Tips? Wil niet slapen peuterdrama

Ik zou hem gewoon bij je in bed pakken s. Achts. Ik zei ook altijd dat ik het nooit zal gaan doen. Toch van terug gekomen. We slapen nu allemaal een stuk beter. En het zijn meestal fases. Dan slaapt ze ineens weer hele nachten in haar eigen bedje.

 

Probeer je wat meer in hem te verplaatsen. Waarom is hij zo angstig?

Vaak is het verlatingsangst op deze leeftijd. Soms is het last van de oren. Probeer erachter wat er speelt en help hem ermee.

In jouw reactie lees ik vooral hoe vervelend het voor jou is, hoezeer zijn zusje eronder lijdt en jiuw angst dat dit jaren gaat duren. Allemaal erg negatief en ik lees niks over zijn gevoel.

Er zijn fases waarin een kind zijn ouders nodig heeft om in slaap te vallen. Ik vind het heel belangrijk om juist in deze fases er te zijn voor mijn kinderen. Ik merk ook dat die veiligheid en zekerheid ervoor zorgen dat ze snel weer zelf in slaap vallen. Angst bestraffen of negeren, werkt nog meer angst in de hand. Het erkennen en er zijn voor je kind, maakt hem rustig en zeker. Zelf rustig blijven en accepteren dat het even zo is, is heel belangrijk. Hoe onrustiger en boos jij je voelt, hoe slechter hij in slaap valt, kinderen voelen dat meestal erg goed aan.

 

Ik lees even mee.

Hier ook een drama sinds haar zusje is geboren. Als ze snachts huilt neem ik haar gewoon bij mij/ons in bed. Dan slaapt ze wel tot zeker 7.30. Anders rond 5.30/6.00 wakker.

Als ml haar naar bed brengt is ze rustiger dan dat ik het doe. Ik ben ook wat gespannen omdat ik bang ben dat ze weer drama gaat maken.

Ze slaapt wel met de lamp aan.

 

Een nachtlampje? Mijn kleine held hier wil ook soms opeens het nachtlampje aan.

Als dl trouwens echt niet wil slapen, dan slaapt ze maar niet. Ze snapt zelf al prima dat ze moe is. En dat ze dan veel gaat vallen etc. dus op een gegeven moment zegt ze zelf weer dat ze wil slapen.

 

Misschien komt het doordat het een hele drukke tijd is geweest met Sinterklaas. Onze kleine man probeert ook de grenzen te verleggen. Ik zou hem niet bij je in bed leggen, ziet hem dat maar eens af te leren. Zou idd wel even vragen waarom, misschien enge dromen?

En van te voren goed voorbereiden. We gaan nu naar boven, dan gaan we douchen en tanden poetsen. Dan mag je nog even kroelen met papa en of mama met een verhaaltje. Daarna ga je in je eigen bedje slapen. En dit volhouden. Wij laten ons zoontje wel huilen en krijsen, dat is hier hooguit 10 minuten maar dat is de keuze voor ieder voor zich.

 

Hier ook een moeder die nooit het kind bij hun zou laten slapen, maar tja...als je merkt dat iedereen dan weer goed slaapt en ze vanzelf weer in hun eigen bed gaan liggen. Nu bij spannende tijden merk ik dat mijn zoontje nog graag even bij ons komt en dan echt ontspant. Ik begin niet meer aan die strijd s nachts...er komt vanzelf een tijd dat hij niet meer bij ons WIL liggen. Tot die tijd geniet ik ook maar van dat kleine, warme lijfje...
En het zijn echt fases...

 

Oprechte vraag, Tikigo: heb je zelf meegemaakt dat kinderen voor een langere periode bij je sliepen en je ze nauwelijks meer uit je bed kreeg?

 

Ja bij directe vrienden. Kindje sliep dus ook bij papa en mama in bed rond 2 A 2,5 jaar doordat de kleine ook slecht sliep. En dit is van kwaad naar erger gegaan. Uiteindelijk was het kindje 8! voordat het weer in eigen bedje sliep. En dat heeft heel veel ellende gebracht.

Maar deze keuze zal ieder voor zich moeten nemen zoals ik al eerder heb gezegd. TS vroeg om tips en hierop heb gereageerd hoe wij het doen.

 

Bij mijn zus toch ook. Dochter is nu 7 en slaapt nog steeds vaker bij mama in bed dan in haar eigen bedje.

Dus zo gek is die angst niet hoor.

 

Maar in bed leggen of 10 min laten krijsen zit een hoop tussen. Het laatste vind ik echt onmenselijk.

Maar goed hier ook ineens heeeel moeilijk slapen met 2 jaar. Hebben hem eerst in zn bed geprobeerd te houden, maar dat leverde alleen maar ellende en slapeloze nachten voor allemaal op. Want laten huilen doe ik echt niet.
Toen omdat we erg moe waren hem 1 keer tussen ons in gelegd en warempel, meneer sliep als een roos. Volgende nacht ook. Dat werkte dus perfect, want slapen vinden wij het alle belangrijkste.
Om het wat comfortabeler te maken hebben we zn ledikant (hij sliep al in een groot bed) als co sleeper naast ons bed gezet. Hem elke avond in zijn bed in slaap laten vallen (dan zaten we erbij) en uitgelegd dat wanneer hij wakker werd hij naar onze kamer mocht om in het kleine bedje te slapen. De eerste weken was dat al na een uur of 2 uur...hij ging daar gewoon liggen terwijl wij beneden zaten) maar na een poosje was het pas halverwege de nacht of in de vroege ochtend. En zo doen we het nu nog. Zie niet in wat dat voor ellende op kan leveren.
Je komt tegemoet aan de behoeften van je kind

 

Met het krijsen bedoelde ik mijn stukje dat ons zoontje boos is en heel hard roept en schreeuwt om ons. Beetje ongelukkig omschreven. Wij laten hem ook niet aan zijn lot over als hij bang is of iets dergelijks.

Maar nogmaals dat is ieder voor zich.

 

Inderdaad. De oudste zoon van mijn vriendin kruipt nu nog iedere nacht bij haar n bed en hij is 10. Hij wil gewoon niet in zijn eigen bed slapen.
Zoon van mijn andere vriendin was gewend dat moeder iedere nacht bij hem bleef zitten/liggen tot hij eindelijk in slaap was gevallen en dat duurde soms erg lang.
Dat heeft geduurd tot hij 8 jaar was.
Bij haar andere kinderen heeft ze dat heel anders aangepakt .
Ik zeg niet dat dit bij ieder kind zo zal zijn, maar het gebeurt dus wel, ik begrijp die angst dus wel.

 

Hier hebben ze beide (4.5 en 2.5) fases dat ze even s nachts bij ons willen zijn;
Soms een hele nacht, soms halve, soms een paar uurtjes en dan weer weken niet. Vooral na drukke tijden (Sint, kerst, weekendjes weg, start school, geboorte zus, etc.)
Ze komen dan zelf naar ons bed en kruipen er dan bij in.
Ik vind het heerlijk dat ik ze even de geborgenheid kan bieden die ze zoeken en ze er rustig van worden.
Hier is het ook nog nooit structureel geworden...!

 

Bedankt voor je reactie.
Was ook geen commentaar hoor, maar een oprechte vraag zoals ik schreef. Maar het valt me op dat het altijd gaat om een zus/vrienden/kennissen. Ik lees eigenlijk weinig mensen waarvan het hunzelf is overkomen.
En het kan natuurlijk zijn dat deze mensen er wel vrede mee hadden.

Ik probeer aan te geven dat er ook een tussenweg bestaat. Samen slapen als way of life (gewenst of opgegeven na strijd) of iedere vorm daarvan vermijden is wel heel zwart wit. Wij communiceren altijd al dat we het eigen bedje proberen. En als het niet gaat, lees: als het mijn nachtrust teveel schaad komt ie bij ons. En moeiteloos schakelt hij over naar een rustige fase en slaapt weer in eigen bed.

Ik denk dat alle keuzes voor ts open kunnen staan en vind een beeld waarbij een kind tot z'n 10e nog bij ouders slaapt vrij eenzijdig. Alles kan! Volg je hart!

 

Ik heb op een ander onderwerp hier precies hetzelfde gereageerd maar heel herkenbaar! Ik zit er middenin, dl 23mnd en het is al 2weken aan de gang. Ook ziek geweest en in het buitenland geweest dus 1 week bij mij geslapen.

Bij thuiskomst wilde ze niet meer in haar ledikant, 2 nachten laten huilen maar is echt niet mijn ding dus vroeg ik of ze in haar peuterbed wilde (staat er al langs ivm kamer make over), ze zei ja en ging zonder te huilen zelf inslapen. Dit was afgelopen vrijdag en sindsdien moet ik savonds nog 10x terug om haar toe te spreken, vaak helpt het om haar dingen te vragen waar ze sowieso ja op antwoord (bijv wil je met die knuffel slapen), ze heeft dan zelfvertrouwen, voelt zich gehoord en daarna vraag ik of ze dan gaat slapen. Ze zegt dan ja, dit gebeurd soms 1x en soms moet ik 10x terug maar ze gaat tenminste niet meer huilend slapen(ik probeer echt met haar te communiceren ipv negeren en terug leggen). Snachts is het precies hetzelfde.

Ik ben nu ook ziek dus mijn moeder gaat het vannacht overnemen, zij doet het op dezelfde manier als ik en dat vind ze ook prima.

Succes, ik weet hoe vermoeiend het is!
__________________