Onze jongste van 8 weken is zoals ze dat noemen een huilbaby. Hij huilt 20 van de 24 uur en slaapt zeer weinig. Eten gaat sinds een week oke gelukkig, maar hiervoor heeft hij al 2x in het ziekenhuis gelegen, omdat hij gewoonweg niet genoeg at. Hij is 6 weken te vroeg geboren, dus zijn gecorrigeerde leeftijd is pas 15 dagen. Ik moet dus ook niet te veel van hem verwachten. Maar ik zie aan alles dat hij ontevreden is. Of hij pijn heeft weet ik niet, bij het ziekenhuis kunnen ze niets vinden. Hij heeft geen reflux. Volgende week hebben we een afspraak met een osteopaat. Maar. Ik zit er gewoon doorheen. Ik ben moe, slaap amper. Heb nog 2 dochters die elke nacht wakker worden (we zitten 's nachts vaak beneden met de baby, maar alsnog worden ze wel eens wakker), ze krijgen veel te weinig aandacht, want F zit continu bij mij. Een sociaal leven hebben we op het moment niet. Heel veel mensen hebben F nog niet gezien. We komen buiten voor de nodige dingen en een dagelijks wandelingetje, maar verder komen we als gezin aan niets toe. Onze ouders komen gelukkig wel regelmatig helpen, maar zij wonen niet om de hoek, dus kunnen niet heel vaak komen. Vriend en ik proberen af te wisselen, zodat we onze dochters ook af en toe zien en beide met zoon om kunnen gaan. Maar vriend werkt gewoon 32 uur, dus het merendeel komt op mij terecht. Oudste gaat wel naar school en 2 dagen bso, middelste 2 dagen kdv. Op die manier kunnen ze gewoon leuk spelen met leeftijdsgenoten. Elke ochtend neem ik 15 minuten voor mezelf om te douchen en mezelf klaar te maken voor de dag. Dat heb ik echt nodig. Hij huilt dan wel, maar zit in een wipper en ziet me. Elke zoveel minuten aai ik hem en ik heb veel oogcontact. Ik draag hem veel in een draagdoek, dat helpt al iets. Daarnaast slaapt hij bij of op me, als hij slaapt. Hij is dus bijna de hele tijd bij mij. Dat is zwaar. Ik kom aan niets toe. Vandaag was even de druppel. Ik was boven met zoon en dochters waren beneden. De oudste werd boos op de middelste en duwde haar. Zij viel om en viel verkeerd. We moesten naar het ziekenhuis, want dochter had een gat in haar hoofd. Ze heeft nu hechtingen. Maar ik merk aan alles dat oudste dit deed, puur omdat ze gewoon stress ervaart. Ze slaapt te weinig, krijgt te weinig aandacht van ons. Vriend en ik zijn doodmoe en kortaf. Ik wil niet dat dochters de dupe worden van hun broertje. Dus nu. Hoe ga ik hier mee om? Ik wil dat mijn zoon een blije baby wordt, ik vind het zo naar om hem zo verdrietig te zien. Daarnaast wil ik mijn dochters meer aandacht kunnen geven en er voor hen kunnen zijn. Ik leg zoon soms even weg, om met dochters te puzzelen, knuffelen, spelen etc. Maar soms draait zoon dan helemaal door en stikt bijna in zijn gehuil. De relatie tussen mij en mijn vriend lijdt er ook onder. Daarnaast gaan we over 3-4 weken ook nog eens verhuizen, naar een koophuis. Dus ook dat brengt veel gedoe met zich mee. Hoe zorgen we ervoor dat we onszelf als gezin overeind houden in deze moeilijke periode en hoe zorg ik dat mijn zoon een blije baby wordt? Op het moment ben ik gewoonweg niet blij met hem. Het was een verrassing dat hij kwam, hij was niet gepland. En ik vind het verschrikkelijk dat ik dit denk, maar soms denk ik: was je er maar niet geweest. We hebben het gewoon alle 4 heel moeilijk nu en ik wil deze periode zo graag goed doorkomen. Hoe doen we dat?
Ik zou eerst een en andere uitsluiten: osteopaat inderdaad, kraampjes, allergie etc. Hier ook huilbabys maar je merk verschil tussen huilen om huilen (onmacht, aandacht etc) of van pijn. In principe wat onze kinderarts zei: elke baby ook huilbaby moet kunnen getroost worden: speen, knuffel, borst, wiegen, lopen, mc, wandelen etc. Op moment als baby ontroostbaar huilt is iets aan de hand. Hier huilde ze ook uren lang tot we osteopaat deden, pepti (allergie) en inbakeren. We besloten toen ook niet zitten met op handen want op handen huilde ze ook maar inbakeren en in bed en 1000x steeds komen speen insteken. Want we hebben ook oudere dochter en ze moet ook aandacht. Ik wandelde met krijsende kinderwagen en liet haar ook liggen als oudste aandacht moest. Verder nu is wel ok maar na paar weken pepti heeft ze terugval wat wordt volgende week beoordeelt door kinderarts naast dat heeft ze heupafwijking em dat zorgt voor extra zorg voor haar.. Wat we doen in elk gevaal is vaste ritme en vaste dingen. Ik kijk ook wat we apart kunnen doen wekelijks want huilbaby of niet beide ouders hoeven niet 24/7 aanwezig zijn. Dus ik laat baby aan mijn man en doe iets met dochter en andersom. Ook gewoon weekenden doen we altijd samen iets liever plannen niets etc. En in avond als oudste slaapt proberen we ook tijd voor zich winnen dat ik ga sporten mijn man blijft en andersom. Nou ja dus gewoon beetje plannen eromheen Sterkte!
Hier ook een baby wat veel huilde. Nu gaat het gelukkig iets beter. Een baby huilt niet zomaar, het is de enige manier om iets duidelijk te maken. Hier 2x opgenomen geweest en zelfs in het zh vonden ze het zwaar. Wij zijn bij een osteopaat geweest, hij krijgt allergy care voeding (niet volgens een strak schema), heeft reflux, krijgt kramp van jbpm, word ingebakerd, is gefrustreerd omdat hij meer wilt dan hij kan en lopen bij fysio en manueel therapeut omdat zijn Nekwervels gekanteld zitten. Oh en hij heeft eczeem wat jeukt Dit is wat wij in de loop der tijd ontdekt hebben, logisch dat hij alleen maar kon krijsen. Op straat word ik aangesproken door wildvreemde mensen. De hele buurt weet wie hij is inmiddels en de visite van de buren zeiden "moeten we niet iemand bellen?! Volgensmij gaat het niet goed hiernaast". Heeft hij ook geen verborgen reflux? Groeit hij goed, hoe is zijn ontlasting, heeft hij kramp. Baker je hem in?
Wij hebben/hadden ook zo'n huilbaby. (Hij blijkt KMA te hebben) Maar wij hebben er maar 1. En ik weet niet of er (om die reden) ooit nog een tweede gaat komen. Het is zwaar. Wij hebben in de heftigste periode elke dag een paar uurtjes iemand in huis gehad die kon helpen met baby, zodat ik even mijn handen vrij had. Misschien is dat nog een optie? Niet alleen je ouders, maar ook verdere familie, vrienden, buren vragen?
Heb je een draagdoek, of een ergonomische draagzak? Een marsupi is ideaal voor kleine kindjes. Zo kun je je kleine bij je houden, en je aandacht verdelen over de rest van de taken en je meisjes. Ik kan me niets bij een echte huilbaby voorstellen, wij hebben enkel kma gehad, en voordat mijn melk km-vrij was waren we wel 1.5 week verder. Dr draagdoekken hebben mijn dagen echt dragelijker gemaakt. Nachten sliep hij tot dat hij 9- 10 maanden was maximaal 45 minuten, nu slaapt hij gelukkig weer wat langer. Mijn man laat me regelmatig wat langer liggen. Het huishouden begint nu (baby is 11 maanden) weer een beetje te lopen. De beste tip die ik je kan geven is: laat het los. Ik ben een poetsfreak, dus weet dat dat heel moeilijk is. Soms kun je niet anders Sterkte!
Ah jeeh meis wat sneu voor jullie .. Wij hadden ook in t begin een 'lastige' baby veel huilen en we wisten niet meer waar t zoeken moesten! Dus jij met nog 2 andere dochters knap dat je je nog staande houd.. Kan er idd niet iemand voor 2 uurtjes per dag bij jou langs komen? Al is t even zodat ke echt kan gaan douchen tijd voor jezelf. Ik had een schoonzus en die stond midden in de nacht bij ons zonder dat wij t vroegen maar ze las aan mij appjes en mijn vriend zijn appjes dat we er doorheen zaten, ze kwam net uit haar werk en stond dus bij ons.. T was heeerlijk, praten over onze gevoelens iemand die even de baby vast kon houden (baby sliep meteen ) en sinds die nacht afgesproken dat als we hulp nodig hadden al was t maar 1 uur vrije handen dat we zouden bellen. En dat hebben we ook gedaan hoe schuldig we ons ook voelde. Maar voor hun is het 1 a 2 uurtjes voor ons de hele dag hele nacht hele week hele maand... Gelukkig door verandering melk en inbakeren maakte ze grote sprongen en is ze t gelukkigste meisje van 7 maanden nu .. Ik hoop dat je iemand in je buurt hebt die je dus eventjes kan helpen.. Misschien een vriendin? Een broer/zus? Of een buur? Maar durf te vragen. Heel veel sterkte! Met verhuizen als er geld voor is huur een verhuisbedrijf in of ga met je kinderen naar je (schoon)ouders en vraag of vrienden jullie willen helpen zorg dat de kids niet veel merken van de verhuizing. Je kleine reageert misschien ook zo met huilen omdat hij voelt hoe jij je voelt. Heeeeel veeel succes!!
Oh wat klinkt dat zwaar! Heel veel sterkte. Vraag nog meer hulp; buren,kennissen of als je niemand hebt betaal een oppas 1 a 2 uurtjes per dag om even de baby over te nemen om het vol te houden.
Heel veel sterkte!!! Toen onze zoon zo veel huilde heb ik ook wel eens gedacht "was hij er maar nooit geweest". Helaas geen tips hier hoe je dat met meer kinderen kan combineren. Ik heb wel geleerd dat mensen in de omgeving ook op een huilbaby willen passen.
Ik heb 2 huilbabys gehad. De oudste huilde aanzienlijk meer dan de jongste, maar toch 2 huilbabys. Met de oudste had ik alle tijd voor hem, maar het doet veel met je. Heel veel. Bij de jongste moest ik mijn tijd verdelen. Vaak ging de jongste in de draagdoek en dan ging het redelijk. Heb je iemand die je kan helpen? Vraag die om af en toe eens met een van de 2 oudere kindjes iets 1 op 1 te doen. En kijk of je de jongste ook ergens kan brengen zodat je even tijd voor jezelf hebt en ook tijd voor je oudste 2. Evt je partner kan helpen? Voor je zoontje; Hebben ze in het ziekenhuis ook naar de oorzaak gezocht waarom hij te weinig dronk? Heb je een osteopaat bezocht? Is er kans op reflux of kea?
Bedankt voor alle lieve reacties! Dat doet me goed. Ik heb niet het idee dat het met voeding, krampjes etc te maken heeft. Ook zijn medische dingen uitgesloten door de kinderarts. Ik vind het lastig om mensen in de omgeving te vragen, niet omdat ik geen hulp durf te vragen, maar ik weet niet goed wie. Ouders en schoonouders wonen op 1,5u rijden. Mijn zus en vriends broer wonen in het buitenland, mijn broer is bezig met promoveren en heeft zijn neefje ook pas 1x gezien. Ook mijn oom en tante wonen op 2u rijden. Ik heb een paar vriendinnen die op reis zijn. Een goede vriendin wil graag helpen, maar heeft zelf een drukke baan en 2 kinderen. Die kan dus slechts af en toe. Verder veel mannelijke vrienden die de meiden wel graag er mee op uit nemen, maar niet weten wat ze met zo'n baby aan moeten. Met de buren niet echt contact. We hebben een grote sociale kring, maar veel zijn kinderloos en zijn nog echte feestbeesten. Ze willen wel helpen, maar voornamelijk praktisch, omdat ze gewoon niet weten wat ze met F aan moeten. We hebben een betaalde oppas voor de leuke dingen, die kennen we al 4 jaar. Maar de 2x dat ze op F heeft gepast belde ze al na 1 uur op dat het niet meer ging. Hij stikte zo wat van hysterie. Om die reden vind ik het lastig om hem aan anderen over te laten. Ik weet al niet wat te doen, maar anderen nog minder en wat als het echt goed mis gaat? Inbakeren wil ik zeker gaan proberen. Heeft iemand een tip voor een goede inbakerdoek? Dan gaan we die vanmiddag kopen. Zelf neem ik dus elke ochtend een kwartier voor mezelf om me klaar te maken voor de dag en verder kook ik of vriend elke avond. Als de ander dan niet thuis is, leggen we hem in zijn wipper (ik vind een draagdoek met koken wat gevaarlijk). Ik vind het belangrijk dat we juist vanwege alle stress wel goed eten en koken is voor mij wel en vorm van ontspanning. Dat zijn dus de momenten die ik soort van voor mezelf heb, met een huilende baby erbij. We wisselen elkaar wel goed af. Maar ik merk gewoon dat we door onze slapeloosheid gewoon niet meer zo leuk zijn naar de kinderen. 's Nachts slapen we allemaal slecht, want ook al is F beneden, je hoort het gewoon. Dochters hebben mijn kwaal overgenomen, ik kan niet goed tegen geluid 's nachts en van oordopjes krijg ik standaard een ontsteking. Voor het verhuizen willen onze vrienden inderdaad komen helpen, we hoeven niet eens een bedrijf in te schakelen. De mannen staan gelijk klaar. Dat is heel fijn
We hebben volgende week een afspraak met een osteopaat. Dragen doe ik bijna de hele dag. We combineren nu flesvoeding en borstvoeding, dat gaat oke. Ik vraag me ook af hoe ik dit moet doen na mijn verlof. 4 januari moet ik weer werken en zou hij 3 dagen naar het kdv gaan. We zijn wel bezig met het zoeken naar een GO, maar dan het liefste een aan huis en dat vinden we toch wel lastig. Ik ben bezig met 1 dag ouderschapsverlof regelen, dan zou hij nog maar 2 dagen naar de opvang hoeven. (Vriend en ik werken normaal gesproken beide 4 dagen)
Ik wilde zeggen: laat mensen koken en stofzuigen e.d. als ze praktische dingen willen doen, maar als koken net je ontspanning is... Onze eerste huilde en huilde en huilde als ze niet in de (ergonomische) draagzak zat, afschuwelijk. Heel veel succes!
We hebben een schoonmaakster die elke week komt, dus schoon blijft het wel. Dat is het probleem niet. Het gaat gewoon om de tijd en aandacht voor elkaar. En het slaapgebrek wat je op een gegeven moment gewoon opbreekt.
Ik lees mee, onze jongste is ook een huilbaby en ons gezin lijdt er ook steeds meer onder. De draagdoek werkt enigszins, voor de rest niets. Maandag afspraak bij osteopaat. Maar wat ik me afvroeg, hoe lang heeft het bij jullie geduurd voordat er rust kwam en wat heeft het meest geholpen dan?
Hier heeft onze oudste de eerste negen maanden overdag fulltime in de draagzak gehangen. En 's nachts was ze tussen de drie en tien keer wakker. Vanaf negen maanden lukte het steeds beter haar in haar bed te laten slapen en vanaf veertien maanden werd ze nog maar twee à drie keer per nacht wakker. Eigenlijk pas vanaf haar vierde slaapt ze 90% van de tijd door. Ik weet niet hoe ik het met twee andere kinderen had moeten volhouden, ik had er toen maar 1. Dat is ook de reden dat de tweede zoveel later is gekomen. Gewoon doorbikkelen was het, en ik was blij toen ik weer ging werken. Op het kdv (ging ze met negen maanden heen) sliep ze amper, maar dat maakte niets uit voor de nachten. Ik had alleen overdag niet meer de zorg voor haar en dat gaf eerlijk gezegd wel wat lucht. Het is dus een kwestie van volhouden, ik heb geen tips verder, alleen begrip.
Onze huilbaby vond een draagdoek maar niets, en huilde bij mij/ons net zo als bij anderen in de armen. Daarom kon ik even slapen als iemand anders met hem rondliep. Inbakeren en rust en regelmaat heeft ook een stuk rust gebracht (maar hopelijk komt de echte rust nu we weten dat hij KMA heeft), net als zijn kamertje en de box prikkelarm maken.
Hij is 8 weken en je hebt hem al twee keer bij de oppas gelaten. Misschien gek hoor, maar ik snap dat niet? En verder: vraag of ouders een tijdje in de buurt komen logeren of een vaste dag komen oppassen. Mijn moeder woont ook op 1,5u rijden, maar is hier elke dinsdag de hele dag.
Als je 24/7 in babygehuil zit, is het dan heel raar dat ik even de vaste oppas vraag of ze 2-3 uurtjes op wil passen, zodat ik met mijn dochters wat leuks kon gaan doen? Was gewoon vlakbij, dus kon zo naar huis. Maar echt, is dat zo raar? Iedereen hier geeft me de tip om anderen in te schakelen, dus blijkbaar vinden zij het ook niet zo vreemd. Mijn ouders en schoonouders komen regelmatig logeren, maar goed dat is 1-2 keer per maand. Zij hebben ook gewoon hun eigen dingen en hebben niet de tijd om elke week een dag op te komen passen. Vandaar dus ook de oppas. Ik zie geen verschil tussen haar en mijn ouders, maar jij blijkbaar wel?
Hilly jij hebt zeker geen baby dat veel huilt? Ik ben dan helemaal een ontaarde moeder.. De 2e x is zoon opgenomen zodat ik even 'rust' had. Heeft een week daar gelegen. Gewoon omdat ik het ook even niet meer kon hebben dat gekrijs.