Hallo meiden, Ik had laatst een gesprek/discussie met mijn ouders en man. In mijn puberjaren heeft mijn moeder wel eens dagboek van mij gelezen en gedichten die ik schreef en opborg (dus niet open en bloot in mijn kamer lagen). Dit heeft mij heel veel pijn gedaan en als ik er nog aan denk wordt ik nog ontzettend boos. Voor mij is dit echt een no go Nu ben ik zelf in verwachting van een meisje en mijn man zei dat hij het zich voor kon stellen dat hij dit ook zou doen als hij bang is dat er wat met onze dochter aan de hand is. In moet erbij vermelden dat ik in deze periode leed aan een ernstige eetstoornis, depressie, zelfbeschadeging etc. Mijn ouders hadden geen contact met mij en dit is de reden die mijn moeder noemt dat ze dit gedaan heeft. Ik heb zelf nooit echt het idee gehad dat mijn ouders (met name dus mijn moeder) probeerde het gesprek aan te gaan of op andere manieren tot mij door probeerde te dringen, maar ik weet inmiddels wel dat ik in die periode zo afgesloten was dat ze dit best geprobeerd kan hebben maar dat het bij mij niet aankwam en zij dit als enige optie zag. En toch...als ik dit zo typ wordt ik er weer naar van, en boos en etc. Maar goed nu mijn vraag aan de (aanstaande) moeders hier. Wat zouden jullie doen? Zouden jullie ook lezen als jullie anders geen mogelijkheid zouden zien om erachter te komen wat er in je kind zn hoofd omgaat of zeggen jullie, nee dit is prive dit zou ik nooit doen. Gewoon benieuwd naar hoe mensen hierover denken.
Ik heb het zelfde mee gemaakt. Ben/was er ook behoorlijk pissed om. Maar nu dat ik zelf een kind heb ben ik het wel meer gaan begrijpen. Als je ziet dat je kind het moeilijk heeft en het wil het niet bij jouw kwijt en je denkt ook dat er niemand anders is bij wie het kind zn gevoelens kwijt kan dan snap ik dat dit een optie zou kunnen zijn.
Nee, absoluut niet! Mijn pleegdochter had haar dagboek per ongeluk open en bloot op haar bed liggen, en ondanks dat daar ongetwijfeld enorm veel in zal hebben gestaan (want ze zat absoluut niet goed in haar vel toen) heb ik hem gewoon dicht gedaan en haar gevraagd hem voortaan beter weg te bergen. Zodat ik niet in de verleiding zou komen het te lezen en omdat mijn zoon ook haar dagboek had kunnen pakken, mocht hij stiekem op haar kamer komen. Sommige dingen zijn gewoon prive.
Het zou voelen als een inbraak op haar privacy, dus ik zeg dat ik haar dagboek dicht zou laten. En haar privacy zou respecteren! Aan de andere kant lijkt me het ontzettend moeilijk wanneer je kind erg ziek of ongelukkig is, en kan ik begrijpen dat je als ouder zijnde wel flink in verleiding gebracht kan worden.. Ik ben zelf zwanger, ook van een meisje, vind het moeilijk!
Ohhhh pffff wat een dilemma.... Als ik zou denken dat het echt niet goed gaat met onze dochter en ik geen contact met haar kan maken, dan zou ik het wel lezen...
Nee,dat is echt te privé. Wel zal ik in een periode die zo lastig is er proberen er voor ze te zijn zodat ze hopelijk ook weten en durven aan te kloppen met hun problemen.of bij mijn man als ze dat prettiger vinden.
Lastig... Ik weet niet wat ik in de situatie zou doen als ik mijn kind zou zien afglijden... Maar aan de andere kant...het is wel heel erg privé... Echt een dilemma
oei.. als ik mijn geen zorgen maak is het een no go. Het dillema is wanneer er echt iets aan de hand is. Maar wat levert het in zo'n geval op? een dagboek is wel heel privé In jou voorbeeld van een eetstoornis zou ik het niet doen.. dan krijg je namelijk geen relevante info. Je weet al wat er is. Maar stel je voor dat ik denk dat mijn dochter in de macht is van een loverboy.. Nou ik weet het echt niet..
Ik snap wel dat het echt niet makkelijk is en ik mag toch hopen dat ze dit niet zomaar gedaan heeft. Wat me nog extra steekt is dat prive dingen bij mij altijd opgeborgen lagen dus bijv niet open op mn bed. Ze moet er dus bijna naar opzoek gegaan zijn, of dat ze la open trok en t zag liggen maar voelt nu nog extra als inbreuk. Ik vind mn ouders heel lief hoor maar kon/wilde gewoon niet met ze praten. Had hier wel andere mensen voor. En wat mijn angst is...zoals bij mij het geval was, is dat je het als moeder alleen maar erger maakt en je kind verder van je afstaat dan ooit.
Voorbeeld van loverboy noemde mijn man ook als een voorbeeld waarin hij het wel zou doen. En aan ene kant heb je gelijk, je weet dat er een eetstoornis aan de gang is, maar aan de andere kant, vraag me af in hoeverre mijn ouders dat wisten en vooral wat erachter allemaal nog meer schuil ging.
als het zo slecht zou gaan met mn dochter zou ik het zeker overwegen. Maar alleen onder die omstandigheden. Ik heb ook dagboeken volgeschreven toen ik regelmatig dacht dat het een goed idee was om er maar niet meer te zijn. Aan de buitenkant was niet veel te zien en als iemand die dicht bij me stond het gelezen zou hebben was een opname op de gesloten afdeling misschien niet nodig geweest.
Mijn biologische moeder deed het ook en tot overmaat van ramp schreef ze er ook boze gemene reacties in terug alsof het 1 grote wisselwerking was. Op een gegeven moment was het hele boek foetsie en werd ik een paar weken weggestuurd naar een tante en oom. Daarna kwam ik terug en werd er nooit meer over gesproken. Talking about overreacting - als ik er nu aan terugdenk wat er allemaal in stond, was het niet eens zo heel erg. Maar die gemene opmerkingen van haar maakten het zo opgeblazen, slecht en gemeen dat ik me er nog steeds rot over zou kunnen voelen - ware het niet dat het mens gewoon niet goed bij haar hoofd is. Mocht mijn dochter of zoon een dagboek bij houden en 'afglijden' dat ik er geen contact meer mee kreeg, zou ik het misschien uit wanhoop wel lezen, maar er verder niks van laten merken. Hooguit manieren vinden om hem/haar een beter gevoel te geven over zichzelf of "onzichtbaar" te helpen met problemen ofzo. Maar ergens hoop ik niet dat ik een moeder word, waar niet mee gesproken kan worden; ook op die moeilijke momenten. Ik weet zelf maar al te goed hoe eenzaam en alleen je je als puber kunt voelen; om als ouders nog een extra schop na te geven is op dit moment een ver-van-mijn-bed-show. Hopelijk is het 'enige' probleem van mijn pubers het gebrek aan een vriendje/vriendinnetje of warme gevoelens ofzo voor iemand. Dan hoef ik me daar niet druk om te maken en kan het boek lekker dicht blijven
weet je.. het hele punt is dat ik zo allemachtig veel van mijn dochter houdt dat ik zelfs wel wil riskeren dat ze woest op mij is als het haar zou "redden"
Mijn moeder heeft ooit mijn dagboek gelezen, ik schreef daar oa mijn "boodschappenlijstjes" voor mijn dealer in. Ze heeft mij er toen mee geconfronteerd en met me haar zorgen uitgesproken. Ik heb het haar nooit kwalijk genomen, ze heeft er niet naar gezocht ofzo want het lag gewoon op mijn bureau (alsof ik onbewust wilde dat iemand wist wat ik deed). Na dat gesprek ben ik een jaartje clean geweest (daarna gleed ik weer af), maar het heeft bij mij wel enige zin gehad. Dus bij "normale" tienerperikelen zou ik er nooit inkijken, maar als mijn kind als een halve zombie of met grote stuiters door het huis loopt, zal ik er wel inkijken. Ik zou dat alleen niet voor haar verbergen en eerlijk toegeven dat ik het gelezen heb en waarom.
Ik vind het ook lastig, vooral omdat ik nu zelf een moeder ben. Ik denk dat ik het aan mijn dochter zou vragen. Vragen of zij het moeilijk vindt om erover te praten, en of ze het dan goed vindt dat ze haar gevoelens voor me opschrijft.
De band tussen moeder en kind kan meestal wel wat hebben. In die specifieke gevallen waar dat niet zo is (zoals bij mij bijvoorbeeld) is er veel en veel meer voorgevallen dan alleen het lezen van een dagboek. Dus nou ja, als ik mijn kind gevoelsmatig ermee kwets maar hem/haar kan behoeden voor een 'groter' rampspoed en onheil dan doe ik het ook.
Ik zou het (denk ik!) nooit doen. Maar ja ik snap dat je dat als ouder wel doet. In jouw situatie had ik het denk ik ook gedaan. Maar ik zou idd alles doen om mijn kind te 'redden' ook al wordt hij/zij gigantisch kwaad(wat ook mag!). Maar 'zomaar'? Nee nooit!
Mijn moeder heeft dit ook gedaan in mijn puberteit. Ik was ook erg depressief en mijn moeder had het idee mij niet te kunnen bereiken. De grap was echter dat ik juist heel graag contact met haar wilde, maar haar uit onzekerheid en boosheid weg duwde. Toen ging ze mijn dagboek lezen en ze nam het zelfs een keer mee naar therapie Mijn psycholoog zei meteen dat hij het niet wilde zien en dat ze mijn dagboek niet meer mocht lezen, daar schrok ze wel van, maar ik voelde me wel gesterkt erdoor. Het heeft onze band niet beschadigd op de lange termijn denk ik, maar destijds heb ik me juist nog meer van haar weggetrokken. Terwijl ik eigenlijk alleen een schouder nodig had om op te huilen, haar begrip, maar we wisten allebei niet hoe we elkaar konden bereiken. Dat is triest en ik hoop juist dat stukje te voorkomen bij mijn kinderen, door nu al veel over onze gevoelens te praten en hen het idee te geven dat ze alles bij ons kwijt kunnen. Of dat werkt zullen we over een jaar of 7 zien