Hoi allemaal! Ik zoek enige herkenning in mijn verhaal en misschien wat tips/ervaringen. In juni 2014 hebben we de pil weggegooid. Blij als dat we waren en vol goede hoop. Super spannend! Toen ik na een paar maanden geen cyclus uit mezelf kreeg, ben ik naar de huisarts gestapt. Deze heeft me direct doorgestuurd naar de gynaecoloog. Uit onderzoeken bleek dat mijn eitjes niet groeide. Medicatie meerdere malen gehad met de hoop dat mijn lichaam zelf een cyclus zou gaan opstarten. Maar dit deed het niet. Dus zijn we in Januari gestart met clomid en pregnyl. De eerste ronde sloeg het niet aan, maar vanaf ronde 2 heb ik altijd een eisprong gehad. Dit loopt nog steeds goed. We hadden gehoopt met clomid zelf aan de gang te kunnen en kregen een halfjaar lang een klusadvies mee op de dagen dat ik vruchtbaar was. Prima. Ons uiterste best gedaan! Tussendoor hebben we een zaadonderzoek gehad in April, dit was onder gemiddeld. Maar we konden er mee zwanger worden. Onderzoek herhaalde we in juni en we kregen dezelfde uitslag. We mochten overstappen op IUI om onze kansen te vergroten en dit hebben we dan ook gedaan. Vanaf augustus zijn we hiermee gestart en we zitten momenteel in onze 3e ronde IUI. In oktober hebben we nog een uitgebreid zaadonderzoek gehad in een ander ziekenhuis. Dit was 'goed genoeg' voor IUI. Dus we mochten doorgaan. 1,5 week geleden 3e inseminatie gehad en afgelopen vrijdag kregen we een telefoontje van de gynaecoloog. Het zaad van manlief was slecht en hij twijfelde erover of we met IUI wel kans maakte. Weer een klap in ons gezicht, want de uitslagen waren toch 'oke'? We snapte er niets meer van. Hij vertelde dat we moesten nadenken over (waarschijnlijk!) IVF. Of we de laatste 3 pogingen IUI willen afmaken of we meteen doorgaan naar het volgende traject. Dus, daar zit je dan, ruim een jaar later met IVF in je schoot geworpen. Iets wat ik echt niet had verwacht als klein meisje toen ik in elk vriendenboekje schreef dat ik heel graag mama zou willen worden. En nu? Maandag hebben we een gesprek, omdat we boordevol vragen zitten. Ook over het traject IVF. Is het dan het laatste station? Als die 3 pogingen niet lukken, staan we dan definitief met lege handen? Hoe kan het dat wij binnen een jaar zover naar beneden zakken en sommige stellen er jaren over doen. Het gaat allemaal veel te snel in mijn hoofd. Heel mijn romantische beeld van kinderen krijgen is totaal verdwenen. Het genieten zit er niet meer in, we zijn alleen maar verdrietig en gefrustreerd. Het is zo ontzettend welkom. Waarom wij niet? Ik was echt totaal niet thuis in de termen IVF, ICSI, IUI. Ondertussen krijg ik er bijna iedere maand een term bij. Maar ik vraag me af of IVF het laatste station is? Wat kunnen we nog meer doen?
Hi! Wij zijn 27 maanden bezig. Vanaf 12 juni de dag dat ik een Kijk operatie heb gehad is t allemaal erg snel gegaan. tot nu toe 4 iui gehad waarvan we nu inspanning zitten te wachten of t nu eindelijk eens gelukt is. Jouw denken over ivf en laatste station komen mij erg bekent voor. MAAR je zit nu nog in je 3e iui!!! Kom op dat is een kans! het kan nog. en dan misschien ivf? so what? dat zijn 3 kansen die jullie nog krijgen! Wij stappen hierna ook over op ivf. bij ons kunnen ze niks vinden waarom t niet zou lukken. maar niemand heeft t bij jullie gezegd: het gaat niet lukken. Dus waarom doemdenken als er nog wel veel kansen zijn? Snap je echt helemaal. k*t ziekenhuis in en uit. anderen die spontaan zwanger worden. as zondag heb ik een babyshower. Nou heb ik ook geen zin in hoor! lieve meid kopie op en GEEN NIET OP. Nu niet. nooit niet!!!! twijfel je, dan kun je overleggen met artsen of een ander ziekenhuis zoeken of kliniek etc. maar geef de moed niet op! en ga van je eigen gevoel uit. Als jij echt denkt dat iui het niet gaat worden moet je je hart volgen en voor ivf gaan. En kijken wat daar de mogelijkheden zijn. Succes!
Ik begrijp je angst! Wij zitten ongeveer op hetzelfde punt. Bij jullie gaat het iets sneller, maar wees blij! De MMM is slopend, en hoe korter je erin zit hoe beter Wij hebben veel tijd verloren omdat we een huisarts troffen die wou dat we minimaal 1 jaar bezig waren. Want ik was aan het ontpillen. Grote onzin! We waren helemaal niet bezig want ik had geen eens een cyclus! Toch een jaar moeten wachten (en tot 3 keer toe gesmeekt om een verwijzing!) Sinds mei 2014 in de medische molen, en pas rond november hadden we de eerste eisprong waar we gebruik van mochten maken omdat de medicijnen niet aansloegen. De meeste mensen die er jaren over doen voor ze bij IVF/ICSI komen die hebben een partner met goede zaadkwaliteit en zelf een goeie cyclus. Dan kom je na een jaar bij de gynaecoloog en die vindt geen problemen en dan moet je het nog een half jaar zelf proberen. En daarna nog een half jaar met hormonen, en daarna nog een half jaar met IUI. Omdat ze gewoon echt kans hebben op zwanger worden, en dan moet je al die kansen pakken. Maar zelf proberen lukt niet bij jou vanwege geen goede cyclus. En als het zaad dan ook nog eens te slecht is, dan heb je gewoon hele kleine kansen en gaat blijven aanrommelen niet. En dan kom je inderdaad bij het eindstation uit. IVF/ICSI. ICSI is eigenlijk hetzelfde als IVF, alleen bij ICSI brengen ze het zaadje in het lab rechtstreeks in het eitje. Maar hier merken jullie niks van, het traject blijft hetzelfde. Maar eindstation.. dat is voor iedereen anders. Je hebt diverse opties. Bijvoorbeeld een aanvullende verzekering waarbij je ook IVF/ICSI 4 en 5 vergoed krijgt. Of de keuze om bijvoorbeeld na 2 mislukte IVF/ICSI behandelingen naar het buitenland te gaan, waar ze veel meer kennis hebben/durven/mogen dan in Nederland. Of als je de mogelijkheid hebt meerdere pogingen doen, maar dan zelf betalen. Je moet het zo bekijken: Jouw eitje probleem is nu al opgelost met medicatie, maar dit wordt ook opgelost bij IVF/ICSI. Dat vormt geen probleem in het zwanger worden. Het zaadprobleem van je vriend wordt ook met IVF/ICSI opgelost. Zolang er zaad is zijn er mogelijkheden, ook al zijn het maar echt heel erg weinig levende zaadjes. En die levende zaadjes zijn er bij jullie! Dus je moet het zo zien: IVF/ICSI gaan jullie kansen bieden waarbij beide problemen opgelost worden. Want er wordt als de IVF/ICSI goed verloopt een bevrucht en gedeeld eitje bij je teruggeplaatst. Deze moet alleen nog innestelen, en er wijst niets op dat dit niet gaat lukken. Alle problemen die jullie tot nu toe ervaren zijn op t moment van de terugplaatsing al overwonnen! Ga dus minder bezig zijn met IVF/ICSI als eindstation (ik heb het er ook een week echt moeilijk mee gehad) maar zie het eindelijk als DE kans om zwanger te worden! Maar nog belangrijker: focus je op je poging nu! Er worden soms vrouwen zwanger met nog minder dan 1 miljoen zaadcellen na opwerking bij IUI, en toch worden ze zwanger! Of je door moet gaan met IUI is lastig en dat is ook een eigen beslissing. Want wat zijn de uitslagen van het zaad? Het ene ziekenhuis wil dat er meer dan 3mlj zijn, het andere ziekenhuis houdt een grens van 2mlj aan, en weer een ander ziekenhuis maar 1mlj. Doet je huidige ziekenhuis IVF? Het doorsturen duurt namelijk ook wel een aantal maanden als je IVF in een ander ziekenhuis gaat doen. Althans hier. Dus wij kunnen gewoon nog door, en ondertussen wachten we al op de intake van IVF in januari. Maar we hopen dat we die natuurlijk mogen afbellen.
Bij ons ging het ook heel snel, begin 2013 gestopt met de pil en na 9/10 maanden eerste afspraak bij gyn in streekzh. Na 2 maanden cyclus monitoring en onderzoeken lag ik begin 2014 op de operatietafel: ernstige endometriose. Daarna direct doorverwezen naar het VU en een maand later werd al duidelijk dat het IVF zou worden. Ik weet nog goed dat ik toen ook zo in de put zat, ik wilde niet ook 'zo'n stel' worden waarbij het niet makkelijk lukt. Maar ik moet zeggen dat ik heeel snel was gewend aan dat idee. We kónden ook niet anders, en zwanger worden willen we heel graag. Inmiddels ben ik helemaal 'gewend' aan deze situatie en grapt mijn vriend wel eens dat ik bijna gynaecoloog kan worden zoveel als ik er van weet Maarrr.. (spontane) zwangerschappen van anderen blijven erg lastig om mee om te gaan, inderdaad: waarom moeten wij dit allemaal doorstaan?? En wanneer zijn wij nu aan de beurt? Merk wel dat ik het erg prettig vind om 'bezig' te zijn met bijvoorbeeld spuiten en echo's want ik heb ook maanden stilgestaan na operaties om mijn lichaam te laten herstellen (dat is erg frustrerend!)
Hier niet een zelfde traject, maar het ging allemaal wel heel snel bij ons. Na een jaar proberen om zwanger te worden, zijn we richting huisarts gegaan en kregen we een verwijzing naar het ziekenhuis. Op onze 1e afspraak daar kregen we de uitslag van het zaadonderzoek van mijn man en kregen we gelijk te horen dat we rekening moesten houden met IVF. Wat een schrik was dat! Mijn wereld stond totaal op zijn kop! Inmiddels de 1e behandeling gehad, ICSI werd het uiteindelijk zelfs en na een eerste mislukte terugplaatsing gaan we nu door met onze cryo's. Ik heb zelf altijd moeite met de term 'eindstation'. Bij ons is ICSI eigenlijk het begin! We hebben nu eindelijk echt een kans om zwanger te worden, tijdens al die maanden zelf proberen blijkt nu achteraf was die kans ongeveer nihil. In feite staan we nu in 'ronde 2', maar dan wel al met een geschiedenis van 1,5 jaar! Aan einde wil ik ook niet denken. Ons probleem (slechte zaadkwaliteit) is 'overbrugd' met icsi, nu wachten op dat mooi embryo dat zich lekker wil gaan innestelen bij mij. Makkelijk is die hele mmm niet, want waarom overkomt ons dit en raken anderen zomaar zwanger. Helaas is daar geen antwoord op en helpt het eigenlijk niet zo om met die vraag bezig te zijn, maar oneerlijk voelt het wel! Bij mij is namelijk niks mis, dus waarom dan al deze toestanden aan mijn lijf en al die ziekenhuisbezoekjes. Maar op een dag hoop ik ook een mooie test in handen te hebben!
Mijn gynaecoloog zei toen ik voor de zoveelste keer in een follikelmeting kreeg op een zaterdag/zondag dat hij me de volgende keer zelf de sleutel ging geven, kon ik t zelf regelen
Catmommy, hahaha ja we zouden dat onderhand wel kunnen ja Wij hadden vorige week een afspraak in DD en ik vroeg later aan mijn vriend (hij werkt notabene op het lab in een zh dus enigzins bekend met de zorg en medische termen ), wat vond jij er van? Hij: nou ik begreep er echt helemaal niets van waar jullie het over hadden, jullie spreken doktertaal whahaha! Dreamer, ik ben het helemaal met je eens, zo voelt het hier ook! De periode dat we het zelf probeerden was de kans gewoon nihil dus heel blij dat er ivf is. Ik heb ook eigenlijk in 2.5 jaar pas 2 kansen op een zwangerschap gehad, de verse tp en de cryo (een jaar later), beide mislukt helaas. Verder heeft mijn cyclus continu platgelegen.
Ik begrijp je volledig. Wij zijn ook 1,5 jaar bezig, enkel bij ons is alles wel ok. Zaad vn m'n man is normaal, ik heb ook geen enkel probleem. En toch wil het niet spontaan lukken. We hebben onze 2de IUI achter de rug (vandaag 13 DPO en waarschijnlijk mislukt) en moeten min nog 2 IUI's doen van het ziekenhuis, dan pas gaan we over naar IVF. Het is erg oneerlijk, ik begrijp het maar probeer idd de moed niet op te geven!! Hier (op het forum) vind je enorm veel steun!!!! Je bent niet alleen!
Ik begrijp je angst! Wij gingen in een jaar van kinderwens naar 'alleen ICSI is een mogelijkheid'. Geen tussenstapje gehad. Ook bij mij ging er door mijn hoofd 'wat als...' en hier zit ik.. weer een jaar later met een prachtige baby op schoot. De eerste ICSI poging direct gelukt! Dat het 'romantische ' eraf is snap ik ook heel goed. Toevallig had ik het er gisteren nog met mijn man erover dat ik nú al op zie tegen een volgende poging voor een zwangerschap. Niks romantisch aan, gewoon ziekenhuis, onderzoeken en vooral een heleboel onzekerheid. Ik hoop dat ik een positief voorbeeld voor je kan zijn, het is bij ons gelukkig goed gekomen, maar rooskleurig is echt anders helaas..
Bij ons hetzelfde. Eind 2012 gestopt met de pil, eind 2013 is 'ICSI de enige mogelijkheid', eind 2014: baby geboren. Eind 2015: starten voor nr. 2. Ik was wel blij dat het zo snel ging, eindelijk een echte kans op zwangerschap. Spannen wel, maar ook fijn.
@Harlene2014 ; Allereerst gefeliciteerd! Zie dat jullie 4e IUI gelukt is! Super! Ik ga er niet vanuit dat IUI niet gaat lukken, dat hebben de artsen tegen ons gezegd 2 weken terug. IUI gaat ons waarschijnlijk niet geven wat we willen en in hun ogen dus een overbodige behandeling. Daarom stelde ze IVF voor. Maar wij hebben besloten dat we de laatste 3 pogingen IUI willen afmaken, ook omdat we elke kans willen aangrijpen die we kunnen pakken. Ookal is de kans klein. Als ik jou zaadkwaliteit zie, is dan ongeveer 38 keer van wat wij hebben. Wij kwamen de laatste keer uit op 4mljn. Dus als ik dat alleen al vergelijk, snap ik wel dat de artsen zeggen dat we weinig kans maken. Ookal hoeft er maar 1 de winnaar te zijn.
@catmommy ; Ik snap je verhaal volkomen. Als de artsen niet zo moeilijk doen over doorsturen, zouden veel problemen veel eerder gezien worden. Ik heb ook moeten inpraten op onze huisarts met uiteindelijk een leugentje om bestwil. Maar ben blij dat we er snel in belandde! Ik ben blij met de woorden over de snelle MMM van ons, want soms voel ik me 'minder' dan de vrouwen die al jaren vechten en dan kom ik even mijn met 'maar' 1,5 jaar aanzetten. We gaan zeker dit jaar goed kijken naar de verzekeringen. Want de rekening van afgelopen jaar was niet grappig. Wij hadden de laatste keer 4 miljoen en toen gingen bij ons in het ziekenhuis dus al de belle rinkelen. Ik dacht echt; ooh dat is echt weinig. Maar na wat vragen bij meerdere mensen die echt een grens hebben van 3 miljoen of misschien nog wel minder, valt 4 miljoen nog 'best' mee. We gaan dan ook door met IUI, de laatste 3 pogingen. Vandaag begonnen met clomid voor IUI nummer 4. Ookal is de kans, volgens ons ziekenhuis, klein. We willen alle kansen benutten voordat we de volgende stap nemen. Die 3 maanden kunnen er ook nog wel bij We hebben volgende week een gesprek met de gynaecoloog en dan zal ik ook precies horen hoe het gaat qua IVF. Weet niet of ze het zelf doen. Dus dat zullen we wel allemaal horen.
@Willeke86 ; Wow, dat is bij jou ook snel gegaan idd! Ben trouwens wel benieuwd naar de verhalen van IVF. Hoe het zit qua hormonen spuiten etc. Soms duurt het wachten op een afspraak zo lang dat ik ook wel eens zeg; zal ik zelf even kijken? Vaak denkt de gynaecoloog niet na en denkt dat ik pas in het begin van het traject bezig ben en leg dan alles uit wat er te zien is, uuh ja dat weet ik toch Een verplichte pauze lijkt me vreselijk. Wij hebben er voor gekozen om vorig jaar vanaf april even 'niets' meer te doen, omdat we op vakantie gingen enzo. Toen pas in juli weer opgepakt. Die 3 maanden vond ik trowuens heerlijk! Maar ook omdat we toen nog niet wisten dat het zaad zo slecht was als dat ze nu beweerde. Dus wij dachten echt; oo het kan nog wel lukken, als we er niet teveel mee bezig zijn, zoals iedereen dat altijd mooi zegt Maar helaas! Hopelijk is het voor jullie snel raak!
@Dreamer29 ; Misschien omdat ons traject zo verschilt, is mijn gedachtengang over IVF net iets anders. Toen wij begonnen en ik geen cyclus had was mijn gedachten; oke, medicatie, dit gaat hem worden! Toen we na 4 rondes clomid een zaadonderzoek kregen en de hoop dat het 'goed' zat, was ik nog meer gemotiveerd, Want het ging ons lukken! Toen we in juli het tweede onderzoek kregen en ze spraken over IUI, was ik nog steeds gemotiveerd, elke keer kwam ik in gedachte een stukje dichterbij mijn doel en kreeg ik steeds meer hoop van het ziekenhuis, waar ik na elk stukje van het traject weer afgegooid werd. Omdat het ons toch niet ging helpen. Nu met IUI had ik zo'n vertrouwen, dat zou zeker maar 1 of misschien 2 rondes nodig zijn. Zo slecht is het zaad niet, dus dat laatste stukje zwemmen red hij makkelijk. Maar na de laatste telefoontje over IVF en het slechte zaadkwaliteit ben ik wel weer van mijn stukje hoop geschopt. Telkens denk je; dit gaat werken, dit wordt het voor ons, nog een paar maanden volhouden en dan toch krijg je weer een telefoontje dat het niet zo is en dat ze er geen vertrouwen in hebben. Zo schommelen tussen hoop en verdriet is eigenlijk het vermoeiendst voor mij. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven, maar hopelijk snap je waarom ik zeg dat het een eindstation is. Een laatste 'poging', waarvan ik natuurlijk super hoop dat het ons brengt waar we willen, maar ook bang in mijn achterhoofd dat ik straks weer een belletje krijg dat we toch niet teveel hoop moeten hebben.
@LaLaS ; Wauw! Dat is wel super mooi! Ik hoop dat als we IVF wel nodig hebben, dat het net zo snel gaat als bij jullie. Iedereen roept hard dat onze dag ook echt komt, maar dan denk ik; dat zeggen ze ook tegen de mensen die écht geen kindjes kunnen krijgen. En daar is het ook niet gelukt. Waarom zou het bij ons dan wel zo zijn? En soms hoor je mooie verhalen dat mensen jaren in de MMM hebben gezeten en van de 2e zo zwanger zijn geraakt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit