Beetje een rare vraag, maar heb zo'n grote wens voor een vierde kindje. Ben zo zeker van dat ik het wil, maar heb soms ook lichte twijfels. Twijfels meer over de praktische dingen. Zo stom van mezelf. Want ik kan me niet voorstellen dat je ooit spijt kunt krijgen achteraf. Daarom mijn vraag is er iemand die wel soms denkt, had ik het maar bij 2 of 3 kindjes gelaten?
Ik ken genoeg mensen die een tweeling of zelfs spontaan een drieling kregen. Denk dat je dan vast wel eens denkt: pffff waar ben ik aan begonnen, wilde ik écht wel dat 3e of 4w kindje. Maar weer een ander kiest bewust voor 6 of 7 kinderen en draait zijn hand er niet voor om. Ik zou er niet aan moeten denken, om 4 kinderen te hebben. Maar lekker belangrijk toch of een ander spijt heeft van een keuze, als jullie het willen en aankunnen (ook financieel gezien als ze straks studeren etc) dan zeg ik: DOEN. Je kunt beter spijt hebben van iets dat je hebt gedaan, dan van iets wat je nog graag had hebben gewild.
Bedankt voor je reactie. Daar laat ik mijn keuze zeker niet door beïnvloeden hoor. Meer nieuwsgierig. Misschien had ik de vraag anders moeten stellen.
Denk dat je twijfels logisch en menselijk zijn... Je kunt immers niet meer terug, eenmaal zwanger.. Maar denk niet dat je achteraf kunt denken, had ik het maar niet gedaan.. Die wens ligt diep in je hart en verlangens.. denk er rustig over na.. geen haast ..
Ik kan me zeker wel voorstellen dat er soms momenten zijn waarbij iemand zich afvraagt waar ze in hemelsnaam aan begonnen is maar ik kan me niet voorstellen dat er moeders zijn die echt daadwerkelijk spijt hebben van het kind en het liefst zouden hebben dat het nooit geboren was. Dat zou imo niet gezond zijn.
Ik denk dat dat heel erg ligt aan de situatie waar je je in bevindt; financieel, je relatie en je huis. Wat kun je een vierde kind bieden? Dat moet je je afvragen.
Wij hebben idd wel spijt gehad van onze derde (heb ik al wel eens eerder geschreven hier). Het heeft ons bijna ons huwelijk gekost en nog steeds gaat het niet geweldig. Het zo significant veel drukker dan met twee! Ook hebben we met de derde de eerste maanden heel veel problemen gehad. Ben er bijna aan onderdoor gegaan. En nog steeds loop ik op het tandvlees. Ook niet leuk voor onze twee oudsten. Het voelt soms of ik hun ook te kort doe hierdoor. Begrijp me niet verkeerd: ik hou heel veel man mijn mannetje en ik zou hem niet meer willen missen (ik weet overigens niet of mijn man dit met net zo veel overtuiging kan zeggen als ik), maar als we de tijd terug zouden kunnen draaien... Dan hadden we het besluit wel of niet voor een derde te gaan met iets meer ratio moeten nemen en wat minder met gevoel/hormonen... (Sorry als dit voor dames te ondankbaar overkomt. Zo is het niet bedoeld. Ik hoop dat ik hier gewoon eerlijk mag zijn. Nogmaals: ben gek op het jochie!)
Mijn man vraagt ditzelfde af. Ik heb de wens voor een 3e kindje, hij minder. Hij is nu tevreden, ik ook maar zou graag nog een kindje willen. Ik zei dan ook "Je hoort nooit van iemand die zegt hadden we het maar niet gedaan" waarop hij zei "Nee, je mag als man al niet zeggen dat je babies niet leuk vind maar pas als ze groter zijn, laat staan als je zegt dat je het 3e kind liever niet had gehad".... Dus ik ben ook benieuwd!
Suusjehu, dat speelde bij ons ook: de wens bij mij was groter dan bij mijn man. Dus toen het een huilbaby bleek had hij zoiets van: jij wilde dit kind, dus aan jou de eer (en idd ook het 'excuus': ik heb niets met bab's). Ben echt maanden een soort van alleenstaande ouder geweest. Aub geen commentaar op mijn man. Ik weet het: het is een heeeeele bijzondere...
Nou merah, ik begrijp je wel. Durfde het hier niet neer te zetten . Mijn man is ook een heule bijzondere.... Toen de jongste geheel onverwacht op komst was heb ik hem ook om zijn eerlijke mening gevraagd, en hij zei: laat maar komen. Ik kan niet letterlijk zeggen dat ik spijt heb gehad van die kleine, maar heb wel een vreselijk schuldgevoel jegens hem.
Mumija, dat schuldgevoel herken ik zo!!! Dat is zo zwaar. Ties is/was onze laatste cryo (ivf). Het leek eerst mislukt. Toen zei mijn man dat hij het bij nader inzien ook wel prima vond zo. Dat hij geen nieuwe ivf-poging meer wilde (timing: net 10 seconden voor ik het licht uitdeed om te gaan slapen). Eerst was ik heel boos, maar al snel kwam berusting. Kinderen is natuurlijk iets wat je beiden 100% moet willen. En als er eentje afhaakt... Uiteindelijk kleurde m'n zwangerschapstest alsnog. Heb de halve zwangerschap het gevoel gehad een ingewenst kind te dragen. Ik kan huilen als ik er aan denk. Maar het is zo'n mooi mannetje! Door dit alles heb ik wel een hele bijzondere band met hem. Alsof ik hem dubbel zo veel liefde moet/wil geven. Maar deels is dat ook uit schuldgevoel (misschien net weer anders dan bij jou, maar toch).
En ik herken dat dubbel zoveel liefde moeten geven heel erg!! Dat komt ook voort uit dat schuldgevoel denk ik..Mijn man begon terug te krabbelen toen ik al verder in de zwangerschap was. Dus heb alles alleen gedaan; spullen bij elkaar sprokkelen (hadden niks meer van de 3 die we al hadden, alleen ledikantje), kamertje inrichten enz. Met mijn oudste 3 naam verzonnen en kaartje uitgezocht... Nu hij wat groter is, gaat het wel wat beter hoor maar ik zal nooit vergeten hoe alleen ik me gevoeld heb toen.
Ik ook hoor! Hij speelt en knuffelt graag met ze en is gek op ze maar de zorg doe ik, hij weet ook vaak niet wat ze "nodig" hebben. Nu zijn peuters en kleuters makkelijker qua dagritme als kleintjes. Maar ik zorg ook 90% alleen voor ze. Rare mannen kunnen ook gewoon heel lief zijn.
Mja, mijn vent zegt wel rustig: ze hadden van mij pas geboren hoeven worden met een jaar of 2. Daarvoor kan ik er niks mee. Dat wil niet zeggen dat ie niet van ze houd, maar hij voelt zich machteloos. En hij doet zeker ook wel z'n best, verschonen, badderen, knuffelen. Alleen zodra ze gaan huilen (en dat doen babietjes nou eenmaal regelmatig) dan zijn ze voor mij. Nu met de derde was ik in ieder geval op zijn houding voorbereid en ik ervaar deze als het makkelijkst. Ik denk dat je nooit spijt zal hebben van het kind zelf, misschien wel van de beslissing om nog een kindje te krijgen. Maar dat is ook als je besluit er niet voor te gaan, krijg je daar misschien spijt van? Het is iets waar je zelf vrede mee moet hebben, welke keuze je ook maakt. En hopelijk is het als je terugkijkt op je leven de juiste beslissing geweest.
Ik kom zelf uit een gezin van 4 en mijn moeder zegt wel dat als ze alles van te voren had geweten ze het bij 2 had gelaten. De oudste 2 waren heel makkelijk maar de jongste 2 zijn beide nogal moeilijk en dan met name de 3e. Nu inmiddels bijna allemaal volwassen maar nog steeds veel gedoe met de jongste 2.
Nou misschien had ik de vraag zo moeten stellen. Ben ook bang dat ik spijt krijg als we het bij 3 laten. Denk bijna zeker te weten van wel
Nou idd dat dat bedoel ik. Absoluut geen spijt van het kindje. Ik ben eerder bang dat ik spijt krijg als we niet voor het 4 de kindje gaan. Mijn man staat als we samen ervoor besluiten te gaan 100% achter me. Wij voeden echt met z'n tweeën de kinderen op. Ik baal gewoon van mijn lichte twijfels af en toe. Terwijl mijn gevoel zegt..ervoor gaan
Is ook zo. We hakken volgend jaar pas de knoop door. Dit omdat het niet zomaar iets is en omdat wij geen twijfels erover willen hebben maar er allebei echt 100% voor willen gaan