Hi allemaal, Al bijna 4 jaar weet ik dat ons zoontje erg druk is. En eigenlijk had ik me er al lang al bij neergelegd dat het gewoon zo is, en dat dit zijn karakter is. Maar de laatste paar weken weet ik het gewoon niet meer zo goed. Krijg van de peuterleidster niet zulke vrolijke berichten, de gastouder zei er gister wat over, en zelf merk ik ook dat ik me toch weer meer zorgen ga maken. Ons zoontje wordt in mei 4, en dus altijd een bezig bij geweest. Nu zijn er een paar dingen die me "dwars "zit. HIj kan bijvoorbeeld slecht alleen spelen, moet altijd mee spelen, al vaak genoeg de 5 minuten regel toegepast, dus ik 5 min mee spelen en dan 5 min zelf spelen. Kan niet stil zitten, en dan overdrijf ik echt niet dat hij niet langer dan 20 seconden stil zit, dan begint hij te wiebelen, gaat draaien op zijn stoel, met zijn kont continu omhoog. Zo gaat kleuren,knippen plakken ook niet. Het is alle keren 1 streep, 1 knip en we gaan weer naar het volgende speelgoed. Buiten spelen is hetzelfde, zo zit hij in de zandbak een seconde later zit hij op de trekken en weer een seconde later zit hij op de fiets. Ik weet dat de concentratie op dit moment nog niet hoog is. Maar de leidster en gastouder zeggen nu ook, het lijkt wel of hij geen rust in zijn lijf heeft,, hij weet niet zo goed wat hij met zich zelf aan moet. Het maakt me best verdrietig, wat kan ik hier aan doen? NOg een puntje wat ik met jullie wil delen, en waar ik me zorgen om maak, hij zegt met alles wat we doen, ik kan het niet ik kan het niet. Echt met alles, ik kan de hijskraan niet optillen, ik kan me brood niet eten, ik kan me schoenen niet aan, ik kan me kleren niet uit trekken. Terwijl hij het wel allemaal kan!!! Ik zet er voor de rest geen druk achter, en help hem dan, maar dan denk ik waarom zeg je dat nou? Je kan het juist zo goed. Ook als ik dat zeg, dat hij het wel kan, wordt hij boos, en zegt nee ik kan het niet!!! Wat zou ik hier aan kunnen veranderen? Of hebben jullie misschien tips hoe mee om te gaan? Alvast bedankt!
Geen tips, wel herkenning. Niet bij mijn eigen kind, maar bij mijn neefje. Ik moest regelmatig oppassen en alles wat jij beschrijft had hij ook. Kon niets zelf, wilde overal hulp bij, geen seconden stil zitten. Ik was altijd kapot aan het eind van de dag. Ik dacht altijd dat hij ADHD had (dat zeg je al veel te snel natuurlijk tegen een druk kind, wat echt niet altijd ADHD is). Maar weet je, het is bij hem wel echt over gegaan. 4 jaar was bij hem wel echt het piekmoment qua drukte. Als we nu terugkijken nam het behoorlijk af na 6 jaar. En toen hij 8 was, was het helemaal over. Dus niet meer zo druk, niet meer continu hulp vragen, iedere 5 seconden iets anders doen, vervelen. Moet zeggen dat hij nog steeds wel sneller verveelt is als het gemiddelde andere kind, maar echt niet extreem en zeker niet storend. Wat zij (ouders) en wij deden bij hem was als hij om hulp vroeg iedere keer wel tips geven, maar niet echt helpen. Zeggen dat kan jij wel en daarna steeds overdreven complimenteren. In het begin was het dan nog harder janken, maar na een tijdje vond hij het wel leuk om complimenten te krijgen. Ik hoop voor jou dus dat het ook weer 'over' gaat (klinkt negatief, dat bedoel ik niet zo negatief, je zoontje zou vast een schat zijn en dat was mijn neefje ook echt, druk of niet dat maakt niet uit)
Sommige dingen zijn herkenbaar, sommigen niet. zoontje kan heel mooi spelen, tot een halfuur helemaal alleen. Heeft een heel rustig karakter en is niet wild. Weet niet of u zoontje wild is. Elke seconde iets anders doen wil nog niet zeggen dat hij wild is Hij kan wel geen seconde stilzitten, er moet iets in beweging zijn. Heeft hij van mij geërfd. en hij kan ook niks volgens zichzelf. Altijd mama helpe, mama makeeeee. Ligt 1 toettoet baantje los, hoeft hij alleen maar met zijn handje op te duwen. Hij probeert het niet eens. Die onzekerheid heeft hij al vanaf toen hij een baby was. Doet pas iets als hij 100% zeker is dat hij het kan. Ik vermoed geen adhd bij hem want hij is heel rustig en kan mooi spelen en in boeken kijken. Maar het niet kunnen stilzitten en die onzekerheid herken ik wel. En hij kan wel mooi alleen spelen maar dat wil niet zeggen dat dat met 1 speelgoedje is he. Na dat halfuur kan je soms niet meer normaal lopen in de woonkamer
Herkenbaar van dat "MAMA HELLUPU" Onze dochter is bijna 2,5, maar soms lijkt het wel een dreumes van 1, hahaha. Ook geen geduld, en altijd in de weer. Alleen met voorlezen zit ze stil, echt muisstil! of bij haar favoriete tv-programma's Oja, en als ze slaapt, voordeel van zo'n druk kind is dat ze savonds total loss zijn Maar als ze wakker is stuitert ze door het hele huis.
Wat ik herken is dat mijn zoontje ook steeds om hulp vraagt terwijl hij die dingen wel zelf kan, bv schoenen aantrekken. Hij wordt over een week 4. Op de opvang doet hij het wel zelf maar bij mij, vraagt hij steeds om hulp. En ook hij wordt boos als ik dan zeg dat hij het wel zelf kan. Om zijn zelfstandigheid ook bij mij een beetje te vergroten, sluit ik nu steeds een compromis; bv. jij doet je schoenen zelf aan, dan doe ik de klittenband dicht. En dat werkt hier... Misschien heb je er wat aan
Mijn kinderen zeggen ook vaak ik kan het niet. Mijn oudste leek 'lui', omdat hij niets zelf wilde doen, maar hij bleek het echt niet te kunnen. Het kostte hem veel energie om te bedenken wat hij moest doen, in welke volgorde, hij miste compleet het overzicht. Bij hem visualiseren we in kleine stapjes wat hij moet doen, knippen het op in kleine opdrachtjes. Dus niet: ga je uitkleden. Maar maak je schoenen los. Trek je sokken uit. Doe je broek open. etc. Gezien de mate van innerlijke onrust die je zoontje ervaart kan ik me voorstellen dat je zoontje door bomen het bos niet ziet en meer structuur en overzicht kan gebruiken. Veel vaardigheden die wij 'normaal' vinden moeten bij kinderen nog geautomatiseerd worden. Dat betekent dat ze het nog niet op de automatische piloot kunnen en het dus bewust nadenken vraagt. Wat lastig kan zijn als je hoofd vol onrust zit en moeite hebt met concentreren. Mijn middelste dochter, een heel ander kind zonder beperkingen maar wel hooggevoelig, zegt ook vaak ik kan het niet, terwijl ze het prima kan. Bij haar is dit een teken van mentale overbelasting, dat haar hoofdje even helemaal vol is en zij ook de energie en concentratie mist om taak te doen. Bij mijn beide kinderen werkt het 'jawel, dat kun je wel' nog al eens averechts , dat voert de druk in hun hoofdje alleen nog maar meer op omdat ze dan ook nog aan mijn verwachtingen moeten voldoen. Ik kijk altijd naar hun gemoedstoestand, hoe emotioneel ze er bij zijn, hoe soepel de dag tot dan toe verlopen is, om te bepalen of ik aandring dat ze het wel gewoon moeten doen, een compromis met hun sluit dat ze een stukje maar hoeven te doen, of dat ze het helemaal niet hoeven te doen. Als het de hele dag al drama is, dan weet ik dat ik mijn lat gewoon lager moet leggen , dan is het op dat moment echt even te veel gevraagd.
Dl vraagt alleen hulp als ze gezellig alles samen wil doen. Dan moet ik haar voeren, en gaat zij mij voeren etc. 'Kunnen' is op zich natuurlijk niet zo belangrijk, het gaat om proberen/ontdekken/groeien/zelfstandig zijn/lol hebben etc. Misschien verveelt ie zich?
Ik herken wat je omschrijft in mijn dochter van 5,5. Ze kon nooit stil zitten, hooguit 5 seconden ergens mee spelen, heel veel vragen om hulp. Ze is ook watervlug, als je met je ogen knippert ligt de vloer hiernbezaaid met alles of zit ze in een kast. Van tafel lopen, uit bed lopen, overal onrust al vanaf heel klein kind. Ze nam als baby niet eens de tijd om goed te drinken omdat ze zo snel afgeleid was. Omdat ik zelf ook totaal niet tegen die onrust kon ben ik gaan minimaliseren om zo te zorgen dat ze minder prikkels kreeg. In een lege ruimte met maar 1 stuk speelgoed kan ze zich bijvoorbeeld beter concentreren. Dus heb ik het speelgoed drastisch verminderd en zoek elke maand weer alles uit en wissel af met wat boven staat. Speelgoed staat hier zowiezo uit zicht zodat ze als ze ergens mee speelt niet gelijk afgeleid wordt. En zo ook met bijvoorbeeld servies. Ze had 4 kinderbordjes, ik heb er 3 boven gezet. Kleding, schoenen idem. Alleen wat echt noodzakelijk is kwa hoeveelheid hebben we. Zelfs met broodbeleg hebben we weinig keuzes. Hier werkt het, geen: ik wil dit, onee dat, onee toch wat anders meer. Maar meer rust in haar. Ik merk gewoon dat door minder keuze stress er meer rust is in haar doordat ze langer speelt, beter eet, en ook een stuk beter slaapt (ze kon soms tot 11 uur savonds wakker blijven, helemaal onrustig was ze dan). Op school geeft de juf ook aan dat ze supersnel is afgeleid en vaak erop gewezen moet worden wat ze moet doen. Sinds een jaar weet ik ook dat ze superslim is en voorloopt. Ze kan niet alleen al lezen en hoofdrekeken, maar snapt alles vooral ook heel snel. En dat schijnt wel te passen bij dit soort gedrag. Ze snapt binnen enkele seconden hoe iets zit en dan is het al snel saai en iets anders aantrekkelijk. Ook het hulp vragen schijnt daarbij te horen. Ze wil dus perse alles gelijk goed doen en als ze twijfelt vraagt ze hulp. Dus probeer ik haar ook weleens dingen fout te laten doen, maar dan raakt ze wel enorm gefrustreerd en dat is ook wel weer lastig.
Bedankt allemaal!!! Oke mijn kind is gelukkig niet een uiterste geval... blij om te lezen dat meerdere het ook hebben. Ja het te veel in huis hebben, en het teveel aan keuzes hebben dat herken ik wel. Tijd terug hebben we inderdaad veel speelgoed weggezet, maar zo langzamer hand komt alles weer te voorschijn. Misschien dat ik dit weer eens moet gaan opruimen. Opgeruimd huis brengt ook rust, heb ik wel een gehoord. ZIjn vader is hooggevoelig, denk dat er daar ook wel iets van mee gegeven is. Volgens mij komt daar ook het geen zelfvertrouwen bij kijken. Ik zal moeten leren om hem dus beter hier in te begeleiden, zoals jullie al aangaven, misschien compromis gaan sluiten, jij de ene schoen, en mama doet dan de andere schoen. Mama doet een broodje in je mond, en daarna doe jij het broodje in je mond. Dit hebben we nog niet eerder gedaan, dus misschien wel een goede tip! Slim is hij denk ik ook wel, ( selectief) hij zingt vaak de liedjes mee als hij ze maar 1 keer heeft gehoord ( weet niet of dat normaal is). En weet bijna alle vrachtwagen en auto merken te herkennen. Maar daar in tegen weet hij de kleuren bijvoorbeeld niet. We zullen er met zijn allen aan werken.. en nog meer tips of verhalen zijn altijd welkom!!!
Mijn stiefzoon is ook zo'n drukdrukdruk kind. Hij heeft baat gehad bij neurofeedback (als je zoekt op neurofeedback en kinderen, dan vind je best veel info). Dankzij de neurofeedback leerde hij hoe hij zichzelf kan laten ontspannen, om bijvoorbeeld een langere toets te kunnen maken (zoals de Cito).
Ik herken het wel. Tot voor kort was onze zoon ook helemaal hyper! Nu gaat hij sinds 3 weken naar de basisschool en ik merk veel meer rust. Hij was gewoon echt toe aan meer en nieuwe uitdagingen.
Even een tip tussendoor. (Voor iedereen, ook mensen met rustige kinderen) Ik heb net het boek 'hoe to talk to kids' gelezen. Heeeel nuttig. We zeggen veel te snel:dat kun je best' of 'dat komt omdat je moe bent zeker' ed. Kinderen raken hier gefrustreerd van omdat ze zich dan niet serieus genomen voelen. In dit boek leer je je goed verplaatsen in je kind en leer je hoe je je taal zo aan kunt passen dat kinderen zich gewaardeerd en begrepen voelen. Echt een eye opener voor mij!