Hoi allemaal, Onze middelste zoon van 4 jaar heeft erge faalangst volgens zijn juf. Hij is een vroege leerling hij is in januari op school gekomen en zit nu in groep 2. Hij kan de leerstof goed aan en zit in een plusklasje. Hij is alleen heel erg onzeker en wil alles perse goed doen, als dit niet lukt moet hij thuis hier erg om huilen. Hij is in de klas stil en wil eingelijk nooit wat vertellen in de kring, ook geeft hij alleen maar antwoord als de juf hem wat vraagt hij steekt nooit zn vinger op. Ook wil hij overal de eerste in zijn en de beste als dit niet lukt is hij verdrietig... Hij moest bijvoorbeeld op school een tekening maken van een eekhoorn dan moet dat volgens hem zo realistisch mogelijk anders is de tekening niet goed... En zo heeft hij nog wel veel meer dingen die hem dwars zitten, nu vertelde de juf dat ze denkt dat hij erge faalangst heeft, maar ik weet het niet mischien was hij gewoon nog niet klaar voor groep 2....Hij is ook nog wel erg jong.... Wie heeft ook een kindje met erge faalangst en heeft tips hoe ik dit het beste kan aanpakken? Groetjes charlie
Ik kan wel wat tips verzinnen maar het is echt een kwestie van hele lange adem. Google maar eens op carol dweck en haar mindset theorie. En ja het werkt... Maar het duurt lang en als je de juf zo ver krijgt dat ze zich ook eens inleest en zich daarnaar gaat gedragen. (Of misschien doet ze dat al!) Het maakt echt verschil.. Maar het is echt geen quick fix.
Naar aanleiding van je post moest ik direct denken aan een stukje uit het boek 'als je kind (g)een einstein is van Tessa Kieboom
Ik heb een kind met faalangst en ik was zelf een kind en jongvolwassene met faalangst. Op school is het belangrijkst dat je kind zich veilig voelt. Bij mijn dochter (een vroege leerling van april) duurde dat tot in groep 2, dus bijna 2 jaar. Om te stimuleren dingen in de kring te vertellen sorak ik het eerst met haar door en gaf ik haar een geheugensteuntje mee. Dus als we naar bijvoorbeeld de dierentuin waren geweest kreeg ze een duplo leeuwtje mee. Niet omdat ze het anderes vergat, maar omdat ze bang was dat ze het vergat. Hielp heel goed. En steeds bespreken dat het niet erg is als het niet helemaal goed is, dat iedereen fouten maakt, en ze helpen met fouten te maken zodat ze leren dat er niets ernstigs gebeurt dat ze een fout maken. Maar dat neemt niet weg dat ze soms nog steeds bijna huilend, overgevend en stijf van de strss naar school gaat. Als volwassene kan ik zeggen dat het beter wordt maar nooit helemaal overgaat want perfectionisme is een karaktertrek, en zeker van hoogintelligente mensen, maar het wordt hanteerbaar naarmate je ouder wordt.
Ik kan mij heel erg vinden in het bericht van Juul75 en haar eigen evaring hiermee. Ik ga er nu ik student ben weer enorm onder gebukt En ik zie het ook bij onze middelste. Precies mama daarin. We leggen haar dingen goed uit, praten dingen door, leggen uit dat het niet erg is iets 'verkeerd' of niet in 1x goed te doen en belonen het ook enorm als ze toch zomaar eens iets probeert + alle stappen daarna natuurljk ook. Maar de nadruk ligt toch echt wel op dat fouten maken mag en ook hoort bij het leren en ouder worden, zelfs papa's en mama's doen nog weleens iets verkeerd. En dat is dan niet meteen stom of dom, maar gewoon niet zo handig of even vergeten en dat kan gewoon.
Abri: en dus ook het goede voorbeeld geven en niet meteen in paniek raken of boos worden als iets niet lukt
Dat is nog het lastigs... Of in mijn geval: beginnen aan iets waarvan ik niet zeker weet dat ik het kan. Maar ik kan melden... Ook ik ga vooruit
mijn zoon heeft dat. het kwam door weinig faal ervaringen. hij moest meer faalevaringen op doen met hele moeilijke dingen en ik moest er bij zijn en hem begeleiden. eerste keren waren enorm lastig. hij weigerde te doen. maar het moest. zo kwam hij na 2 uur huilen wel over de drempel en begon mee te werken. ik gunde hem dus tijd en ruimte voor zijn gevoelens en die zijn echt heftig. binnen een paar maanden was het weg. hij was niet meer bang om nieuwe dingen uit te proberen(op school dus, want op kermis wil hij juist altijd wat hij nooit gedaan heeft, ook als het heel eng is) nu heeft hij ook tekenen weer van faalangst(risico zal er altijd zijn volgens de deskundige, omdat hij dus minder faalervaringen heeft ivm andere leeftijdgenoten). omdat hij nu versneld is. met nieuwe juffen, nieuwe omgeving. maar ik doe het weer op deze manier. ik bied hem ook steeds nieuwe moeilijke dingen aan. hij leert nu piano bijvoorbeeld en daar wilde hij ook snel stoppen. dus weer een sessie van 2 uur huilen. hij mocht wel stoppen met piano maar niet voordat hij die oefening(heel eenvoudige oefening maar toch) 3 keer deed. maar goed, dus ellende. daarna lukte het wel. en hij werd zo ontzettend blij. nu oefent hij zijn piano huiswerk uit zichzelf. als het niet goed klinkt nog keer doen. 2de advies voor ons was, opbouwend werken. speelgoed met opdrachten boekjes, zoals smatgames. eenvoudig beginnen en steeds moeilijker worden. (in het begin stickers verdienen was ingezet. nu niet meer nodig) zo leert hij dus zichzelf te verbeteren. en ik leer ook om ermee om te gaan. als hij ergens tegenaan loopt. een kind dat zijn angst uitdrukt dus huilt boos etc wordt dat is niet erg. de faalangst is dat het kind echt van alles verzint om het gevoel te vermijden. dus niet echt probeert. omdat hij/zij bang is van het gevoel dat je krijgt wanneer je een fout maakt, of iets niet goed genoeg doet. als je kind overstuur raakt wanneer hij een fout maakt is hij het gevoel aan het leren. daarin steunen. knuffels etc. maar zeggen dat het niet erg is,dat helpt faalangst niet. want het is wel een slecht gevoel en als je het niet kent en weinig ervaring van hebt dan kan dat gevoel je echt overweldigen. begrip tonen voor het gevoel helpt. steeds zeggen dat het niet erg is, dat helpt niet. want dat wist mijn zoon ook, en hij kon een ander kind heel goed uitleggen 'oefenen baart kunst' etc. maar leren het gevoel te beheren en door kunnen zetten op dat moment dat is een emotionele zaak. een kind moet het nog leren.