Als ze moeten slapen.. Ik heb mijn dochtertje tot 9 maanden in slaap gewiegt en daarna slaapt ze altijd in mijn bed en ik lag naast haar tot.ze sliep dan zet ik haar in bed. Ik wil haar nu leren om.zelfstandig te slapen in haar bedje. Als ze echr heeel erg.moe is dan doet ze dat. Maar dat is niet zovaak..dus ik probeerde het gisteravond weer en ze begon keihard te huilen en mama.te.roepen. Nu denk ik moet ik haar laten huilen of is het nog te vroeg om hiermee.te beginnen. Hoe hebben jullie dit gedaan op latere leeftijd??
Wij hebben hem wel altijd in zijn bedje gelegd maar bleven er dan bij. Sinds een paar maanden is dat ineens niet meer nodig. Hij gaat nu met een boekje liggen en leest wat.
Mijn oudste 2 gingen met een jaar of 2 zelf slapen in hun bedje zonder problemen. Mijn oudste ging op dat moment gewoon zelfs lachen. Mijn jongste is wat lastiger wat dat betreft, ik blijf gewoon nog altijd even bij hem tot hij slaapt. Boekje mee of tablet en pak ik gewoon ook een rustmomentje. Laten huilen vind ik op geen enkele leeftijd nodig. De jongste zal ook een keer vanzelf gaan slapen. Komt wel.
Is nu wat te laat voot laten huilen techniek denk ik. Nu kunnen ze uren en uren krijsen, bonken hoofd, uitklimmen, hoesten, spugen etc want ze begrijpen veel meer. Ik heb niet laten huilen maar ook nooit samen geslapen (wel dat ze kwam zelf of snachts maar niet bij liggen of gelijk naast leggen), nooiy gewiegt etc. We bleven bij steeds, was periodes dat we moesten 100x terugkomen als ze begon huilen, of naast zitten af en toe of bij zitten in kamer of deuropening etc. Ik zou dus gewoon kunnen steeds terugkomen of in deuropening zitten of waar ze je voelt maar niet ziet. Daarna afbouwen. Met 2 jaar hadden we afgesproken dat we enkel zitten achter bedje en met 2,5 gewoon zeiden kusje, liedje en weg en dat werkt 100%
Wij hebben haar nooit laten huilen. Nu is ze wel altijd een makkelijke slaper geweest. In bed lekkeg, lampje aan, verhaaltje lezen en slapen. Ze is nu bijna 3 en nog steeds een prima slaper.
Niet laten huilen. Wel laten schreeuwen, laten mopperen en laten jengelen. Bij huilen is er pijn, verdriet of angst. Bij schreeuwen/mopperen is het niet willen slapen oid en laten jengelen is soms ook nodig om in slaap te kunnen vallen. Bij pijn, verdriet of angst altijd troosten, dan hebben ze je nodig.
Voor haar is het best een hele overgang natuurlijk, ineens in haar eigen bedje zonder mama naast zich in bed. Ik snap wel dat ze daar dan even moeite mee heeft! Misschien eea wat geleidelijker aanpakken? Bijvoorbeeld wel in haar eigen bedje maar naast haar blijven zitten. En als dat goed gaat zou ik pas een volgende stap zetten.
Misschien moet ik inderdaad eerst even bij haar blijven. Want ik ging gisteravond gewoon naar beneden maar dat accepteerde ze niet hoor. Ze was echt aan het huilen niet schreeuwen..helemaal overstuur en toen ik haar weer naast me.deed sliep ze letterlyk.binnen 1 minuut. Toen heb ik haar in haar bedje gedaan en dan slaapt.ze wel gewoon goed.door. Maar ik wil nu echt beginnen met zelfstandig.laten slapen..wil binnenkort aan een tweede beginnen vandaar.
Dit. Neem er de tijd voor, zo'n verandering kan niet binnen een paar dagen. Eerst ernaast blijven zitten. Daarna iets verder weg zitten. Daarna kun je op dezelfde verdieping wat rommelen zodat ze je hoort. Dan gewoon naar beneden. Pas aan de volgende stap beginnen als de vorige een paar dagen goed gaat. En uitleggen wat je doet, wat je straks gaat doen en dat je altijd dichtbij bent. Ze snappen heel veel en ze horen graag wat het plan is.
Ik heb ze nooit laten huilen. Een kind huilt niet voor niets. Mijn zoon viel heel lang aan de borst in slaap. Ik heb dat toen afgeleerd, door hem net niet in slaap te laten vallen en in bed te leggen terwijl hij bijna sliep. Ik zou een nieuwe gewoonte aanleren (afleren klinkt zo negatief) rustog aan doen. Desnoods eerst in je eigen bed maar er niet meer naast gaan liggen. Als dat goed gaat in haar eigen bed terwijl jij ernaast zit tot ze slaapt. Als dat goed gaat In haar eigen bed en jij ernaast totdat ze rustig is en bijna slaapt. En zo steeds een stapje verder. Zo leert ze dat ze er niet bang van hoeft te zijn. En als ze toch gaat huilen, dan ga je er gewoon weer naar toe om te troosten. Leg goed uit wat de bedoeling is en blijf consequent. Dus niet de ene dag wel bij mama in bed en de volgende dag niet. Als je eenmaal de volgende stap neemt, houd die dan ook een paar dagen vol.
Hier ook nooit laten huilen. En het komt goed hoor. Als ze het nodig heeft blijf ik erbij (oudste). Als het niet nodig is ga ik idd wat rommelen en leg ik uit wat ik ga doen en dat ik zo nog wel even kom kijken. De jongste valt nog altijd tijdens de borstvoeding in haar nachtslaap.
Niet elk kind werkt hetzelfde Maar als jij de rust voelt en overtuigd bent dat het jullie samen gaat lukken, komt het wel goed. Vertrouw op je gevoel!
Speel je ook met haar als je haar in bed legt? Wij deden wel spelletjes (kietelen door de spijlen heen, verstoppertje, etc) en er hangt een muziekbeestje waar ze zelf al vrij snel aan kon trekken. Als ik dan weg was hoorde ik nog een paar x dat muziekje en had ze de grootste lol.