Ik heb een heel stom vriendje gehad. Net in de tijd dat ik ontzettend aan het puberen was en mij gigantisch tegen mijn ouders afzette, trok ik in bij hem. Hij had erg losse handjes en heeft mij psychisch ontzettend de grond in geboord. Toen ik daar eindelijk weg ging was ik helemaal gebroken van binnen. Had nul eigenwaarde meer, vond mijzelf zo intens lelijk. Op een gegeven moment had ik zelfs een afscheidsbrief geschreven, maar ik kon geen zelfmoord plegen, durfde dat toch niet.. Ik kreeg problemen met eten en begon met automutilatie. Dit heeft maanden geduurd. Uiteindelijk onder dwang van mijn ouders hele intensieve therapie gehad en sindsdien gaat het een stuk beter. Heb mijzelf daarna nooit meer pijn gedaan. Maar mijn zelfbeeld is nog steeds extreem negatief. Dit heeft wel een grote invloed op mijn leven nu, gelukkig is m'n vriend erg begripvol. Maar valt natuurlijk helemaal in het niet bij alle heftige verhalen in dit topic. Jeetje wat verdrietig. Ben echt geschrokken van alle berichtjes. Dikke knuffel aan iedereen die hem kan gebruiken!😘
Wat een verhalen zeg, jeetje Dikke knuffel! Het naarste wat ik heb meegemaakt is dat ik een aantal jaar seksueel misbruikt ben door iemand die heel dichtbij stond. Ik heb het nooit durven vertellen tegen iemand maar in de puberteit werd het me allemaal teveel. Onzekerheid wat zich uitte in jarenlange problemen met eten, anorexia. Ik heb in verschillende klinieken gezeten en heb bij verschillende psychiaters gelopen en ik vond dat echt vreselijk. Pas een paar jaar geleden heb ik aan mijn ouders durven vertellen dat ik seksueel misbruikt ben en door wie, wat als een enorme klap voor hun kwam. Ze voelden zich zo schuldig, dat was misschien nog wel het naarste
- Mijn 4 jaar jongere broertje heeft FAS. - Mijn zus is geboren als hermafrodiet. Na de geboorte werd besloten om haar als vrouw door het leven te laten gaan, echter blijkt dit een verkeerde beslissing te zijn geweest. Ze is op en top man, alleen dan nu in een vrouwenlichaam. Gelukkig worden tegenwoordig mensen die als hermafrodiet geboren worden niet meer zo vroeg geopereerd, maar pas wanneer ze zelf kunnen beslissen. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe dit psychisch is voor 'haar'. - Mijn ouders waren beide alcoholist. Vandaar ook het FAS bij mijn broertje. Mijn verwekker heeft van alles uitgespookt bij ons. Mijn moeder dronk eigenlijk alleen maar omdat er niets anders in huis was. Zelfs de kinderen kregen alleen bier. Toen ik 4 was trok mijn moeder het niet meer. In de jaren ervoor heeft ze al tig keer de klappen voor ons opgevangen en hierdoor in het ziekenhuis beland. Heb meerdere zelfmoordpogingen van haar gezien. Toen ik dus 4 was stonden er op een ochtend verhuismensen voor de deur. We hebben weken ondergedoken gezeten bij haar biologische moeder (die haar zelf na de geboorte had afgestaan maar waar mijn moeder inmiddels weer contact mee had). We hadden een ''nieuwe identiteit'' en probeerden daar weer een leven op te bouwen en gingen weer naar school. Tot we op een avond uit ons bed werden gelicht door de familie van de andere kant. Toen bleek dat ''mijn oma'' haar eigen dochter had verraden. Mijn moeder is hierdoor uit het ouderlijk gezag gezet omdat ze ons volgens de wet had ontvoerd. We moesten terug naar onze verwekker. Na veel ellende werden we toen ik 6 was eindelijk door de kinderrechter uit huis geplaatst. De rest van mijn jeugd doorgebracht in tehuizen. Klinkt misschien gek, maar hier ben ik achteraf wel heel blij mee geweest, anders had ik hier nu niet meer gezeten. Behalve dat heeft het me niet veel goeds gedaan. Opgroeien volgens boekjes en protocollen, terwijl ik altijd anders ben geweest dan de gemiddelde kindjes. Ik was al vroeg volwassen. Geen liefde ontvangen en geven, niet weten hoe je je moet gedragen. Gek genoeg wilden alle mannen altijd iets van mij, hierdoor weet ik nog altijd niet hoe ik me ontspannen kan voelen in het bijzijn van een man. Wordt er nerveus van, wat er dan vaak weer voor zorgt dat ik overkom als een verliefde puber, terwijl dat helemaal niet zo is. En de angst die ik had voor het moederschap. Hoe moet ik het allemaal gaan doen terwijl ik geen idee heb wat een normale manier is? Ik weet wél hoe het niet moet, dus daar probeer ik me dan maar aan vast te houden. Maar geloof me, er is geen grotere spiegel als je eigen kinderen. Ik had nooit last van de dingen die gebeurd waren, behalve mijn lage zelfbeeld en gebrek aan zelfvertrouwen. Maar na het krijgen van 2 prachtige kindjes heb ik opeens weer heel veel moeite met mijn eigen leven. Ik leg mezelf veel druk op. Ik zal en moet op alle vlakken goed presteren, want ik zal nooit maar dan ook nooit zo worden als mijn ouders. En die druk heeft me gevloerd. Ik ben inmiddels weer aan het opkrabbelen van een depressie, maar ik kom er wel weer
Met stip op 1 dat ik mijn vader heb zien doordraaien die probeerde mijn zus te vermoorden. Ze was toen een jaar of 15/16 maar heeft het overleefd. En jarenlang gepest worden gaat je ook niet in de koude kleren zitten. En het verlies van mijn eerste dochter.
Me op 1 na jongste zoontje van toen 2 jaar waar een kast op zijn hoofd viel tijdens een bezoek aan een bedrijf De eerste 4 dagen waren cruciaal of die in leven zou blijven of niet. Me dochter toen 4 lag er ook bijna onder De rest valt allemaal in het niets bij dit wat er gebeurd is En me jongste met 3 weken oud werd opgenomen met hersenvliesontsteking
jeetje wat een heftige verhalen. Hier het ziektebed van mijn moeder. We hoorde dat ze ziek was en nog drie maanden te leven had. Dat waren drie vreselijke maanden vol geruzie, gevechten, en verdriet omdat niemand er mee om kon gaan. De dag van haar overlijden ging wel redelijk vredig gelukkig, en het is goed afgesloten. Daarna de geboorte en overlijden van ons zoontje met 22 weken. Ik kreeg weeën, werd opgenomen, ze zeiden dat het er slecht uit zag. De weeën gingen weg, we kregen weer hoop en toen zette het toch door. Ondanks het verlies zat ik vol verliefde en trotse gevoelens, kort daarna weer zwanger en bij 23 weken ging het weer mis. Ik raakte in paniek, ik kon niet weer een kind verliezen. Pff dat gevoel zal ik nooit vergeten. De wanhoop, het verdriet, toen ook zij geboren werd en kort na de bevalling overleed.
Lieve Klaproos, je kent mij niet, ik jou ook niet, maar praat alsjeblieft niet zo over jezelf. Ik vind dit vreselijk om te lezen, dat je zo'n vreselijk laag zelfbeeld hebt. Dat gun je niemand. Je bent een vrouw! En dik, lelijk en stinken geloof ik ook niks van. Dat jij geen kinderen kunt krijgen, hoe verschrikkelijk ook, betekend niet dat je er zelf niet meer mag zijn. Je bent het waard om te leven en om een fijn leven te hebben. Ik hoop dat je ooit anders in het leven gaat staan, dat je goede hulp krijgt van iemand waar je alles aan kwijt durft en dat je ooit weer kunt genieten. Je post raakte me.. Ik wil je een dikke knuffel geven!
Jeetje zeg wat een heftige verhalen.. Het naarste wat ik heb meegemaakt is het plotseling verliezen van mijn zoontje met 40 weken zwangerschap. Denkend dat je met een kindje thuis gaat komen ipv lege handen.
Ik voel dit soms precies zo... Ik ben geen echte vrouw want een vrouw baart baby's. Wat erg dat jullie uitbehandeld zijn.
Ooh dat vind ik echt naar om te lezen Ik moet aan een qoute van Jennifer Anniston denken. Maar ik kan hem nu niet meer vinden. Het gaat erover dat je ook en vrouw bent als je, je niet voortplant. Hij was heel mooi en heel treffend! Ik weet hoe het wachten voelt. Het sloopt je.
Oh lieve meiden, wil idd ook iedereen wel quoten. Maar beste Klaproos, ook jij mag er zijn! Praat alsjeblieft niet zo over jezelf, het is niet jouw schuld ♡
Lieve dames, ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie openhartigheid in mijn topic. Voor ieder van jullie een dikke knuffel... Jullie zijn stuk voor stuk prachtige dames die het waard zijn
Lang niet zo erg ala veel van jullie verhalen... Maar jet naarste vind ik voor mijzelf mn depressie 2 jaar geleden, je eigen kind vervelend vinden, en alles kost moeite, maar je moet natuurlijk door, het onbegrip... alles ging goed... Tot nu, denk ik, heb het idee dat ik weer steeds verder terug bij af raak... En ik heb op dit moment de kracht er even niet voor weer naar een paycholoog/psychiater te gaan, voor de 6e keer mn verhaal doen(loop al 7 jaar bij de psycholoog) en weer niet echt geholpen te worden... Ik heb niet het idee dat het ooit helemaal over gaat, en dat ik altijd van deze periodes zal hebben, de acceptatie daarvan vind ik nogal Moeilijk
Jeetje wat een verhalen zeg. Herken je zelf het gevoel wanneer je een depressie intaakt? Want dan zou je kunnen kijken wat helpt om het te voorkomen. Vaak is dat rust en regelmaat in je leven. Veel naar buiten gaan de dagelijkse dingen niet laten liggen. Wie weet is het fijn om eens met een praktijkondersteuner van je huisarts te praten. Ik moet zeggen dat ik dat persoonlijk prettiger vind dan een psycholoog.