hier geen driftbuien meer. Zal nog wel eens komen. Ik mocht hem met driftbuien ook niet troosten. Dat maakte het nog erger. Wat ik deed was observeren. Bij een gedragsverandering in de driftbui kon ik zien of het moment er was om hem te troosten. Mij bijvoorbeeld even aankijken al was het maar 1 seconde was een teken dat hij me toeliet. Mistte ik die ene seconde kon ik misschien weer 5 minuten wachten dus heel goed observeren.
Het lastige is dat dit topic in de lounge staat, de een heeft het over een baby, de ander over een dreumes, weer een ander over een peuter en weer een ander over een kleuter of een nog ouder kind
Als ze ouder zijn noem ik het niet echt driftbuien meer. Vind ik echt zo'n peuter ding . Is op die leeftijd ook lastig uitleggen omdat ze veel gewoon nog niet begrijpen. Onze jongste is gewoon een heel gevoelig kindje. Het ene moment ben ik de allerliefste mama, het andere moment de allerstomste. De oudste is wat minder gevoelig maar gaat meer dingen beseffen, kan het zich echt aantrekken als de jongste zeurt over dat ze een banaan mee heeft 'want ergens anders op de wereld gaan kindjes dood omdat ze geen eten hebben'.
Klinkt heel vervelend ts, maar ik zou het ook niet echt waarderen wanneer er hier ineens een buurvrouw voor de deur zou staan. Gister nog werd dl overdag heeeeeeeel boos, omdat ik haar niet wilde optillen. Ze mocht bij me zitten, knuffelen, etc. alleen wilde ik haar niet optillen. Tsja, dan laat ik haar toch echt uitrazen. En dat kan best even duren, met hysterisch gegil en geroep om mama (terwijl ik op nog geen 3 meter afstand van haar was). Als ik haar dan wil pakken gaat ze wild schoppen en slaan, dus laat ik haar. En ik zeg dan dat ze mag komen als ze dat wil, of mag blijven waar ze is tot ze klaar is met huilen en gillen. Ik vind het maar raar en kort door de bocht dat sommigen zeggen dat je je kind nooit mag laten huilen. Ook met naar bed gaan moet ze wel eens huilen, gewoon omdat ze nog niet wil slapen, maar wel vreselijk moe is. Dan ga ik regelmatig even kijken, maar ze huilt dan wel eens. Net zoals ze wel eens moet huilen als ze bijvoorbeeld geen sap mag, of geen koekje. Dat heet dingen leren die niet altijd leuk zijn ... als dat tegenwoordig al mishandeling is. Vergeet niet dat sommige kinderen wat temperamentvoller zijn dan andere en sommige kinderen wat dramatischer zijn aangelegd dan anderen.
Om deze reden vertel ik mijn buren altijd zo snel mogelijk dat één van mijn beide tweelingzoontjes autistisch is met verstandelijke handicap. Als ze 'rare' dingen horen, dan is het wellicht beter te plaatsen. Ik moet zelf namelijk vaker dan mij lief is, verbaal wat luider directief zijn. Idem dat ik mijn autistische zoon ook veel meer moet sturen in 'niet slaan', niet met grind steentjes gooien en nog veel meer. Uitleggen werkt niet, ik moet kort, hard en bondig "STOP" roepen. Ook en juist als hij driftig is. Dergelijke buien ken ik eigenlijk niet van mijn normaal ontwikkelende zoon. Betreffende de reactie: als het herhaalt en het zit je niet lekker, gewoon een niet-oordelend gesprek aangaan. Op een moment dat het kind niet huilt en het waarschijnlijk uitkomt. "Goh, best zwaar hè, als je kind zo driftig is". Dan geef je iemand gelegenheid om te vertellen. Die gelegenheid is er niet tijdens de driftbui. Ik zou het tijdens het huilen niet waarderen, de 'bemoeienis'. Onze deurbel is alleen maar een extra prikkel om overstuur te raken voor mijn autist, en dan moet ik niet alleen kind troosten/opvoeden, maar ook de buurvrouw gerust stellen. Als laatste over de ontstane discussie: met een achtergrond in klinische psychologie, als moeder van een autistische zoon met verstandelijke handicap en over alleen huilen veel gelezen te hebben: Langdurig alleen huilen kan schadelijk werken. Ik probeer het te vermijden. Echter, als mijn gezonde zoontje stampvoet en eens gilt om een onredelijk iets, krijgt hij wel even de afkoel-time-out nu hij kleuter is. In die tijd kalmeer ik mijn autistische zoon en ga vervolgens praten met mijn gezonde zoontje over de situatie. Het is maar een paar keertjes gebeurd, misschien 4 keer in alle jaren, maar ja, de buren horen enkel de ontploffing van emotie. En helaas dus dubbel huilende kinderen. Het adequate uitpraten horen ze niet. Ook is geen enkele ouder bij een lastige driftbui altijd 'op z'n best'. De time-out kan soms ook helpen om zelf even tot rust te komen. Overigens vind ik 40 minuten krijsen ietwat zorgelijk. Dat is anders dan 5 minuten even tot rust komen. En de discussie zelf: niet te zwart-wit denken. Ik lees soms een wat verhitte reactie over "zielig" en "nare ouders" terwijl we het hier volgens mij allemaal helemaal niet zo oneens zijn.
Vorige week had mijn dochter een flinke driftbui. Om niks, zoals peuters dat kunnen. Ik krijg haar dan echt niet gelijk stil. Ik heb later met haar gepraat en toen was het nog wel een keer goed. Later die ochtend sprak ik de buurvrouw en kon ik me toch min of meer bij haar verantwoording afleggen voor wat er toch aan de hand was die ochtend. Ik voelde me hier heel onprettig bij. Ik hoor haar kinderen met grote regelmaat gillen en huilen, maar ik weet ook dat het pubers zijn. Dus het zou niet in me opkomen haar daar zo op aan te spreken. Het geeft je geen prettig gevoel, ik voel me nu ongemakkelijk als mijn dochter gilt of huilt. Ik word bang van de conclusies die zij hieruit trekt. Het is een nieuwsgierige en veroordelende vrouw die over wel meer kinderen/ouders in de buurt haar mening klaar heeft. Wat ik hiermee probeer te zeggen, zorg wel dat je behoorlijk zeker bent van je zaak voor je haar hier subtiel op aanspreekt. Misschien voelt deze ouder zich al ellendig/ongemakkelijk genoeg onder deze situatie. Weet je bijvoorbeeld heel zeker dat er geen ouder bij is? Ik laat mijn dochter haar woede of verdriet namelijk wel uiten, zij mag best haar emoties tonen. Als dat er even uit is praten we en troost ik haar Het is lastig, ik zou voorzichtig zijn voor ik iemand aansprak, maar je wilt ook niet dat een kind lijdt.
Ik snap je punt heel goed, hier kunnen ze ook best wel eens een huilbui of driftbui hebben. Maar hoe kun je behoorlijk zeker zijn van iets? En dan doel ik op mishandeling, verwaarlozing of een gebeurtenis met ouder waarbij deze bijvoorbeeld van de trap is gevallen? Als je er behoorlijk zeker van bent, dan ben je na alle waarschijnlijkheid al te laat. Ik heb nu niet aangebeld omdat het ventje stopte met huilen, echter heeft hij zeker 3 kwartier! aan één stuk om zijn moeder gehuild en geschreeuwd. Ik heb 10 minuten onder zijn raam staan luisteren en het enigste wat ik hoorde was zijn schorre,verdrietige stemmetje waarmee hij om zijn moeder roepte. Hierdoor neem ik aan dat hij alleen was. Ik zou mijn kind nooit zo lang alleen laten huilen en om mij laten roepen, het zal dan misschien geen kindermishandeling zijn maar ik vind het wel ontzettend schrijnend en best wel een beetje zorgwekkend, zeker op zo'n tijdstip. Ik laat het voor nu maar in het midden maar ik hou het wel even in de gaten. Ik bel uiteindelijk liever een keer te veel aan dan te weinig, dan maar een scheef gezicht, alhoewel ik dat ook niet begrijp, het is toch juist fijn dat mensen bezorgd zijn en je willen helpen, tenminste dat is echt mijn bedoeling vanuit ongerustheid, ik zou zoiets niet doen om te pesten of te beschuldigen.
Mijn dochter kan me roepen terwijl ik naast haar sta op zo'n moment. En dat maakt het juist zo ontzettend lastig ja. Ik snap jou ook heel goed. Mede doordat de kinderen van mijn buurvrouw zelf ook heel lang en hard kunnen huilen. Dagelijks. Heb zelf ook wel eens getwijfeld. Misschien dat het daarom zo lastig was dat uitgerekend zij mij hierop aansprak. Ik zou het ook heel schrijnend en zorgwekkend vinden. En je gevoel volgen, misschien is het te lastig voor ons om hierover een goed beeld te vormen. Maar je kunt inderdaad beter te vaak bellen dan te weinig. Sterkte ermee, ik weet hoe ellendig en machteloos je je voelt wanneer je een kind zo hoort. Mijn stijl van 'opvoeding' (als het zo mag heten als je het goed hebt gehoord) zou het niet zijn. Ik vind dat ook mishandeling
En dan de eerste keer dat je het hoort? Dan zou ik niets doen. Als dit nu heel regelmatig terugkomt, kun je de ouders eens aanspreken als je ze tegenkomt. Maar bij een eenmalig iets bij een kind van die leeftijd, zou ik denken dat het kind naar boven is gestuurd en ouders 'm maar even in z'n sop hebben laten gaar koken. Lijkt me niet iets waar je als buitenstaander dan iets mee moet.
Dat jij het niet zou doen, maakt nog niet dat het niet OK is als andere ouders de keuze maken om hun kind wel te laten huilen. Het is een kind van 5 ongeveer, gaf je al aan: die snapt heus waarom zijn ouders niet naar hem toe komen en loopt hiervan echt niets op. Ik zou echt not amused zijn als een buitenstaander daarvoor bij mij aan de deur zou staan. Niet dat ik de keuze maak om te laten brullen, maar ik zou me er zeer ongemakkelijk bij voelen dat een buurvrouw mij even komt vertellen dat het niet OK is wat ik doe, (want dat is feitelijk waar het op neer komt dan).
Ik denk dat iedereen wel snapt dat kinderen wel eens huilen of een driftbui hebben. Ik gaf al eerder aan dat mijn dochter ook een flink temperament heeft. Maar, Het grote verschil zit hem in het alleen laten tijdens zo'n bui en in nabijheid van je kind zijn zodat hij het in een veilige ongeving kan uiten. Als volwassene heb je ook meer aan steun en begrip als je een rotbui hebt dan aan alleen gelaten worden door een partner die geen tijd en zin heeft in gedoe. Ts: ik denk inderdaad dat je er verstandig aan doet om het in de gaten te houden. Een opmerkzaam iemand heeft elke buurt nodig. Want je onderbuik gevoel zegt genoeg, zo lang hysterisch schreeuwen om een ouder is buiten proportie.
Ik krijg hier zo'n naar gevoel van. Een kind van 5/6/7 die drie kwartier! schreeuwt om zijn ouders en daar niets van oploopt?!?!? Hoe kom je daarbij?
Het gaat hier helemaal niet om wel of niet laten huilen en of ik dit wel ok moet vinden. Het gaat er om dat ik mij ongerust maakte over een jongetje wat om 22.30 uur 's avonds, helemaal alleen hysterisch ligt te huilen om zijn mama en dat ik dit, binnenzittend 4 huizen verderop, al 3 kwartier aan moest horen. Nogmaals gaat het mij totaal niet om te beschuldigen, waar haal je dit trouwens vandaan en heb je mijn reacties wel gelezen? Voor hetzelfde geldt ligt moeder dood onderaan de trap en kan ik mezelf naderhand wel voor m'n kop slaan omdat ik niet "even" aan heb gebeld.
Maar je weet helemaal niet of een ouder erbij is. Hier kon de oudste als peuter en kleuter (mede door medicatie vanaf 4,5) enorme driftbuien hebben of vreselijk huilen. Waren er gewoon bij, maar zeiden op een gegeven moment niets meer omdat het alleen maar erger werd. Wel aanwezig, maar het huilen werd dus absoluut niet minder. En ja ook dan bleef ze om ons schreeuwen, huilen of weet ik wat. Zelfde gold voor onze jongste toen zij iets van 6 tanden tegelijk door kreeg. Onbedaarlijk huilde die, terwijl wij haar vast hielden op schoot in haar eigen kamertje. Was echt heel fijn dat onze buren toen een melding gedaan hadden bij het AMK, zonder ook maar ooit eens iets te vragen. Hadden ze zo kunnen horen over het hoe, wat en waarom. En dat wij niemand alleen lieten huilen. Nee, dat praatje had ik niet op prijs gesteld op het moment zelf. Want dan had ik letterlijk en figuurlijk mijn handen wel vol aan de situatie en niet eens de deur open kunnen doen, omdat ik ze niet alleen had willen laten in die situatie. Maar later hadden ze het prima terloops eens kunnen vragen van 'goh we hoorden jullie oudste enorm huilen laatst' of iets.
Daar heb je ook wel gelijk in! Dat bedenk ik ook wel eens als ik alleen thuis ben met een paar kinderen en dan vliegt het me ook wel eens aan als er wat zou gebeuren! Dan is oplettendheid ook zeker fijn! Wat mij irriteerde is dat alles meteen kindermishandeling en zielig is tegenwoordig Maar dat heb jij volgens mij niet gezegd hoor en inderdaad als er wel wat aan de hand is moet er zeker ingegrepen worden. Maar sommige kunnen overdrijven met meteen meldingen maken!
Daarom zou ik dan ook nooit zomaar een melding maken bij het amk, maar als ik jouw kinderen regelmatig zo te keer zou horen gaan dan zou ik inderdaad wel even aanbellen of terloops een keer navragen of het allemaal wel ok gaat en of ik iets voor je kan betekenen. Dat is toch niet zo erg?
Nee, daarom geef ik dat ook aan Want eens aanbellen lijkt mij prima als je je op dat moment echt zorgen maakt, of bijv navragen als je het vaker hoort.
Niemand adviseert een melding bij het amk. De meesten adviseren niet om direct aan te bellen. Mijn advies was om het in de gaten te houden. Dat is toch helemaal niet gek?
Ben oprecht benieuwd wat je hier nou mee wil zeggen. Want wat heeft dat kind waar TS over schrijft nu dan opgelopen in jouw visie? Een stoornis? Levenslang trauma?