Ik vraag me wel eens af in hoeverre je gevoelens, emoties en angst beïnvloed worden door hormonen... waar ik nu tegenaan loop is: wij zijn een samengesteld gezin, de kinderen van mijn partner worden enorm beïnvloed door hun moeder. Zijn hier met tijden echt onhandelbaar en dat is erger geworden sinds de laatste discussie tussen de ouders nu zo'n twee maanden geleden. Hiervan geeft ze mij de schuld maar ik denk eerder dat ze door mijn zwangerschap beseft dat hun inderdaad niet meer bij elkaar zullen komen. Nu krijg ik door het onhandelbaar gedrag steeds vaker een heel benauwd gevoel voor als de baby komt. Mede doordat het nu hierdoor vaak botst tussen mijn partner en mij vraag ik me af of ik de juiste keus heb gemaakt met het zwanger worden. Het is niet dat we pas kort bij elkaar zijn dus dat ik dit nooit opgemerkt zou hebben het is echt sinds twee maanden omgeslagen. Ik ben nu vijf maanden zwanger. Ik baal zo enorm van mijn gedachte...wil die gedachte ook absoluut niet hebben. Ik zag het voor die tijd heel positief in daarom vraag ik me af zijn dit de hormonen die spreken?
Tja hormonen kunnen echt wel invloed hebben, maar voor wat ik zo van het scherm lees klink je vrij rationeel. Het lijkt niet iets wat je ' opeens ' vindt /opvalt. Ja, voor de ex kan het natuurlijk heel erg schrikken zijn en ja de kinderen kunnen hier (al dan niet bewust) op reageren. Blijf vooral met je partner goed in gesprek, laat de emotie niet overheersen. Het zijn de kinderen van he partner en je partner zal dit ook met ex moeten bespreken...
Het hoeft niet alleen de beïnvloeding te zijn van de moeder. Kan ook een deeltje jaloezie zijn naar de baby toe. Dat die wel de papa en mama in hetzelfde huis heeft. Misschien zijn de kinderen ook wel een beetje bang om meer naar de achtergrond te verdwijnen. Daarbij heeft elke toevoeging/verandering in gezin weer een periode nodig van balansherstel. Iedereen moet zijn plekje weer gaan vinden straks. Ik weet de leeftijden niet dus misschien een nutteloos advies. Maar ik zou in gesprek gaan met de kinderen. En praten over de komst van de nieuwe baby. Hoe het voor hun is. Slecht gedrag is vaak het aangeven van iets dat ze niet kunnen of hebben gezegd.
Ik weet niet hoe oud de kinderen van jouw man zijn. Hier ook een samengesteld gezin met volwassen kinderen. Heb al sinds ik met haar vader ga problemen met haar en momenteel ook weer een flinke impasse m.b.t mijn zwangerschap.
De kinderen zijn beide onder de tien dus nog best jong...de jongste was een toen de ouders uit elkaar gingen en wij zijn nu inmiddels zo'n vier jaar bij elkaar. We (dat merkt mij partner ook) merken heel erg aan de kinderen in wat voor een bui moeder was toen ze weg gingen naar ons. Was zij chagerijnig dan word er niet gepraat als mijn partner de kinderen ophaald en zijn de kinderen onhandelbaar, is ze vrolijk dan volgt er een kort gesprek zijn ze wel wat onhandelbaar (ze hebben hier meer regels dus dat zal de omslag zijn dat duurt meestal een middag) maar dan zijn het gewoon kinderen in hun gedrag. Sinds het laatste gesprek praat zijn ex niet meer of schreeuwt meteen aan tegen mijn partner. Dus dat af en toe praten is er niet meer bij waardoor de kinderen dus alleen maar in het stukje onhandelbaar zitten. We praten volop met ze over de baby, hebben de kamer in orde gemaakt en daar mogen ze zoveel op als ze willen puur voor het wennen. Verder praten we zelf ook veel maar het is echt het onbestemde gevoel wat in mij zit. Mede daardoor vraag ik me af of ik het allemaal wel zal kunnen dan, ik bedoel we hebben op dit moment echt een dagtaak aan het corrigeren van die twee de week dat ze er niet zijn hebben we tot nu toe net zat tijd om samen weer even op adem te komen voordat het weer begint. Nou zit er dadelijk nog zo'n kleintje bij die daar niet om gevraagd heeft. Ik hoop van harte dat het de hormonen zijn die praten en dat ik me naar de zwangerschap weer kan hervatten. Misschien dat ik door de hormonen ook wel lijkt of het nog erger is want tja ben natuurlijk echt wel labieler dan voor die tijd.
Ik vind dit altijd zo jammer he, heel kinderachtig van haar. Ouders hebben die gescheiden zijn is gewoon heel moeilijk. Mischien juist wat meer tijd besteden aan leuke dingen met de kinderen doen zodat ze weten dat ze nog steeds belangrijk zijn en blijven. maar ook mischien hun meer in het process toevoegen van wat alles met de baby is te maken heeft . Zodat ze voelen dat ze niet verplaatst worden maar er een broertje of zusje bij krijgen. Dit is voor hun ook een spannend en onzekere tijd. Wat gaat er gebeuren? Betekend dit dat papa ons niet meer nodig heeft? Betekend dit dat papa meer van de baby gaat houden? En vooral als hun mama dat soort dingen hint kan dat zeer moeijk zijn. (Als mama dat doet hoor, maar zo te horen is ze er kinderachtig en egoistisch genoeg voor.) Zie het gewoon wat meer in hun ogen. Succes! Oh en persoonlijk mijn hormonen maken me wat sneller aan het huilen maar meer niet gelukkig. Ps, sorry zag net dat je ze er al zoveel mogelijk in betrekt. Als ze 10 zijn kun je toch ook al gewoon met hun een eerlijk 1 op 1 gesprek overhebben over wat jij en hun voelen? Mischien werkt dat.
Wij betrekken ze inderdaad volop, echter merken we bij de jongste dat deze als we praten er niks over zegt ook niet hoe deze zich voelt...terwijl er blijkbaar op school wel volop over gepraat word. De oudste daartegen praat hier wel veel, vraagt ook of hij de baby mag voelen als het aan het bewegen is. Dacht alleen dat het zijn baby werd en hij ging bepalen hoe het zou gaan heten...dat hebben we toch meer even duidelijk gemaakt dat hij niet gaat vertellen hoe of wat er met de baby gebeurd maar dat dit papa en ik zijn... We hebben laatst iemand laten komen met de vraag wat we nog meer kunnen doen of veranderen maar die geeft ook aan jullie doen het hier prima dat is de invloed vanuit de ex en daar kunnen jullie helaas niks aan doen...daardoor ben ik denk ik ook net wat banger geworden want tja als dit zo blijft dan word het heel zwaar! Hierdoor komen er ook steeds meer dingen kijken...de kinderen zullen straks ook graag de baby willen laten zien aan hun moeder maar ik hoef haar hier echt niet in huis te hebben met het gedrag dat ze nu vertoont...ook wil ik niet dat mijn partner de baby meeneemt naar haar huis aangezien zijn ex vanuit het niks kan ontvlammen en dus begint te schreeuwen en te slaan, mijn kind ga ik niet bewust in zo'n situatie terecht laten komen.
Ja, je kunt enorm gaan piekeren en twijfelen door hormonen. En bij mij werd dat in het laatste trimester het heftigst. Over samengesteld gezin; wij zijn dat ook. Hier gelukkig een goede verstandhouding met de moeder, maar desalniettemin moet je heel zorgvuldig zijn in wat je doet en hoe.
Jammer hoor. Ze hebben op een gegeven moment wel door hoor wie er verkeerd bezig is. Kan me voorstellen dat het moeilijk voor jou is, maar waarschijnlijk ook voor hun. Hun moeten de hele tijd met haar doorbrengen. Hoop dat het allemaal snel goed komt hoor.
Ik ben blij te lezen dat jij schrijft dat het in het laatste trimester het heftigst werd, ik zit nu inderdaad in het laatste trimester dus dan zal dit ook wel deels meespelen! Ik heb het bij mijn eerste zwangerschap niet zo ervaren hier kwam ik met 11 weken alleen te staan dus daar was in het laatste trimester weinig meer om over te piekeren
Wat een vervelende situatie zeg! Ik denk wat betreft de hormonen dat die wel gevoelens kunnen oproepen zoals, heb ik wel de juiste keuze gemaakt en hoe moet dat straks als de kleine er is. Ik denk dat de hormonen gewoon alles versterken. Ik moet zeggen dat ik mezelf ook echt niet ben nu ik zwanger ben. Hopelijk gaat het snel beter!
He wat een situatie. Als de jongste er niet graag over praat dan misschien eens beginnen met spelletjes? Gewoon spelenderwijs vragen wat er leuk is aan een baby, wat ze als grote zus/broer willen doen etc. Hun rol gaat ook veranderen. Vraagje maar heeft die moeder borderline of iets? Ik begrijp niet dat een vrouw zo duidelijk een negatieve invloed wil hebben op haar kinderen. Ze mag dan moeite hebben met jou, het feit dat je een kindje krijgt van haar ex, etc. Maar je wilt toch je kinderen beschermen tegen deze negativiteit? Ik denk dat ik als kind ook aardig onhandelbaar zou worden wanneer ik de ene week hier zat en de andere week daar en papa en mama waren negatief over elkaar. Als kind weet je dan toch niet waar je aan toe bent? Hou van de kids, wees duidelijk en uit je niet negatief naar hun toe over hun moeder. Dat onthouden ze en dat versterkt alleen maar je band met hun. Dat zou mijn advies zijn. En uhmmm.. Die flut hormonen kunnen je soms het gevoel geven dat de wereld ten onder gaat en je heftig faalt als mens. Niets onbekends. Straks heb je een klein wondertje in je armen, die zou je toch nu al niet meer willen missen.
Je slaat de spijker op zijn kop Wij praten hier absoluut niet over haar, er komt dus ook geen negativiteit vanuit ons over haar...de jongste van mijn vriend praat bij ons er niet over maar op school kletst hij de oren van het hoofd van de juffrouw over de baby. Hij is lastig te pijlen op veel manieren en dat word ook wel beaamd door zijn juf. Dat kleine baby'tje zou ik zeker nu al niet meer kunnen missen maar zoals het nu gaat maakt de toekomst me echt angstig
Ahhh ik begrijp je. Goed bezig! Kinderen onthouden dat. En toch ook goed dat dat kleine ventje in ieder geval zijn ei kwijt kan bij zijn juf. Het komt vanzelf wel. Gelukkig is de baby interessant en houdt het hem ook bezig. Het is echt heel normaal dat de toekomst je angstig maakt. Wij zwangere dames zijn al overbeschermend naar onze guppies voordat ze er zijn. Is echt een natuurlijk proces. Zodra de kleine erbij komt lopen de dingen vast wel los. Ook tussen jou en je partner. Het conflict is, zoals ik lees, best heftig tussen hem en zijn ex. Mannen willen vaak hun vrouw beschermen daartegen, het zelf oplossen, maar hebben niet door hoe nukkig en afstandelijk ze daarvan worden. Bij ons is mijn hubby ook soms een held in spanning in huis brengen. Gedoe met zijn familie, toch ook emotioneel en bezorgd, alles moet goed geregeld zijn voor straks. Maar rustig erover praten ho maar, meneer is een ware binnenvetter en reuze ongezellig dan. Dan denk ik ook "Doen we er wel goed aan? Hoe komen wij er bij om nu een kindje te nemen? Wat staat die kleine te wachten?" etc. Maar eerlijk, je hebt een lading liefde voor die kleine, warmte, eten en drinken. En straks grote broers en zusjes. Het zal even spannend worden, maar het komt wel goed joh! Zodra die kleine er is dan doet de rest er niet meer toe. Dat weet ik zeker.
naar aanleiding van het eerste stukje denk ik echt dat jou partner eens met zijn ex moet praten, want ik krijg een beetje de indruk dat de kinderen het dus ontzettend leuk en fantastisch vinden dat er een broertje of zusje bij komt, maar dat mogen ze waarschijnlijk bij hun moeder niet uitten, wat zorgt voor een enorme verwarring, jullie zijn tenslotte blij met de baby, hun ook, maar hun moeder niet, en hierdoor krijgen kinderen het gevoel te moeten kiezen voor ofwel jou ofwel hun moeder, en een kind zal altijd loyaal zijn en blijven dit uit zich dus in het onhandelbare, want ze voelen iets wat ze van jullie wel mogen voelen, maar van hun moeder niet, ga om de tafel met de moeder van de kinderen en respecteer haar als zijnde moeder van de kinderen, en zoek samen naar een oplossing zodat alle kinderen jou partners en die van jullie samen in harmonie kunnen en MOGEN opgroeien.
Mijn partner is al diverse keren met haar in gesprek gegaan maar helaas uit dit in schreeuwen, spullen gooien enz enz vanuit haar. Vervolgens komen d'r sms'jes dat hij zich zo gedraagt door mij terwijl ik me juist niet bemoei met hun en heb ik hier huilende kinderen die zeggen dat mama tegen papa aan het gillen was ik ben dus ook echt van mening dat dit niet gaat veranderen. Tot voor kort was dit dus nog wel redelijk te handelen maar sinds twee maanden dus absoluut niet meer. Ik heb mijn partner al geadviseerd om te praten met mediator erbij, dat is vervolgens gebeurd maar de afspraken die ze hebben gemaakt word door haar niet aan gehouden...vervolgens zijn ze een bepaald soort traject in gegaan voor hun communicatie...dat ging even goed en vervolgens weer net zo slecht of slechter als daarvoor met het gedrag wat we nu krijgen als einde. Ik denk ook wel dat de situatie er natuurlijk al was...wat verergerd is door mijn zwangerschap en ik er gewoon door de hormonen niet zo best tegen kan nu.
jeetje wat ontzettend lastig, ik zou wel in gesprek blijven met je partner en naast elkaar blijven staan, laat haar niet ervoor zorgen dat jullie tegen over elkaar komen te staan, en probeer (hoe lastig ook) de kinderen niet te straffen, ik zou het omgekeerde gaan doen goed gedrag belonen, negatief bedrag indien mogelijk negeren, ik denk echt dat de kinderen het gevoel hebben hier middenin te zitten, en geen enkel kind kiest hiervoor, choose your battles.