Firstname, ik snap je helemaal hoor. En ik denk toch dat je je man er op het moment van de geboorte best bij wilt hebben. Zodat dat magische moment wel echt van jullie samen is. Maar die hele toestand die daarvoor plaatsvindt, dat hoeft van mij ook allemaal niet zo nodig. Ik vind dat ik een goeie relatie heb (getrouwd met de liefde van mn leven) en ik zit lekker in mn vel en daar heeft het ook niets mee te maken in mijn ogen. Zoals sommige hier beweren volgens mij. Ik denk wel dat sommige mannen het wel heftiger vinden dan ze toegeven aan hun vrouwen en best kunnen schrikken van hoe het er aan toe kan gaan. De dingen die bij een bevalling horen zoals urenlange weeën en ontlasting etc. Iedereen weet dat t erbij hoort, maar daar hoeft mijn man echt geen getuige van te zijn hoor. Het heeft ook te maken met hoe je in elkaar steekt. Ik trek de lijn even door naar iets waar ik t laatst met n vriendin over had (ander onderwerp maar t deed me eraan denken) Ik ben zelf absoluut niet iemand die bijv. mijn toiletdeur open laat staan en mijn ding doe waar mijn man bij is. Vriendinnen van mij doen dat wel, onder het mom van 'je schaamt je toch nergens voor bij je man' Ik vind dat het dus niks met schaamte te maken heeft, maar sommige dingen zijn van mezelf en waarom moet hij daar bij zijn? En je hoeft je ook weer niet tè gemakkelijk bij elkaar te gaan voelen vind ik. Ieder stel is daar anders in en dat is prima. Mijn man klopt ook altijd eerst op de deur voordat ie binnenkomt in de badkamer. Ik vind dat dus super galant van hem. Maar terugkomend op de bevalling, ja het is de geboorte van jullie kind en hij heeft t recht erbij te zijn. Maar liever wanneer het kindje geboren wordt dan tijdens die uren van lichamelijk ongemak die er aan vooraf gaan. Ik begrijp dus helemaal dat je er niet op zit te wachten. Veel vrouwen willen de steun van hun man en sommige vrouwen doen het liever met iemand anders erbij en de vk. Zoals ze vroeger ook deden. Ik was uiteindelijk dolgelukkig met mijn geplande ks die we hebben ingepland omdat ik te erg opzag tegen de bevalling. Beste beslissing ooit (voor mij dan )
Ik had het niet zonder mijn man willen doen. Wat een geweldige steun heb ik aan hem gehad. En als je bezig bent dan interesseert het je echt niet hoe je erbij ligt. Je kan altijd aangeven dat hij bij je hoofdeind moet blijven staan. Snap eigenlijk ook niet zo dat je wel je moeder erbij wilt hebben maar niet je partner. Moet er niet aan denken dat mijn moeder er bij zou zijn!
ik zou toch ook liever mijn partner erbij hebben dan mijn moeder. Maar die keuze is aan jou. Al ben ik het wel eens met de andere dat je hem dit niet ontzeggen.
Dit is precies hoe ik er ook over denk. Maar...dat doet niet iedereen. Dus ik kan niet zeggen dat je je man er wel bij MOET laten zijn. Dat moeten jullie zelf samen beslissen.Wij hebben het alle keren echt samen gedaan. En ik moet er niet aan denken dat hij er straks niet bij zou zijn. Mijn man is er voor mij bij en staat meestal gewoon bij mijn hoofd, maar hij heeft ook echt wel eens een keer down-under gekeken. Als hij daar geen moeite mee heeft heb ik het ook niet. Ik ben daar op dat moment niet eens mee bezig. Terwijl ik toch verder best preuts ben. Douchen en toiletgang zijn bij mij privé, daar heb ik echt niemand bij nodig. Ook mijn man niet. maar op het moment van bevallen ben ik met heel andere dingen bezig Ik hoop dat jullie samen een oplossing vinden waar je beiden tevreden mee bent!!
Ergens begrijp ik het wel. Ik had vantevoren ook het gevoel van ik doe het liever alleen. Maar dan echt alleen met de vk en ook niet mijn moeder. Maar man man man wat was ik blij dat mijn man erbij was!!! Ik heb tijdenss de bevalling maar twee momenten gehad die ik een beetje ongemakkelijk vond, maar die hebben totaal niet geleid tot ene vervelend gevoel over de bevalling ofzo. Ik vond het moment waarop ze zeiden van ga maar persen heel erg akward. Manlief stond erbij en keek ernaar en toen had ik wel even zoiets van oh god wat moet ik nou? En tijdens het persen maakte de verpleegkundige hem nieuwsgierig omdat ze de haartjes van de baby al zag en toen ging hij kijken. Maar achteraf ben ik er juist blij mee, want ze zeiden toen tegen mij dat hij nog van heel ver moest komen en voor mijn gevoel had ik precies door waar het hoofdje zat achteraf bleek dat dus ook te kloppen toen ik dat aan mn man vroeg. Blijkbaar hadden zij en ik een andere definitie van "heel ver". Mijn man heeft me verder wel echt door de bevalling heen gesleept en zonder hem was het nog veel zwaarder geweest. Ook is het fijn om er achteraf nog met iemand over te kunnen praten die er ook bij was zonder verstand van zaken. Misschien kun je voor jezelf op een rijtje zetten wat precies de momenten zijn waarvan je nu denkt dat je het vervelend vindt als hij erbij is. Dan kun je ze met hem bespreken en kijken of je een middenweg kunt vinden. Dat je bijvoorbeeld hem een teken geeft als je het niet meer fijn vindt en dat hij dan wel in de kamer blijft maar even buitenje gezichtsveld gaat zitten oid. Just a thought... Of dat hij erbij mag zijn maar dat jullie afspreken dat als het jou belemmert dat je hem weg kunt sturen ofzo.. En wat zijn familie betreft: dit lijkt me toch echt iets tussen jullie en zij hebben daar niets mee te maken. Alleen wat je man wil is belangrijk, want hij moet zijn kind geboren kunnen zien worden (rare zin).
Heb niet alles gelezen maar nog een toevoeging: mijn man bleef ook aan het hoofdeind staan en heeft niet daar gekeken. MAAR: na de bevalling bleven we nog een paar dagen in het ziekenhuis. Hij moest mij telkens naar wc helpen, helpen met spoelen etc want ik kon niet meer lopen en armen niet bewegen. Dus vervolgens heeft hij nog veel onsmakelijke dingen moeten zien. Dus staar je niet blind op alleen die bevalling. Bij een kraamweek komt nog veel meer kijken.
Ik had het niet zonder mijn man willen doen. Maar hoe staat jouw man er in? Als jullie dezelfde mening hebben hierover, dan is het prima. Maar ik kan me voorstellen dat je man er wel graag bij wil zijn. Houd er rekening mee dat tijdens de ontsluitingsweeën de verloskundige er niet de hele tijd bij is. Maar ik neem aan dat je man sowieso in de buurt moet blijven, zodat hij je bij kan staan als dat nodig is.
Hier 3 bevallingen gedaan en altijd met mijn man erbij. Het is ook nooit een onderwerp van gesprek geweest of ik hem wel/niet erbij zou willen hebben. Vooral je eerste kindje is zo ontzettend bijzonder omdat je dan ook niet weet of je het ooit nog een keer zal meemaken. Mijn man heeft overigens echt niet naar mijn onderkant staan gluren. De eerste bevalling was best spannend omdat onze zoon te vroeg werd geboren en het niet helemaal voorspoedig ging maar wat was ik blij dat hij erbij was om me te steunen en moed in te praten en ik zal ook nooit vergeten hoe opgelucht we waren toen die ging huilen toen die het levenslicht zag.
Ik zou er overigens weer niet aan moeten denken dat mijn moeder of andere aanverwanten bij de bevalling zouden zijn haha
Mijn vader wilde destijds niet bij de bevalling van mijn moeder zijn. Dat in het kader van: dat gebeurde vroeger ook niet. Mijn opa is daar toen best boos over geworden. Hij mocht er nooit bij zijn, behalve toen mijn oma beviel van een doodgeboren kindje. Dat zijn dus dingen die absoluut niet leuk zijn en hij had dus liever bij de andere bevallingen geweest. Veranderende tijden, andere meningen. Ik was dus erg blij met mijn man. Preuts ben ik inmiddels op dat gebied niet meer (na de MMM) dus wat dat betreft kan het me echt niets schelen. Ik ben tijdens de weeen ook onder de douche geweest (kijken of het hielp) en ik wil eigenlijk niet door iemand anders dan mijn man ondersteund worden, dat vind ik dan weer niet prettig. Hem vertrouw ik volledig en down under voelt voor mij nu eigenlijk als een noodzakelijk kwaad als mensen eraan zitten. Beetje vergelijkbaar met de controle bij de tandarts .
Als je het niet fijn vindt dat hij jullie baby echt geboren ziet worden, dan kan hij toch alleen bij het hoofdeinde blijven staan? de mannen in mijn omgeving, die bij de bevalling zijn geweest, hadden nog meer respect voor hun vrouw/vriendin. Heb ze ook nooit horen klagen over het feit dat vrouw/vriendin niet meer aantrekkelijk was. Het waren juist de vrouwen die hier soms onzeker over waren. Ik vind dat je nooit zomaar je man/vriend kan ontzeggen om bij de bevalling aanwezig te zijn. Jullie hebben samen deze baby gemaakt en wil je ook dat jullie samen de zwaardere kanten en leuke kanten van ouderschap aangaan. Maak gewoon duidelijke afspraken met hem en maak een plan. En vertel vooral over je twijfels.
ik vind het ook erg dubbel, want stel dat TS nu zou typen dat zij en papa uit elkaar waren, dan had waarschijnlijk iedereen geroepen dat ze het lekker met haar moeder moest gaan doen, maar omdat ze nog samen zijn geeft dat papa opeens meer rechten ofzo, maar zijn ze niet samen dan niet @TS ik zou als ik jou was wel nagaan waar deze gevoelens vandaan komen, je hebt ze niet voor niets dus ga ermee aan de slag, ik vind dit dat jij maar moet omdat papa ook recht heeft, het is jou lichaam en jouw bevalling blijf in gesprek met je partner en ga uitzoeken waar deze gevoelens vandaan komen, en of ze terecht zijn
Bij mijn 1e kindje zag ik daar ook wel een beetje tegenop. Ik wilde hem er wel graag bij hebben maar we hebben wel goede afspraken gemaakt dat hij gewoon naast me zou gaan zitten en niet het volle zicht zou hebben op mijn onderkant... Ik was bang dat ik helemaal uit zou scheuren en hij dat helemaal zou gaan zien Gelukkig heeft hij zich goed aan de afspraken gehouden en is hij netjes naast me blijven zitten/staan. Bij ons 2e kindje maakte het me eigenlijk niet eens meer zoveel uit omdat ik het zo mooi vond die 1e keer dat we samen dat moment deelden dat ik ons kindje op mijn buik kreeg en we daar samen getuige van waren. Dat eerste moment samen als het kindje er net is is geweldig! Heb me geen minuut meer druk gemaakt om wat hij wel en niet zou zien. Hij vind me hoe dan ook nog steeds aantrekkelijk. Geloof me..als je volop weeën hebt heb je niet eens tijd om na te denken over andere dingen en maakt het je allemaal niet meer uit.
Ik ken dit gevoel helemaal niet. Een bevalling is zoiets bijzonders dat wil je toch alleen maar delen met je partner, althans dat is mijn gevoel. De geboorte van onze jongste (eerste kindje van ons samen) was enorm bijzonder. Ik was om 4 uur s'nachts op de verloskamer. Mijn man is de hele tijd bij mij geweest, super zorgzaam (dat is hij altijd, maar toen nog meer) Hij zat eigenlijk de hele tijd bij mij, streelde mijn rug als ik dat wou, gaf me drinken, hield me vast of ondersteunde me als ik dat nodig had, hij sprak me heel bemoedigend toe superfijn! Mijn man had van te voren in het ziekenhuis al aangegeven dat hij zelf echt graag bij de geboorte wilde helpen. Toen het hoofdje geboren was laat maar zeggen, toen zei de verloskundige dat papa snel moest komen. Mijn man heeft toen het hoofdje gepakt, en bij de volgende perswee had hij onze kleine man in zijn handen, zo bijzonder. Hij heeft hem toen bij mij neergelegd. Ik zou het morgen zo weer over willen doen
Ik heb mijn man twee keer bij het hoofdeinde gehad. Zo was hij er toch bij, dat wilden we allebei erg graag. Had dat moment samen ook niet willen missen. Full frontal shots hoeven van mij ook niet zo.
Dat gevoel van intens geluk en liefde op het eerste gezicht zal ik mijn man nooit willen ontnemen. Ikzelf had zoveel steun van juist mijn man en niet van het personeel. De tranen van geluk en blijdschap die mijn man kreeg toen de kleine geboren werd, vergeet ik nooit meer en zou ik voor geen goud willen missen. Het is natuurlijk jou eigen besluit en daar heeft niemand wat over te zeggen. Maar echt... denk er goed over na!! Dit is zon moment die je nooit meer vergeet en niet over kan doen. Ik neem aan dat je niet wilt dat je man je dit altijd kwalijk gaat nemen.
Kennissen van mij zijn halverwege de zwangerschap uit elkaar gegaan maar hebben wel samen de bevalling gedaan. De baby is net zo goed het kind van de vader. Of je uit elkaar bent of niet maakt dan niet zoveel uit. Ik vond het trouwens erg knap dat ze dat konden ondanks hun breuk.
Ik ben ook in bad bevallen en iedereen heeft staan kijken maar je kon niet zoveel zien in detail. Er zijn zelfs foto's gemaakt die ik met gemak durf te laten zien. Door het bewegende water zie je niet zoveel. Geeft inderdaad een veilig, beschermt gevoel. Je eigen cocon.
Mijn man en ik waren ook niet on speaking-terms toen ik moest bevallen, maar ik heb geen moment gedacht hem niet bij de bevalling te laten?! Ons kindje kon er toch niets aan doen, dat wij als partners het even moeilijk hadden? Onze zoon was uit liefde gemaakt. Klaar. Dus moest ik mijn trots gewoon opzij zetten. Ts: ik snap je dan ook niet? Wat maakt het dat jij dit intieme moment niet met je man wil delen? Hij hoort juist de enige persoon te zijn waarover je niet zou moeten twijfelen of hij bij de bevalling hoort te zijn!