Ik ben ongeveer een jaar na de geboorte van onze oudste zoon afgestudeerd en heb daarna een paar maanden gewerkt. Maar dat ging echt niet. Hij bleef huilen wanneer ik weg was en stopte pas wanneer ik hem vast had en dat dus constant wanneer ik thuis was. Dat legde een grote druk op de oppas/verzorger (mijn ouders en mijn zusjes, soms mijn man), maar nog meer op mij, ik trok die combi gewoon niet. Hij bleek achteraf ASS te hebben en ik kon hem bij niemand achterlaten. 3 jaar later en precies hetzelfde gebeurde bij zijn broertje. Of ik er blij mee ben dat ik tbm ben? Ja en nee. Aan de ene kant geeft het rust, ik ben er altijd en dat brengt de kinderen vertrouwen en regelmaat. Maar ik mis het ontzettend om ook iets anders te zijn dan mama. Mijn kinderen vragen ontzettend veel aandacht en energie en op sommige dagen snak ik naar drie fulltime banen enkel om even weg te zijn van de kinderen Op zulke dagen kan ik ook echt heel erg jaloers zijn op mensen met een baan. Gewoon even naar de wc gaan zonder dat er iemand bij je op schoot wil en je lunch kunnen eten zonder dat je je broodje moet afstaan aan een jengelende peuter, die een hapje neemt en dan toch liever een andere boterham wil, maar dan wel op een specifiek bord die net in de afwasmachine zit en aargh!! Gewoon volwassen zijn, met volwassenen om je heen, je helemaal vastbijten in een project, uren later opkijken en denken: hey, de dag is alweer voorbij! Daarna beetje dagdromen in de trein van en naar je werk, lijkt me heerlijk En de reacties van anderen zijn soms domweg deprimerend. 'Wanneer ga je weer werken?' 'Wanneer ga je weer eens iets doen?' Vooral die laatste, want ja, ik moet toch echt iets doen hoor, zo thuis uit je neus eten is ook niks natuurlijk Het gaat gewoon niemand iets aan! Wij hebben hiervoor gekozen omdat dit beter was voor onze kinderen en ik vind het best jammer dat ik mezelf daarbij soms bijna verlies. Gelukkig heb ik daar wel hard aan kunnen werken het afgelopen jaar, door meer naar mezelf te kijken en me af te vragen wat ik nodig heb en hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Nu de oudste op school zit (eindelijk, hij is pas met 6,5 jaar hele dagen naar school gegaan, daarvoor ging hij halve dagen en moest ik hem alsnog vaak ophalen omdat het niet ging, nu zit hij op het SBO en de opluchting is groot!) en de jongste 4 ochtenden naar de psz gaat, kan ik weer wat adem halen. En kan ik rustig voor mezelf op een rijtje zetten wat ik nu precies wil en hoe dit te combineren valt met mijn gezin. Ik ben er inmiddels alweer 6 jaar uit en ik heb geen interesse in werk die voortvloeit uit mijn opleiding. Dus het zal iets heel anders worden en waarschijnlijk als zzp'er. De kinderen naar school en nu ze wat groter zijn kunnen ze wel naar een GO of opvang. Zie er naar uit
Hier hetzelfde! (alleen ben ik HBO'er) Mijn huidige functie is misschien onder mijn niveau, maar ik word (voorlopig) voldoende uitgedaagd, ik heb sociale contacten, blijf in het arbeidsproces en heb een eigen inkomen. Redenen genoeg voor mij om hier genoegen mee te nemen. Ik kan dit werk nu ook goed aan als ik een keer weinig nachtrust heb gehad en kan makkelijker vrij nemen. Over een paar jaar zien we wel weer verder @TS: succes met deze lastige keuze!
Maar als iemand jou vraagt wat je doet en het gesprek valt een beetje stil, wat betekent dat dan voor jou? Ik ken genoeg mensen (vooral mannen misschien) die echt weinig affiniteit of kennis van het gastouderschap hebben. Gewoon hun interesse niet. Betekent dat meteen dat jouw niveau te min is? Of maak jij dat ervan? Je bevestigt eiegnlijk wat ik bedoelde. Jouw voorbeeld van die vrouw die enthousiast reageerde verbaasde jou erg. Dat zegt toch dat jouw verwachting negatief is? Wanneer je onbewust al verwacht veroordeeld te worden, wordt je dat ook. Als jij zeker bent van je zaak, kom je zo over en zal je opvatting van andere reacties wellicht veranderen.
zeg doe even normaal joh...ik geef aan welke opmerkingen er gemaakt worden omdat Carino daar naar vroeg.
dat ik die pijnlijke plek raak door te zeggen dat ik thuis ben?? Ja geen idee....ik begin er zelf niet over hoor, komt echt uit een vraag voort.
Ik herken de stiltes die vallen en de negatieve opmerkingen. Maar de laatste vind ik niet zo heel gek klinken eigenlijk? Ik kan de toon natuurlijk niet horen, of dit oprecht enthousiast was of denigrerend. Maar ik heb zeker wel overwogen om GO te worden omdat dit te combineren is met kinderen. Uiteindelijk is het helemaal niets voor mij, maar als je dol bent op kinderen en je kunt als GO werken en voor je eigen kinderen zorgen, dan is het echt een topbaan wat mij betreft! Maar het ligt er maar net aan hoe die vrouw het zei natuurlijk.
Nee dat betekend niet meteen dat het te min is...dat denk ik ook niet bij elk persoon dat niet reageert. Maar ervaringen leren mij wel dat een aantal dat wel vinden...niet omdat het gesprek stil valt maar door opmerkingen die er wel gemaakt worden. En nee hoor dat beeld ik mij echt niet in. Mijn verwachting is vaak negatief, maar dat is niet uit de lucht gegrepen, gewoon een gevolg van eerdere ervaringen (bij bepaalde groepen mensen)
nee die laatste opmerking was oprecht heel positief en ik vond dat heel fijn, maar omdat er practisch nooit zo gereageerd wordt was ik heel erg verbaasd
Ergens is het natuurlijk wel logisch, maar ik vind het altijd zó apart dat iedereen zo uit zijn eigen oogpunt kijkt en denkt dat anderen het zo makkelijk hebben Ik denk dat iedereen wel eens rot-opmerkingen krijgt. Of je nou laag-opgeleid, hoog-opgeleid, thuisblijfmoeder, werkende moeder etc. bent. Alleen ja, als hoogopgeleide moeder krijg je weer andere opmerkingen dan wanneer je laagopgeleid bent. Mensen vragen sneller of je het dan niet zonde vind van je opleiding en vragen zich af of je ooit nog wel aan het werk komt. Het is gewoon niet zo gemakkelijk om weer terug te komen in sommige werkvelden. Zeg nou eerlijk, Tuc: als jij een jaar zou stoppen met gastouder zijn, dan zou je na dat jaar toch wel weer vrij gemakkelijk kunnen beginnen, qua kennis en vaardigheden? Misschien moet je wel wat certificaten opnieuw halen, maar het vakgebied is niet zo verandert dat je weer vanaf 0 moet beginnen. Hetzelfde geldt voor een flink aantal beroepen; je verleerd het niet. Maar bijvoorbeeld als diëtiste moet je constant blijven bijleren. De inzichten veranderen telkens, er wordt van je verwacht dat je scholing blijft volgen, dat je BIG registratie hebt etc... Dan is het lastiger om er een jaar tussenuit te gaan. En dat geldt voor heel veel beroepen op HBO en WO niveau. Als je ertussenuit gaat verandert er in de tussentijd vanalles en als je daar niet bij bent is het lastiger om het bij te houden. Dus is het nou écht zo erg dat iemand wil weten hoe het is om vanuit een academische werk-omgeving te stoppen met werken?!
Wat ik alleen niet zo goed snap: als iemand negtieve opmerkingen maakt over jouw opvoedstijl qua voeding, bijvoorbeeld weinig snoep enzo, dan sta je daar altijd heel erg boven. Want je staat achter die keuze. maar als iemand negatief reeageert op jouw keuze op gastouder te zijn dan raakt het je heel erg. Daarom vraag ik me dan toch ergens wel af of je zelf wel helemaal achter die keuze staat, aangezien je blijkbaar wel degelijk in staat bent om scheit te hebben wat anderen ergens van vinden, zoals in het geval van snoepgoed. (Niet lelijk bedoelt, maar vraag het me gewoon af)
Dat gevoel had ik ook een beetje. Je geeft vaak en duidelijk aan dat je veel kennis hebt, veel interesses hebt, politiek volgt etc. Alsof je zelf het mbo niveau wat te min vindt voor jezelf en jezelf beter moet profileren. Dat bedoel ik ook helemaal niet lullig, ik denk gewoon niet dat je je zorgen moet maken. Het grijpt je erg aan, alsof je je schaamt.
Goed verwoord. Persoonlijk vind ik een tbm helemaal niet minder. Net zo min dat ik de leidsters op de opvang of caissières bij mijn supermarkt minder vindt. Opleidingsniveau zegt niets over beter zijn. Alleen ik kan mij wel voorstellen dat je soms ook op je vakgebied uitgedaagd wil worden. Ik heb een oprechte interesse voor mijn vak maar als ik met m'n theorieën en modellen of trends en analyses over de arbeidsmarkt aankom bij mijn vriendin die tbm is kunnen we daar niet echt over discussiëren of van gedachten wisselen. En dat is helemaal niet erg want wij kunnen over andere dingen prima praten maar ik ben blij dat ik OOK op mijn werk hierover kan praten. Dat zou ik dus wel missen als ik stop met werken. Dan kan ik er over lezen maar er niet in de praktijk mee bezig zijn. Dus ik snap best dat ts de vraag stelt hoe dat zou zijn voor haar. Om te stoppen.
Dit merk ik idd heel erg. Mijn zusje is mbo-geschoold en vond, na een paar jaar niet werken, vrij snel weer een baan in haar werkveld. Ik ben hbo-geschoold (communicatie & marketing), nou echt niet dat ik er nog tussenkom na zo'n lange pauze. Nu is het werkgebied ook best veranderd in die relatief korte tijd, nieuwe inzichten, nieuwe strategieen, internet, social media etc. En het werk zelf trekt me ook echt niet meer, vroeger kon het me niet snel genoeg gaan, nu voel ik me oud en gaat veel aan me voorbij Ik vroeg me voorheen weleens af wat voor nut mijn opleiding nu heeft gehad, aangezien ik niet werk. Maar ik heb me gelukkig wel degelijk kunnen ontwikkelen en kan mijn kennis ook op de kinderen toepassen En toch is het raar hoor, om tussen je studiegenoten te zitten die allemaal een topbaan hebben en ik? Ik veeg snottebellen weg, smeer boterhammen en doe verder niks Natuurlijk weten wij allemaal dat dit niet zo is, maar zo voelt het soms wel, dat je je vooral in je omgeving meer moet verdedigen als hoogopgeleide. Omdat in mijn omgeving de meeste mensen ook hoogopgeleid zijn en werken en mij kennen als iemand die ook hard werk, hard gestudeerd heeft. En er zullen er vast zijn die het zonde vinden van mijn talenten, maar het leven is nu eenmaal zo gelopen.
Ja? Het lijkt me afschuwelijk om steeds het gevoel te hebben dat je als minderwaardig wordt gezien. Ik zou denk ik meteen een vervolgopleiding gaan doen. Andere mensen kun je nl. niet veranderen, alleen jezelf.
ik snap de verwondering...ik kan het niet zo goed uitleggen. Ik sta er toch voor 1000% achter. Ik ben ontzettend blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Het is meer een gevoel van "niet voor vol aangezien worden" ofzo. Wat ik mn kinderen te eten geef is heeft weinig met mijn capaciteiten en kennis te maken...ik kan her niet heel duidelijk uitleggen,maar misschien snap je het. Opmerkingen over intelligentie en opleiding voelt als een aanval op mij persoonlijk terwijl een keuze over voeding dat niet is.
Ik herken het hoor, het niet voor vol worden aangezien. Ik denk dat heel veel thuisblijfmoeders dit wel herkennen. Of je nou HBO, MBO of basisschool hebt afgerond.... Je wordt door veel mensen alleen voor vol aangezien als je "echt" werk hebt, en echt werk is dan werk buiten de deur. Gastouder telt niet. Stom gewoon Maar ik denk echt dat je dit los kan zien van je opleidingsniveau, hoor