Hoi, ik zit met een dilemma. Mijn man heeft 11 jaar geleden zijn vader verloren. Hier heeft hij het heel moeilijk mee gehad en nog steeds af en toe. Hij heeft het ook moeilijk met uitvaarten omdat dan alles weer bovenkomt. Ook heeft hij een paar jaar geleden een burn-out gehad. Sindsdien kan hij slechter met stress omgaan. Nu is de moeder van onze schoonzus overleden. Het is de vriendin van mijn broer. Mijn man heeft aangegeven niet mee te willen. Aan de ene kant vind ik dat prima, omdat ik anders bang ben dat hij weer heel erg van slag is. Maar het gaat wel iemand van ons gezin aan. Ik twijfel of ik hem moet vragen er nog eens over na te denken.
Heel eerlijk? Doodgaan hoort bij het leven en daar moet je mee dealen. Erg onrespectvol van je man om niet mee te gaan...
Ja. Ik snap dat het moeilijk is voor je man, maar je moet soms wel door je angsten heen. En inderdaad respect tonen voor de mensen die nu hetzelfde meemaken.
Misschien er toch hulp voor zoeken als het zo erg is dat hij niet eens mee kan naar uitvaarten is het misschien fijn voor hem zelf om er eens hulp bij te zoeken.. ik zou het niet op prijs stellen als mijn man zou zeggen ik ga niet mee..
Als het familie dichterbij zou zijn zou ik graag hebben dat ie mee gaat. Maar de moeder van de vriendin van mijn broer? Nee persoonlijk niet nodig om voor wakker te liggen en zo veel stress te ervaren. Maar dat is voor iedereen anders. Ik zou alleen gaan. Misschien wel slim om eens een haptonoom of psycholoog oid te raadplegen.
In dit geval vind ik het te ver weg staan om te zeggen dat hij er ook heen moet gaan. Om hem al die stress te laten beleven. Wel denknik dat hij het niet voor altijd kan ontlopen en wel hulp moet zoeken. Vind aantal reacties hier boven te kort door de bocht. Denk als hij nu mee gaat hij veel last gaat krijgen gezien wat TS schrijft. Vind dus wel dat hij hulp moet zoeken zodat hij het niet altijd gaat ontlopen. Straks gaat t om iemand die dichterbij staat. Maareh hem nu dit aandoen, nee dat vind ik niet nodig.
Tja ik vind het onzin dat ie mee zou moeten. Sowieso is het ver weg (geen 1e of 2e graads) maar ik persoonlijk vind het iets waar jezelf achter moet staan om te gaan. Ik zou er alleen werk van maken als 1 van m'n m'n ouders of m'n broer of zus overlijd. Verder laat ik de keuze helemaal bij m'n vriend. Als je man medeleven wil betuigen kan dat ook op een andere manier, door een bloemetje met boodschap of kaart te sturen. Maar goed, dat is mijn mening
Als het mijn ouders of broer of zus zou zijn weet ik zeker dat hij er voor me is. Maar dit staat idd iets verder weg.
Ik snap dat je man zich bij een uitvaart niet op zijn gemak voelt. Mijn vader is 2 1/2 jaar geleden overleden. Ook ik vind uitvaarten sindsdien meer beladen dan daarvoor. Het doet toch iets anders met je. Wel ben ik nadien wel naar uitvaarten geweest (kon in sommige gevallen ook echt niet anders omdat het mijn opa en oma waren ofzo, maar ook de vader van buurman ben ik heen gegaan en moeder van oud klasgenootje) . Ik denk namelijk wel dat je je er op een gegeven moment moet proberen overheen te zetten. Dood hoort bij het leven. Je zult in je leven soms eens naar een uitvaart moeten, dichtbij of veraf. Misschien is het voor hem juist nu het wat verder af staat wel "makkelijker" voor hem om wel te gaan dan te wachten tot het weer een directe naaste betreft? Mijn ervaring is wel zo in elk geval. Bij iemand die je niet zo goed of amper gekend hebt kan je meer "toeschouwer" zijn. En natuurlijk zullen er elementen zijn die je raken en weer iets oproepen. Maar dat kan ook even goed zijn. Alles weg stoppen is ook niet goed. Waarschijnlijk heeft je vriend het destijds (bewust of onbewust ) als traumatisch ervaren. Erg begrijpelijk. Maar je moet er wel wat mee gaan doen. Zelf heb ik er ook weer mee te dealen omdat mijn moeder nog maar kort re leven heeft. Dus dat is beide ouders in 3 jaar tijd weg. Ook heftig. Maar het leven gaat daarna wel verder. Heel veel sterkte bij jullie beslis.
Het is 11 jaar geleden, tijd om alles gewoon weer op te pakken. De dood hoort bij het leven, hoe rot het ook is. Een uitvaart is voor niemand leuk, niemand gaat voor zijn plezier. Je kan je achter je eigen problemen verschuilen maar dat lost niks op voor nu niet maar ook niet in de toekomst. Als zijn moeder overlijd zou hij het ook fijn vinden als zijn zwager en schoonzus zouden komen toch? Het is fijn om daar steun aan te hebben. Klinkt misschien hard maar het leven gaat verder. Helaas weet ik waar ik het over heb, ben mijn moeder een maand geleden plotseling verloren. Het is niet makkelijk maar ik moet ook verder. Na 11 jaar vind ik dat zeker.
Ik had precies hetzelfde probleem. Door de uitvaarten van mijn ouders ook bang geworden voor andere uitvaarten. Paniekaanvallen enz. Ik heb ook heel lang uitvaarten vermeden maar soms ontkom je er echt niet aan. Ik heb het toen toch een keer weer geprobeerd en meegegaan met iemand die me vertrouwd was en mij kon steunen...ik hield in mijn achterhoofd dat ik altijd weg kon als het echt niet meer ging en ging ook zo dicht mogelijk bij de deur zitten om schijnveiligheid voor mezelf te creëren. Wonder boven wonder kon ik een soort knop om zetten en het ging redelijk. Na de uitvaart zijn we gaan lunchen ergens en hebben alleen luchtige dingen besproken en ik merkte toen dat ik het meer los kon laten. Ik kan nu in ieder geval zonder paniek en angst naar een uitvaart. Dwingen heeft geen nut maar wellicht kan je partner beter eerst naar een uitvaart van iemand die wat verder van hem af staat...zodat misschien de impact wat minder is. Sterkte!
Vraag of hij mee wil om jou te steunen, dat jij het fijn vind als hij erbij is. Eens zal hij eroverheen moeten groeien, hoeveel pijn het verlies van dierbare ook is, je kunt niet de rest van je leven begrafenissen mijden. Mocht hij echt niet willen dan is dat uiteindelijk zijn keuze, maar dan zou ik er wel even over praten met hem, want als je na meer dan 10 jaar alles nog steeds geen plek hebt gegeven is dat ook een zware last om mee te dragen.
ik ben het eens met degene die zeggen dat het tijd wordt dat hij verder gaat. hij kan niet blijven ontlopen en het is wel jullie schoonzus waar je voor heen gaat niet voor haar moeder toch? ik denk dat je hem zou kunnen vragen of hij het fijn zou vinden als jullie schoonzus op de uitvaart van zijn moeder zou komen. ik zou het zelf iig wel fijn vinden als mijn schoonfamilie er voor mij zou zijn als mijn vader/moeder zou overlijden.
Mee eens. Ik vind deze relatie ook te ver staan. Maar ik vind wel dat hij hierin hulp moet zoeken want stel dat er straks iemand dichterbij komt te overlijden (en dat gaat een keer gebeuren) dan kan hij toch moeilijk zeggen van ik kom niet want dat kan ik niet aan. Dus een kleine schop onder de kont is wel op zijn plaats. Ik kan er nooit zo heel goed tegen als mensen altijd in hun eigen verdriet blijven hangen en ik weet waar ik over praat want heb al heel veel voor mijn kiezen gehad met dierbaren die zijn weggevallen en als ik daar in zou blijven hangen dan komt het nooit meer goed met mij.
Ik kan best begrijpen dat het niet makkelijk is voor hem. Maar hier moet hij wel heem vind ik. Ik vind dit juist niet ver weg staan. Ja de overledene wel, maar je gaat in zo'n geval toch juist voor je schoonzus...die is haar moeder verloren.
Wss. Behalve dan dat mijn ouders nog leven en ik mijn kind begraven heb. Je gaat naar een uitvaart om de nabestaanden te steunen, in dit geval de vriendin van jouw broer. Vind ik toch behoorlijk dichtbij! Bij een uitvaart gaat het niet om jouw, maar echt om de nabestaanden en om de overledene. Als je man hier nu nog zo'n last van heeft, is emdr dan een optie? Het klinkt alsof hij erg vermijdingsgedrag vertoont en dat is ook een teken van burn-out/depressie. Hij zal er toch iets mee moeten, want zo overstuur raken van een uitvaart is te belastend voor hem en voor jullie gezin. Sterkte, want dit lijkt me heel lastig en verdrietig om te zien bij je man.
Ik vind dat je de manier van afscheid nemen van hey man moet respecteren. Natuurlijk kun je het er nog eens met hem over hebben. Het zou naar zijn als hij er later spijt van krijgt. Maar iedereen heeft zijn eigen manier van afscheid nemen. Zelf heb ik ook niets met een uitvaart of begrafenis. Toen mijn oma overleed wilde ik niet naar de opbaring. Naar de begrafenis ben ik wel geweest om mijn ouders te steunen, maar zelf vond ik het verschrikkelijk en vond er totaal geen steun bij. Dit is niet zoals ik iemand wil herinneren. Ook toen onze (extreem vroeggeboren) dochter overleden was heb ik haar niet meer willen zien of aanraken. Ik wil me de mensen herinneren zoals ze waren toen ze in leven waren, en mezelf niet martelen met de aanblik van hun dode lichaam. Mensen vinden dat raar. Dat vind ik moeilijk want ik trek me veel aan van wat anderen van me denken. Maar tegelijkertijd vind ik het raar dat anderen troost vinden bij die aanblik, en behoefte hebben aan een begrafenis of klassieke uitvaartdienst. Een uitvaart is in mijn belevenis voor de nabestaanden, niet voor de overledene, en ik begrijp dat iedere nabestaande zijn eigen visie heeft op zo'n afscheid. Iedereen is anders...