Dit is waar ik eigenlijk ook een beetje bang voor ben. Hij is denk ik bij zijn burn-out te snel weer begonnen en de werkdruk is nog steeds heel hoog waardoor hij minder kan hebben. Maar ik ga vanavond een gesprek met hem aan.
Wil je man het helemaal niet proberen ts? Bij de crematie van mijn ouders was ik nog jong, nu ik ouder ben sta ik er toch anders in en durfde daardoor misschien ook wel weer die stap te zetten. De enige remedie voor mij was toch een uitvaart bijwonen en ervaren dat het dus helemaal die impact niet hoeft te hebben.
Dit. Als het nu om z'n eigen moeder of zus ging, dan zou ik er iets mee doen omdat híj er dan spijt van kan krijgen als hij het niet doet. In dit geval zou ik echt helemaal niets forceren. Zelfs als het niet met angst te maken zou hebben, zou ik het niet raar vinden als hij niet ging. En, misschien ben ik daar alleen in maar, wij hebben vorige week de begrafenis (+ condoleancedienst e.d.) van mijn oma gehad, en ik heb me juist kapot geërgerd aan de mensen die ik echt nog nóóit gezien had, en die nu ineens allemaal een blik in de kist kwamen werpen. Ik had liever gehad dat de mensen die niet écht dichtbij haar stonden en die duidelijk alleen maar kwamen omdat ze zich daartoe verplicht voelden, of zelfs alleen maar om 'even te kijken', lekker weg waren gebleven.
Dat is natuurlijk persoonlijk. Het zou mij niet uitmaken of mijn zwager en schoonzus zouden komen bij het overlijden van mijn moeder. ik zou daar in ieder geval geen steun aan ervaren, zou het meer waarderen dat ze een kaartje zouden sturen. Maar weet natuurlijk niet hoe de band is tussen man van ts en schoonzus. en als TS haar man er echt last van heeft, zou het goed zijn als ie daar wat mee doet ja. Voor zichzelf.
Ja, ik vind wel dat hij mee moet.. 3 jaar geleden is de vader van mijn zwager (man van de zus van mijn man) overleden en daar zijn wij ook heen geweest. Omdat ik vind dat je daar gewoon moet zijn. Voor de directe nabestaanden. En er is niemand die begrafenissen leuk vind, en ik denk dat het voor enorm veel mensen een grote stap is om er naar toe te gaan, maar het hoort er, helaas, bij.
Ik vind dat het zijn eigen keuze is: als hij niet mee wil, dan wil hij niet mee. Maar ik maak me wel een beetje zorgen om de achterliggende reden. Wat veel dames hier al aangaven: misschien is hulp zoeken een goede optie? Snap dat dat best lastig kan zijn, maar je kunt niet voor alle moeilijke dingen in het leven 'weglopen'. In ieder geval gecondoleerd.
Dood gaan hoort bij het leven, maar iedereen heeft zijn eigen manier om hiermee om te gaan. Als hij er niet bij wilt zijn denk ik dat je dit moet accepteren. Je kunt hem zeggen dat jij er wel waarde aan zou hechten wanneer hij mee gaat, maar dwingen kun je iemand niet. Ik las iets over een burnout.. Mijn man heeft sinds een jaar een burnout en in die tijd zijn wij twee mensen van heel dichtbij verloren. Hij zag er ontzettend tegenop en was heel angstig, maar hij heeft uiteindelijk wel afscheid genomen omdat dit de laatste keer is dat je iemand nog kunt zien. Bij overlijdens denk ik dat als iemand dichtbij je staat je die gene liever wel nog wilt zien want terug draaien kan daarna niet meer.. Laat hem er nog eens goed over nadenken en heb het er over
Natuurlijk is dat persoonlijk. Ik wilde de begrafenis van mijn moeder klein houden. Er kwamen alleen zo vreselijk veel mensen met het idee er voor ons te zijn. Ik vond dat ook altijd wel onzin..... Maar het was zo mooi te zien wie er voor ons was. Vrienden, familie zelfs collega's van mij en mijn twee broertjes. Een zwager en schoonzus staan heel dichtbij, zou die er toch zeker gemist hebben...
Dood gaan hoort bij het leven klopt maar dat houd niet in dat het allemaal maar moet. Ik kan er slecht om gaan met uitvaarten. Zo zul je mij nooit zien bij een overledene in de buurt. In ben nu 28 en heb twee dode mensen gezien. Mijn tante en mijn opa. Verder heb ik echt wel mensen die dichtbij staan verloren maar ik ga niet. Ik wil best naar een uitvaartdienst maar dan zit ik ergens achteraf. voor mij Is dat echt een hel. Mensen weten dit en ze weten dat ik er voor hun ben alleen in de dagen van de uitvaart op afstand
Overleg het anders gewoon eens met je broer en zijn vriendin. Hoeveel waarde hechten zij eraan, dat hij erbij is. Leg desnoods uit, waar het probleem in zit.
Ik zou het lekker aan je man overlaten. Als hij daar een "trauma" aan heeft overgehouden en angst bij zich draagt. Kies voor hem en ga alleen.
Doodgaan hoort bij het leven. Maar mee (moeten) gaan naar een uitvaart is daar niet persee een logisch gevolg van. Hij kan ook op een andere manier steun betuigen aan de nabestaanden
Heel eerlijk: als een ouder van een schoonzus van een zwager zou overlijden zou ik er ook niet heel snel naartoe gaan. Staat voor mij te ver weg. Enige reden om het wel te doen: aanwezig zijn voor zwager en schoonzus.. Maar niet omdat ik een dusdanige band met de overledene heb ofzo. En wbt onrespectvol: Vorig jaar is de opa van mijn man overleden. Ene zwager was er wel, andere zwager en schoonzus zijn niet naar de uitvaart geweest. Half jaar daarvoor een oom van mijn man. Waren beide zwagers en schoonzus er ook niet bij. En dan is het nog eigen familie zelfs (broer van mijn schoonvader en vader van schoonvader). Voor schoonvader betekende het veel dat mijn man en ik beide keren wel er bij waren (zowel avondwake als uitvaart).
Het is de moeder van zijn schoonzus. Sorry, maar ik ken de moeder van mijn schoonzussen niet eens. In geval van TO's man, zou ik niet gaan.
Komt de moeder van jouw schoonzus nooit op de verjaardag van je schoonzus of broer dan? Maar het gaat er toch niet om hoe goed je de overledene kent? Jouw schoonzus heeft vreselijk veel verdriet, is haar moeder verloren en jullie aanwezigheid zou een grote steun kunnen zijn.
Ik ben het daar mee eens. Bij leven niet komen en dan bij dood wel. Dat vind ik altijd zo raar. Vaak denk ik dan ook, als je bij leven was gekomen, zeker als iemand ook nog lang ziek is geweest of eenzaam was of zoiets, dan was diens leven wrs aangenamer en leuker zijn geweest. Dat is veel belangrijker dan dat de kerk/het crematorium vol zit met mensen als je dood bent.
Ik snap dat hij het niet ziet zitten. M'n broer is ook heftig qua uitvaarten. Van tante is hij niet mee geweest, bij m'n schoonzus ook niet. Maar toen oma overleed stond hij toch heel netjes op de begraafplaats. Niemand vind het leuk maar als het dichtbij is, dan hoort het er wel bij! Het is dus de moeder van de vriendin van de broer van zijn vrouw? Mwah dat is niet direct eerste lijn, maar als jij hem graag mee wilt zeker het bespreken waard! (Enneh een uitvaart van iemand die niet dichtbij staat vind ik zelf erg meevallen, je hebt de uitvaarten die je hart breken en waar je kapot van bent (3x meegemaakt nu, hersenbloeding, kanker op 34 jaar, hartstilstand) en de oma-die-met-86-overleed uitvaarten. Die vallen wel mee zeg maar.
Ik wilde jullie even laten weten dat hij toch meegaat. We gaan gewoon helemaal achterin zitten zodat hij weg kan als het niet gaat. Ik vind het toch wel fijn.