eerlijk?? Mijn man vind het heerlijk. Qua organisatie hoeft hij zich werkelijk nergens druk om te maken Alles voor school, de kinderen en andere bezigheden regel ik. Als hij thuis komt ben ik aan het koken en kan meneer zo aanschuiven. Natuurlijk zeur ik wel eens, maar dat deed ik ook toen ik nog buitenshuis werkte Ik vind dat hij er heel makkelijk van wordt maar dat komt natuurlijk ook omdat hij weinig hoeft. Voor de dagelijkse gang van zaken dan, hij heeft uiteraard wel bepaalde taken en bezigheden in huis. Maar ik ben een paar weken geleden echt doodziek geweest.. nauwelijks aanspreekbaar. Hij was thuis maar wist bv niet eens hoe laat dochter op school moest zijn en dat er een rugzak mee moest
Hihi, mijn vorige berichtje stond al sinds vanochtend 7u klaar om gepost te worden, had pas net tijd om het af te tikken en zie nu je nieuwe vraag. Mijn man vond het heerlijk dat ik thuis wilde blijven om voor de kids te zorgen. Hij ervaart het niet als dat hij nog mijn enige sociale contact is. Natuurlijk zie ik minder vriendinnen dan voorheen, maar ik zie en spreek nog genoeg mensen. Het feit dat ik tbm ben, zorgt er juist voor dat wij meer tijd hebben voor elkaar. We hoeven sochtends niet te haasten, hebben meer vrijheid in dat opzicht.
Nacho, waarom wil je man dat eigenlijk? je weet trouwens dat als je ontslag neemt dat je wel de pensioensopbouw van het OV-deel moet terugbetalen? (tenzij je 6 mnd weer op je oude contracturennivo heb gewerkt) spannend allemaal hoor
Misschien verandert er voor hem te weinig als ik stop met werken haha. Hij is nu meestal van 7.15 tot 18.45 van huis en dan heb ik alles daartussen geregeld voor ons zoontje. Mijn man geeft hem 's ochtends te eten en hij geeft hem 's avonds de laatste fles. Ik ga er 's nachts altijd uit. Qua huishouden hebben we twee keer in de week een hulp (die wil ik dan terugbrengen naar één keer per week), ik doe alles in de keuken en mijn man alles in het washok. Als ik stop met werken ga ik ook de was doen. Misschien is het daarom niet per se heel aantrekkelijk voor hem? Hij hoopt volgens mij dat ik toch besluit te blijven werken. @ Julia: die regel die je noemt tref ik alleen aan in cao's en pensioenreglementen. Ik val niet onder een cao en ik heb mijn pensioenreglement nog niet onderzocht (kan hem even niet vinden), maar het is toch geen wettelijke bepaling? En anders is het maar zo...
Neuh. Wel na het krijgen van een kind (logisch). Is het op je werk niet mogelijk een jaar onbetaald verlof aan te vragen? Dan kan je even uitproberen. Ik zou sowieso een financiele buffer aanhouden van 2 jaar (zolang kan het wel duren voor je weer een vergelijkbare baan hebt).
Nee hoor. Daarvoor heb je versnelde opleidingen, ideaal. Ik heb een mbo4 gedaan in 1 jaar. Enige vereiste was een havo/vwo vooropleiding. Dat gevoel heb ik nu wel in mijn werk helaas, maar dat neem ik voor lief omdat ik het redelijk goed kan combineren met mijn kinderen.
Ik heb de omgekeerde versie gedaan (van TBM naar parttime werken) en ik vind zelf dat er wel verschil is.... Ik merk dat ik nu een stuk minder afhankelijk ben van mijn man om mijn verhaal bij te doen. Ik kom nu stukken makkelijker aan mijn 10.000 woorden per dag Verder geeft het ook een stuk meer rust dat er weer wat meer geld binnenkomt waardoor we niet meer zo zuinig hoeven te leven. Doen we nog steeds wel, maar het voelt heel anders, omdat het nu weer een keuze is en geen noodzaak. En dat helpt ons ook weer om wat relaxter met elkaar om te gaan. Maar dit is mijn ervaring, zegt natuurlijk niks over het algemeen.
Je zou ook voor een tussenweg kunnen kiezen: een andere baan die parttime goed te doen is. Of thuis werken.
Mijn man en ik vinden het verschil trouwens wel erg groot. Hij werkt 40 uur buitenshuis en in werk als gastouder in huis. Ik mis uitdaging en de muren komen soms op me af. In het weekend wil ik er op uit en vind mijn man het soms ook, heerlijk om thuis te blijven..... Dus het is denk ik heel persoonlijk of het jullie als gezin ligt.
hey, lastige beslissing! ik heb geen tips voor je, kan alleen mijn verhaal delen. In het kort dan haha Ik heb een universitaire studie gedaan en daarna gewerkt. Heb mijn man leren kennen, hij komt uit frankrijk. We kregen een relatie. Hij moest echter terug naar frankrijk, ik heb besloten om hem te volgen. Het was of dat of nou ja, geen relatie meer. Ik begreep heel goed op dat moment dat het vele gevolgen zou hebben voor mijn carrière. Ik heb dit geaccepteerd. Daarna hebben we halve wereld afgereisd. Ik ga niet liegen, nu word ik wel als 'nummer 2' of 'vrouw van' gezien. Maar dat vind ik niet erg, dat was mijn keuze en die heb ik niet zomaar gemaakt. Of dat gevolgen had voor mijn relatie met partner - nee. Hij vindt mijn mening nog steeds heel interessant en boeiend, maar dit is ook afhankelijk van a) je partner en b) hoe je je gedraagt. In die tijd heb ik nog een mbo opleiding afgerond en was ik ook druk met mijn blog. Ik verdien nu wel een zakcentje voor mezelf, jippie haha! Soms is het lastig en voel ik me eenzaam maar dat heeft mijn man ook, dat heb je nou eenmaal als je binnen 5 jaar 8 keer bent verhuisd, ook op internationaal niveau. Ik denk dat het voor jou een stuk mee gaat vallen omdat je nog steeds dicht bij je vrienden en familie blijft wonen. Volg je hart en heel veel succes met beslissing maken!
Na min jaar thuis zijn merkte ik dit ook heel erg. Ik had weer 'wat' te vertellen. Ik vond het ook vreselijk irritant dat ik als huisslavin werd gebruikt (was niet zo, maar was wel mijn gevoel). Het was heerlijk met mijn dochter, maar ik voelde me toch wel wat nutteloos/minder slim ofzo. (Weet het niet goed te omschrijven) dus ik werd wel kattiger naar mijn man
Ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken om thuisblijfmoeder te worden.. Maar! Ik heb er wel voor gekozen om wat 'minder uitdagend' werk te doen. Hiermee bedoel ik dat ik eigenlijk te hoog ben opgeleid voor het werk dat ik doe. En dat vind ik super lekker. Geen getrek zoals jij beschrijft maar heb wel mijn dagjes werk en contact met volwassenen zonder dat ik op dat moment ook mama ben.
Dat vind ik weer vreselijk. Mijn laatste freelance klus was zo'n simpel klusje. Vreselijk! Dikke factuur die er tegenover stond vond ik ook dubbel. Ze wilden me na 6 maanden verlengen maar ik heb meteen laten weten geen tijd meer te hebben. Ik zing liever kinderliedjes of doe wat nuttigs in het bedrijf van mijn man. Werk dan ook niet omdat het financieel nodig is, ook zonder inkomen van mijn kant kunnen we 4x per jaar op vakantie.
Haha gelukkig is iedereen anders! Nu moet ik zeggen dat m'n werk niet zo simpel is als dat jouw klusje klinkt Ik merk dat door het moederschap mijn prioriteiten wat zijn verschoven (carrière naar gezin)
Ondanks dat ik nu minder klanten heb (omdat ik minder uren werk) ben ik juist meer tijd per dag kwijt aan het klantcontact en minder met de inhoudelijke zaken. Ik ben de hele dag aan het crisis managen. Voor mijn gevoel loop ik steeds achter de feiten aan en 'verspil' ik de tijd die ik goed kan besteden aan het geruststellen van mijn klanten dat het echt wel op tijd af komt. Normaal ben ik ontzettend gestructureerd en ook goed in mijn werk. Dat is nu minder. Ik haal voldoening uit het oplossen van complexe problemen. Daarom denk ik dat een makkelijkere parttime baan voor mij geen oplossing is. Thuiswerken kan eigenlijk niet goed met een kind in huis. Althans niet voor het aantal uren dat ik nu werk. Ik zou wel bijvoorbeeld 2 of 3 uur per dag overdag kunnen werken tijdens de slaapjes van mijn zoontje. Nu werk ik 24 uur per week. Misschien als mijn zoontje gaat doorslapen dat ik dan de energie heb om ook 's avonds te werken of in het weekend, maar dat trekt me eigenlijk ook niet. Ik denk dat het financiële aspect heel erg bepaalt waar je grenzen liggen. Als je geld moet verdienen, dan moet je ook werken en dan ligt je grens voor het accepteren van werk wat lager dan als je geen geld hoeft te verdienen en je dus alleen werk wil doen dat je echt leuk vindt. Voor mij geldt het laatste. Op het moment dat thuis blijven niet zo bevallen dan zal ik misschien wel minder uitdagend werk accepteren, alleen maar om 'eruit' te zijn en meer contact te hebben met volwassenen.
Ik heb Pedagogiek gestudeerd en ik ben thuis bij onze zoon van 10 maanden. Ik vind het echt genieten! Ik heb nooit een carrière gehad, ben na mijn studie 2 dagen als Nanny gaan werken omdat ik niet in de ellende wilde zitten van kinderen in een slechte situatie. Mijn man werkt minstens 60 uur in zijn bedrijf en erg onregelmatig. Ik doe echt alles thuis, van klusjes tot het huishouden en alles met onze zoon. Soms is dat wel eens eenzaam omdat ik ook wel eens op zondag naar Ikea wil met man maar de schaarse tijd samen gaat naar ons gezin. Ik begrijp alleen de opmerking van je man niet zo dat hij bang is dat je een zeurende huisvrouw wordt zoals zijn moeder? Deze rolverdeling werkt alleen als je 100% respect hebt voor elkaar en stevig in je schoenen staat want je zal inderdaad opmerkingen krijgen uit je omgeving. Daar trek ik met niets van aan, ik weet dat dit de juiste keuze is voor ons gezin. Ik ben een enorme denker en ik vind het juist heerlijk om mijn gedachten even te kunnen verzetten, niet steeds over alles nadenken. Ik vermaak me ook prima, beetje klussen, met zoon spelen en het huishouden. Als ik zin heb om te filosoferen lees ik gewoon hier het forum. Succes met je keuze!
Dankje februarimama! Goed om te lezen dat het je bevalt. Ik begrijp mijn man eerlijk gezegd ook niet zo goed. Hij kan zich denk ik gewoon geen voorstelling maken hoe het is. Altijd als ik in het weekend een hele dag weg ga (zelden...) dan gaat hij bij mijn of zijn ouders langs, dus volgens mij heeft hij ook nog nooit een hele dag alleen met ons zoontje doorgebracht. Hij ziet dat ook niet zo zitten. Dat kan ik dan weer niet begrijpen
Ha ha, ik moest zo lachen , mijn man is precies zo! Soms dat het me dan wel irriteert, zo van, jeetje, kun je niet eens 1 dagje alleen met je kinderen zijn!?
Ik heb een periode heel lang ouderschapsverlof opgenomen (ik had alles opgespaard). De eerste weken moest ik echt wennen, werken brengt toch wel een andere uitdaging. De maanden erna had ik er vrede mee. Heerlijk was het. Alle tijd voor je kinderen, geen verdere verplichtingen, geen gezeur met oppassen....maar na een 3/4 jaar had ik het thuis toch echt wel weer gezien. Je blijft een beetje in hetzelfde kringetje. Ik merkte dat ik s avonds nog maar weinig te vertellen had aan mijn man...ik miste de uitdaging...ik miste iets voor mezelf. Voor mij gaf het thuis zijn korte tijd een hoop voldoening en rust...maar daarna begon het weer te kriebelen en was ik blij dat het voor mij slechts om een langdurig verlof ging en dat ik mijn baan niet had opgezegd!
Heb ik inderdaad ook een tijd heel bewust gedaan. En waar ik normaal echt uitdaging nodig had/heb op mn werk. Vond ik dat toen totaal niet storend. Liet al het ingewikkelde gebeuren lekker langs me heen gaan en hield me daar totaal niet mee bezig. Werken was echt even ook tijd voor mezelf gek genoeg. En nam ook in mn hoofd geen werk mee naar huis. Carrière kwam later wel weer. Ben ongeveer een half jaar geleden weer uit die modus gestapt en heb net op een andere functie gesolliciteerd. In januari ga ik weer knallen, omdat ik daar weer aan toe ben nu.