echt wel als je er verder alles aan gedaan hebt en geen andere weg ziet dan dan ga ik het lezen alles voor de veiligheid van mijn kindjes
Als ik mijn dochter zou zien afglijden en geen contact met haar zou kunnen krijgen dan zeer zeker. Mocht ze echt serieus in de knoop zitten dan zit ik toch veel liever met het gevoel van 'blij dat ik op tijd was' ipv 'had ik nou maar..'. Privacy vind ik belangrijk maar haar welzijn nog veel meer.
Ja, zeker. Mijn oudste heeft nu al een dagboek (7,5) en is niet de makkelijkste. Ze is regelmatig boos en zegt niet waarom en schrijft het dan van zich af. Ook dingen die ze op school mee maakt schrijft ze op. Ik lees zo nu en dan even in haar dagboek zodat ik haar wat beter kan begrijpen. Ze is nu nog jong, wil alles aanpakken voordat ze straks puber is om haar beter te begrijpen en onze band te versterken.
Ik zou het in 'normale' omstandigheden inderdaad niet doen, maar in geval van ernstige zorgen maken.... Absoluut wel! Eetstoornissen, zelfbeschadiging. Dat is echt wel zeer ernstig! En juist omdat mensen niet meer te bereiken zijn met deze ziekten, is het verstandig om proberen hulp te bieden vanuit hun eigen hulpvraag, wat misschien te halen is uit een dagboek. Ik denk alleen dat meisjes tegenwoordig en in de toekomst meer hun heil zullen zoeken in digitale woordenboeken.
Mijn dochter heeft nu een dagboekje ( is 8 en zit in groep 5) maar ga dat niet lezen. Het is haat privé, iets waar ze haar frustratie kwijt kan en als dat niet meer veilig is wat dan nog wel?
Zeker weten. Hoe vaak gebeurt het wel niet, dat een kind zwaar gepest wordt en de ouders eet niks van weten? Of ki nderen, die zelfmoord plegen, waarbij de ouders zeggen: "Had ik maar geweten, dat er iets speelde"?
Ben het hier mee eens. Vind privacy wel heel belangrijk. Maar als je ziet dat er wat met je kind is, en je hebt zelf alles geprobeerd. Heb liever dat ze echt boos op me zou zijn, dan dat er wat gebeurd en je had het kunnen voorkomen.
Wij hebben de afspraak met onze zoon, jouw telefoon is privé. Alle berichten die erin staan zijn privé. Over alles kan gepraat worden.... Maar als wij het idee hebben dat er wat ernstigs is en we proberen met je te praten maar het lukt niet moeten we de mogelijkheid hebben in jouw telefoon te kunnen kijken. We zijn hier heel open in en hij is het hier mee eens. Ik zal nooit zonder reden in zijn privé snuffelen maar mocht het nodig zijn om hem te helpen moet je alle kansen aangrijpen
Toen ik erachter kwam dat mijn moeder me dit flikte had ze bij mij afgedaan en ik ging vervolgens mijn dagboek gebruiken om haar dat in te wrijven Dingen opschrijven die niet waar waren. Haar 'de trut' noemen. Opschrijven dat ik meelezers haatte. Dus nee. Ik vind het een absolute overschrijding van de privacy. Een vergrijp.
Dat is een hele goeie. Ik weet niet hoe oud je zoon is, maar cyberpesten is echt van deze tijd. Het gebeurt niet meer zo opvallend, op het schoolplein of zo, maar digitaal. Via Facebook, Whatsapp, etc. En de meeste kinderen durven er niks over te zeggen. Natuurlijk is de eerste stap om het er over te hebben. Je kunt ook preventief zijn en regelmatig vragen, of er op school ook gepest wordt, of jouw kind ook gepest wordt, of zelf pest (dat kan ook). Of je kind weet van een ander kind, dat het in de problemen zit / dat het zich zorgen maakt over een ander kind. En op die manier de deur ook open zetten om zijn eigen problemen te kunnen vertellen. Maar soms is er iets aan de hand, waar je kind zich voor schaamt, of zich niet serieus genomen voelt. Als je kind zichzelf te dik vindt bijvoorbeeld. Wat zeg je dan? Dat ze helemaal niet te dik is? Dat neemt ze dan toch niet aan van je. En het blijven herhalen zorgt er alleen maar voor, dat ze met dit probleem niet naar je toe komt.
Ik wil daar wel aan toevoegen dat de meeste mensen niet afglijden maar gewoon puberen. En dat moet je als ouders laten gebeuren.
Ik vind dit erg lastig. Ik heb ook een dagboek gehad, inclusief een slotje erop... Mijn moeder las mee, ze heeft zelfs 1x het lef gehad er wat in te schrijven.. Nou daar ging mijn gevoel van mijn veiligheid in mijn dagboekje... Ons meisje zal misschien later ook een dagboek willen, en dat mag. Ik heb zelf best een verleden, en ik moest ook echt van me af schrijven. Ik hoop dat ik voor ons meisje een mama mag zijn waarmee ze over echt alles kan en mag praten. En waarbij ze het gevoel heeft veilig dingen te kunnen vertellen. En misschien is het zelfs een idee, om een schrift te hebben, waarin zij met de tijd dingen kan opschrijven, die ze moeilijk vind om met papa en/of mama te delen in real-life. Terwijl ze het misschien juist wel graag wil maar bang is voor het gesprek... Wb het afglijden en het gevoel hebben je kind kwijt te raken... tja ik ben er normaal echt tegen om iemands privacy te schenden, maar als ik denk dat ze in acuut gevaar zou zijn. Denk ik dat ik het wel zou lezen, om haar te helpen/redden...
Als ik merk dat mijn dochter (en ook mijn zoon) net als jij problemen zou hebben met zichzelf of een eetstoornis of met echt foute vrienden zou omgaan en hier niet met mij over wil praten zou ik hetzelfde doen ja. Tenslotte gaat het over het welzijn van je kind.
Bij (vermoeden op) psychische/drugsproblematiek zou ik dat wel doen. Anders zeker niet. Mijn moeder heeft ooit mijn dagboek gelezen terwijl ik een normale zelfs vrij makkelijke puber was. Ik schreef alleen in mijn dagboek als er wat aan de hand was, dus het zag er allemaal erg dramatisch uit. Hierdoor is mijn moeder lang onnodig ongerust over mij geweest.
Ik zou het denk ik niet doen, ook niet bij psychische problemen. Als ik iets zou merken zou ik het uit haar proberen te krijgen en anders mijn huisarts vragen hoe ik het aan kon pakken. Toen ik puber was had ik een depressie, waar mijn moeder achter kwam via mijn dagboek. Mijn dagboek was mijn enige uitlaatklep (had geen vriendinnen), maar daarna voelde het niet meer veilig om erin te schrijven. Daardoor werden de problemen dus juist groter. De veiligheid van een dagboek hoort geen schijnveiligheid te zijn. Ik vind dat gewoon echt niet kunnen, al snap ik de verleiding heel erg goed als je merkt dat je kind niet lekker in jaar vel zit.
Ja dat zou ik zeker doen. Onder normale omstandigheden denk ik niet maar als er iets aan de hand is zal ik zeker kijken. Ik vind mijn dochter belangrijker dan de privacy in zo'n situatie. Ik denk trouwens dat ik ook regelmatig zal controleren wat ze allemaal op de computer zal doen. Je hoort en leest de ergste dingen.
Mijn ouder hadden behoorlijk desinteresse in wat er in me omging en wat me bezig hield, dus schreef ik het allemaal op. Inclusief verhalen over seks en drugsgebruik op vrij jonge leeftijd. Ik wou dat ze een keer gevraagd hadden om er in te mogen lezen. Dat is ook nog een idee he, gewoon vragen of lezen mag, of je kind dat wil. Zeker als het dagboek helemaal open achtergelaten wordt... misschien is het dan wel de bedoeling dat je het leest en durft je kind het niet te zeggen. Ook daar kun je naar vragen.
Mijn man en ik hebben dezelfde discussie gehad. Alleen ging dat over het spieken in de telefoon van onze dochter (als ze in de pubertijd zit). Mijn man is bijvoorbeeld van mening dat een telefoon prive is en als er iets gebeurd met onze dochter dat ze vanzelf wel naar ons toekomt. Terwijl ik juist van mening ben dat een telefoon inderdaad prive is, maar puberale meisjes niet zomaar naar de ouders toegaan om problemen te bespreken omdat ze zich schamen. Dat herken ik gewoon vanuit mezelf (verleden seksueel misbruik). Als mijn ouders destijds in mijn telefoon hadden gekeken, was het niet gelopen zoals het is gelopen. Als onze dochter bepaalde dingen laat zien, die ik herken van mijzelf dan zou ik voor haar veiligheid gaan kijken in haar telefoon (of dagboek). Maar als er geen aanwijsbare redenen zijn dan zijn zulke dingen gewoon prive, want je moet het vertrouwen niet zonder reden beschamen. Nu is ze nog te jong om te begrijpen wat precies het doel hiervan is, maar als ze een heel stuk ouder is zullen we haar zeker op de hoogte brengen hiervan. Op die manier is ze er wel op voorbereid dat we - als wij een reden zien - in haar telefoon willen kijken. Ditzelfde geld voor onze zoon en derde kindje!
Ik had als tiener de nodige niet "standaard" puber problemen, maar om deze reden heb ik dus nooit in een dagboek geschreven. Ik weet 100% zeker dat als mijn moeder de kans had gekregen dat ze destijds mijn dagboek gelezen zou hebben. Mijn ouders hadden destijds zo weinig respect voor mijn privacy, dat ik ze nu, meer dan 20 jaar later, sommige dingen nog steeds niet vertel, die bijvoorbeeld de gemiddelde collega wel van mij weet. Ik weet niet wat ik zou doen als ik later een tiener met echte problemen had die een dagboek zou bijhouden. Hangt echt van de problemen af en hoe bereikbaar de puber nog voor mij zou zijn. In het geval van TS zou ik haar naar een hulpverlener hebben gestuurd, dat soort problemen los je niet even op door iemands dagboek te lezen.