nooit meer.... Gaat het over?

Gefeliciteerd! Wat bijzonder 5 kindjes, druk maar lijkt me erg leuk
Ik ben onlangs bevallen van een 2e en bij ons zit een 3e er (waarschijnlijk) niet in. Ik wil wel heel graag maar mijn vriend niet ivm het financiële plaatje. Hij heeft niet definitief nee gezegd maar ook geen ja. De tijd zal het leren. Maar t idee dat ik nooit meer zwanger zal zijn en nooit meer een kindje erbij krijg zou ik heel weg vinden en nu mijn schoonzus zwanger is ben ik ook een beetje kribbig nu heeft dat ook andere redenen maar merk wel dat ik nog niet klaar ben haha. Hoe je er vanaf komt geen idee maar herken het wel

 

Hier voorlopig ook niet ik dacht dat ik het na een derde kon loslaten, want ik zat echt in een soort rouwproces na nr 2 toen het leek dat er geen kindje meer zou komen, maar zodra ik zwanger was van nr 3 dacht ik al na over nr 4.
Het verschil is nu dat ik het accepteer dat ik me nu eenmaal zo voel.
Maar eens gaat het over. Ik denk zodra ik in de overgang kom of wanneer ik oma word

 

19 dagen geleden ben ik bevallen van mijn eerste en laatste kindje. Ik vind het het heel moeilijk dat ik dit alles maar 1 keer mee zal maken, maar nog een zwangerschap vind ik gezien mijn leeftijd niet handig. Ik ben 42. Wel ligt er nog een cryootje (ingevroren embryo) in de vriezer. Deze is gemaakt van mijn eicellen toen ik 40 was. Zal ik het over mijn hart kunnen verkrijgen om deze te laten vernietigen terwijl er naast me een prachtig wondertje ligt te slapen, ontstaan uit een zelfde cryo?
Als ik 5 jaar jonger was geweest had ik nog wel twee kindjes willen krijgen. Helaas loopt het vaak anders dan je zou willen.
Hopelijk is het een rouwproces wat ook weer over gaat.

 

Hier is het gevoel nog zeker aanwezig. Maar gelukkig is mijn verstand het er wel 'mee eens'. Een 4e zou geweldig zijn, maar financieel, qua ruimte, tijd en aandacht zou het teveel zijn. Ook mijn lijf ga ik een zwangerschap niet nogmaals aandoen (ook al was de 3e zwangerschap in vergelijking met de andere 2 heel soepel: geen HG en bekkeninstabiliteit).

Mijn man heeft zich laten steriliseren, dus het is ook echt klaar. Maar gevoelsmatig droom ik soms best van een 4e: nog een keer zo'n bewegend hummeltje in mijn buik, nogmaals een mooie naam uitzoeken, borstvoeding geven, zo'n kleintje op je borst, je iedere keer weer verwonderen over de ontwikkeling etc etc.

 

Nou, hier niet hoor...
3 mooie kindjes, dus ik mag absoluut niet klagen.
De jongste nu ook naar school en op zich best lekker, wat tijd voor mijzelf op mijn vrije dagen.

Maar eerlijk? Ik zou het echt leuk vinden. Nog zo'n krummeltje. Ik hoor vaak dat mensen zeggen, het is pas "echt" leuk als ze lopen, als het 1e jaar er op zit. Nou, nee. I love baby's hahahaha. Nog een keer borstvoeding geven, weer zo'n kleintje naast je bed in het wiegje ( ik vond die geluidjes juist helemaal niet storend), heerlijk knuffelen..
Maar ik vind eigenlijk elke leeftijd leuk.
Dus verstandelijk gezien weet ik heus wel dat het klaar is. Maar in mijn hart is nog ruimte zat voor een mensje er bij.

Ik zie bij mijn vriendinnen ook een duidelijke scheiding:
de ene groep die zegt: neeeeee ik ben zo klaar er mee!
En de andere groep (beduidend kleiner) die er hetzelfde in staat als ik.
Een vriendin van mij is nu in de overgang, best vroeg. Jemig....ik denk dat ik dat echt een heeele moeilijke stap ga vinden. Maar ja, het hoort bij het leven.

 

Herkenbaar! Hier verwachten we een derde kindje en rationeel zou dit het laatste kindje zijn (qua auto, huis, financiën (!), tijd en aandacht zouden dat een verstandige keuze zijn). We voelen ons superrijk met ons gezin!

En toch, toen ik laatst zei; 'gek he, zo'n laatste zwangerschap' keek manlief zeer beteuterd en zei "waarom zeg je dat?". Ik werd er zelf ook treurig van.. Het is dubbel maar we zijn er nog niet over uit dus! Maar de vraag of die kriebels ooit echt overgaan is ook reëel..

 

Ik ben nu zwanger van de tweede. En meer kan financieel niet. Ik merk af en toe dat ook al ik het zwanger zijn niks vind, het toch lastig is dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn. We zitten na te denken over sterilisatie en ik kan het gewoon niet over mn hart verkrijgen. Daarom houd ik me een beetje vast aan het idee dat het leven er over 10 jaar heel anders uit kan zien. Het lijkt me heel lastig om te weten dat het de laatste keer is. Vroeger keek ik met open mond naar gezinnen van 9 kinderen. Maar inmiddels snap ik wel dat sommige mensen ervoor gaan als het kan. Ik denk ook dat als er neurologische testen gedaan worden dat ze zeker bewijs kunnen vinden dat het krijgen van kinderen verslavend kan werken.

 

Ik herken het deels.
Lijkt me heerlijk om nog een kindje te krijgen.
Maar die zwangerschap pffff. Ik had een prima zwangerschap, nergens last van en voelde me ook blij. Maar ik vond er niks aan. Ja leuk dat getrappel de eerste paar keer maar daarna vond ik het irritant. Ik wilde me weer gewoon kunnen bewegen, een wijntje kunnen drinken en alles eten. Haha zwanger zijn dus niks voor mij. Maar wil wel graag een tweede, als dit ons gegund is natuurlijk. Je weet maar nooit.
Zou liever hebben dat een ooievaar ze komt brengen

 

Heel herkenbaar. Na de 2e had ik dat wat minder, omdat we wisten dat we ooit nog voor een 3e zouden gaan. De 3e zal de laatste zijn. Laatste keer zwanger, laatste kraamweek, alles voor de laatste keer. Maar de zwangerschap verliep anders dan gedacht. Het begon met HG en uiteindelijk hebben we de zwangerschap afgebroken omdat ze niet levensvatbaar was. Nu ben ik zwanger van de 4e (3e voor de buitenwereld) en heb ik gelukkig geen HG. Ik kan nu meer genieten. En als deze baby geboren is zal het best even moeilijk zijn, omdat dit echt de laatste is. Maar des te meer reden om ervan te gaan genieten. En het is goed zo. Er komen ook weer andere leuke fases.

 

Persoonlijk riep ik altijd 2 kinderen. De zwangerschap was niet leuk omdat ik heel veel blaasonstekingen heb gehad en dus veel pijn en beroerd voelen. Uk kwam ook 5.5 week te vroeg en het vermoede is door de blaasonstekingen ( volgens ziekenhuis)

Heb geen kraamweek gehad, was na paar dagen ziek door de laatste blaasontsteking en kon niks meer ,kon mijn hand niet eens op mijn buik leggen)

Er was een groot gemis naar mijn buik en naar de kleine die in het ziekenhuis lag.

Gelukkig gezond en niet lang in het ziekenhuis maar kort er na bleek hij verborgen reflux te hebben en dat waren hele zware maanden met heel veel huilen, wandelen en zeer weinig slaap.
Het slapen gaat nog niet fantastisch (20maanden).

We zijn zo blij ondanks alle moeilijkheden dat we het risico niet durven nemen. Ik had nog nooit een blaasonsteking gehad dus de kans is groot dat het door de hormonen komt. Dan spookt er vaak door je hoofd stel dat hij er nog eerder was.

Ik weet dat het niet verstandig is maar ergens heeeeeel ver weg blijf ik denken nooit meer zwanger.

 

Herkenbaar! Wij hebben 1 dochter van 5 mnd en ik vind het nu al jammer dat het kindje hierna (ben nog niet eens zwanger) waarschijnlijk de laatste is. Ik heb m'n "aantal" in m'n hoofd stiekem bijgesteld van 2 naar 3... Maar of het financieel haalbaar is, weet ik nu nog niet. M'n man houdt het ook nog open, maar ging altijd uit van 2. Het is wel verslavend om kinderen te krijgen volgens mij hahaha. Ik begon er direct na de bevalling alweer over.

 

Ik herken dat gevoel helemaal niet. Heb nu twee kindjes een jongen en een meisje en echt het gevoel dat we zo compleet zijn

 

Ja hier ben ik hoor maar wel pas na negen zwangerschappen, tien operaties/curettages, een vroeggeboorte en uiteindelijk godzijdank vier gezonde kindjes. Mijn lijf heeft uiteindelijk een prestatie boven formaat geleverd en ik voel aan alles dat het "op". Daarnaast is mijn droom uitgekomen. Misschien hangt me nog weemoed boven het hoofd als mijn kleinste vier wordt maar nu voelt het alleen compleet zo

 

Bij mij ging het wel over. Na de tweede had ik het nog wel heel erg, ik had heel veel moeite met het idee dat dit de laatste zou zijn. Maar tegelijk wilde ik toen eigenlijk helemaal geen derde, omdat ik twee al zo druk vond.

Uiteindelijk kregen wij de derde als een cadeautje, heel gewenst, maar niet gepland, omdat we nog zo twijfelden of we dat wel aankonden. En toen hij geboren was, was het hele gevoel van 'oh nog een keer....' gelijk helemaal weg. Terwijl ik echt nog wel een keer zwanger zou willen zijn, zou willen bevallen en een baby zou willen hebben, maar ik wil er nu gewoon echt geen kind meer bij.
Ik kan smelten bij het vasthouden van een babietje, maar het verlangen bij mij is echt overgegaan.

 

Wij wouden het bij drie houden, de vierde kwam als verrassing en ja toen ging het toch wel weer kriebelen en keken we er erg naar uit

De zwangerschap verliep niet soepel, 60'keer spugen per dag, 5 keer een week opgenomen met uitdroging, galsteen aanvallen diabetes bekken instabiliteit en cholestase, de andere hebben enorm op hun teentjes moeten lopen, wat ze ook gedaan hebben zonder klagen en daarvoor ben ik enorm trots op ze

Bij de geboorte is onze zoon bijna overleden. Hij bleek een dag later in Nijmegen een midden rif breuk te hebben, zijn organen zaten niet op hun plek, zijn longen zijn onderontwikkeld en we hebben een aantal heftige weken gehad. Het is een zorgen kindje,

We zijn dankbaar en blij en trots op hem, op de andere kinderen en op ons gezin, deze zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik echt niet uit kijk naar nog een zwangerschap ! Hij heeft ons gezin compleet gemaakt ik hoef niet meer vier is voor ons echt voldoende en gelukkig ook geen kriebels voor een vijfde

 

Als je hoopt dat het gevoel over gaat is het misschien een idee om je denkpatroon te veranderen.. In plaats van denken aan wat er (nog) niet is en wat nog zou kunnen komen, kan je ervoor kiezen om te leren kijken naar wat je al wel hebt? Bij de een komen gevoelens en gedachten vanzelf, bij de ander zijn er bewuste keuzes nodig. Het is jouw lichaam en jouw denkpatroon, ik geloof dat je dat zelf doorbreken kunt en de focus op iets anders kunt leren leggen.