Wat een heftige verhalen allemaal Hier ook wel heftige dingen meegemaakt maar voor mij zo gewoon dat ik het niet zo heftig vind. Mensen schrikken vaak wel als ik het vertel. Mijn moeder was/is schizofreen. Dat is eruit gekomen toen ik geboren was, mijn geboorte was waarschijnlijk de trigger door hormonen. Ik heb veel psychoses meegemaakt (kan het me goed herinneren vanaf een jaar of 4) en voelde me als klein kind altijd erg verantwoordelijk voor mijn moeder, probeerde haar te troosten als ik niet te bang was. Lag regelmatig met mijn hondje onder mijn bed of achter de gordijnen als mijn moeder weer tekeer ging, hondje was ook ontzettend bang, maar we hadden elkaar (ouders waren gescheiden toen ik 3 of 4 was). Was nooit op mij gericht trouwens, maar ik vermoed op de 'mensen' die ze zag. Ik was vaak echt doodsbang, maar als ik eraan terugdenk is het meer alsof het een film was die ik heb gezien. Ik voel er ook niets meer bij. Ze had het ook geregeld op mijn vader gemunt, in het begin toen ze nog samen woonden, later ook als mijn vader me kwam halen en brengen. Laatste wat ik me kan herinneren is dat mijn vader mij kwam brengen, mijn moeder helemaal tekeer ging tegen mijn vader, ook fysiek. Toen heeft mijn vader mij weer meegenomen en ben ik nooit meer teruggegaan. Was toen 5 jaar denk ik. Mijn moeder liet me ook geregeld alleen thuis, was voor mij normaal maar is het natuurlijk niet, maar ik wist niet beter. Heb toen ik 21 was contact gezocht met mijn moeder, ze heeft 13 jaar op straat geleefd en toen ze opgenomen was en medicatie kreeg en op zichzelf ging wonen, kreeg ik een brief van een nicht van mij. Zo is het balletje gaan rollen. Heb mijn moeder toen 2 keer gezien en haar later nog eens gebeld toen mijn dochter geboren was. Maar ik kon er niets mee, we hebben niets meer met elkaar (eigenlijk nooit echt gehad door haar ziekte), maar ik merk dat ik het psychisch ook te moeilijk vind en het liever wil afsluiten, ook al leeft ze nog. Toch een best lastige situatie, zeker nu ik zelf kinderen heb en vooral mijn oudste best wat trekjes van die kant van de familie heeft. Mijn kinderen heb ik trouwens nog niet alles verteld, de jongste weet wel dat oma niet mijn echte moeder is omdat ze ernaar vroeg (het deed haar niets en weet niet of ze het onthouden heeft), de oudste nog niet. Ik vind het eigenlijk ook niet erg relevant, voor hun is oma (mijn stiefmoeder) gewoon oma. Maar zal het de oudste wel moeten vertellen, al weet ik niet wanneer, ze trekt zich zoveel aan de laatste tijd. Misschien volgend jaar als de rust weer is teruggekeerd van kerst en verjaardagen.
Mijn broertje van 17, onder een trein gekomen met zijn brommer. de kist bleef gesloten.... Heb nu een zoon die uiterlijk op hem lijkt; maar toen hij 17 was, vond ik het een erg angstig jaar, zo bang dat hem ook iets zou overkomen. iedereen sterkte, wat hebben sommigen veel meegemaakt...
Maar als je je niet verdedigd dat is het toch je eigen schuld? Ik heb nooit iets gedaan om me te verdedigen zo stom,ik wou alleen dat ie me lief vond maar dat is ook weer zo gestoord.
Hoi, hij is opgepakt en ik heb 1500 smartegeld gekregen Nou ben ik blij mee maar niet heus. Ik ga wel hulp krijgen nu dus dat is wel fijn,ik hoop dat ze me kunnen helpen,morgen heb ik gesprek (autismecentrum)
Nee, al klinkt het zo is dat het niet. Door jezelf niet actief te verdedigen bescherm je jezelf tegen de mogenlijkheid van grof/bruter geweld. Ieder lichaam reageert anders op een dergelijke heftige ervaring (zet bewust lichaam neer ipv persoon want al probeer je je in te beelden wat je zou doen op zo'n moment, is het instinct dat het grotendeels overneemt). Denk aan het "fight or flight"-reflex, flight hoeft niet per se letterlijk vluchten te zijn. Zolang je niet hebt gevraagd: "meneer zou u mij willen verkrachten" is hij nog altijd schuldig. Natuurlijk is dat makkelijk gezegd, helemaal door een ander, en waarschijnlijk heel moeilijk om oprecht te (leren) geloven. Ratio en gevoel gaan uberhaupt zelden hand in hand. Ik zou je graag het advies willen geven om er, wanneer jij je er klaar voor voelt, met een professional over te praten. Want buiten het feit dat de gebeurtenis al traumatiserend genoeg is, lijkt het mij dat de "last" die je nu op jezelf hebt liggen, je niet gelukkiger maakt. En iedereen verdient het om gelukkig te zijn, en jij dus ook.
T akeligste wat ik mee heb gemaakt is toch t ongeluk van mijn zoon. Dat hij door een betontegel bijna 2 vingers is kwijt geraakt. Met spoed geopereerd en zijn nu alweer 7 maanden verder En ook wel de dood van mijn vader en stiefvader van relatief 6 jaar en 7 maanden terug
het ergste wat ik me kan herinneren is het stelselmatig verkracht worden door mijn oom van ongeveer 8/9 jaar tot 12/13 jaar. Zelf alleen naar de huisarts gegaan op 12 jarige leeftijd om mn onderkant te moeten laten hechten. hij het lievelingetje van de familie en ik de zwarte schaap. Heb het pas durven vertellen aan mijn ouders onder druk van mijn vriend (nu mijn man) toen ik 18 was. Het ergste van dat alles is dat ik mijn verhaal niet dacht kwijt te kunnen. Waardoor ik veel te laat hulp heb gekregen. En ik alle pijn dacht weg te kunnen eten. Nu klem in een lijf waar ik totaal niet blij mee ben. Gelukkig kom ik in aanmerking voor een gastric bypass en met behulp van de psycholoog komt het wel weer goed.
Genoeg, o.a. Te horen gekregen dat mijn vader ongeneeslijk ziek is, mishandeld door mijn ex.. Maar die verhalen hier wow, nog veel heftiger! Al heeft iedereen zijn eigen verdriet natuurlijk
de keer toen ik een jaar of tja wat zal t geweest zijn...ergens tussen de 2 en 5 jaar, ik bijna verdronk omdat een meisje mij expres onder water hield. mijn broer (4 jaar ouder) heeft me toen gered omdat ie t gelukkig door kreeg wat er aan de hand was. hij hield haar vervolgens onder water waarop ik in paniek raakte en hij haar los moest laten van mij. toen ik om niks in elkaar geslagen werd, gewoon omdat ze zich verveelden en ik wel een "leuk slachtoffer" was die ze kenden. dat ik verkracht ben op mijn 13e. ik herken de gevoelens van klaproos als in dat het mijn eigen schuld was. ik heb 10 jaar na dato aangifte gedaan en ben hulp gaan zoeken bij een psych gespecialiseerd in PTSS. d.m.v. therapie rationeler kunnen gaan denken (het was mijn schuld niet, en dit ook geloven), en het een plekje kunnen geven. natuurlijk brengt het de nodige baggage met zich mee, ook na de therapie. heb ik letterlijk van me af gevochten? nee. ik kende zijn reputatie en had mn portie geweld al wel gehad toen...ik deed dus maar "braaf" wat hij van me wilde....overigens heb ik een ander verdedigingsmechanisme ingeschakeld op dat moment, alsof ik uit mijn lichaam trad om niks te voelen. waar ik echter van schrik Klaproos is dat je zegt dat je smerig bent en stinkt en daarom geen kinderen kan krijgen wil je dit alsjeblieft niet meer denken? daarbij, je was 9!!!wat wist je er nou van....hoe kan het jouw schuld zijn geweest? hij had met zijn tengels van je af moeten blijven! dat onze dochter regelmatig stopte met ademen toen ze net geboren was. toen ze 9 weken was opgenomen in het zkh ter observatie. het bleek "onschuldig", schijnbaar doen heel veel kinderen dit. ze herstelde zichzelf elke keer weer zelf op tijd goddank. maar wat er in die korte tijd dat ze niet ademt allemaal wel niet door je heen gaat.... hoop heftige verhalen gelezen....voor iedereen een dikke knuffel! en ik kan het iedereen aanraden om hulp te zoeken om ervaringen te verwerken....doe het voor jezelf, voor je eigen geluk.
Wat een erge verhalen zeg! Ik ben er stil van. Met stip op 1 toch wel de miskramen en het onwetende gevoel wat ik nu heb. Maar ik heb helaas heb ik al het nodige meegemaakt. Mijn vader had een kwaaie dronk. Op de basisschool al zorgde ik veel voor mijn jongere broer. Huishouden en dergelijk. Broer was altijd beter/leuker/liever. Ik heb daar soms nog last van. Contact met broer is goed hoor maar met mijn vader niet. Op mijn twaalfde ben ik aangerand op school en het jaar erna kreeg ik een vriendje die me nogal hardhandig behandelde. Tot overmaat van ramp raakte ik ook nog zwanger op mijn veertiende. Op mijn zestiende ben ik gelukkig uit die relatie gekomen en op mijn zeventiende uit huis gegaan met mijn (nu) man.
jeetje wat een erge verhalen hier allemaal het ergste wat ik mee heb gemaakt: zelf mijn miskraam opwekken en het vruchtje vasthouden. Toen ik 16 was, is mijn broer thuis opgehaald door de politie (daarna 9 maanden vastgezeten) in 2013 mezelf met de auto overreden ( ja ik weet het, klinkt gek) en uitval verschijnselen van stress waardoor ik een week in het ziekenhuis heb gelegen met allemaal testen.
Het ergste wat ik heb meegemaakt is het plotseling overlijden van mijn zusje op 16 jarige leeftijd door een ongeluk, het ovelijden van mijn nichtje, direct na de bevalling waar ik bij was en de uren wachten tijdens de open hart operatie van mijn andere nichtje😢
Wat een verschrikkelijke verhalen allemaal! Heel veel sterkte wat vreselijk om het mee te moeten maken Heel veel sterkte en kracht om het te dragen en een plekje te kunnen geven!!
Inderdaad een hoop heftige verhalen hier. Ik knijp m'n handjes dicht dat ik "gelukkig" zulke dingen tot nu toe nooit heb hoeven meemaken en ik hoop ze ook nooit mee te hoeven maken. Voor mij persoonlijk was het ergste moment toen mijn zoontje met 3 weken oud werd opgenomen in het ziekenhuis omdat hij wat benauwd was. Het bleek het RS-virus te zijn. We hadden ook nog de pech dat hij bij de 1% van alle baby's zat die door RS aan de beademing moesten. De ochtend dat hij vanuit het ziekenhuis naar het WKZ gebracht werd zie ik nog voor me. Het idee was om hem een kusje te mogen geven aan het begin van de o.k. maar halverwege de loop erheen begonnen de dokter en zuster weg te rennen met mijn zoon. Bleek dat hij geen lucht meer kreeg. Dat kusje kon niet meer. Die ochtend ben ik het ergste geknakt. Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien. "Gelukkig" ging het allemaal goed en heeft hij een weekje op de i.c. gelegen. Allemaal toeters en bellen, slangetjes, buisjes, infuusjes in zijn handjes, voetjes, hoofdje. Nee was geen fijn gezicht mijn hummeltje zo te zien liggen. Alles is gelukkig goed gekomen maar dat was voor mij de ergste periode. Op 2 staat het gedeelde overlijden van mijn grootouders. Mijn opa waar ik bij was is overleden waar wij bij waren. Mijn oma was wat heftiger. Die heeft euthanasie laten plegen. Een vredige manier maar ook erg heftig om te zien en mee te maken. Op 3 een man die mij op de fiets tegemoet kwam en werd aangereden door een aankomende tram. Dat beeld dat zijn hersenpan leeg was en verspreid over straat lag zal denk ik ook niet meer verdwijnen.
Jemig...wat onwijs heftig! Heeft de huisarts ook nergens melding gemaakt ofzo? Als een 12-jarige alleen komt met dergelijk letsel, mag je toch hopen dat er alarmbellen afgaan bij een arts.
Na twintig angstige, maar oh zo mooie en waardevolle dagen, je niet meer afvragen of, maar wanneer, en dan de woorden 'het hartje klopt nu niet meer' uitgesproken horen worden.
Veel. Ik heb al een therapie gevolgd, maar ga nu EMDR doen. Ik heb vanochtend de intake gehad, ben een uur fulltime aan het woord geweest en er is nog een uur gepland... En de therapeut kon raxendsnel tienvingerig meetypen, had bijna drie kantjes verhaal, zei hij. En ik dacht van tevoren dat het allemaal wel meeviel. Alles in een keer achter elkaar valt echter helemaal niet mee. Volgend jaar echt de therapie, ben heel benieuwd naar het resultaat.