Aaah sjips..ik wilde het eea wat duidelijker formuleren/toelichten. In plaats daarvan heb ik de tekst per ongeluk weggehaald, ipv een deel Ik probeer morgen nog een poging
Ik ook. Je titel geeft gelukkig al een hoop prijs. Ja altijd op komen voor je kind ook al is het ( fout) niks belangrijker dan ouders die achter hun kind staan wat ze ook gedaan hebben of je het er mee eens bent is een tweede maar altijd achter je kind staan.
wat een nonsens. Als mijn kind iets stouts heeft gedaan (even als voorbeeld) en iemand komt dat melden (bijv buurman die meegelopen is omdat kind een raampje heeft gebroken oid), dan ga ik echt niet blind achter mn kind staan.
Ik zal ook echt niet altijd achter m'n kind gaan staan. Sommige dingen zijn echt fout en dan neem ik het echt niet voor haar op. Ik zal er wel altijd voor haar zijn om te helpen met een eventuele oplossing of haar steunen. Maar echt niet dat ik alles goedkeur.
Ik heb toevallig de originele openingspost gelezen en het gaat over opkomen voor je kind tegenover de vader. De vader vindt dat hun dochter wat meer zou moeten durven en niet zo verlegen moet zijn en is daar vrij pusherig in naar dochter toe, ts komt dan voor haar dochter op dat dit niet de manier is. Maar je wil als ouders elkaar ook niet afvallen. Maar wat de vader doet kan ook niet maar ondanks gesprekken erover blijft hij zo doen. Tja lastige situatie. Hier ook wel eens, papa is wat strenger hier en jongste is erg gevoelig, dat is wel eens lastig maar niet zoals bij ts.
In dat geval: ja dan neem ik het 100% voor mijn dochter op ook als het moet tegen hem in haar bijzijn. Toevallig erg herkenbare situatie hier. Een heel gevoelig meisje waarbij ik inmiddels denk dat er meer aan de hand is en dat in werking heb gezet. Mijn man staat er vooralsnog kritisch tegeover maar wil het een kans geven. Maar hier al jaren dat zij elkaar niet begrijpen en hij meer van haar verwacht dan ze kan.
Hier dus hetzelfde, al denk ik dat jouw meisje nog wat gevoeliger is dan onze jongste en onze jongste lijkt eroverheen te groeien. Mijn man vond altijd dat ze zich aanstelde als ze begon te huilen als er iets omviel ofzo, terwijl ik ervan overtuigd was en ben dat het kwam omdat ze te erg schrok. Nu denk ik niet dat er bij haar echt iets is, al hou ik het wel in de gaten. Ze houdt niet van die grappige kattenfilmpjes, dat vindt ze heel erg zielig en kan ze niet handelen. En alles grijpt haar aan, laatst een ambulance hier in de straat en toen hebben we even gekeken en toen moest ze huilen omdat ze het zielig vond voor die mevrouw... Moet zeggen dat mijn man er wel een beetje op terug is gekomen, maar ze is ook wel minder huilerig geworden Wat betreft de oudste, die zou in het openbaar wel wat losser mogen komen, zo lastig is dat, mijn man is daar juist wel makkelijker in en ik heb vaak zoiets van, kom op! Maar weet ook van mezelf dat dat niet zo werkt . Vind het vaak zo zonde, zo komt er met dansles zo weinig uit, maar met Just dance op de wii gaat ze helemaal los en zie ik echt wel talent of in ieder geval dat ze echt iets aan dansles heeft, maar zou zo leuk zijn als ze het met dansles ook laat zien . Al heeft ze het optreden afgelopen zomer echt super gedaan
Ben er niet meer aan toegekomen Maar jij beschrijft inderdaad exact de situatie hier. Het was een hele lap tekst geworden, die ik toch graag anders wilde formuleren. Maar dat heb jij al heel netjes gedaan dus dat scheelt mij typen hahaha! Ik ben inmiddels ook zover om verder te gaan kijken/hulp in te schakelen. Het is een 'er is iets maar ik weet niet wat'-gevoel. Ik ben alleen echt van mening dan mijn man het verkeerd aanpakt. Ze blokkeert juist in zijn bijzijn daardoor. Tuc, ik herken veel in wat jij beschrijft. Ook de band tussen vader en dochter.
Lees heel Goed HOE ik het Schrift. Je kunt op 1000 manier achter je kind staan. Die achter mijn kind etc staan. Kan je kind vrijer zijn in zijn of haar fouten. Wat het ook doet altijd achter je kind staan. Voorbeeld van jou! De waarheid van v de buurman hoeft niet de c waarheid te zijn. Ook altijd naar de andere kant mijn. Wat stout betekend niet meteen het v mond c af wijzen.
Precies. Hier heeft oudste al wel eens wat gedaan wat echt niet kon en dan laat ik dat ook goed merken.
Hier hetzelfde hoor. Onze 12 jarige zoon heeft best wat kattenkwaad uitgehaald en dat hoort ook bij het opgroeien maar ik ga iets wat krom is niet recht praten en ook niet bij mijn kinderen. Ik vind dat een heel verkeerd signaal naar mijn kinderen toe want zo leren ze dat ze met alles weg kunnen komen en ik vind dat je als ouder best aan je kind mag laten blijken dat je teleurgesteld bent in zijn/ haar handelen en dan heb ik het over kattenkwaad uithalen en niet over waar TS tegen aan loopt.
Ten opzichte van mijn man neem ik het heel vaak op voor mijn dochter. Om de doodsimpele reden dat mijn dochter een heeeeeele dikke gebruiksaanwijzing heeft die ik wel snap (ze is nl een kopie van mij) en mijn man haar totaal niet snapt en dus vaak op de verkeerde manier benaderd
Toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Het internet staat er vol mee, hoe fout dat wel niet is. Maar toch voel ik de behoefte het voor haar op te nemen. In eerste plaats omdat hij daar echt vervelend in kan zijn en zij zich heel erg onbegrepen en voor het blok gezet kan voelen. Maar daarnaast ook om ik al helemaal niet wil dat zich door mij net zo onbegrepen voelt. In zijn bijzijn (bij sociale gelegenheden ed.) is ze ook een stuk onzekerder dan wanneer hij er niet bij is. Puur omdat ze weet dat ze aan een bepaalde verwachting 'moet' voldoen. Het blijft lastig, en onderling komen we er niet over uit.
Ik sta altijd achter Dl, want ik wil dat ze blij & vrij kan opgroeien. (Ook als ze stout is hoor. Op stout gedrag volgen wel maatregelen uiteraard, maar dat gaat dan dus over haar gedrag op een bepaald moment, en niet over onze relatie. Ik keer me dan niet van haar af, ofzo) Als het papa zo dwars zit dan zou je eens langs opvoedpunt bij Cb kunnen lopen bijvoorbeeld en eea bespreken. Dan hoort hij het eens van een ander
Ik kom ook op voor mijn kinderen, ook tegenover mijn man. Mijn man mist wat empatisch vermogen af en toe zeg maar, niet heel handig met kleine kinderen. Tuurlijk moet je niet je man keihard afvallen, maar ik vind het juist ook een belangrijke boodschap geven naar je kind dat wanneer een van de ouders onredelijk is, dat dat ook gezegd mag worden. Trouwens niet eens met elmo. Ik sta altijd achter mijn kind, maar een gebroken raam is niet ok. Zou ze wel altijd hun kant van het verhaal laten doen, maar er zijn wel dingen waar ik niet achter zou kunnen staan.
Mijn moeder en ik hadden heel vaak ruzie vroeger, mijn ouders spanden dan altijd samen en ik had het gedaan. Nu jaren later zie ik hoe het echt is, mijn moeded heeft nogal eens last van stemmingswisselingen en vaak had ik er niets mee te maken. Ik denk dat het veel goed had gedaan als mijn vader eens voor mij op was gekomen.
Hoi. Ik sta ook niet achter een gebroken raam maar voor ik boos woord op het kapot gaan van dat raam wil ik wel weten hoe dat gekomen is. De meeste kinderen zullen niet voor hun lol een raam kapot maken. Misschien ging de bal per ongeluk de verkeerde richting op en bam raam kapot dat bedoel ik. En dan boze buurman. Van rot joch misschien was het vervelend maar nog steeds geen rot joch dat bedoel ik meer er mee. En met achter je kinderen staan heeft niet iets te maken met wat ze verkeerd kunnen doen. Ik denk dat je na deze uitleg het beter begrijpt. Stel je hebt een moeilijk kind komt in de problemen eindigt in de gevangenis. Ga je dan wel op bezoek of niet. ? Je hoeft niet achter de daden te staan maar de meeste gaan toch wel naar hun kind tijd bezoek. Neefje pas 3 weken vast zijn moeder mijn zusje dus. Het is al jaren iets wat. En toch is ze op bezoek geweest. En stuurde wat geld voor eerste levensonderhoud. Kijk is mijn kind een ( verk...ter) zou ik denk er wel anders tegen overstaan dan als hij ( steelt) daar zit gewoon weg verschil in.
ja ik heb die behoefte dus soms ook heel erg. Ze heeft dat echt nodig soms dat ze hoort dat iemand haar begrijpt. En ik ga echt niet heel lelijk doen tegen mijn man maar benoem wel duidelijk dat ik het met haar eens ben of dat ik vind dat hij onredelijk is.
Ik snapte je al wel hoor, maar ben het er niet mee eens. Ik houd altijd van mijn kinderen, maar in de gevangenis, tja, dat weet ik niet hoor, wat ik dan zou doen. Het ligt natuurlijk aan het vergrijp, maar ook al is het mijn kind, er zijn echt dingen die ik niet zou kunnen accepteren ben ik bang. Neemt niet weg dat dat niet vreselijk moeilijk moet zijn, hoop het nooit mee te hoeven maken.