Het afschuwelijkste wat ik ooit mee gemaakt heb, is de dood van mijn beste vriendin. Ik kon haar die dag al niet bereiken, wat ik al raar vond en toen kreeg ik dat ene telefoontje dat ze vermoord was. De wereld onder mijn voeten was weggevaagd en ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad. Elke rechtzaak en nieuwsbericht rakelt alles op en wordt je weer met je neus op de feiten gedrukt. Daarnaast is het nu meer dan 10 jr geleden en het verdriet is anders geworden, niet minder overigens, op sommige momenten mis ik haar juist nog meer. Nu kan ik wel zeggen dat ik in staat ben om zo'n mooie vriendschap aan te gaan en koester ik onze herinneringen.
Wat een heftige verhalen komen er voorbij zeg... dikke knuffel voor allemaal. Ik kan de vier ergste dingen niet echt op 1,2of3 zetten, omdat het allemaal zo ontzettend heftig was... maar ik noem ze maar op volgorde van gebeurtenis. Het hartinfarct van mijn partner, dat hij écht geen vijf minuten later in het ziekenhuis had moeten zijn... Gelukkig was hij "helder" genoeg om mij nog te roepen toen hij niet goed werd. Op het moment dat hij "wegviel" was ik op twee meter afstand, dus kon hem weer "bijbrengen". Heb niet hoeven reanimeren, maar daar was het wel vlakbij. In de aanloop naar zijn infarct had ik instinctief al een aantal dingen goed gedaan (volgestopt met PCM, hem rechtop op de bank gezet omdat ie snachts zo benauwd was etc) Gelukkig is hij er nog steeds en gaat het goed met hem. Twee dagen na het hartinfarct van mijn vriend kregen we slecht nieuws mbt de nekplooimeting van ons zoontje. Uiteindelijk bleek hij trisomie18 te hebben en hebben we zes weken later de zwangerschap moeten afbreken (langere wachttijd ivm vwp en mijn lichaam wilde niet meewerken) Een jaar later het zeer plotselinge overlijden van mijn neefje, 14 maanden oud. En afgelopen zomer het, wederom, zeer plotselingen overlijden van zijn broertje, ook 14 maanden oud.
Mijn 3e tot ongeveer 4 waren vreselijk ik praat en schrijf er liever niet over Dit jaar heeft mijn neef ZM gepleegd. Het ergste ik heb geen afscheid kunnen nemen nog steeds niet. Mijn familie woont in Bosnië. En ik besef het nog steeds niet, we waren vanaf kinds 2 handen op 1 buik.
Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt is het overlijden van ons zoontje. Ik lag al twee weken in het ziekenhuis met ernstige hoge bloeddruk en mijn bloedwaardes waren heel slecht, ook ging het niet goed met de baby maar helaas hebben ze te lang gewacht en is onze zoon met 35 weken in mijn buik overleden....Later kwam ik erachter dat ik hellp had en dat ik zelf ook bijna gegaan ben.... Daardoor ben ik nog steeds heel onzeker en heb ik veel last van paniekaanvallen... Mijn oudste zoon heeft een pinda,ei en noten allergie en moet hiervoor vaak naar het ziekenhuis voor allergie testen. Zo ook voor de pinda test....Dit vergeet ik ook nooit meer.... Ze geven dan stukjes pinda om te kijken hoe allergies ze reageren, helaas reageerde onze zoon heel allergies.. Hij zat binnen no time helemaal onder de blaren en was helemaal rood zn gezichtje was helemaal opgezet en zn vingertopjes en teentjes helemaal blauw.... Man wat ben ik geschrokken en met mij de verpleging ook!!
Wat hebben jullie meiden veel meegemaakt, krijg echt tranen van jullie verhalen. Toen ik een jaar of 9 was, oorlog in ons land was gesust en alles was rustig. Ik en mijn zus waren bij tante aan het logeren, toen er op een ochtend je alleen schoten en bommen kon horen. Niemand op de straat, helemaal geen verkeer, alleen oorlogsgeluiden, trillende ramen. Ik wilde naar huis, naar mama en papa (ben altijd vreselijk mama's kindje geweest).Ik heb heel de dag gehuild, ik realiseerde me dat ik mijn ouders misschien nooit meer levend terug zou zien, je zag de angst in de ogen van volwassenen, al probeerden ze ons gerust te stellen. Heel de dag zat ik bij het raam hopend dat mijn ouders ons kwamen ophalen, maar ik werd ervan overtuigd dat het onmogelijk was om de deur uit te gaan en eenmaal het weer rustig wordt, ik en m'n zus naar huis zouden worden gebracht. 's Avonds werd er aangebeld en daar stonden mijn ouders voor de deur! Ze waren te voet van de ene kant van de stad naar de andere gekomen, door de schietpartijen heen, waarbij rebellen ze voor gek verklaarden en zeiden te gaan schuilen. Ik ben nog nooit zo blij geweest als toen en dat was echt de meest vreselijke dag die ik nooit zal vergeten.
Het naarste wat ik ooit gezien heb is hoe een jong kind zijn/haar ballon verloor en erachteraan rende, recht een drukke weg op. De klap was de auto en het gekrijg van de moeder zal ik nooit vergeten. Er waren gelukkig veel omstanders en aan de overkant van de straat was een ziekenhuis. 112 werd direct door meerdere mensen gebeld terwijl anderen naar het ziekenhuis stormden. Hoe ze daar toen midden op de weg zat met haar kind in haar armen, de rillingen lopen gelijk weer over mijn rug. Nog steeds hoop ik dat het goedgekomen is, heb er naderhand niks meer over gelezen of gehoord.
mijn opa die overleed aan kanker binnen een paar weken. opa was mijn held. en mijn zoontje die met 6 weken bijna stikte voor onze ogen. een geluk dat wij tegenover de ambulance post wonen en deze binnen 1 minuut aanwezig was anders zat hij nu niet met zn lego te spelen. op het moment zelf handelde ik op de automatische piloot. later denk je...... wow!
Wat een afschuwelijke verhalen . Zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje. Het meest akelige wat ik heb meegemaakt is het overlijden van mijn vader. Alles bij elkaar een periode van twee jaar geweest met veel onzekerheid, telkens paniekerige telefoontjes van mijn zusje of mijn moeder huilend aan de telefoon, elke keer na goed nieuws toch weer slecht nieuws. Uiteindelijk moesten we elke week naar het AMC (1 uur met de auto vanaf hier) omdat de IC daar de enige afdeling was waar ze hem konden behandelen. En als je dan je grote sterke vader daar ziet liggen aan de beademing en kunstmatig in slaap gehouden omdat hij absoluut niet tegen de beademing kon en ervan in paniek raakte...dat beeld vergeet ik niet meer. Weer naar huis, toch weer naar ziekenhuis, mama totaal in paniek overstuur aan de telefoon omdat zijn onderbeen onverwachts moest worden geamputeerd, drama bovenop drama. Uiteindelijk op een nacht om 4 uur 's nachts telefoon en toen was het afgelopen, op 52-jarige leeftijd.
Ik ben op mijn 8ste bijna gestikt.. Alleen niet gelijk, ben gelijk naar de huisarts gegaan nadat het schilletje mijn luchtpijp invloog en ik slijm en bloed begon op te hoesten.. Die zag het schilletje niet zitten en ben toen naar huis gestuurd met het advies iets zwaars te eten zoals peperkoek.. Ik kan me niet herhinneren hoeveel dagen er tussen zat het was 13 april 1999 toen ik met spoed in het ziekenhuis aankwam nadat de avond dokter wel gelijk zag dat er iets in mijn luchtpijp zat en mij dus gelijk had meegenomen naar de SEH. Ik ben direct geholpen, werd gelijk aan de toeters en bellen gehangen en een x-ray bevestigde dat het wel degelijk in mijn luchtpijp zat en de long arts die op dat moment dienst had heeft mij met spoed geopereerd.. Op het moment voor de operatie zat ik echt te happen naar adem terwijl ik ook extra lucht via een kapje kreeg. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en toen ik terug op school kwam (ik was echt net 2 weken nieuw op die school) werd ik uitgemaakt voor spijbelaar en god weet wat.. Niemand geloofde mij. Nee in plaats daar van was er een Jan stoop die mij kwam vertellen hoe hij mijn vader wilde vergassen omdat hij zo een hekel aan mij had en mijn vader tegen over dit strontjong woonde.. Dit alles is een fundering geweest voor meerdere emotionele trauma's die daarna hebben gevolgd waar ik op de dag van vandaag nog steeds last van kan hebben.
Waren jullie gekomen voordat de schouwarts de dood heeft vast kunnen stellen? Zo ja dan mag de verpleging niks doen aan het lichaam. Pas als de schouwarts is geweest mag iemand recht gelegd worden etc. Was dit al wel gebeurd dan is het idd niet netjes nee. Neemt niet weg dat het geen fijn gezicht was. Zijn jullie voorafgaand wel gewaarschuwd dat hij er nog zo lag zoals ie gestorven was, dit is wel zo professioneel namelijk. Sterkte gewenst.
Jeetje wat onwijs heftig allemaal! En je neefjes jemig hebben ze een oorzaak kunnen vinden? Ik vind je heel moedig en dapper om dit hier neer te zetten!
Wat een nare verhalen allemaal.... ik noem 3 beelden die voor altijd op mijn netvlies staan. helaas zijn mijn ouders veel te vroeg overleden allebei. - Het overlijden van mijn vader. Dat was voor ons allemaal een traumatische ervaring. Hij bleef zich tot het eind verzetten en ik zal de details besparen maar het ging op niet zo'n fijne manier. - vervolgens 7 jaar later de lijdensweg van mijn moeder (uitgezaaide borstkanker). De meest vreselijke dag van mijn leven heb ik 7 uur lang op de eerste hulp zitten wachten met een dood- maar dan ook doodzieke moeder. Ik geloof dat ze wel 100 keer heeft overgegeven. - daarnaast een beeld dat ik nooit zal vergeten; toen ik voor de iui behandeling van mijn tweede op zondagochtend in m'n eentje door een verlaten ziekenhuis liep zaten daar in een lange brede en donkere gang bij het raam een moeder met een doodziek kind van een jaar of 10 gok ik. Ze spraken niet met elkaar, maar de wanhopige en verdrietige blik van de moeder en het meisje dat haar ogen nog maar amper open kon houden van de vermoeidheid zal ik nooit vergeten.
dat is echt niet je eigen schuld, je vraagt er toch niet om.... dat moet echt eens de wereld uit.... bij verkrachtingen (zeker op die leeftijd!!!) ben je ALTIJD het slachtoffer en heb je NOOIT schuld...
Oh ja, die schiet me ineens te binnen. Op mijn 8e ben ik aangevallen door een schizofrene man die op dat moment een psychose had. Ik was mijn hondje aan het uitlaten en stond voor m'n huisdeur op het punt om aan te bellen, toen ik vanuit mijn ooghoek iemand om me af zag stormen met wat glinsterends in zijn hand. In een reflex dook ik naar achter en gooide mijn arm voor mijn ogen (uit angst). Ik voelde een bonk en vervolgens hoorde ik een hoop gescheld en getier toen de man doorliep. Ik was in paniek want was bang en belde aan. Ik voelde bloed langs mijn wang lopen. Eenmaal binnen bleek dat die man een vork in mijn voorhoofd had gestoken en zaten er 3 puntjes die flink bloedden. De man is diezelfde dag nog opgepakt en opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ik had op die 3 wondjes na verder niks. Maar ik zal het nooit vergeten....
Klopt, onder mijn oude naam. Het gaat, mis haar verschrikkelijk maar na een intensief revalidatietraject van 9 maanden met intensieve psychische begeleiding ben een weer een eind op weg. Haar man is ook nog aardig de weg kwijt, die blijft vluchten in plaats van zijn emoties aan te pakken en dat lukt hem moeizaam. Wat mij betreft niet helemaal de goede methode maar dat kan ik niet voor hem beslissen!
Pff wat een heftige verhalen.... Ik heb de tranen in mijn ogen. De zware tijd met onze dochter, mijn burn out en nu onze relatie problemen vallen totaal in het niets. Knuffel voor jullie allemaal!!
Ik moet hier toch echt even op reageren. Ten eerste, wat een afschuwelijk lot lijkt me dat.. Dat je geen kinderen kunt krijgen. Ik kan me niet half voorstellen hoeveel pijn je dat moet doen. Maar meid, het IS niet jouw schuld van de verkrachting. Dat is nooit de schuld van het slachtoffer en ALTIJD de schuld van de dader. Ik hoop heel erg dat je aangifte hebt gedaan of het alsnog gaat doen. En vooral, dat je hulp hebt/zoektocht dit alles te verwerken. Met de juiste hulp wordt het misschien dragelijker én kun je leren dat het absoluut niet jouw schuld kan zijn. Ieder mens reageer anders op een trauma oid. De een wordt boos, de ander verdrietig, de volgende raakt lamgeslagen. Daar heb je niet veel in te kiezen. Dus alsjeblieft, zoek hulp. Op die manier kun je het misschien beter aan en het een plekje geven. Sterkte en een dikke knuffel!
Natuurlijk hoort dat hier thuis als jij iets akelig/vreselijk/traumatisch vind. Daarnaast denk ik dat gepest worden ernstig onderschat kan worden. Een vriendin van mij is vroeger ook gepest als puber. Nu als 30er komt het er allemaal uit en zoekt ze hulp bij de verwerking. Knuffel!
Hier ben ik het mee eens. Ik ben gepest en ik gaf mijzelf daar ook de schuld van. Want ik was een stom kind en niet weerloos dus het was mijn eigen schuld. Ikzelf heb edmr therapie gevolgd en in diepere lagen mij zelf hier in vergeven. Nu geef ik niemand de schuld mee mijzelf niet en ook niet de pesters. Het is blanco. Het is een totaal andere situatie. Maar het heeft me wel geholpen. Beetje bij beetje wis je zo je bagage.
Wat een heftige verhalen zitten er tussen... Maar een aantal dingen zijn: De wetenschap acheraf dat ik mijn vader niet meer zou gehad hebben, omdat hij opgegeven was, maar door een medisch doorbraak is hij ondertussen alweer 60 en gaat het eigenlijk heel goed met hem wel is hij chronisch overspannen vanaf mijn jeugd. 3 keer brand binnen een jaar tijd waardoor we 2 keer 8 weken in een vakantiepark gewoont hebben. 1 van de heftigste dingen was toch wel dat mijn vader opeens weg was en we een briefje vonden en hij dus vermist was. Uiteindelijk is hij bij mij terecht gekomen en is hij van hier uit opgenomen voor 1 nacht bij het ggz. Het feit dat ik wist dat ze hem zouden komen halen en hij zei dat hij zo blij was dat hij bij ons mocht blijven en hij zou trakteren op chinees doet me nog zo in tranen uitbarsten. Ik heb hem toen voorgelogen want wist dat er ieder moment politie kon komen en een ambulance omdat hij onder dwang opgenomen zou worden waar ik niet echt achter kon staan maar de rest wel, hij was in die paar uur dat hij bij ons was al zo veranderd en weer bij zijn positieve aan het komen. Ik zie hem nog meegenomen worden en wat bleef hij rustig Hij is een dag later voor 5 weken bij ons in huis gekomen. Onze dochter die geopereerd moest worden met 9 maanden en daarvoor heel veel huilde en alle problemen erom heen vind ik ook heftig Verder best wel wat dingen meegemaakt maar die dingen ga ik verder niet op het net gooien die dingen zijn heel erg prive.