Ik zie het niet als zo'n groot probleem. Er zijn zoveel soorten gezinnen en kinderen zijn daar heel flexibel in. Dat de andere kinderen bij papa wonen zie ik ook niet als een heel groot probleem eigenlijk. Er zal ook wel een flink verschil in leeftijd zijn, dus het zal sowieso niet te vergelijken zijn. Er zijn zoveel situaties waarbij vader er minder is en als dit in goed overleg gaat hoeft dit echt geen probleem te zijn. Hoeveel tbm hebben hier geen partner die 60uur in de week werkt? Ik kan me de behoefte aan eigen ruimte overigens best voorstellen. Dat is totaal anders met een partner dan met een kind. Het is echt niet zo dat als je moeite hebt met samenwonen met een partner ook moeite hebt je vrijheid op te geven voor een kind. Je hebt toch jou manier van leven en een kind gaat daar op een kindermanjer in mee die wordt daarin gevormd. Je partner is gevormd in een ander gezin dan jij heeft zijn eigen manier van leven en drukt daardoor toch een ander soort stempel in jouw ruimte.
Bedankt voor jullie eerlijke en bovenal diverse reacties. Vooral de persoonlijke ervaringen kan ik veel mee in mijn overwegingen. Ik zag trouwens dat iemand de vraag stelde of ik reeds zwanger ben. Dit is niet het geval. Juist omdat wij dit op de juiste manier willen aanpakken nemen we onze tijd. Wij hebben ook geen haast. We willen de stabiliteit bieden die een kind nodig heeft. Ook zag ik de vraag; als je niet kunt samenwonen, waarom dan wel een kind? Om heel eerlijk te zijn; ja er is sprake van bindingsangst. Ik hou van mijn partner maar ik ben realistisch genoeg om te kunnen zeggen dat ik niet zeker weet dat ik tot aan mijn dood bij hem zal blijven. Ik zou het fantastisch vinden om het idee te hebben dat deze liefde voor eeuwig is maar de cijfers spreken voor zich; eeuwige liefde is zeldzaam. Eeuwig respect is in mijn ogen wel een keuze. Wat is stabiliteit anno 2015? Hoeveel kinderen komen niet zonder dat zij erom vragen in vechtscheidingen terecht of zitten vast aan ouders die elkaars bloed wel kunnen drinken en welk voorbeeld krijgen kids van nu daarvan mee? Ik kan wel zeggen; er zijn nog een hoop voors, tegens, twijfels, vragen etc. Nog een hoop op een rij te zetten en een hoop ervaringen te delen. Totdat de tijd rijp is en de situatie verantwoord is zal er geen kindje komen. Ik zal nooit omwille van mijn kinderwens de situatie forceren. Heel erg bedankt voor jullie meningen en adviezen, andere ervaringen blijven uiteraard zeer welkom!
Dit is wel iets om héél goed over na te denken. Voor wij kinderen kregen, woonden we samen en getrouwd. Maar deze twee stappen waren veel minder groot dan kinderen krijgen. Voor we kinderen kregen schoot ook wel eens door mijn hoofd: ik houd heel veel van mijn man, maar 100% zeker dat je voor altijd bij elkaar blijft, dat kan niemand geven. Dat weerhield me niet om samen te wonen en later te trouwen. Want als je wel 20 jaar heel gelukkig samenwoont, en je mocht onverwachts toch uit elkaar gaan, dan heb je wel 20 hele mooie jaren samen gehad. De angst om ooit uit elkaar te gaat, moet het samenzijn niet in de weg staan. Kinderen krijgen vond ik veel heftiger dan samenwonen of trouwen. Want dat is definitief, permanent. Als je samen woont kan je uit elkaar gaan, als je trouwt kan je scheiden, maar als je eenmaal samen een kind hebt ben je altijd aan elkaar verbonden. Niet alleen aan je kind, maar ook aan je partner of ex-partner. Hoe het ook loopt, hoe leuk of vervelend het ook wordt in de toekomst, je bent aan elkaar verbonden. Voor altijd, onherroepelijk.
Heel mooi verwoord, ben het er helemaal mee eens. Niemand is in het bezit van een glazen bol, het leven komt zoals het komt en soms zijn bepaalde risico's echt wel de moeite waard. Persoonlijk zou ik mijn kind mee willen geven dat je gevoel volgen waardevoller kan zijn dan geloven in statistieken die haar wellicht iets moois zouden kunnen ontnemen. Leef in het moment want de toekomst is voor niemand te voorspellen.
Lekker makkelijk voor de man. Wel de lusten en niet de lasten. In mijn ogen ben je knettergek als je dat als vrouw accepteert en je daar voor leent. Even los nog van de nadelige effecten op je kind, en de boodschap/les die je je kind meegeeft.
Ik denk dat je uiteindelijk meer vrijheid overhoudt als je juist wel samenwoont. Anders komt alle zorg op jou neer. Want het klinkt allemaal leuk en aardig, maar de realiteit zal zijn dat hij er weinig voor je is, en ook weinig voor je kindje. Dat betekent juist minder regelmogelijkheden voor jou. Vergis je niet in de zorg voor een baby/kind. Ik geloof ook best dat je kindje een goede band kan opbouwen met zijn vader. Maar weten dat die vader wel altijd bij de andere kindjes is en niet bij hem/haar, men dat lijkt me echt niet te verteren. Ik vraag me ook oprecht af waarom je zo'n situatie als man zou willen aangaan. En als vrouw. Knap dat je er zo bewust over nadenkt, hoop dat je tot een weloverwogen keuze komt.
Mee eens. Ik vind overigens het argument dat tegenwoordig zoveel kinderen verstrikt raken in een vechtscheiding ed hier niet opgaan. In die situatie krijgen mensen kinderen op een moment dat ze nog samen zijn en een scheiding niet van toepassing is (over het algemeen dan ). Bewust (en vooral: vooraf) kiezen voor een afstandelijke rol als vader vind ik toch echt wat anders.
Het is inderdaad een nogal persoonlijke ervaring die niet helemaal opgaat in onze situatie. Ik snap in jouw situatie zoals ik het lees dat het prettig is dat zij niet samenwonen.