Lieve clubleden, Onze eerste dochter is inmiddels 16 maanden oud. Nou had ik voor mijn zwangerschap van m'n dochter licht pijn bij vrijen. Maar na de bevalling is het erger geworden, ik ben subtotaal uitgescheurd, maar ik kan mijn 'bekkenbodemspier' niet ontspannen, dus ik heb continu pijn bij vrijen en heb hier dan 2 á 3 dagen last van, het voelt dan erg beurs van onder. Door deze problemen wordt ik ook niet snel "opgewonden", omdat ik diep van binnen weet wat er dan gebeurd en dat doet pijn, en ben ik dus bang voor... en zodra m'n man dan downunder komt, is het voor mij al klaar, wordt ik boos, chagarijnig alles.. Nou hebben we dus eigenlijk weinig tot geen seksueel contact, en als we het hebben heb ik pijn en geniet ik niet optimaal. Maar inmiddels is het echte vrijen ongeveer zo'n 3 á 4 maanden misschien wel bijna een half jaar ofzo geleden! en het probleem is, ik WIL WEL! Maar mijn lichaam laat het niet toe.. ik durf het niet voor de pijn, kan me niet ontspannen. En nou is het probleem dat wij een planning hebben (omdat het financieel even op de rit moet), eind 2016 voor een brusje te gaan, maar ja... Als je geen seksueel contact hebt, hoe dan? En kan moeilijk "maar seks hebben met pijn, voor een zwangerschap! Dat gaat natuurlijk niet!" En als je niet geniet, laat de zwangerschap waarschijnlijk ook op zich wachten. Hebben jullie tips? Ben al bij de fysio geweest, oefeningen, maar zie ik tegen op ivm werken met een balon ofzo ... doe ik dus niet echt. Nou ga ik morgen naar een intake gesprek bij een lichamelijke psychotherapeut. Tips? Van HARTE welkom! Liefs, PandaBeertje ♡
hmm, na de geboorte van dochterlief had ik ook pijn bij het vrijen, vooral als voorspel niet zo lang was. Ik ben ingeknipt tijdens de bevalling.. dat heeft ongeveer 10 maanden geduurd. Enige tip die ik je kan geven is de tijd nemen, ook praten met je man er over. Geniet er van (misschien in eerste instantie niet eens echt vrijen maar gewoon lief zijn voor elkaar ) en probeer te ontspannen
Maak eens een afspraak bij de gyneacoloog misschien kan hij /zij jou helpen, er zijn heeel veel vrouwen die dit probleem hebben en er schijnen allemaal oefeningen voor te zijn, en niet alleen een ballonnetje . vaak wil fysio helpen om je te leren ontspannen of mensendieck ,, misschien zou je het nog in alleternatieve geneeskunde kunnen zoeken heel veel succes
als het echt alleen te maken heeft met het niet kunnen ontspannen van de bekkenbodemspieren zal de gynaecoloog ook niet zoveel anders kunnen dan je doorverwijzen naar een bekkenbodemfysiotherapeut. Je kunt toch aangeven bij je therapeut dat je dat ballonnetje niet ziet zitten? Er zijn vast nog tal andere oefeningen/dingen die je wel kunt proberen. Overigens herken ik wel je verhaal en gevoel. Ik heb ook heel erg pijn gehad na de bevalling. Dit kwam door overactieve zenuwen op een plek en vaak zagen ze dan ook verstarde bekkenbodemspieren door de angst dus begon ze bij mij ook meteen over bekkenbodemfysio. Maar ik was er zwaar van overtuigd dat dit geen probleem was en na een onderzoekje van haar moest ze mij daar gelijk in geven en kreeg ik alleen medicatie om de zenuwen tot rust te brengen en dit heeft zo goed geholpen dat ik helemaal geen pijn meer heb en nu weer kan genieten van seks. Heel veel sterkte, want het gevoel van wel seks willen en een tweede (ook al is dat op langere termijn), maar niet kunnen was wel een grote frustratie en ik herken ook heel erg het boos en chagrijnig worden zodra hij ook maar aanstalten maakte om down under te gaan.
Ik ben tijdens mijn bevalling ook bijna volledig uitgescheurd.. Het eerste half jaar moest ik er niet aan denken dat we all the way zouden gaan! Alleen het idee al verstijfde ik volledig! Mijn vriend en ik bleven erover in gesprek en we hadden afgesproken het gewoon de tijd te geven. Dus we hebben in die tijd veel geknuffeld en vreeën ook, maar dus geen penetratie. Nadat ik weer een paar keer ongesteld was geworden en weer tampons kon gebruiken hebben we langzaam de draad weer opgepakt, waarbij ik duidelijk aangaf of het wel of niet kon. Dus communicatie en het op een andere manier gezellig maken met elkaar zijn denk ik heel belangrijk. Alleen zo kun jij je volledig ontspannen.
omdat ik een plek had die zo pijnlijk was dat als je er al naar keek ik door de grond ging van de pijn. Aangezien er niets te zien was waar ik pijn aan gaf werd ik doorgestuurd naar de gyn na een telefonisch overleg met de gyn. En deze deed een test met een wattenstaafje en moest ik aangeven met een cijfer hoe erg de pijn was. Omdat de pijn ondraaglijk was en de huid/slijmvlies niet kapot alleen misschien een klein beetje roder dan normaal constateerde zij dat mijn zenuwen op die plaats overprikkeld waren. Waardoor er hele heftige signalen af werden gegeven aan mijn hersenen en omdat daar nogal een heleboel zenuwen zitten was deze pijn zo ontzettend heftig. Na een maand of 5 amitriptyline te hebben gebruikt is het nu helemaal over.
Misschien een seksuoloog? O.i.d? Ik heb ruim een half jaar bekkenfysio gehad voor een verzakking,maar nooit heeft ze inwendig gevoeld of iets met een ballon gedaan.
Ik zou ook een afspraak maken met de bekkenbodem therapeut. Deze kan je helpen met je bekkenbodemspieren te trainen waardoor het een stuk makkelijker en minder pijnlijk word. Er zijn veel vrouwen die dit na de bevalling hebben.
Wat herken ik een hoop uit jouw verhaal PandaBeertje! Mijn oorzaak is iets anders... Ik heb op mijn 15de een nare sexuele ervaring gehad met mijn eerste vriendje. Hij wou sneller dan ik, en heeft zijn zin met geweld doorgedreven... Jaren later, toen ik eindelijk weer een man in mijn buurt durfde te accepteren, merkte ik dat er iets 'mis' was. (Er is natuurlijk niks mis met me, maar zo voelde het wel) Sex ging niet. Ik blokkeerde, en er kon niks in. Zelfs geen vingertop! Het deed zeer als ik het toch probeerde. En daardoor raak je in een neerwaartse spiraal. Je onderbewuste weet dat er pijn gaat komen als je probeert te vrijen. En dat geeft enerzijds druk op je relatie, want je wilt wél heel graag, (en je partner toch ook!) En anderzijds is het killing voor je libido. Totaal geen fysiek contact is het waar het bij mij op uitdraaide. Diagnose: Vaginisme. (Er is heel veel over te vinden op internet) je bekkenbodemspieren trekken onwillekeurig samen, vanwege de pijn die je verwacht, en wellicht ook gaat komen. En het is verdraaid moeilijk om die vicieuze cirkel te doorbreken! Ik kwam terecht bij een psychologe, en kon destijds doorverwezen worden naar een sexuoloog of haptonoom. Omdat ik destijds met zó veel dingen bezig was, en op dat moment mijn relatie (om andere redenen) op de klippen liep, heb ik er niet direct iets mee gedaan. Later heb ik, zonder hulp van officiële instanties, toch een manier gevonden om mijn vaginisme te reduceren tot Dyspareunie. (Vrijen lukt wel, maar met pijn.) Zwanger worden van onze eerste was geen proeleem, omdat ik een hele lieve geduldige vriend heb die mij alle tijd geeft, en daardoor kan ik ontspannen! Het doet nu alleen even pijn bij binnengaan, maar dat zakt na enkele tellen weg Het heeft mij wel enorm belemmerd toen ik uiteindelijk moest bevallen. Het opvoelen of ik ontsluiting had, vond ik zo mogelijk nog erger dan de hele bevalling! Ik was daar naast enorm bang dat mijn kindje niet ging passen. Dat ik zou scheuren, of dat ik geknipt zou moeten worden. Daardoor durfde ik niet te persen, en duurde de bevalling onnodig lang Het is allemaal goedgekomen. Ik had een klein scheurtje wat verholpen is met een paar hechtingen en dat was het. Maar de angst zit nu alweer in mijn lijf! Over iets meer dan 5 maanden moet ik weer.... Ik doe er verstandig aan om mijn probleem toch bij een psycholoog/sexuoloog neer y leggen, maar die drempel is mij nog wat te hoog... Lang verhaal, excuus! Maar ik kan me jouw angst zo goed voorstellen... Een totaalruptuur is ook niet niks, en zeer begrijpelijk dat je daar een angst aan overgehouden hebt! Zeker omdat je voor je zwangerschap al een zekere vorm van dyspareunie had zo te lezen... Het enige wat ik kan adviseren: praat erover met een arts, gyneacoloog of verloskundige, en als je de stap durft te wagen, een psycholoog en bb-fysiotherapie voor goede ontspanningsoefeningen. Want hier zit duidelijk een angst voor herhaling. Een angst voor pijn. En deze angst is zeer begrijpelijk!! Wat betreft het zwanger raken: ik heb op een forum voor vaginisme lotgenoten vaak verhalen gelezen over zelf-inseminatie. Met een spuitje (verkrijgbaar bij arts etc.) Het goedje van je man/vriend zelf inbrengen. Maar als je eenmaal zwanger bent, moet het er op een dag ook weer uit! dus als je nu al de angst hebt voor zwanger raken/intimiteit, moet je dat zeker in je overweging meenemen. Pak je angst aan! Dat is moeilijk, ik weet er alles van. Mocht je hierover willen pb'en, dan mag dit! Sterkte, knuf!
Gister een afspraak gemaakt bij een psychotherapeute, ook voor andere persoonlijke dingen, maar met name ook voor het seksuele gedeelte. Zij is ook relatietherapeute geweest en doet veel met 'seksuele problemen'. Hopen dat dit gaat helpen mij te leren ontspannen
Zoals in mijn verhaal staat ben ik bij de bekkenbodemspecialiste geweest (fysio), zij heeft inwendige oefeningen gedaan proberen mijn bekkenbodemspier te ontspannen en aanspannen met oefeningen, ballon therapie, maar ik voel me er niet prettig bij. Nu proberen met andere therapie.
Woow heftig zeg!! Ik heb inderdaad even gegoogld naar "vaginisme". Ik ben inderdaad bang dat ik hier ook last van heb, ik hoef maar aan 'seks ' te denken en de spieren spannen zich aan!! Hoop echt dat ik ier met de psychotehrapeut vanaf kan komen, of dat ik het ergens anders moet zoeken.
Ik hoop het ook voor je! Ik zelf had een lange weg te gaan, maar behandeling is wel degelijk mogelijk! Ik hen trouwens nog nooit behandelingen o.i.d aa geboden gekregen met ballonnetjes ofzo.. Ik heb later wel pelotten gehad die ik kon inbrengen om mee te oefenen, maar als je daar nog niet klaar voor bent, horen ze je dat soort behandelingen ook nog echt niet toe te willen passen! Vind het heel eerlijk gezegd een beetje slechte zaak van de arts... Als het echt niet KAN, en er zit een angst voor penetratie, waarom dan toch willen forceren? Werkt niet echt bevorderlijk voor je herstel. Ik hoop dat je snel een goede specialist treft die jou het juiste traject kan aanbieden!
Ik heb dit even met mijn psychotherapeut besproken, en zij is inderdaad bekend met het vaginisme, en gaat mij hier uit ook behandelen, psychisch. En idd de fysio zei wel tegen mij dat ik het moest doen als ik me er prettig bij voelde.