ik vermoed iets bij dochter maar wat nu?

Bij ons heeft er ook iets 'gespeeld' waardoor er bij mij op een gegeven moment steeds meer lichtjes gingen branden dat ik dacht 'dit is niet ok'. Ik heb het toen zelf eerst meer uitgezocht op internet met specifieke websites over die onderwerpen (eenmaal epilepsie: absences, eenmaal dyslexie) en kwam toen echt tot het besef dat het in meer of mindere mate echt zoiets of iets aanverwant moest zijn.

In het eerste geval de huisarts geraadpleegd voor een verwijzing naar de kinderarts en neuroloog, in het tweede geval het op school aangekaart. Uiteraard heb ik mijn vermoedens ook met mijn man gedeeld ver voor die stap hihi.

Ligt dus echt ook heel erg aan wat je precies vermoedt, welke stappen je kunt nemen, maar ik snap wel dat je daar nu nog niet direct heel erg op in wilt gaan.

 

Ik zou eens kijken op de site van Integrale Vroeghulp. Denk dat je daar misschien wel de hulp kunt vinden die je zoekt.

Daarnaast zou ik vooral denken aan het belang van je dochter, boven dat je bang bent om als een 'etiketjesmoeder' te worden gezien. Dat wordt toch wel gedaan, kan ik je vertellen als moeder van een zoon met autisme.
Mocht het in die hoek zitten, pb mag altijd
Sterkte iig! Het is rot om te zien dat je kind ergens moeite mee heeft.

 

Tja, als je bang bent voor vervelende reacties, kun je natuurlijk bij de huisarts een beetje naar je vermoeden toepraten zonder de 'stoornis' daadwerkelijk te benoemen. Als (bij wijze van spreken) je bij de huisarts zegt dat je kind alles jn rijtjes naar kleur opstelt, geen oogcontact maakt en nooit een knuffel vraagt, zal de huisarts je waarschijnlijk doorsturen op vermoeden van autisme, snap je?

 

Tja.

Ik ben vrij simpel daarin, ik wil graag hulp voor mijn zoon en ook nog de juiste hulp voordat het echt 'fout' gaat.
Ik ben dan ook naar de ha gegaan en mijn vermoedens geuit. Wij zijn doorverwezen en daar hebben ze ook gevraagd "waar denken jullie aan?". Dit nemen ze wel mee in hun achterhoofd, maar onderzoeken veel breder.

Ik wil die label nu wel, zodat we op het juiste punt en niveau hulp krijgen. Want goede hulp kan ervoor zorgen dat hij zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen.

Wat is je angst? Dat anderen er 'iets' van vinden? Denk je dat anderen nu er ook al niet 'iets' van vinden omdat ze mogelijk het afwijkende gedrag al zien?
En anderen vinden altijd wel iets.
Ik hou van een mooie strakke keuken, terwijl jij dat misschien wel vreselijk vind.

Uiteindelijk gaat het om jou en jullie dochter, niet om wat ik, je buurvrouw of kennis of familie vind.

Succes met komende stappen.

 

Ik wil toch nog even aanvullen..

Bij onze oudste kwamen er ook veel (toch best veroordelende) reacties. Vooral vanuit mijn schoonouders. Of we haar wel echt die troep (medicatie) moesten geven, was dat wel nodig. Waarom zou je een kind van die leeftijd dat al geven etc. etc. Maar wij waren met zijn tweetjes (en mijn familie) gelukkig sterk genoeg om dat ook weer los te kunnen laten. Wij deden het niet voor onszelf: ons kind ondervond er enorm veel hinder van, het kon eventueel ook voor gevaarlijke situaties zorgen en nu zou het iets meer controle zijn om later af te gaan bouwen om te kijken of ze er over heen gegroeid zou zijn. Dat bleek het geval en ze is nu weer medicatie vrij, maar man man man.. Af en toe voelde het echt niet goed hoor.
Nu een volgend traject vanwege vermoeden dyslexie. Schoonouders weer heel kritisch: het valt wel mee toch, er zijn wel meer kinderen die.., ze groeit er vast overheen. Terwijl het haar zo enorm in de weg zit. Ze snapt niet waarom ze 10'n haalt voor geschiedenis en aardrijkskunde, maar simpele woorden schrijven of lezen is moeilijk. Klokkijken, keersommen, spelling: het is allemaal zooo moeilijk. Dat gaat niet zomaar over. Maar ook hierbij: het gaat om onze dochter. Wat ieder ander van een eventueel 'etiket' of 'label' vindt, het zal mij een worst wezen. Zij heeft last van iets, veel, en wij doen wat mogelijk is om het haar iets makkelijker te maken of in ieder geval begrijpelijker en inzichtelijker te hebben.

Ik heb zelf helemaal niets met het hokjesdenken en naar mijn idee gebeurt het tegenwoordig in veel gevallen wel heel snel. MAAR als ouders wil je gewoon het beste voor je kind. Als ze wel ondersteuning kunnen krijgen met dat labeltje, tja.. Dan kies ik daar wel voor. Ze wordt er anders compleet op afgerekend met andere labeltjes, nl. 'niet gemotiveerd/geconcentreerd', 'slordig', 'niet slim genoeg' etc. Terwijl dat totaal niet passend is bij hoe zij is. En dat zat mij vooral heel erg dwars. Dat men dan andere labels gaat ophangen aan mijn kind, terwijl er een grotendeels achterliggende oorzaak.

 

Tuc, toen de juf bij mijn dochter haar zorgen uitsprak en het vermoeden aangaf van autisme heb ik contact opgenomen met stichting MEE.
We hebben goede gesprekken gehad en een hele fijne observatie. Dochter had niks in de gaten, die dacht dat een vriendin van mama op bezoek was. Ik ben daar heel tevreden over geweest, ze hebben ons goed geholpen met adviezen en tips hoe om te gaan met het karakter en gedrag van onze dochter.
(Overigens geen diagnose, na observaties kwam eruit dat ze een eigen karakter heeft, maar weinig spectrum-kenmerken)

Misschien kun je een gesprek aanvragen met hen? Of via de huisarts?

 

Ik heb direct gebeld, en ze kwam bij ons thuis voor een kennismakingsgesprek.

Uiteindelijk vonden zij geen aanleiding om verder onderzoek te doen (ook omdat we toen ook meeliepen met prematuur fellow up onderzoek, en hier al een kinderpsycholoog naar haar ging kijken), dus weet ik niet hoe het traject normaal gesproken verder verloopt.

Ik vond het heel laagdrempelig in ieder geval.

 

Veel 'problemen' kennen meerdere gradaties. Niet elk kind met adhd, ass of add is hetzelfde. Dus waarschijnlijk ook wat jij bij je dochter vermoed.

Een goede ha neemt je klacht serieus, ookal denkt hij/zij anders, en stuurt je door. Een ha is niet gespecialiseerd genoeg om zoiets uit te sluiten.

 

Wat Averlhach al zegt: als je aan de huisarts uitlegt dat je ziet dat er problemen beginnen te ontstaan en dat je daar tijdig met een deskundige over wilt praten, dan zul je toch wel een verwijzing krijgen?

En school is voor jullie niet een gesprekspartner in deze? Ik kan me best voorstellen dat je dat nog even niet wil, maar misschien is de IB'er een mogelijk beginpunt?

 

Tegen welke zaken loop je aan? Gewoon uit interesse

 

Ik lees even met je mee Tuc. Bij mijn jongste het vermoeden dat er misschien iets meer speelt. Ben er ook nog niet uit wat ik daarmee wil ga doen. Misschien ook eerst even aankijken hoe het op school gaat verlopen.

 

Ik lees mee.

Ben ook totaal geen etiketjesmoeder maar in alle opzichten lijkt mijn oudste op mijn zus. Mijn zus heeft nog niet heel lang de diagnose ADD en ik herken mijn dochter ontzettend in dit beeld. Ze is nooit makkelijk geweest en vooral nu mijn andere kinderen opgroeien vallen mij mee dingen op.

Ik ben wel al bij de IB'er geweest en heb mijn vermoeden uitgesproken nadat ik hoorde dat ze straf kreeg omdat ze niet zat op te letten of opdrachten niet wist uit te voeren. Ze kwam op mij altijd over als een lakse luie meid maar denk dat er toch meer speelt. Op school gaat het aardig maar denk dat ze beter kan.

We hebben nu wat aanpassingen voor in dr klas en verder laat ik het even op zn beloop.