Ik kan me wel vinden in wat Belize zegt, ze moet toch ook nog leren hoe je daar mee omgaat. Dat krijg je niet zomaar mee. Mijn dochter kan soms bij de meest onverwachte dingen opeens een vermijdende houding krijgen: er niet over willen praten, etc. Ik krijg soms het gevoel dat het een soort schaamtegevoel is. Niet eens echte onzekerheid, maar schaamte. En bijvoorbeeld een jaar later kan dat helemaal weg zijn. Ik zou me er echt niet te druk om maken en haar de tijd en ruimte geven. Ze is hard aan het ontwikkelen en het is al ingewikkeld genoeg voor die kleintjes. Verder was ik wel benieuwd, Tuc, of jij jezelf in haar herkent?
Denk ook niet dat het echt een zelfvertrouwen issue is, maar dat ze er gewoon moeite mee heeft om in het middelpunt te staan. Daarnaast willen kinderen van deze leeftijd vooral "normaal" zijn. Dochter zit samen met een jongen in haar klas in de zon leerlijn voor lezen, daar mocht in het begin ook niemand wat van zeggen. Als ze in de klas mochten kiezen of ze mee deden met de rest (letters leren) of lezen op de computer oid, kozen ze altijd voor meedoen Nu zijn ze er aan gewend en zijn ze juist trots. Van de week mochten ze allebei voorlezen in de klas en dat vond ze toch wel erg "cool" Hoe gaan jullie zelf om met dit soort situaties? In het middelpunt staan en complimentjes ontvangen. Wanneer iemand zegt "Tuc, wat heb je een mooie gordijnen!" Zeg je dan iets van "oh, die komen maar van MP hoor" of "dank je ik ben er zelf ook erg blij mee"? Kinderen nemen dit soort "gedrag" feiloos over.... Goed dat ze toch op de foto gegaan is trouwens!
Dat laatste vroeg ik me ook af. Kan het zijn dat jij vroeger weinig complimenten kreeg en te weinig gezien bent waardoor je nu geraakt bent wanneer je dochter haar 'momentjes' niet pakt? Dat het flink bij je binnenkomt als je ervaart dat je dochter hier terughoudend in is?
Ik probeer ff antwoord te geven op alles. Ik denk idd dat het niet per se zelfvertrouwen is maar idd dat in het middelpunt staan. Wat jullie vragen over zelf in het middelpunt staan....ik herken mijzelf niet echt in haar. Tenminste niet in het zo moeilijk hebben ermee. Ik vond als kind zulk soort dingen wel leuk...kon daar wel van genieten. Werd er wel wat verlegen van, maar welk kind niet? Maar ik vond het toch wel leuk....werd er niet zo verdrietig van als zij. Maar complimentjes nu zoals het voorbeeld van die gordijnen of kleding...ja dan ben ik wel iemand die zegt: o die zijn maar van ikea, of dat is al oud hoor. Maar ik krijg er geen gevoel bij dat ik er moeite mee heb. Ik vind het niet erg dat iemand dat zegt ofzo. Terwijl ik dat gevoel van dochter wel krijg, dat ze het dus echt heel erg vindt. Ik vind het zelf prima dat iemand dat zegt, krijg er alleen niet meteen een goed gevoel over van mijzelf. Ik denk niet dat het komt omdat ik te weinig gezien ben ofzo. Tenminste niet in ons gezin ofzo. Ik heb wel eens moeite in het dagelijks leven hoe mensen soms denken. Ik kan mij heel rot voelen onder opmerkingen die men wel eens maakt.over moeders die thuis zijn of niet hoog opgeleid zijn. Ik trek mij dat dus echt wel aan. Alsof je maar een dom schepsel bent. Terwijl ik dus heel wat hoogopgeleiden in mijn omgeving heb en zij qua algemene ontwikkeling en kennis niet eens bij mij in de buurt komen Maar dat is dus meer als wat er gezegd wordt al een negatieve toon heeft.
Het hoeft ookniet 'aan jou te liggen' hoor Tuc, ik vond t alleen wel n belangrijke vraag omdat ik meer in mijn kinderen herken dan verwacht. Daarom snap ik soms zo goed 'hoe ze zich moeten voelen', (denk ik dan). Maar daar ben jij heel duidelijk in. Ik heb wel t idee dat t nog kan veranderen bij je dochter. Eigenlijk geeft ze dingen heel goed aan. Voor ons, ouders, is t soms moeilijk daar naar te luisteren omdat we ze iets anders gunnen...
Ja dat klopt...het is gewoon lastig. En misschien leert ze hier wel weer het nodige van dat haar juist verder helpt, maar dat ze zo verdrietig was vind ik heel jammer...juist omdat het zoiets positiefs is.