Ik heb een tienerdochter (die geen dagboek heeft). Ik heb laatst haar whatsappjes in haar telefoon gelezen omdat ik vermoedde dat er iets aan de hand was. Ik had het bij het rechte eind.... Ik zou nooit zomaar in haar telefoon snuffelen maar nu had ik er een hele goede reden voor. Ik heb een heel goed gesprek met haar erover gehad. Ze was zó opgelucht dat ik ermee kwam! Ze durfde er zelf niet over te beginnen. Zo kan het dus ook gaan. Het is dan wel geen dagboek, maar toch.
mijn dochter is 8.. dus het is zo makkelijk praten op dit moment.. Maar ik heb liever dat ze niet met mij wil praten dan dat ze er niet meer is. Hoeveel pijn mij dat ook zou doen
Als jou ouders had ik het zelfde gedaan denk ik, als mijn kind ernstig ziek is of ernstige problemen zou hebben en ik niet tot haar zou kunnen door dringen dan zou ik het doen. Ik snap heel goed dat ze het gedaan hebben, je houd van je kind en wil haar op alle mogelijke manieren helpen! Als er gewoon puber streken zijn dan echt niet!
Dat kan idd ook. Dit hoor ik wel vaker. Misschien ben ik ook een apart geval. Relatie tussen mij en mn moeder is altijd al soort van krom geweest. Aan ene kant kan ik heel goed met haar maar ze moet niet te dichtbij komen, en nog steeds niet. Als ik verdrietig ben hoeft mn moeder me echt niet te troosten. Ik weet niet wat t is...
Ik heb als tiener ongeveer hetzelfde meegemaakt met het grote verschil dat ik op een psychologisch forum schreef en mijn dat mijn vader stiekem meelas. Maar het www is het andere uiterste van privacy dan een dagboek kun je haast wel zeggen en ik ben daar niet lang boos over geweest. Het heeft onze band zelfs versterkt doordat hij een grote factor was in mijn psychische problemen. Ik heb hem dingen verteld die ik hem never nooit in zijn gezicht had durven zeggen en die voor hem een keiharde spiegel zijn geweest. Een dagboek vind ik dan toch wel even wat anders maar ik kan me situaties voorstellen dat de verleiding groot is.
Dit dus! Ik denk dat dit juist een daad van liefde is geweest. Liever een kind dat boos op mij is, maar hulp krijgt, dan een kind dat geen hulp krijgt en zichzelf misschien wel wat aandoet. TS, ik had hetzelfde gedaan als jouw moeder. Door wat je op zo'n moment leest kun je er dus achter komen wat het probleem is en hulp inschakelen. Ik zou het dus wel alleen doen in een dergelijke situatie.
Vreselijk. Mijn moeder las ook stiekem mijn dagboek. Ik voelde me zo verraden dat ze dat achter mijn rug om deed. Ik had er slotje op, dus het was niet per ongeluk. Ik had emotioneel al een slechte band met haar en die is er niet beter op geworden toen ik dit ontdekte. Heb mijn dochter nu al beloofd dat ik nooit zonder haar toestemming haar dagboek zal lezen.
Ik zou het als laatste optie zien. Als ik sterke vermoedens heb dat mijn dochter met iets groots zit dan zal ik eerst op allerlei manieren proberen haar er zelf mee te laten komen. Lukt dit echt niet, en vermoed ik het nog steeds, dan zou ik in haar dagboek kunnen gaan lezen. Maar anders echt niet want ze schrijven het niet voor niks op in een boekje waar niemand bij zou moeten kunnen.
Geen twijfel over mogelijk als mijn kind deed zoals jij deed. Zou ik zeker ook kijken. Als ouder ben je deels verplicht om ook in de geheimen van je kind. Duiken. Liefdes leven sla ik over. Dat is privacy maar gevaar en gevaarlijk gedrag is voldoende reden.
Dit dus... ja ik zou het lezen... Ik denk zelf ook aan een situatie als depressie - pesten - en dat je kind misschien veel 'dieper' zit, dan ik zou denken...
Als mijn dochter een dagboek zou hebben, zou ik echt zooooooo nieuwsgierig zijn :O maar denk dat ik me toch wel echt in zou houden. Soms moet je dingen ook gewoon echt niet willen weten over je kind. Of dat ook zo is als ze echt diep, diep in de shit zit.. Nee, veiligheid gaat voor geheimen in mijn opzicht. Hoewel, nu ik dit typ bedenk ik me dat als je het leest weet je het maar je kunt geen contact krijgen dus wat levert het dan op? Lastig joh. Kan het met mezelf niet eens, eens worden hahah
Dit vind ik heel sterk.. Obv je opmerking moet ik denken aan mijn oom en tante en de ellende die ze hebben doorgemaakt met mijn nichtje. Drugsverslaafd, verkeerde vrienden, dealen enz. Ze werd meerdere malen opgenomen maar liep telkens weg. Toen hebben zij het heft in handen genomen en haar terug in huis genomen, bijna onder dwang. Ze hebben haar 2 jaar na afkicken onder volledige controle gehouden, ALLES werd gecontroleerd en ze mocht alleen onder begeleiding naar buiten. Ze heeft haar ouders gehaat in die tijd, ze slingerde de meest verschrikkelijke dingen naar ze toe. Was fysiek gewelddadig en manipulatief. Maar nu 10jaar later weet ze dat haar ouders alleen uit liefde hebben gehandeld. Ze is inmiddels een gezonde vrouw met een lieve man en een mooi kindje. Dankzij de krachtige zet die haar ouders hebben genomen.
O ja zeker zou ik het lezen. Dat is voor hun eigen veiligheid. Ik lees ook regelmatig wat er allemaal in de mobieltjes staat. Mijn dochters zijn 13 en 15 en nog lang niet verantwoordelijk bezig. Ze weten dit ook. Soms staan ze er zelf gwn bij. Niet dat ik alles woordelijk lees maar ik scan idd wel of het allemaal goed gaat daarmee. Een dagboek zou ik ook lezen als dat nodig was. De wereld is verrot genoeg. Soms moet je gwn even weten of alles goed gaat.
Ik zou het wel lezen denk ik. Een blik in haar gedachten lijkt mij zeer waardevol. Ik zou het overigens niet vertellen dat ik het zou lezen/gelezen had. Ach sowieso moeilijk praten nu ze is pas 3. Mijn moeder had alles mogen lezen wat ik zou schrijven. Ik vertelde ook wel veel. Mijn moeder wist wat geen enkele ouder van mijn vriendinnen wist. Ik ben benieuwd hoe de pubertijd hier zal zijn. Privacy is zeker belangrijk, ik zal haar ook nooit confronteren met wat zij zelf op zou schrijven, maar ik kan in zo'n boekje wel lezen of er punten zijn waar ik faal en waar ik dus ondersteuning moet bieden.
Ik zou het zonder twijfel lezen. Ik mag hopen dat het nooit zover komt, en dat ik een situatie creëer met mijn dochter waarin ze mij vertelt wat op haar lever ligt ipv dat ik daar op andere manieren achter moet komen. Maar als het voor welke reden dan ook op een punt komt waarbij ik me ernstig zorgen over haar maak en haar niet rechtstreeks kan bereiken, dan lees ik haar mails, sms'en of dagboek. Liever spijt daarvan, dan spijt dat er iets ernstigs aan de hand was en ik het laten gebeuren heb. (En nee, mijn 16 jarige ik zou dit verschrikkelijk gevonden hebben. Maar de dingen veranderen als je zelf moeder wordt)
Mijn eerste gevoel is Nee dat zou ik niet doen. Ik vraag me af of ze me daarna dan nog wel zou vertrouwen. Aan de andere kant denk ik dat als je wanhopig bent en je weet dat er wat mis is maar je vinger er niet op kunt leggen het als laatste redmiddel ziet en toch doet. Ik praat in mijn slaap (geef antwoord op elke vraag) en mijn moeder deed dat vroeger dus regelmatig als ze het idee had dat ik ergens mee zat maar het niet wilde vertellen. Ik vond dat niet altijd leuk omdat sommige tiener problemen nou eenmaal niet voor de oren van moeders bestemd zijn.
Ik zal wel de enige zijn... Maar ja, ik zou het absoluut lezen als ik zou denken dat er iets ergs speelt. Het welzijn en de veiligheid van mn kind gaat echt voir hoor