Ik heb meerdere keren mijn werk radicaal omgegooid, om uiteindelijk weer bij mijn originele keuze terug te komen. Oftewel Na ruim 15 jaar andere uitstapjes te hebben gemaakt, ben ik weer boekhouder.. En terwijl ik altijd hebt geroepen geen eigen bedrijf meer.. Heb ik nu een administratiekantoor. Het kan raar lopen. Overigens kom je in elk werk wel minpunten tegen. Of je bepaald idee over een functie klopt totaal niet met de werkelijkheid. (En daar gaf ik mijn vaste baan voor op, na 1,5 week hield ik het voor gezien) Maar belangrijk is wat zou je graag willen doen en is dat mogelijk binnen het bedrijf? Dat zou het een stuk makkelijker zijn.. Want als het bedrijf goed loopt, is er wellicht financiële ruimte om door een ander jouw taken over te nemen.
Ik quote jou, maar is niet persoonlijk bedoeld hoor. Jullie kunnen wel zeggen dat je vindt dat ik het niet moet doen, maar dat was mijn vraag ook helemaal niet. Ik ben juist op zoek naar ervaringen van anderen die het wel gedaan hebben, een goede baan of bedrijf omruilen voor iets onzekers of heel anders. Ik zou tegen een ander ook zeggen dat ie gek is om het zelfs maar te overwegen en toch doe ik het nu zelf. Je weet niet hoe het voelt om zo vast te zitten in een bepaalde hoek voordat het je overkomt. Ik heb hier niet voor gekozen, sterker nog, het was helemaal mijn bedoeling niet om zo'n echt bedrijf met personeel en alles erop en eraan te hebben. Ik ben er een beetje in gerold (heel lang verhaal) en toen is het gaan groeien en het bevalt me niet zo goed. Elke keer dacht ik, het went wel, je wordt er wel beter in, maar het went niet en ik vind het nog steeds niet leuk, terwijl het maar doorgroeit en doorgroeit. Ik heb jaren gedacht dat het pech was, dat ik er maar aan moest wennen en dat ik het gewoon moest blijven doen tot mijn pensioen, maar sinds kort ben ik erachter gekomen dat dat helemaal niet waar is. Het hoeft niet per se, dat denk ik wel, maar dat is natuurlijk niet echt zo. En alleen die gedachte geeft me al lucht, maar ik moet nog helemaal uitkristalliseren wat ik er verder mee aan wil. Vandaar dat ik graag lees over mensen die zo'n stap hebben durven zetten, om daar een beter beeld bij te krijgen. Gitta, hoe vond jij het toen je je carriereswitch hebt gemaakt? Was het een moeilijke keuze of gelijk duidelijk?
Hmm geen ervaring: maar nu ben ik wel nieuwsgierig wat je dan wel leuk vindt kunnen we ruilen ! Ha. Nee grapje, maar ben wel nieuwsgierig welke richting je dan op wil gaan...
Iweks, ik weet het nog niet. Zit nu te denken aan hetzelfde als wat ik nu doe, maar dan als ZZP-er. Gewoon freelance, meestal heb je in mijn vakgebied wel vaste blijvende klanten, maar dan niet zoveel meer. En misschien een beetje als freelancer blijven bijspringen op mijn eigen kantoor, dat lijkt me dan wel weer leuk. Maar niet meer al die verantwoordelijkheden. Ik heb ook wel van die waanzinnige dromen over een camping beginnen of een boek schrijven, maar dat zie ik er nog niet zo gauw werkelijk van komen.
Dit is ook precies wat ik bedoelde. Niemand kan hier echt over oordelen. Je kunt alleen ervaringen delen idd. Wat je ook kiest het is moeilijk. Ik wil je heel veel succes wensen met je keuze.
Die dromen moet je ook hebben, die heeft iedereen en wie weet komt het er dan toch een keer van! Is t niet mogelijk dat jij dan freelance gaat werken voor het zelfde bedrijf? Gewoon een stapje terug zeg maar. Misschien kun je het aankaarten. Niet onder jouw motto: maar meer in de zin van, kleintje, meer tijd voor gezin etc. Misschien zelfs eens tijdelijk proberen om te zien hoe t je bevalt, als t niet is wat je zoekt (qua gevoel en misschien achteraf toch financieel) dan kun je nog terug... (Wel in t contract opnemen dat t tijdelijk is!)
Dan vind ik je overwegingen om zzp-er te worden nog vrij rationeel hoor. Ik heb een soortgelijke stap genomen. Al was dat wel anders en voordat er een kind was. Ik en mijn man werkten bij dezelfde stichting. Non profit, idealistisch. Vanwege herkenbaarheid wil ik er verder niet veel over kwijt. Ik wist zeker dat ik nergens anders wilde werken. Maar we werkten wel 70 a 80 uur per week. Mijn man heeft er 2 jaar gewerkt en raakte toen overspannen. Ik stond op het punt om hogerop te komen, maar ben op het laatste moment afgehaakt. Nu heb ik een saaier baantje van 32 uur die overigens wel beter betaalt dan de vorige. Ik heb er geen spijt van. Soms wel dat ik de hectiek en de spanning mis. En ik ben soms nog jaloers op degene die mijn functie heeft gekregen. Mijn ouders hadden er meer moeite mee. Die zagen hun dochter al gaan en waren trots. Makkelijke was wel dat mijn man en ik tegelijk voor hetzelfde kozen. En ja, wij dromen er allebei stiekem over om in Zuid Engeland of in Denemarken te gaan wonen en een bed & breakfast te gaan beginnen...
Ervaring andersom. Mijn man werkte als zzp-er en besloot met een vriend een b.v. op te richten. Gingen wat betreft geld naar het minimale. Dus dat was een hele omslag maar door alles door te rekenen wat betreft je kosten e.d. hebben we het "gewoon" gered. En ja je moet er dingen voor opgeven maar ik zag liever mijn man gelukkig. Moet er wel bij zeggen dat ik het in het begin wel erg spannend vond hoor en vaak gevraagd heb weet je het zeker. Toen zag ik wel dat hij echt niet blij werd van zijn werk terwijl het echt zijn grootste hobby is. En kleine notitie, mijn man besloot dit toen ik 7 maanden zwanger was. Als je twijfelt moet je het niet doen. En heb je die niet, volg dan je hart.
Ik was nog wel vrijgezel, dus het was makkelijker omdat ik geen verantwoordelijkheden naar iemand anders had. Het was heel duidelijk dat ik doodongelukkig zou worden van mijn baan, dus die heb ik opgezegd. Daarna twee jaar van alles gedaan om geld te verdienen en toen weer gaan studeren. Nu alweer ruim 13 jaar blij met mijn huidige werk. Jij hebt al bijna een back-upplan klaarliggen, lees ik, dus voor jou zal het een soepeler overgang zijn. Zelfs in die twee jaar dat ik geen idee had wat ik nu moest gaan doen, heb ik geen seconde spijt gehad van mijn beslisiing om te stoppen. Het vooruitzicht om dat nog tot aan mijn pensioen te doen was zó verstikkend, dat ik alles aanpakte en ondertussen bleef nadenken wat ik zou gaan doen. Acht jaar later hebben we (inmiddels met partner, dus) zelfs drie jaar in het buitenland gewoond. Dat had nooit gekund met mijn andere baan, dus dat was nog een extra, onvoorziene, bonus. Kortom, als je je vaste lasten niet zo hoog hebt dat je in de problemen komt met minder inkomen en je als zzp'er (wat ik nu ook ben) inhoudelijk het werk weer kunt doen dat je leuk vindt, zie ik geen onoverkomelijke bezwaren. Succes!
Ik heb een paar jaar geleden mijn carrièrepad omgegooid, maar wel binnen hetzelfde werkgebied. Dit had te maken met een stap terug ten behoeve van mijn gezin, hiervoor was een andere weg nodig. Dit had amper gevolgen voor de financien op dat moment, maar op de toekomstige salarisgroei. In plaats van 10% groei per jaar en dikke bonus, naar 4% groei zonder bonus. Dit heeft structureel ook gevolgen voor ons gezin, maar wij hebben er samen heel bewust voor gekozen. Voor jou is het belangrijkste dat de verwachtingen van jouw gezin aansluiten op jouw verwachtingen. Staan ze achter je? Je man zal nu meer verantwoording krijgen voor het gezinsinkomen, en je kinderen zullen ook erbij moeten dragen. Is dat erg? Nee, natuurlijk niet, worden ze echt niet slechter van. Maar jullie moeten er echt samen achter staan. En laat je goed informeren en adviseren, neem deze stap niet te snel. Last jouw aandeel onafhankelijk waarderen, win advies in hoe je het verkoopopbrengst fiscaal vriendelijk veilig kunt stellen voor de toekomst en bijv voor je kinderen.
Die laatste alinea van Amdaa is idd een goede: ga naar een notaris die gespecialiseerd is in vermogensplanning, daar valt vaak veel te behalen (hoewel er de laatste jaren wel veel is gesneden in dat soort regelingen).
Ik heb zelf meerdere keren een dergelijke beslissing gemaakt maar toen was ik nog vrijgezel en had geen kinderen. Ik had wel een hypotheekvrij huis en een leuk bedrag voor "noodgevallen" op de bank. In zo'n situatie is het een stuk makkelijker om een dergelijke beslissing te nemen dan als je een hypotheek, kinderen, studies e.d. hebt. Misschien is het een optie om je levensstijl alvast te versoberen zodat het gezin kan wennen aan de nieuwe situatie en jij tevens geld kunt sparen zodat als je de stap neemt een leuk bedrag achter de hand hebt?
Ik denk dat je weinig hebt aan zowel succeservaringen van anderen op dit vlak, als van juist het tegenovergestelde. Ik zou zelf eens een coachingstraject ingaan, als je nadenkt over zo'n enorme verandering. Die kan je dan helpen om te beslissen of je de juiste weg kiest of niet.
Heb je trouwens niet de mogelijkheid om je bedrijf te laten leiden door iemand anders, die jij dan in dienst neemt, waardoor de winst nog wel (voor een deel) bij jou terechtkomt? Dan behoud je financieel wel een deel van de luxe die je je nu kunt veroorloven, terwijl je zelf meer kunt gaan doen waar je blij van wordt?
Succes met je keuze! Ik heb er geen ervaring mee, maar het zou in de toekomst bij ons gezin wel ook kunnen worden overwogen. Mijn man is ondernemer en daar verdient hij veel geld mee. Hij wil altijd meer en beter, maar ik zeg juist vaak tegen hem dat hij moet oppassen voor de zogenaamde gouden kooi, want het kan zomaar zo zijn dat hij opeens bij Ikea wil gaan werken bij wijze van spreken. Dat moet dan kunnen. Het zou anders zijn als hij zou stoppen zonder een plan te hebben en je moet natuurlijk wel weten waar je financieel aan begint, maar in principe vind ik dat het gaat om de inzet die je op je eigen manier toont aan je gezin en niet om hoeveel geld je binnenbrengt.
Kun je niet in elk geval een tijdje van minder gaan leven? Ik denk namelijk dat je je daar op zou kunnen verkijken als je het al een tijd ruim hebt. Die filosofie van geld is niet belangrijk is heel leuk als je genoeg geld hebt. Maar als je dat niet meer hebt kan het toch behoorlijk tegenvallen, is mijn ervaring. Geld betekend namelijk niet alleen mooie spullen kunnen kopen. Maar is ook een stuk vrijheid dat je kunt doen en laten wat je wil. Veel succes met je keuze verder. Lijkt me erg moeilijke afweging, vooral ook naar je kinderen toe.
Tja in feite hebben wij ook ons leven omgegooid, het risico genomen om zekerheden op te geven. Wij zijn 3 jaar geleden in maatschap met een melkveebedrijf gegaan met een echtpaar die we niet kenden. Hun hebben geen kinderen , geen opvolgers voor het bedrijf. Ze hadden de keus kunnen maken de boel te verkopen maar de wens is om betrokken te blijven bij het bedrijf, dat de man klusjes kan blijven doen en dat ze niet achter de geraniums hoeven te gaan zitten. 3 jaar geleden had mijn man een vaste baan, ik zelf werkzoekende, en een eigen huis. Nu heeft mijn man zijn baan opgezegd, werkte nog. Parttime buiten de deur. Ons huis is verkocht. Ik ben nu kalver manager. Per a.s. Januari gaat het echtpaar uit de maatschap, wij gaan samen volledig de boerderij runnen, gaan de boerderij met grond pachten. De onzekerheid was of het allemaal goed bleef gaan , hun konden ons zo zeggen niet verder met ons te willen. Nu is het de onzekerheid wat de politiek gaat verzinnen m.b.t de fosfaat rechten, kunnen we gaan uitbreiden, we hebben 71 melkkoeien, wat gaat de melkprijs doen. ? Kunnen we rond gaan komen van de boerderij? We hebben wat spaargeld achter de hand , voor bittere tijden. Maar voor nu is het glazen bol kijken. Maar daarentegen doen we wat onze passie is, we werken in feite thuis, we werken samen, hebben het zo erg fijn, wonen op de boerderij in een prachtig huis in een prachtige omgeving. We zijn gelukkig en het is een way off life, we zijn in feite 7 dagen per week dag en nacht melkveehouder, we gaan niet om 17.00 u naar huis zoals bij een kantoor baan. Onze kinderen groeien op in een klein hecht buurtschap, met de vrijheid om buiten te spelen , in het bos te spelen en ze hebben een opa en oma extra , die zijn in de buurt en helpen ons ook als het nodig is, vangen de kinderen op. We hebben meer aan ze dan mijn schoonouders. En geen idee wat ik nu zou hebben gedaan als we dit niet deden, we vragen ons ook wel eens af, " wat deden we dan als we vrij waren in de oude situatie? " geen idee . Dat leven lijkt nu erg leeg en nutteloos. Echt het is zo fijn te doen waar je hart ligt, een gelukkig leven is alle onzekerheden waard! Volg je hart zou ik zeggen als advies. ! En kinderen hebben meer aan gelukkige ouders dan ongelukkige.
een bedrijf in deze tijd wat loopt als een tierelier, ik zou het niet opgeven, ik zou iemand inhuren die taken van je overneemt, zodat je je naast deze baan op wat anders kunt richten, wat je leuk lijkt
Mijn partner heeft ook binnen het bedrijf waar hij werkt een grote stap terug genomen. Hij kon ook de druk niet meer aan en de onregelmatige werkuren, werkweken van 50uren etc. Hij heeft nu wel niet meer de luxe van zelf zijn uren indelen en zijn salaris is ook flink gedaald maar hij is gelukkig nu. Ook al hebben we nu soms moeite om rond te komen, we zijn er samen niet slechter van geworden. Soms moet je jezelf niet vergeten ten koste van je gezin. Geld is leuk, maar je kan ook met minder.