Heb jij het leven onder de knie? Althans, denk je dat je goed op weg bent en veel dingen hebt bereikt, "the hang of it" hebt. Het is een erg breed onderwerp, maar wanneer denk je nou "ik heb het eindelijk door" dat moment dat je overal een oplossing of een aanpak voor hebt, omdat je het wellicht al eens eerder hebt meegemaakt. Dat het leven je niet meer onverwachts overdonderd, je overal op voorbereid bent, er bijna niets meer onbekend voor je is. We zijn natuurlijk nooit uitgeleerd, elke dag leren we weer nieuwe dingen. Maar wanneer denk je "ik pak het echt goed aan, het gaat goed!" wat moet je beheersen of hebben bereikt om dit te kunnen zeggen. Wanneer vind je dat je "het leven onder de knie hebt?"
Ik denk dat je het leven nooit onder de knie kan hebben. Het leven is zo verschrikkelijk onverwachts daar kan niemand op voorbereid zijn.
Ik heb het wel voor elkaar, laat ik t zo zeggen. Ik wilde een gezinnetje en t liefst zo vroeg mogelijk en dat is nu helemaal gelukt. Ben ook weer met studie bezig, ik werk.. maar dan wordt je vader ernstig ziek en besef je toch weer dat je sommige dingen helemaal nooit onder controle zal hebben en dan voornamelijk dus je gezondheid
Ik denk niet dat je het leven onder de knie hebt. Je bent altijd in ontwikkeling met jezelf en alles wat op je pad komt. Wel kun je zeggen hoe je leven er nu voor staat of alles geregeld is mbt werk, studie, financieel, kids etc....
Dit is sowieso niet iets waar ik naar streef Denk dat ik er alleen maar gestresst van raak als ik 'het leven onder de knie' zou moeten hebben.
Als het op mijn werk aankomt dan kan ik volmondig ja zeggen. Ik ben pas 26 jaar maar ik doe dit werk al sinds mijn 19e. Het gaat mij heel makkelijk af en sinds mei ben ik manager. Ik heb sinds september ook een assistente en dat is super leuk. Soms wel ongemakkelijk omdat zij al 36 is en ik pas 26, dan voelt het raar dat ze koffie voor mij zet enz. Prive gaat ook alles zijn gangetje. Ben samen met mijn kleine en had natuurlijk ook liever een gezin willen zijn, maar we redden het goed samen.
Ik denk dat je een bepaalde mate van controle hebt en het leven lekker doorkabbelt. Had ik ook... Totdat na 16 jaar de man waarmee ik dacht oud te worden en kinderen mee zou gaan krijgen niet meer van me hield. Dag heerlijk perfect huisje,veiligheid enz.. Sta je lekker met lege handen op 33jarige leeftijd. Iedereen heeft het voor elkaar (dat denk je dan ) en jij mag opnieuw beginnen. Ben opnieuw verliefd geworden en we zijn getrouwd en hebben een heerlijk jochie van bijna 2. Door het rommelige uit elkaar gaan lekker nog een bkr notering op mijn naam:x en geen huis op dit moment kunnen kopen maar mogen ook niet een sociale huurwoning. Op dit moment wonen we in een heerlijk vrijstaande woning die we huren van een particulier. Helaas geen idee hoe lang we hier kunnen zitten (3,5 of 10 jaar?) Probeer me niet meer zo druk te maken. Wat komt dat komt.
NEE elke keer dat je denkt nu gaat het goed. Gebeurt er weer wat. Het leven zelf blijft in ontwikkeling.
Nee hoor, het leven heb ik niet onder de knie. Denk ook niet dat je daarnaar moet streven, ik denk dat je daar erg rigide van wordt: als A, dan B, terwijl het in bepaalde omstandigheden misschien handiger is om C te doen.
Welnee. Ik bak er niks van. Ik hoop dat ik mijn kinderen een beetje leuk groot krijg, en dat is het wel qua verwachtingen. Maar ach.. beetje freewheelen is ook wel ok. Voor mij dan.
Ik laat mij verrassen door het leven en soms verras ik zelf mijn leven. Niet alle verrassingen zijn even leuk en prettig, maar wat kun je er aan doen? Soms gooi ik zomaar ineens het roer om en ben ik even later eigenlijk best wel verrast door mijn eigen actie. Wie had dat verwacht van een weegschaal zoals ik?
Je leven valt niet te plannen, je hebt het zelf niet in de hand... Dan hadden wij geen vijf jaar op een kindje hoeven te wachten en dan had ik vervolgens geen borstkanker gekregen.
Ik HOOP dat ik het leven nooit "onder de knie" krijg. Saai lijkt me dat. Overigens snap ik wel wat je bedoelt, hoor. Maar ik denk dat dat toch elk moment kan veranderen. Dan denk je dat je het onder de knie hebt, krijg je kinderen, zit je in de tropenjaren met een veel te druk leven. Werk, het huishouden, de kinderen, een sociaal leven, ook nog tijd voor je partner (one on one).... En dan zijn de kinderen groter en komt er wat ademruimte... BAM! Puberteit! Ik verwacht, dat het volgende 'rustmoment' komt, als de kinderen zelfstandig zijn en op zichzelf wonen. Met een beetje geluk belanden ze niet in te veel ellende (drank, drugs, verkeerde vrienden/partners, financiële problemen) en dan zit je weer in rustiger vaarwater. ALS er al een moment komt, dat ik denk dat ik "het leven onder de knie heb", dan is dat denk ik pas na mijn 50e. Maar ik verwacht dat ik dan weer in een totaal andere levensfase zit, die ik weer helemaal opnieuw moet ontdekken en onder de knie moet zien te krijgen. @jippie: Damn zeg! Sterkte en beterschap!
Haha ik dacht dat alles top ging en toen besloot mijn man verder te gaan met de buurvrouw. Dus helaas, nu is het 1 grote puinhoop.
Onder de knie krijgen zal ik waarschijnlijk tot aan mijn dood aan moeten werken. Net als ik denk het loopt lekker gebeurd er weer wat en moet ik weer even klimmen of de familie vooruit trekken zodat we allemaal weer wat beter in ons vel zitten. Ondanks dat het soms wel eens zwaar is wil ik het ook weer niet anders ... ben bang dat het dan zo'n sleur wordt. Ik denk juist vaak wat zal ik over 10 jaar hebben gedaan en meegemaakt ipv zal het dan allemaal lekker lopen.