Dit is overigens ook onzin. Onze zoon was een huilbaby, met zware reflux en een koemelkallergie. Huilde 20 uur per dag. Hij is opgenomen geweest en wij konden er altijd bij blijven. Maar wij zijn wel eens even weggegaan, we hebben nog een zoon en die moest nog een middagslaapje doen. Dan gingen we dus 2-3 uur max naar huis en dan weer terug. Altijd liepen ze dan met hem als we terugkwamen, we zijn nooit teruggekomen dat hij alleen lag te huilen. Hij is trouwens opgenomen geweest om te kijken of het huilen nog ergens anders doorkwam, bleek gelukkig niet zo te zijn. Na nexium en nutramigen aa ging het al stukken beter en huilde hij nog maar zo'n 6 tot 10 uur per dag.
Waarom is het onzin wat Fuddy zegt? Ze geeft toch aan "hier" en niet "altijd"? Ik heb ook de keuze gehad voor opname en mijn idee erbij is dat je grof gezegd 2 soorten opname hebt. 1. uitzoeken wat er werkelijk is, zoals ze bij jullie hebben gedaan. 2. ervan uitgaan dat er niets medisch is en dus het "resetten" van een baby. (en als dat echt niet lijkt te werken misschien verder zoeken) Bij het aanbod bij de oudste mocht ik er wel bij blijven, maar gaven ze ook aan dat ik vooral ook thuis kon slapen om bij te tanken. Bij de jongste lieten ze sowieso al doorschemeren dat het aan mij lag en niet aan mijn zoon. (mijn moedergevoel had uiteindelijk het wel bij het rechte eind overigens)
Sterkte hoor! Onze dochter krijgt ook Nutrilon Omneo en hierdoor is haar ontlasting ook groen en stinkt heel erg. Volgens mij komt dit echt door de voeding.
Ik heb het over wat wij qua behandeling kregen aangeboden he, onze dochter huilde hele dagen en de kinderarts gaf aan dat ze haar bij een opname in een ritme zouden priberen te krijgen. Hij gaf aan dat het advies was dat wij daar níet bij waren, omdat de ouders soms juist het probleem zijn aldus hem. Wij hebben er voor bedankt, met Nutramigen AA gestart en binnen een week hadden we een ander kind. Dolblij dat ik haar niet op heb laten nemen! Dat het bij andere ziekenhuizen anders gaat, prima, maar hier was dat dus het protocol. Als er nog niks medisch is onderzocht, zou ik nooit uitgaan van 'gewoon een huilbaby die gereset moet worden'. Hier was het dus duidelijk kma, kind stikte gewoon van de pijn. En ik hoor dat soort verhalen vaker; kindjes die bv hun hele eerste jaar veel huilen, dan als noodgreep buisjes krijgen geplaatst en ineens is het huilen over... Medische oorzaken uitsluiten is écht heel belangrijk.
Wat betreft Sab Simplex - lees dit artikel (én de edit): Infacol, wondermiddel of verkooptruc?. De kans is aanwezig dat het de klachten juist verergert en het doet in ieder geval niets. Ik zou er dus mee stoppen. Het valt me op dat je met heel veel dingen tegelijk bezig bent op een leeftijd van je kleine dat zowel de krampjespiek als de huilpiek is (zo rond de 6-8 weken). Het is het beste om veranderingen (medicatie, voeding, leefregels) afzonderlijk door te voeren en eerst twee weken te proberen alvorens iets anders te proberen/in te voeren. Anders weet je namelijk niet wat wel/niet werkt of zelfs iets verergert. Heb je inbakeren wel eens geprobeerd? (en dan bedoel ik niet een Puckababy) Overigens hier nog niet aan beginnen als de behandeling nog niet aanslaat. Pas je de reflux leefregels toe? Hoe maak je de flessen aan?
Je mag me wel een berichtje sturen Onze dochter heeft precies hetzelfde als wat jij beschrijft, vanaf de geboorte al. Daarvoor is ze 2 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis. Wat was dat ontzettend moeilijk! Maar gelukkig is ze inmiddels als weer 2 weken bij ons thuis en we hebben echt een heel ander kindje. Zo tevreden, niet meer huilen en geen pijn meer!
Is Sab simplex hetzelfde als Infacol? In dat geval zou ik eerst daarmee stoppen. Ik herken heel veel in het gedrag van jouw dochter, en sinds we met infacol gestopt zijn gaat het beter!! Dit kan reflux en in sommige gevallen ook krampjes verergeren.Mn zoontje huilde op een gegeven moment ook van voeding tot voeding
Mee eens. Ik zit heel vaak in t zkh ivm onze middelste en zovaak kleintjes die echt liggen te krijsen waar niemand bijkomt voor huilbaby protocol. Vind dat zo sneu altijd. Ouders mogen dan ook niet blijven slapen en alleen op bepaalde tijden langskomen.
Dan zal het per ziekenhuis verschillen. Misschien gewoon eens wat ziekenhuizen afbellen? Waarom niet? Heeft mijn moeder vroeger ook gedaan voor mij ivm een operatie (bij de een moest ik een week blijven en bij de ander zelfde dag naar huis). In ons zkh mag je iig bij het time out protocol de hele dag blijven als je maar 2 nachten thuis slaapt, en huilbabyprotocol dan mag je ook snachts blijven. Het is toch ook niet zo vreemd om eens naar een ander zkh te bellen? Ik zit voor mijn eigen aandoening ook in een ander ziekenhuis dan hier om de hoek staat, maar daar ga ik wel weer naar toe voor de kleine dingetjes en de kinderafdeling.
Groene ontlasting kan overigens inderdaad heel goed door de Omneo komen. Volgens mij zit daar ook jbpm in? Daar kunnen sommige kindjes ook enorm last van krijgen (meer krampjes, obstipatie of diarree). Medicatie voor reflux kan dacht ik ook niet samen met jbpm, dat werd mij in ieder geval verteld Dus ik zou eerst de komende dagen de Infacol weglaten. Helpt dat niet: dan de voeding aanpassen en 2 weken aankijken. Op laten nemen kan daarna altijd nog, toch? Konden die kleintjes maar praten... Je komt op een gegeven moment in zo'n vicieuze cirkel terecht Ik zag op een gegeven moment het verschil niet meer tussen honger, krampjes, reflux of oververmoeidheid. Echt heel naar want dan zit je echt met je handen in het haar Vervolgens raakte ik dan in paniek en dat voelen die kleintjes ook heel goed aan.. Toen heb ik op een gegeven moment gezegd dat we het anders gaan doen, terug naar de basis en stap voor stap veranderingen doorvoeren. Hier was dat eerst dus infacol weglaten: wereld van verschil. Toen de Forte voeding af gaan bouwen, het was immers geen honger wat hij had: hij wou meer drinken vanwege zn reflux. Ik gooide het toendertijd op extreem hongerige baby: dus gaf ik hem meer melk waardoor hij dus ook meer krampen kreeg en van Nutrilon Forte is bekend dat het meer kramp kan geven. En nu gaat het goed, hij heeft nog wel eens wat krampjes maar hij slaapt in ieder geval wel weer
Waarschijnlijk krijg ik een heleboel commentaar over me heen nu, maar waarom wordt er zo negatief gepraat over een opname? Als ik dat allemaal zou lezen zou ik er ook bang van worden. Mijn dochter huilde het ook constant uit van de pijn, niks hielp. Is dat dan goed voor een kind? Als je het gevoel hebt dat er iets mis is met je kind dan gaan ze je heus niet verbieden om er bij te blijven en dan gaan ze het ook niet onnodig laten huilen. Ik mocht zo vaak naar haar toe als ik wilde en mocht er zelfs blijven slapen, maar om de rust voor mijn oudste te bewaren heb ik dat niet gedaan. Maar ze zorgden super goed voor haar en namen de tijd om met haar te zitten en haar te troosten. Als ze echt verdrietig was mocht ze zelfs af en toe mee en zat ze op de zusterpost te kijken. Achteraf bleek uit onderzoeken dat haar slokdarm ontstoken was door ernstig reflux al vanaf de geboorte. Had ik haar niet op laten nemen dan waren we daar pas veel later achter gekomen en had ze onnodig veel pijn gehad. Nu werd er tenminste iets aan gedaan
Hier is mijn zokn met 6 weken ook opgenomen geweest en ik mocht er niet bij zijn (snachts de eerste 3 dagen ). Maar dat was ook voor mijn eigen rust maar ook om me zoontje te resetten. Was namelijk al 2 weken begonnen met pepti enzo... hoe moeilijk ik het ook vond het was voor ons beide beter om uit een vicieule circel te komen maar ik werd echt gek van 18 uir pd krijsen... de opname heeft hem en mij geholpen..en ja ik heb mijn baby dus alleen achtergelaten in het ziekenhuis en ja dat brak mijn hart maar belangrijk is ook dat je goed voor jezelf zorgt ze hebben er niks aan als jij zelf er compleet doorheen zit en vermoeid bent. Ik ging 2 keer per dag de eerste 3 dagen voor 3 uurtjes per keer en laatste dagen ben ik daar gewoon gebleven.. Uitiendelijk dis reflux uitgekomen. Tip inbakeren kan iok helpen ( hij krijste eerst de boel bij elkaar als ik dat deed maar na een paar keer leek hij het toch heel prettig te vinden..
Ik sta niet in het algemeen negatief tegenover een opname. Bij onze oudste heb ik de keuze ook gekregen voor een opname. Echter deze ka zag tijdens de intake al dat onze oudste flinke reflux had en ruim 1 uur na de voeding rechtop nog steeds voeding zat weg te slikken. Dus ze gaf mij de keuze voor opname, maar gaf hoe dan ook al refluxmedicatie mee. Deze arts geloofde mij als moeder en zag mij niet per definitie de oorzaak van het vele huilen. Als ik het niet had getrokken en als de medicatie en later wijzigen van voeding niet had aangeslagen had ik het waarschijnlijk ook echt als optie gezien. Mede omdat ik er 24 uur per dag bij mocht blijven. Ik heb ook gesprekken met andere ka's in verschillende ziekenhuizen gehad. 1 ka geeft al standaard aan "er mankeert nooit iets medisch". Wil jij dan daar je baby laten opnemen? Ik kan je een weerspiegeling geven van wat de kans is dat er dan gebeurd; Ze geven op gezette tijden, op de klok, een voeding en passen daarnaast de "cry it out" methode toe. Want de baby huilt niet vanwege de pijn, maar doordat de ouders iets fout doen. Als ouder zijnde mag je er nauwelijks bij blijven. En nee, je hebt dan gewoon geen keuze. Opname zonder dat je er 'te veel' bij bent of geen opname is het dan. Met dat vooruitzicht, wil jij daar je pasgeboren baby achterlaten? Sommige babys huilen omdat ze overprikkeld zijn, doordat ouders niet weten dat zij te veel prikkels afgeven. Niet bewust, niet expres. (Elke baby is anders) Sommige babys hebben het nodig om even te mopperen, beetje huilen (niet krijsen), voordat ze in slaap kunnen vallen. En sommige babys huilen uit pijn of ongemak. Deze type babys kan je niet op 1 manier helpen, dit moet eerst uitgezocht worden. Ik ben blij voor jou en je kindje dat jullie de juiste ziekenhuis en de juiste ka's en verpleegkundigen hebben aangetroffen. Maar dat betekend helaas niet dat dit zo bij elk ziekenhuis gaat. Was dat maar zo.
Het is heel fijn dat jij een goede arts en lieve verpleegkundigen hebt getroffen en dat ze je dochter troost hebben gegeven. Ik sluit me verder aan bij averlhach, het gaat vaak niet zo. Maar, ik ben pertinent tegen het scheiden van een jonge baby (sowieso jonge kinderen) en de moeder (ook de vader maar de moeder is vaak de meest constante factor in aanwezigheid en borstvoeding). Ik ben daarom niet tegen opname maar wel echt tegen de afwezigheid van de ouders bij de baby. Het zijn vreemden voor een jonge baby, veel wisselende indrukken en gezichten en dat geeft stress. Onderzoek toont aan dat een baby niet gescheiden moet worden van de verzorgers. Mocht er een ander voor je baby zorgen, moet een kindje eerst wennen en moet het een vertrouwd gezicht zijn. Bij opname zonder ouders gaat een baby van een lastige situatie (pijn en huilen) naar een vreemde plek, met vreemde mensen. Dat vind ik nooit ok.
Voor KMA hoeft je kindje echt niet opgenomen te worden: over op andere voeding en zien of dat verschil maakt. Maar kan ook goed zijn dat de medicatie voor de reflux onvoldoende werkt en de dosering omhoog moet en/of andere refluxmedicatie. Als jij je kindje niet opgenomen wilt hebben, hoeft dat dus niet en kan er vanuit de poli kindergeneeskunde ook gewoon via afspraken daar ondersteuning geboden worden. En, als je kindje wel opgenomen wordt, mag je er ten allen tijd bij blijven. Als je tegelijk ook wilt kunnen uitrusten, kun je afwisselen met je partner, dat je ombeurten een nacht in het ziekenhuis bij je kindje bent en een nacht thuis, (in het geval de opname meerdere dagen zou duren).
Opname en gescheiden worden van je kind, is vanuit hechtingsoogpunt voor je kind niet handig. Het is niet onoverkomelijk, maar afwezigheid van de vaste verzorgers levert voor een jonge baby stress op. Als je dat kunt voorkomen, moet je dat ten allen tijde doen, is mijn mening. Soms kan dat niet, bijvoorbeeld op de neonatologie, of als je als ouders er zo doorheen zit dat je op het punt staat je kind iets aan te doen: dan is rust voor ouders belangrijker, (maar zelfs dan kan dat anders en beter opgelost worden dan door opname). Observeren wat er aan de hand is, kan ook zonder opname en door gewoon heel goed naar ouders te luisteren en door te vragen. Of door opname, waarbij altijd 1 van de ouders aanwezig is.
Ik sta totaal niet negatief tegenover een opname waarbij het doel is te onderzoeken wat er medisch gezien aan de hand zou kunnen zijn. Bij onze oudste was het aanbod haar op te laten nemen onder het 'huilbaby-protocol' en daarbij gingen ze er bij voorbaat al van uit dat er medisch niks mankeerde, maar dat ze 'gewoon' even in een ritme gedwongen moest worden. Dat betekende vaste voedingstijden, zeer strict ritme qua oppakken en knuffelen, en daarnaast dus ook een zeer strict slaapritme waarbij een baby niet werd opgepakt en getroost als het lag te brullen. Ouders waren dan ook niet welkom, ouders verbieden te komen kan natuurlijk niet, maar dat was in ieder geval niet vokgens het protocol. Mijn dochter bleek wél medisch iets te mankeren, dus daarom sta ik wel negatief tegenover die aanpak. Ze had gewoon pijn. Voelde zich vreselijk. En dan was het plan haar moederziel alleen te laten huilen met die pijn en stress. Als het aanbod was geweest;'We nemem haar op en gaan haar een goed in de gaten houden, medisch onderzoeken, en vader/moeder blijft er ook bij.' Dan had ik dat denk ik wel gedaan.
Ons zoontje is in zijn eerste week een week opgenomen geweest en een maand later weer met dezelfde klachten die jij beschrijft alleen had ons zoontje ook dat hij stopte met ademen. Pas bij de 3de opname kwamen ze erachter dat het kma was in combinatie met reflux (wat wij al vanaf het begin riepen). Mijn ervaring in het ziekenhuis is verschillend. Het ligt eraan welke zuster je hebt. Maar als dit het beste is dan zeker doen! Wij zaten 24/7 bij hem op de kamer omdat we zagen dat het kindje die het hardste huilde meeste aandacht kreeg. Hebben ook elke voeding zelf gegeven. Dit heeft mij geholpen om mij minder schuldig te voelen. Maar eerlijk: ik loop nog bij de psycholoog omdat ik me verschrikkelijk schuldig voel en me mislukt voelde als moeder. Dus ik begrijp je volkomen!!
Ik lees alleen maar goede beslissingen in jouw stukje. Signaleren dat er iets mis is, een opname waarbij jullie aanwezig waren en zelfs de voeding zelf blijven geven. Je bent erachter gekomen wat er speelde. Waarover moet jij je schuldig voelen? Een goede moeder juist.
Dat begin ik nu inderdaad steeds meer te beseffen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel stress toegelaten, in het begin gaven de artsen dat de schuld. Waardoor het verder komt geen idee, maar toch is er een schuldgevoel bij de ziekenhuisopnamen. Wat ik heel lastig kan verklaren. Ik begrijp daardoor dat iemand een enorm schuldgevoel kan hebben terwijl je rationeel weet dat het niet je schuld is.