helder voor hem is als we daar de deur uit lopen en een paar dagen later gaat het weer mis, omdat zij check een nieuwe situatie voordoet die voor mij precies hetzelfde is, omdat het in de kern om hetzelfde gaat. Voor hem is het heel anders omdat de situatie in het grote geheel geen exacte kopie is van de vorige keer. Mijn man is een schat en ik wil bij hem blijven. Maar ik heb het nodig dat hij van zichzelf weet dat hij de wereld anders ervaart dan ik. En dat dat niet mijn of zijn schuld is...
Ik denk ook dat het voor jou makkelijker accepteren word over hoe de situatie is als hij meer inzicht krijgt in zichzelf. Juist omdat hij nu elke verantwoordelijkheid van de relatie bij jou legt ( jouw overal de schuld van geeft) Als hij meer inzicht krijgt in zichzelf dan zal hopelijk zijn houding veranderen en dat zou voor jou al veel uitmaken. Waardoor het ook makkelijker wordt voor jou om weer tijd en energie te maken om intiem te zijn. Zo raak je in een opwaartse spiraal ipv een de neerwaartse waar jullie nu in zitten. Een diagnose zal hem niet veranderen denk ik maar hopelijk wel meer inzicht geven. Sterkte ermee in elk geval
Zelf dacht ik er eerst ook over. Maar verdrietig genoeg hebben we een zieke zoon. Dit trekt zo'n wissel op de energie voorraad van mn man dat hij zich steeds meer terug trekt. De gevolgen kun je hierboven lezen. Hij hoeft niet te veranderen. Ik hou van hem met welke label ook. Maar z'n gedrag, ook al komt het voort uit een stoornis of syndroom, daar moet wel wat mee. Al is het alleen al dat hij een plek krijgt om op te laden, zodat hij mij niet leeg zuigt...
Mijn man heeft thuis gezien dat het gedrag van mijn schoonvader (die een heel ander en moeilijker karakter heeft dan mijn man) altijd met de mantel der liefde weggestopt werd. Mijn schoonmoeder suste de boel en deed er alles aan om conflicten uit de weg te gaan. Mijn schoonvader is nu behoorlijk onuitstaanbaar, mijn man heeft niets geleerd en word boos als ik een situatie bespreekbaar maak ipv uit de weg ga. In zijn ogen zoek ik ruzie. Is best wel complex. Ik kan onmogelijk alles hier vertellen, maar ik vind het best wel sneu voor mn man. Maar ja, hij is nu volwassen, wij hebben er last van. Dus hij moet het nu maar leren.