Je hebt als mijn kind recht op privacy, tot er zwaarwegende redenen zijn om daarop inbreuk te plegen.
Ik lees heel veel reacties dat moeders het zouden doen als ze zouden vermoeden dat er iets ernstigs met hun kind aan de hand was. Ik vraag me af in hoeverre je iets aan die situatie kan veranderen als je kennelijk niet met je kind praat (bijvoorbeeld omdat je een puberend kind hebt, er hoeft niet per se een slechte band te zijn ofzo). Ik denk dat je er meer mee kapot kan maken dan dat je er iets mee kan bereiken. Juist op het moment dat je kind een bepaalde afstand tot de ouders bewaart kan je het niet gebruiken om het vertrouwen te beschamen. Ik denk dat je zelfs in het geval van een loverboy niets bereikt met het lezen van een dagboek. Juist in die situatie moet je het vertrouwen vergroten. Ik heb nooit aan één van beide kanten gestaan, dus misschien dat ik in de praktijk heel wat anders zou doen. Nu denk ik er in elk geval zo over.
Dit dus ... privacy is een groot goed, totdat er redenen zijn om dat inderdaad opzij te schuiven voor een hele goede reden.
Ik denk dat ik aan mijn kind wel zou merken als er iets niet in de haak was, wat niet onder normaal pubergedrag valt. Mijn moeder kan nog altijd aan mij zien of er wat aan de hand is met mij, zonder dat ik daar over praat. Ze heeft dat zintuig nu eenmaal en ik hoop dat ik die ook zal ontwikkelen. Als ik zo zou afglijden en ik zou zo onbereikbaar zijn geweest, en ik zou een dagboek hebben gehad, dan zou mijn moeder daar ook in hebben gelezen. Domweg omdat ze echt we zou hebben aangevoelt dat er iets meer dan normaal aan de hand was. Ik denk wel dat het vreselijk belangrij is wat de ouder er daarna mee doet. Gewoon lezen om te weten wat er speelt, zonder actie te ondernemen vind ik nog done. Je moet als ouders dan wel de nodige maatregelen durven nemen in het geval van ernstige problemen (en dus de woede van je kind op de koop toenemen als daarmee het kind is geholpen) ...
Sturen. Een gesprek aangaan. Iets. Je kunt meer op het moment dat je wat weet. Wat ik precies daarna zou doen zou echt liggen aan wat ik ontdek.
Als je niet zeker weet of een vriendje een loverboy is, je dochter niets zegt en je leest in haar dagboek dat hij inderdaad een loverboy is, dan kan je actie ondernemen. Anders zijn het alleen vermoedens en kan je er niets mee.
pff ik zou het echt niet weten,ik weet dat mijn ouders het gedaan hebben bij mij en daar was ik echt mega kwaad om. Ik hoop eigenlijk dat de kids zich vrij en veilig genoeg voelen om alles eerlijk te kunnen zeggen.
Ik ben heel autoritair opgevoed en was erg bang voor mijn vader. Door het lezen van mijn berichten die ik vrij uit schreef zonder het vermoeden dat hij ze las zijn zijn ogen geopend. Ik hield hem een spiegel voor wat ik anders nooit had durven doen.
ik lees veel reacties dat jullie het zouden lezen zodat jullie kunnen helpen, gesprek aangaan, dat kind met iemand kan praten, hulpverlening etc? Maar wat als je weet dat je kind een veilige haven heeft waar het naar toe gaat om te praten (deze mensen ken je zelf ook goed dus je weet dat dat goede mensen zijn) en dat je kind al in de hulpverlening zit? Mijn moeder zei vaak: wij zijn vriendinnetjes he. Dan werd ik zo boos! Nee je bent mn moeder en hou zielsveel van je maar je bent niet mijn vriendin. Ik kreeg het gevoel met het lezen van mijn dagboeken (meerdere keren dus ook nadat ik aangegeven had dat ik dat echt het ergste vond wat ze me aan kon doen) dat ze het gewoonweg niet kon hebben dat ik niet met haar praatte. Het is toch kind zijn eigen keus of het met zijn ouders praat of niet? Als je kind daar nou andere mensen voor uitkiest. Hoeft helemaal niet te betekenen dat je band slecht is, maar ik vind niet dat ouders altijd alles perse moeten weten. Helemaal als je weet dat je kind met zn problemen wel naar iemand gaat dus er niet moederziel alleen mee rondloopt
Ik zou het persoonlijk vreselijk vinden als mijn dochter mij niet in vertrouwen durft te nemen of hulp heeft gezocht achter onze rug om. Dan hebben we echt ergens iets fout gedaan. Daarnaast vind ik dat ik mijn dochter hoor te begeleiden naar een gelukkig en volwaardig volwassen leven. Als mijn dochter niet met mijn wenst te praten, hoe moet ik weten hoe ik haar het beste kan helpen? Ik vind dat een beetje de taak van een ouder. Ik ben allergisch voor moeders die roepen dat ze de vriendin van hun kind zijn (sorry, ik zal vast nu op hele tere teentjes trappen). Ik ben haar moeder, niet haar vriendin. En dat betekent dat ik dus ook soms minder populaire beslissingen zal nemen, waarvan ik vind dat deze in het voordeel van mijn dochter zijn. Als ze oud genoeg is, in overleg, maar ik en haar vader hebben ten alle tijden een veto recht. En als wij onze dochter zien afglijden (en dan heb ik het niet over normaal puberaal gedacht, maar echt serieus problemen), dan zal ik dus ook haar dagboek lezen als dat nodig is, om haar de hulp te bieden die ze nodig heeft. Zoals iemand al zei ... liever dat ze woedend op me is, dan dat er in het geheel niet meer is ..
Dit, maar mijn moeder heeft ook in mijn dagboek gelezen. Wat ik eigenlijk dus helemaal niet kan waarderen. Ze meende ook dat ze zwaarwegende reden had, dat komt omdat ze overal een probleem in ziet. Ik hoop dat ik een dusdanige band met dochter kan opbouwen dat ze mij in vertrouwen kan nemen wanneer er problemen zijn.
Nou ik heb dus wel een puber. Dus ook wel met bepaalde dingen te maken. Wij ouders krijgen een code om te kunnen zien of je kind wel of niet op school is. Als je kind zo veel uur niet op school is krijg je een brief met het verzoek om even te komen vertellen waar je kind was op het moment waar het had moeten zijn! Omdat ik mijn kind op de achter grond in de gaten houd kom/kwam ik er achter dat mijn kind niet in een bepaalde les was geweest hij had mij dit niet verteld. Maar ik als ouder ben wel verplicht tekst en uitleg te komen geven op school waarom hij niet in de les was. Nu heeft mijn zoon geen dagboek en moet ik het doen met mijn waarnemingen. Gisteren mam jij neemt mij nooit serieus!! Als er een is op deze wereld die hem serieus neem ben ik het wel. Ik vecht knok en huil om hem. En dan mam jij neemt mij nooit serieus. Nee het stond hem niet aan wat ik te vertellen had. En ik had een grote glimlach op mijn mond van het woord PUBER stond op zijn voorhoofd en ook al was ik verbaast over zijn antwoord en reactie vond ik het toch prachtig dat hij mij dit zo kon vertellen. Een dagboek is zeker prive maar het is wel zo als jij niet weet wat je kind bezighoud kun je ook niet weten of het in de problemen komt of gaat komen. Stel hij gaat weken niet naar school. Dat gaat je als ouder geld kosten! Nou daar zal ik niet blij mee zijn. Dus niet alleen die ( geld)houd mij scherp ook het wel zijn van mijn kind houd mij scherp. Er zijn momenten in het leven van je kind dat je haviksogen MOET hebben. Of het kind het nu leuk vind of niet. Dat kan mij niet boeien. wel zijn wel zijn en veiligheid. Om zo ver te komen moet er echt wel wat aan de hand zijn want voor de rest moet een kind groot worden met zijn of haar eigen geheimen en gedachten dat vind ik privé. De mijne loopt nu bij een psychologe en daar mag hij helemaal alleen heen zonder mij hij mag praten wat hij wil ik hoef het niet te weten. Maar als het gevaarlijk zal zijn zegt psychologe ook dan schakel ik wel je moeder in.! ( tot 16) daarna woord het wel nog moeilijker tot 16 mag je nog wel enige invloed uitoefenen wat betreft( de geheimen van je kind)
Er kan ook een moment komen waar aan je gaat terug denken aan je eerste zinnen. Van oeps ga nu wel op mijn moeder lijken. Dat heb ik nu wel soms met een puber hoor van oei dan hoor ik mijn vader of moeder nog na galmen in mijn oren. Nu zit ik zelf met een kind dat soms dingen doet waar van je als moeder niet blij woord en je je zelf dan hoort terug praten van regels zijn regels dit dat zus zo. Als je een afspraak hebt ga die aan ga er naar toe blijft niet weg. Kan je niet geef het aan dat je niet kan ect ect ect... Hoor nog mijn moeder Elmo ruim je kamer op rood hoofd en NU doe jij wat je moet doen viezerik dat vond ik toen niet leuk nu kom ik de kamer van mijn zoon in en het eerste wat ik zie is een prullenbak met prullen NAAST de prullen bak. Een echte sloddervos. Te lui om zelfs maar goed te mikken. Dan sta ik met rood hoofd en NU luisteren Zet even de prullenbak bij het vuilnis NEE dat doe ik nu niet!! Tweede keer nee NU nog steeds niet derde keer EN Nu doe je wat ik jouw op draag. Ben je werkster niet. Oei sorry mam
Je wilt niet weten hoe vaak ik al opmerkingen heb gemaakt die regelrecht uit de mond van mijn moeder zouden kunnen komen. Je ontkomt er niet aan.
Ja maar wie heeft er over 10-15 jaar nog een dagboek met een slotje..? En iedereen weet dat alles via mobiel en computer wel terug te vinden is of meetelezen en tegen die tijd vinden kinderen dat waarschijnlijk niet meer dan normaal. Als ik 10 jaar terug had geweten dat waarschijnlijk een 3e partij makkelijk in mijn msn gesprekken kon meelezen had ik het waarschijnlijk een stuk minder boeiend gevonden of mijn ouders dat dan ook deden.. Ik denk trouwens ook dat tegen de tijd dat jou dochter een tiener is het ook niet meer is dan normaal dan dat de ouders toezicht houden op welke berichten er worden verstuurd en wat er op de computer gedaan wordt want dat is nu al best zo en dat was 10 jaar geleden ook niet zo!
Ik denk ook afhankelijk van de leeftijd en wat/Hoe erg de vermoedens zijn. Als er echt zelfbeschadiging etc plaatsvindt en ze praat niet... nou Als ouders ben je verantwoordelijk voor je kind. Dus als het nodig is om haar dagboek te lezen dan doe ik dat.
Nee, in principe zou ik dat niet doen. Dit zou ik zelf ook echt niet waarderen. Maar wanneer ik echt denk dat het nodig zou zijn, echt de laatste strohalm, dan zou ik het overwegen. Maar ik hoop dat mijn kind zich altijd veilig genoeg voelt om bij ons te komen met haar problemen, of desnoods iemand anders.
NEE !!!! en waarom niet. mijn moeder las hem wel ik was opdat moment een puber 1 met geen goede relatie met mijn ouders. Gevolgen waren voor mij heel groot nadat hun dat hebben gelezen! Dus nee ! mijn kind krijgt best wel een dagboek en dat is van haar en blijft van haar! ook kinderen / pubers hebben recht op privacy wanneer je dat verstoord zal je nooit geen goede band met je kind krijgen.. ( en daar heb ik zelf heel veel ervaring in helaas )