Natuurlijk draag je als tbm je steentje bij, en mag je ook trots zijn op wat je doet. Maar voor mij is het toch ook een deel realisme: ik ben niet 100% zeker dat mijn vriend en ik altijd samen zullen zijn. Ik hoop het, en ik ga ervan uit, maar het is geen zekerheid. En ik heb in mijn nabije omgeving gezien wat een drama's het kan opleveren als je als vrouw dan opeens alleenstaande moeder bent. In deze tijden is het ook echt niet zo simpel om uit het niets plots weer te gaan werken. Dus ik zorg ervoor dat ik niet in een situatie kom waardoor ik plots én alleen het moet zien te redden én werk moet zien te vinden. Maar kijk, dat is een overweging die ieder voor zich maakt. En aan wie hierboven zei dat je in België onderhoudsgeld krijgt van je man als je scheidt: veel succes om daarmee rond te komen. Dat lukt echt niet, zeker niet met kinderen.
Maar niemand is 100% zeker van alles wat er gebeurd in het leven. Maar als ik continue in het wat als moet leven dan word ik gek. Want wat als ik morgen onder een auto kom? Dan heb ik 20.000 euro op de spaar rekening voor wat? Voor de nabestaanden die er dan van kunnen genieten? Iedereen moet het zelf beslissen wat ze wel en wat ze niet doen alleen vind ik het altijd van die steken onder water door te zeggen dat je geen zelfstandige vrouw bent als TBM of dat je dom bent omdat je nu geniet van je geld en niet spaart. En ja ook ik weet niet 100% zeker of ik voor de rest van mijn leven bij mijn man zal blijven maar goed, voor ons het dan ook leven in het hier en nu en niet in wat er misschien wel eens zou kunnen gaan gebeuren in de toekomst. Ik zie het op dat moment dan zelf wel wat we dan moeten doen. ( geen aanval naar jou toe trouwens )
Wij hebben ervoor gekozen om te investeren in een ruimer huis. Het was oud, dus het meeste geld is opgegaan aan de verbouwing en een deel betaald om de hypotheek lager te krijgen. Dit is overigens op een salaris gekocht. Ik moet mijn scriptie nog schrijven, dit wil ik na de bevalling afronden en dan rustig aan een baan in m'n eigen vakgebied zoeken. Ik vind het namelijk niet fijn om een baby onder een jaar naar de opvang te brengen, onze eigen keuze dus dat ik maar heel weinig werk en er veel ben voor de kinderen. Als de jongste een jaar is, wil ik wel drie dagen gaan werken. Ik werk nu een avonddienst in de week in de zorg en af en toe een in het weekend. Werk vinden zal daarom beat lastig worden hoor, we zijn de 'luxe' gewend dat ik thuis ben en ik heb geen stages Ed. gedaan door de kinderen, maar ik ga wel mijn best doen. Iedereen maakt zijn eigen keuzes, ik vind dat iemand er bewust voor kiest om thuis te blijven, ook de gevolgen samen moet dragen als de relatie stukloopt. Dan moet er absoluut voor gezorgd worden dat beide partners zo snel mogelijk voor zichzelf kunnen zorgen, maar de keuzes die in het verleden gemaakt zijn mogen niet zomaar van tafel geveegd worden. En in ons geval, ja het zal lastig zijn als mijn man wegvalt, maar we hebben daarom een goede levensverzekering en een afspraak met mijn ouders. Die helpen mij dan zolang mogelijk. Ook dat is luxe, daar ben ik me van bewust, maar het plan is niet om nog jaren thuis te blijven.
Wijzelf zouden nooit een huis gekocht hebben en meerdere kinderen hebben gekregen als wij niet in de overtuiging waren dat zelfs al mochten wij ooit uit elkaar willen gaan, dat wij dit dan zo oplossen dat er een leefbare situatie ontstaat voor een ieder. Misschien zijn wij daarin gekleurd door onze omgeving: daar is eigenlijk zelden sprake van een scheiding en als dat al gebeurt dan gaat dat op een nette manier waarbij je niet in ene je handen van de ander aftrekt (helemaal niet met kinderen in het spel). Maar dat is dus onze omgeving, waardoor wij dat mocht het onverhoopt ooit zo zijn, ook zo zouden doen. De wat-als'n eens doordenken (en waar nodig zekerheden inbouwen) dat doen wij zeker, maar wij gaan niet ons hele leven ervoor omgooien. Helemaal niet als dat inhoudt dat wij dingen moeten gaan doen, waar wij echt niet achter staan. Zoals niet zelf de zorg voor onze kinderen dragen. Dat anderen die zorg wel weten te delen en dit met meer of minder oppas weten te regelen: dat is aan hen, wij willen dat niet. Voelt gewoon niet goed en doen wij dus ook niet. Wij kunnen prima rondkomen van de 4 dagen die mijn man werkt (dik onder modaal inkomen), ik studeer daarnaast, maar het is zeker geen vetpot. Anderen in onze omgeving kopen een duurder en groter huis met hogere hypotheek, twee auto's en werken beiden bijna fulltime met een klein kindje waar grootouders 3-4 dagen in de week oppassen. Dat is aan hen, het zou niet onze keuze zijn: onze kinderen, onze zorg. Wij hebben nu weinig te besteden, een wat goedkoper huis, geen twee auto's etc., maar ik hoop over 2-3 jaar mijn studie afgerond te hebben en ook deels te gaan werken. Dan ziet het er qua financiën waarschijnlijk heel anders uit. Maar die tijd met onze kinderen was het mij helemaal waard, ook als eventueel alles in het honderd loopt. Het was (en is!) voor ons persoonlijk gewoon de enige juiste keuze voor ons gezin.
Nou, dan begrijpen we elkaar. Want ik vind die steken onder water dat ik mijn dochter verwaarloos omdat ik voltijds werk ook niet leuk. En for the record: als ik morgen onder een auto loop en sterf, dan heb ik geen spijt van mijn leven. Ook niet dat ik voltijds werk, of dat ik spaarcenten heb. Als ik binnen vijf jaar zonder partner zou vallen en plots geen inkomen zou hebben omdat ik nooit gewerkt heb, dáár zou ik wel spijt van hebben. Heel veel. En ik begrijp dat anderen daar anders over denken, dat mag. Maar die eeuwige vergelijking van 'wat als je dan opeens sterft' als tegengewicht voor 'wat als je plots alleenstaande moeder wordt' vind ik echt bizar.
Hoezo vind je die vergelijking dan bizar? Is toch precies het zelfde? Het is in mijn ogen ook gewoon een '' wat als '' situatie. Ik heb ook geen spijt van mijn leven hoor als ik morgen onder een auto zou komen, ik heb dan juist een tof leven gehad, heb genoten van iedere dag alleen dan niet met een spaar rekening. Maar niemand komt hier wat te kort en iedereen krijgt wat hij/zij wilt ( tot op zekere hoogte natuurlijk ) En even voor de duidelijkheid, ik val niemand aan wat betreft het feit dat mensen werken en kinderen hebben. Iedereen doet het nu eenmaal op zijn of haar eigen manier zoals ik al vaker zei.
Stressbal, jammer dat je weg bent. Las je bijdrage graag. Ik vind het erg jammer dat het weer op ene soort welles/nietes uitdraait. Aan het eind van je leven, als we met z'n allen in een verzorgingshuis zitten, hopen we toch ooit de juiste keuze gemaakt te hebben. De juiste keuze voor jezelf uiteraard. Wij hebben heel bewust gekozen voor het feit dat ik minder werk. Bij ons betekent dat zeker niet dat ik minder ben, dat ik minder verdien maakt hierbij niets uit. Mijn ML heeft dat in de 9 jaar dat onze oudste er is, nog nooit gezegd of laten merken. Nooit. Hij heeft enorm veel wisseldiensten (slaapt nu bijv ook) en vind het heel prettig dat ik er vaak ben, ook bij ziekte. Ik heb een vrij ernstige vorm van astma (bronchitis) en heb dus vaak problemen, ik zou als het echt moest wel FT kunnen werken, maar ik verg dan wel veel van mijn lijf, en zolang het zo gaat gaat het goed. Moet het ooit anders, dan is er geen andere keuze. Heb deze ziekte pas 1.5 jaar en voor de kinderen er waren werkte ik meer dan FT, en had ik zelfs 2 banen. Ik ben verder niet vies van werken. Maar met kinderen is het mijn eerste keuze gewoon niet. Tenzij het niet anders kan.
Wij sparen voor de kinderen (studie voor later; 80% van de kinderbijslag) Wij sparen voor extra aflos hypotheek Wij sparen voor kleding (als je voor 5 kinderen nieuwe schoenen/jassen moet kopen tikt dat wel aan) Wij sparen voor onverwachte kosten. Al met al een aardig bedrag op 1 spaarrekening, we houden een excel bestand bij met welk bedrag voor welk doel beschikbaar is. (Vakantiegeld, belastingteruggaaf, 13e maand, kinderbijslag en een klein gedeelte van het salaris, dat sparen wij)
Ik heb liever 20.000 op de spaarrekening als ik dood ga, zodat mijn begrafenis en overige dingen betaald kunnen worden en mijn kinderen wat overhouden. Dan dat ik nooit spaar, omdat ik in het 'nu' leef. Want dan raak je je baan kwijt of je gaat uit elkaar of je wordt ziek en dan ben je de lul en kan je jaren op een houtje bijten. Ik vind het nogal struisvogel spelen: gewoon niet sparen, omdat je in het nu leeft.
Ja maar ik ben verzekerd voor mijn begrafenis dus dat hoeven de nabestaanden dan niet te bekostigen van mijn spaar rekening. Noem het struisvogel spelen, maakt mij niet uit. Voor ons werkt het inmiddels al 10 jaar goed op deze manier dus we gaan hier gewoon mee door Wij gaan niet in het '' wat als '' leven.
Verzekeringen zijn toch ook ' leven in wat als'? In die optiek is werken en je eigen inkomen veilig stellen ook gewoon een verzekering. (Niet om lullig te doen, en zeker niet specifiek naar jou gericht. Maar dat bedoelde ik dus met dat ik die verwijzing naar wat-als-ik-dood-ga niet begrijp.)
Ik wil niet dat mijn nabestaanden opdraaien voor de kosten als ik kom te overlijden vandaar de verzekering, dat vind ik iets totaal anders. Ik val andere er niet mee lastig als ik bijvoorbeeld mijn baan kwijt zou raken en op dat moment rond zou moeten komen of als ik van mijn man af zou gaan dan zou ik daar ook niemand mee lastig vallen. Ik vind dat soort dingen dus totaal iets anders. Maar nogmaals, iedereen doet het gewoon op zijn/haar eigen manier
Ik snap het niet hoor, waarom leef je niet in het nu als je wel een spaarrekening hebt met 10000-20000? En ben je alleen maar bezig met wat als? Alsof er maar 2 opties zijn om te sparen, op een houtje bijten of dik inkomen hebben?
helemaal met je eens. snap ik ook niet. ik ben alleen met mn 2 kids en spaar ook. ga nu richting de 15000 euro. ik spaar maar ik leef echt wel hoor dagjes uit, tijdje terug naar disney geweest enz. als ik iets wil dan koop ik het (naar goed nadenken). maar ik loop er niet mee te smijten. zo koop ik bijna altijd kleding via marktplaats. nieuw intresseerd niet zo en het scheelt een hoop geld. probeer goedkoop boodschappen te doen en te besparen op energie. ik spaar: - een klein bedrag op de rekeningen van mn kinderen. - zet de kinderbijslag en deel KGB apart voor later voor een studie voor kids - spaar op een aparte rekening voor grote dierenartskosten. ik wil dat hier altijd minimaal 5000 euro op staat. (paard dus dat minderd hard bij een dierenarts bezoek). en daarnaast nog voor onvoorziene kosten,dingen die kapot gaan of voor als ik baan kwijt raak. ik hoop binnen een paar jaar te gaan verhuizen en dat kost ook weer een aardig bedrag. en inderdaad, als ik vroegtijdig de pijp uitgaat dan hoop ik dat mn kiinderen nog een mooi bedrag krijgen. maar geleeft heb ik echt wel hoor vind het eerder een beetje naief om niet te sparen en alleen maar te leven. (en voor de duidelijkheid, dan heb ik het niet over mensen die geen geld hebben om te sparen maar om de mensen die het echt willen zien rollen en "willen leven in het nu" en sparen onzin vinden. vraag me af of die mensen enig idee hebben wat een studie later gaat kosten voor de kinderen......