Je kunt ook altijd contact opnemen met de GGD en daarmee eens bespreken wat je denkt. Zij kunnen heel laagdrempelig benaderd worden en hebben vaak goed in hun hoofd bij je wie je moet zijn.
Klopt, ik ben door de jeugdarts van Jeugd en Gezin echt zo ontzettend goed geholpen! Een heel fijn gesprek gehad, en doorverwezen naar de instantie waar zij zelf hele goede ervaringen mee had.
goed om te horen, cjg waar ik nu contact mee heb gehad is hier de afdeling jeugd en gezin dus hopelijk hier ook de goede ervaringen straks.
Lastige situatie. Om te beginnen ben ik een stempel kind. Ik heb een stuk of 10 verschillende diagnoses gehad waarvan de meeste weer doorgestreept zijn. Diagnoses doen wat met een kind.... Veel medicatie die word gegeven worden kinderen ook niet goed van. Ik ben me ooit jaren in medicatie gaan verdiepen, oa via neurologische vakken. Maar ook in de psychofarmica industie. En dat is echt de laatste optie om toe te passen. Als niks meer werkt. Ik zou terughoudend zijn. Maar dat komt door mijn eigen ervaringen. Bij veel lichte vormen komen kinderen nog wel door het systeem heen. De juiste omgeving voor een kind kan ook veel helpen. Het is inschatten hoe groot je de kans acht dat de ontwikkeling gaat stagneren. Ga dus voor jezelf na hoeveel hinder je kind eraan ondervind.
Je zou je zorgen ook kunnen uitten bij de schoolmaatschappelijk werker. Zo komen de gesprekken niet direct "op school" En verder langsgaan bij je HA. Persoonlijk ben ik niet zo gecharmeerd van GGZ en CJG en onze huisarts ook niet. maar dit licht natuurlijk helemaal aan welke kant je op denkt of je daar op de juiste plek zit.
Ik snap dat je terughoudend bent omdat je zoals je zelf noemt zelf een etiketten kind was, maar het gaat er denk ik niet om dat de dochter van ts een diagnose krijgt en meteen aan de med gaat/moet. Maar soms kan praten en/of een diagnose wel helpen om handvaten aan te reiken, bepaalde informatie te geven en dingen toe te passen in omgang en dagelijks leven dat kind zo min mogelijk last heeft van datgene als er wel wat speelt. Soms kunnen kleine veranderingen of aanpassingen al heel veel doen en is er meer niet nodig, maar ook om dat te bereiken zal je met iemand moeten praten die er vanaf een ander oogpunt naar kijkt en je kan helpen Dus ts hoop dat contact met het cjg dingen kan ophelderen, uitsluiten en inzicht geven en mogelijk meteen kunnen helpen ook al is het maar met iets heel kleins. Er hoeft niet perse een diagnose gesteld te zijn/worden he. Voor hetzelfde geld krijgen jullie advies om bepaalde dingen anders aan te pakken waarmee je dochter al heel erg geholpen is.
Dat deeltje van medicatie was gericht naar iemand anders die reageerde. Dat had ik wel even duidelijker kunnen zetten. Stoornissen zijn uitvergrote karaktertrekken. Je hebt mensen met een adhd karakter, autistisch karakter etc. Het moment dat het functioneren ernstig gaat belemmeren/stagneren is het eigenlijk pas een stoornis. Opvoeden enzo doe je aan de hand van het karakter van een kind. Boeken over (ortho)pedagogiek etc kunnen daarbij al een handvat bieden. Forums met ouders die in dezelfde situatie zitten. Daar is niet perse een deskundige of stempel voor nodig. De kennis van stoornissen etc is namelijk nog zeer beperkt binnen de hulpverlening. Zolang echt erg anders behandelen door oa school niet nodig is kan het kind voornamelijk meekrijgen dat hij/zij anders of niet normaal is. Als mijn kind bijvoorbeeld hoogbegaafd zou zijn zou ik het ook niet aan de grote klok gaan hangen. Ik zou misschien wat meer uitdagende spullen thuis geven. Maar zolang het goed genoeg gaat op school om verder te kunnen zou ik het mijn kind niet vertellen.
Ik snap je hoor en bedankt voor je advies. Het is ook niet de bedoeling (mocht er iets uitkomen) aan mijn dochter te melden: "zo je hebt ....". Maar het gedrag wat ze nu vertoont is lichtelijk afwijkend. Ik zie wenkbrauwen van mensen omhoog gaan soms. En ik ben bang dat het hoe ouder ze wordt het steeds meer als afwijkend gezien wordt. Op school worden er ook probleempjes zichtbaar dus ik hoop dat het gewoon duidelijkheid geeft of handvaten.
Ik weet niet precies waar je op doelt, maar ik snap je gevoel wel. Ik vind dan ook dat je je gevoel moet volgen als jij denkt dat dat het beste is voor je kind. Dan maar een etiketje, want op die manier kom je soms juist wel in de goede hoeken terecht. Sterkte..!
Welke regio woon je Tuc? Weet niet of stichting MEE de goudvis in jouw regio werkt? Die is namelijk voor onder de 18 jaar. Ik zelf ben ook geen moeder van "stempels". Maar ben wel realistisch en wil mijn kind helpen. Vanaf dat zoonlief 2 jaar was zijn mijn twijfels begonnen of onze zoon misschien 'iets' had. Hij was anders... Zorgen meermaals aangegeven bij cb en huisarts, die mij voor gek verklaarden. Ook mijn zorgen geuit bij mijn man (toen vriend) en schoonouders (mijn ouders had ik toen al geen al te best contact mee) en die zeiden dat het aan mij lag. Ik heb het gelaten... Tot hij met 4 jaar naar school ging en de problemen in de tweede week begonnen. Dit was niet normaal wennen! Juf wou eerst geen vermoedde uiten, totdat ik ermee kwam. Manlief was er niet bij... Ze beaamde dat. Met de buurvrouw gesproken met een zoon met autisme. Die bevestigde dat ze heel veel van mijn zoon in haar zoon herkende. En nu? Dacht ik. Mijn man van de problemen op school vertelt. Het lag allemaal aan de juf. Aangegeven hoe het thuis was, kreeg als antwoord dat het aan mij lag. Vertelt over de buurvrouw, dat was niet zo. Om nog maar te zwijgen wat ik van mijn schoonouders te horen kreeg, verschrikkelijk. Ben nog net niet voor onbekwame moeder uitgemaakt. Huisarts zei in februari dat onze zoon absoluut geen autisme kan hebben, want die maken geen contact en zitten stil in een hoekje. Domme huisarts weet niet dat er verschillende varianten zijn en dat niet iedere 'autist' hetzelfde is. In mijn eentje, met steun van school en de buurvrouw, het traject in gegaan. Eerst bij CJG, bij het sociaal team terecht gekomen. Doorverwezen naar MEE, alwaar hij al onderzoeken kreeg om te kijken of er iets is. Na observaties was er een totale achterstand in ontwikkeling geconstateerd. Dus doorverwezen naar een psychisch onderzoeks centrum voor gedragsproblemen met een laag IQ. Daar aardig wat onderzoeken, observaties en gesprekken geweest. Begin december is de definitieve diagnose PDD-nos vastgesteld. Het was zo overduidelijk. Wel met een IQ van 103, dus zitten niet op zijn plek bij dit onderzoekcentrum. Ik kan je zeggen: met diagnose gaan vele deuren open. Wij krijgen hopelijk binnenkort de hulp die wij wél nodig hebben. Ik word nu wél serieus genomen (al is het niet van harte). Ik ben blij met de diagnose. Ik was niet gek, ik ben wel een bekwame moeder die het voor haar zoon opneemt. Er is echt iets met hem. Ik heb het mijn zoon niet vertelt nog. Hij wordt in januari 5. Na de kerst willen ze het in de klas ter kennen geven. Net na zijn 5e verjaardag zal ik dus iets over zijn stoornis moeten vertellen. Wel ben ik teleurgesteld in CB, huisarts, mijn man en mijn schoonouders. Jammer dat ik nooit serieus genomen ben.
@ koningsgezin, Wat zal jij je eenzaam hebben gevoelt in de weg ernaar toe. Jammer dat je zo veel weerstand hebt moeten ervaren. En ik snap best dat sommige mensen moeite hebben met een label of etiket of laten we gewoon noemen wat het is; de diagnose. Zeker als er fout gehandeld wordt na een diagnose. Maar vaak is de diagnose gewoon wel nodig. Voor jezelf als ouder, voor school, maar vooral voor je kind. En ik denk dat het te kort door de bocht gedacht is als je denkt dat je thuis voldoende kan uitdagen bij een hoogbegaafd kind. Een kind zit 5 dagen per week op school en daar zal juist de verveling plaatsvinden. (En ja ik snap dat dit slechts een voorbeeld is, maar bij een kind met ass/add/adhd, of wat dan ook, zal een leerkracht hier ook vanaf moeten weten om je kind tot zijn of haar recht te komen) De basis van een kind wordt grotendeels in de eerste 8 jaar gevormd, erna is het voornamelijk bijsturen. Althans zo heb ik het begrepen. Bij ons is tijdens de onderzoeken ook verteld dat een vroege diagnose voor beter resultaat kan zorgen.
wat een lange weg heb je moeten gaan....en dan zonder steun van je man Ik woon in zuid west Brabant. Ik heb al contact met MEE gehad en die gaven aan dat ik bij CJG moest zijn. Wat jij beschrijft over reacties is ook waar ik een beetje bang voor ben. Zelfs mocht er een diagnose gesteld worden dan verwacht ik nog niet dat er in de omgeving heel veel begrip zal zijn, maar meer dat het zielig is een etiketje op een kind te plakken. Ik hoop eigenlijk dat ik mij vergis, maar we zullen zien. Ik heb het tot nu toe dan ook alleen met mijn man besproken. Maar voor een gesprek bij CJG zal ik toch oppas voor de jongste moeten hebben....ben benieuwd.
Waarom zou je je omgeving uberhoupt vertellen wat er aan de hand is? Kijk docenten enzo hebben de info nodig. Maar de rest snapt de ballen van stoornissen en werkt het alleen maar stigmatiserend. Die kan je beter vertellen hoe ze wel met je kind om moeten gaan als ze het fout doen, dan het etiketje vertellen.
Nou ik denk dat haar gedrag steeds meer als vreemd gezien gaat worden. Tenminste als het is wat ik vermoed. Nu is ze "pas" 7 en sociaal emotioneel aan de jonge kant en klein van postuur dus wordt ze als schattig gezien, maar ik denk dat het steeds meer als afwijkend gezien gaat worden en zou daar dan tekst en uitleg bij willen geven.
Ik snap een deel van het verhaal van Rietje wel. Ik heb op volwassen leeftijd (als 30-er) de diagnose ADHD gekregen. Gewoon omdat ik voor mezelf bevestiging wilde. Ik vermoedde het al zeker 10 jaar. Als kind heb ik me best vaak 'anders' gevoeld. Ik kreeg zo vaak op mijn donder voor dingen terwijl ik dan echt mijn best deed of me niet eens bewust was dat ik iets 'verkeerd' deed. In dat opzicht kan een stukje erkenning i.c.m. psycho-educatie voor een kind wel fijn zijn. Maar aan de andere kant ben ik ook wel blij dat er 'in mijn tijd' nog geen diagnoses bestonden. (Althans: niet voor ADHD.) Want ik heb het dus ook nooit als 'excuus' kunnen gebruiken. Niet dat mensen het daarom doen. Maar een kind kan wel dat gevoel krijgen. "Ik kan dit nu eenmaal niet want ik heb ..." En daar moet je wel mee oppassen. Er waren voor mij geen excuses of uitleg voor mijn gedrag. Ik had me maar aan te passen. Geen medicijnen om mijn gedrag te reguleren. Daardoor heb ik wel zelf geleerd mijn bewegingsdrang te onderdrukken en mijn concentratie te vergroten. Mijn ouders hebben me veel structuur geboden en duidelijke kaders. En hoewel dat toen soms moeilijk was en ik me best wel eens eenzaam en verdrietig heb gevoeld, ben ik er nu ook wel blij mee. Want ik kan me goed aanpassen en staande houden in de 'gewone' maatschappij. Ik weet niet of ik dat zo goed geleerd had als ik bijvoorbeeld medicatie had gekregen of bepaalde dingen wel had gemogen omdat ik ADHD heb. Daarbij maak ik wel een kanttekening: ik heb een lichte vorm van ADHD en ik heb ter compensatie wel een boven gemiddelde intelligentie en een stabiele thuissituatie met veel structuur. Daardoor heb ik het op school toch altijd wel redelijk gedaan. En kon ik dus een deel van mijn energie wel besteden aan het aanleren van 'gewenst gedrag'. Overigens betaal ik voor dat aanpassen wel een prijs. Ik heb vaak rug- en nekklachten door een te hoge spierspanning. (Schijnt vaak voor te komen bij volwassen ADHD-ers, door het onderdrukken van de hyperactiviteit). En het kost erg veel energie om je in bepaalde situaties 'gewenst' te gedragen, dus ik ben best vaak erg moe aan het einde van een dag waarop ik heel rustig moest zijn. Als ik 'gewoon druk' kan zijn, ben ik veel minder moet. Er zijn natuurlijk kinderen / volwassenen die zwaardere vormen van ADHD hebben dan ik. Of minder hebben ter compensatie. Dan kan (tijdelijke) medicatie soms de enige manier zijn om ervoor te zorgen dat een kind de schooltijd goed kan doorlopen. Maar ik vind wel dat het doel uiteindelijk altijd moet zijn om een kind / volwassene te leren om zonder medicatie (of als het niet anders kan in een hele lage dosis) te functioneren. En we moeten er een beetje vanaf dat functioneren er voor iedereen hetzelfde uit moet zien. Als een kind een diagnose krijgt, vind ik het heel belangrijk dat een kind weet dat door de 'stoornis' bepaalde dingen moeilijker zijn, maar zeker niet onmogelijk. En ik vind het ook heel belangrijk om met het kind te kijken naar de sterktes die hij of zij heeft. Elke 'stoornis' heeft namelijk ook pluspunten. Eigenlijk zou een diagnose vooral de omgeving handvatten moeten bieden om een kind te leren om te gaan met de minpunten en goed gebruik te maken van de pluspunten. En verder zouden zich er eigenlijk vooral niet te veel mensen zich ermee moeten bemoeien.
Ik ben wel benieuwd waar jullie tegenaan lopen.. de buitenwereld kan idd heel hard zijn helaas.. is het een idee om de omgeving niet in te lichten totdat jullie meer zeker van je zaak zijn, of totdat de onderzoeken zijn afgerond? En dan alleen mensen inlichten die direct met haar te doen hebben en handvaten nodig hebben om haar beter te kunnen begeleiden?
Ja dat is sowieso de bedoeling. Ik wil niemand inlichten over mijn bezoek aan jgz en evt daarna. Maar mn moeder ontkom ik niet aan ivm opvang voor de jongste. Over het hoe en wat zal ik je even pb doen.
Beste Tuc, Wij hebben vandaag de intake voor onze zoon van 3 jaar. Had jij eigenlijk ook al vrij rap na de geboorte of in het eerste jaar door dat er iets "anders" was aan je kindje? Hier viel het mijzelf op dat ik bij zoon al heel snel vermoedde dat zoon toch wel een "afwijking" zou kunnen hebben. Nu bij onze nieuwe HA kwam het ineens vanuit de HA zelf ter sprake. Bij zoon is het vermoedelijk ADHD met hoogbegaafdheid erbij (geweldige combinatie voor onze kleine springer! NOT!) Zoon is hier behoorlijk gefrustreerd en in zijn frustratie word hij driftig en dan ook echt goed driftig! Met 3 jaar (dus pas een paar weken)kan zoon pas meelopen naar het dorp (eerder moest hij in de tweelingwagen omdat je hem anders binnen 5 tellen kwijt was) Ook heeft hij echt het concentratievermogen van een garnaal! Behalve als hij op de tablet zit en spelletjes of YouTube zit te doen. Dan ineens is hij enorm geconcentreerd en kan hij makkelijk een uur of langer spelen. Vaak zegt hij ook zelf tegen ons. "Mag ik de tablet dan kan ik even rustig op de bank zitten en sluit hij zich ook af voor alles om zich heen. Aan de ene kant hoop ik gewoon dat zoon gewoon wat drukker is dan andere kinderen maar aan de andere kant heb ik zoiets van mocht er wat uitkomen dan weten we het tenminste! Wij gaan wel aangeven vandaag bij de intake dat wat de uitslag ook is wij als ouders niet willen grijpen naar medicatie etc maar alleen handvatten willen hoe we het voor zoon zo prettig mogelijk kunnen maken en een groot deel van zijn frustratie en drift al weg kunnen nemen voor het zich opbouwt. Ik vind het behoorlijk spannend! Jij hebt nu contact met het CJG opgenomen die hebben wij hier ook thuis gehad maar helaas hadden wij niet de juiste personen hiervoor en heb ik uiteindelijk een gesprek gehad met onze huisarts die meteen een verwijzing doorstuurde naar een KA gespecialiseerd in kinderen met ADHD en andere " gedragsproblemen " deze heeft de problemen waar we tegenaan lopen bekeken en die zei eigenlijk meteen dat hij met 3 jaar te jong was om te testen maar dat hij hem graag door wilde sturen naar F.ornhese. Mocht er via het CJG dus niets uitkomen kan je altijd via je HA een doorverwijzing vragen naar de GGD of F.ornhese. Mocht je vragen hebben PB mag altijd. In ieder geval heel veel succes met alles want het is best zwaar!
tnx, ik heb jouw berichten gelezen idd over je zoon. Toch fijn dat er iets uitkomt iig. Hopelijk krijg je handvaten om hem beter te begeleiden. Nee wij hadden dat gevoel niet direct. Waar wij tegen aanlopen is op jongere leeftijd niet zo opvallend. En zeker niet bij een kindje (zoals onze dochter) die sociaal emotioneel wat jonger is. Pas sinds een jaar of 2 dat we zelf steeds denken: jeetje waarom doe je dit niet of waarom moet ik dat voor de honderdste keer uitleggen. Naar mate ze ouder wordt gaat dat opvallen. Suc6 vandaag! Ben benieuwd hoe het gaat.