Ik heb even het hele topic terug gelezen en wat een fijn topic! Fijn dat de dames zo open en eerlijk willen antwoorden. Ik had op de basisschool een meisje wat moslima was. Ik kwam wel regelmatig bij haar thuis en weet dat ik het heel interessant vond. Zij waren heel open en wilde alles uitleggen en laten zien. Zo heb ik een keer gekeken hoe ze eigenlijk bidden. Ik heb ook uit solariditeit "meegedaan" met de ramadan, geloof dan maar wel een week ofzo, maar ook omdat ik eens wilde ervaren hoe dit was en er meer over wilde leren. Ik zelf ben christen, en ja ook hier loop je tegen vooroordelen en schuine ogen aan. Ik houd er zelf niet van om mensen te beoordelen op geloof maar op de persoon zelf. Of ze nou moslim of christen of atheist of weet ik veel wat zijn, je moet kijken naar de persoon en niet naar het hokje van geloof of land van herkomst of wat dan ook.
Ik ben katholiek opgevoed. Mijn beide ouders geloven niet, maar mijn vader is toen ik 5 was getrouwd met een katholieke vrouw en zij vond het belangrijk om een katholieke opvoeding mee te geven. Ik ben dus een week voor mijn eerste communie gedoopt. Ik was toen 6 jaar. Op mijn 12e heb ik ook het heilig vormsel gehad. Ik heb op katholieke scholen les gevolgd tot ik 14 was, toen op een gemeentelijke school terechtgekomen, maar volgde nog steeds godsdienst op school. Toch geloof ik niet meer. Ik heb teveel rottigheid meegemaakt in mijn leven om nog te kunnen geloven dat er een God bestaat. Mijn man heeft diezelfde opvoeding gehad, maar ook hij gelooft niet meer, om dezelfde reden. Onze kinderen krijgen geen katholieke opvoeding, maar gaan wel naar een katholieke school. Maar dit is vooral omdat deze school het dichtst bij ons huis ligt. Ik vraag mij ook af of de gelovigen (of dit nu moslims/christenen/...) zijn, niet teveel problemen hebben meegemaakt en daarom nog kunnen geloven, want zoals gezegd door alles wat ik meegemaakt heb is het voor mij onmogelijk om nog te geloven. En als jullie wel genoeg meegemaakt hebben, hoe doen jullie het dan om te blijven geloven? (Dit is niet slecht bedoelt, maar een oprechte vraag)
Ik ben christen. Vind dat een mooiere omschrijving en beter passen dan te noemen welke kerk ik nu kerk. Ik heb verschillende kerken gezien en we zijn als man en vrouw en later als gezin echt op zoek gegaan naar een kerk waar we ons thuis voelen. Dat is een bijbelgetrouwe kerk geworden met alle leeftijden. Bijbelgetrouw omdat dat voor ons de enige basis is waarop je kunt bouwen. Gebruiken en cultuurdingen zijn voor ons een wankele basis. Natuurlijk zijn die er ookbij onze kerk hoor. En alle leeftijden vinden wij ook erg belangrijk. Oudere mensen zijn zoooo belangrijk en ook ecjt een zegen.enjonge gezinnen zijn heerlijk om je kinderen mee op te laten groeien. Tieners houden je scherp en babys houden je vertederd Tot mijn 17e heb ik het allemaal wel geloofd... Maar daarna kwam ik pas echt tot geloof. (Het aannemen van de vergeveing door Jezus). Bijzondere tijd was dat. Soms... Zou ik willen dat men ook aan mij kon zien dat ik christen was.zoals je aan veel moslims kunt zien dat ze moslim zijn. Ik zie juist in mijn omgeveing veel begrip voor moslima's. Het eten en drinken wat ze doen.het huwen. Moskee bezoek.ramadan etc. Voor mijn gevoel(!!) moet ik me steeds verantwoorden. Zo trouwde ik op mijn 20e en vond iedereen (ongelovigen) het blijkbaar normaal om daar lacherig om te doen en ook nog te vragen of ik maagd was...en mijn man..nee dat werd altijd in twijfel getrokken. Vind dat zo idioot.. Waar bemoeit men zich mee. Verschil protestant en katholiek ligt voor mij nog t meeste in de maria verering en de paus. Verschil tussen alle p kerken is niet op te noemen.ontelbaar
Ik heb persoonlijk best behoorlijk wat meegemaakt, maar mij heeft het juist gesteund in mn geloof. Er zijn, middenin die pikkedonkere periodes teveel gebeurd waarvan ik denk, dat kan gewoon niet anders. Voor mij zijn dat "bewijzen" voor mijn geloof. En ik heb teveel steun uit/door mijn geloof gekregen. Ik durf wel te zeggen dat ik er zonder mijn geloof niet meer was geweest. En ja dat zijn allemaal dingen die ik niet precies kan uitleggen en waarvan een ander kan denken ja maar dat zegt toch niks of wat dan ook, maar ja zo is het voor mij.
jeetje dank jullie wel. ga het allemaal nogmaals lezen zo, even inzinken en denk dat ik inderdaad een kinderbijbel ga aanschaffen.
Ik heb wat dat betreft genoeg meegemaakt en ja ook ik heb gezegd en ook uitgesproken tegen onze pastoor dat ik het heel moeilijk vond om te geloven in iets terwijl ik zoveel nare dingen moest meemaken. De pastoor zei toen zelf ook dat hij daar geen exact antwoord op wist sommige mensen krijgen nu eenmaal ook mserop hun bordje dan anderen door hun omgeving, hun eigen aard en ga zo maar door. God heeft ons geschapen naar zijn evenbeeld word er gezegd maar mensen hebben ook hun eigen gevoelens gekregen en hun eigen hersenen zeg maar. Ik zie mijn leven nu meer als een boek met een begin (de geboorte) en een eind (de dood) en alles wat ik in de tussentijd doe dat zijn de hoofdstukken in mijn leven en die mag ik zelf invullen en naar ik hoop op een goede manier. Ja het is lastig als je zoveel rottigheid te verduren krijgt maar wat dan ook gezegd word is God zal je nooit teveel geven dat je het niet meer aan kan (of iets in die strekking) en daar hou ik mij maar aan vast. Dat het dingen zijn die ik moet leren in dit leven. Zie ik mijzelf nog als een goede katholiek is heel dubbel. Ik ga niet meer naar de kerk ook bid ik alleen nog maar in moeilijke tijden en denk ik niet meer zo vaak aan God als zou moeten maar aan de andere kant leef ik mijn leven nog steeds via de 10 geboden en hoop ik een goede Katholiek te zijn in de dingen die ik doe voor mijn gezin, familie en mensen om mij heen.
Ik denk, als katholiek opgevoed, maar nu net als jij atheist, dat het niet uit maakt wat je op je bord krijgt, maar hoe jij er als persoon mee om gaat. Mijn zus en ik zijn beiden katholiek opgevoed, zij is nog steeds met het geloof bezig en haar kinderen zijn bijv gedoopt. Ik geloof niet meer en mijn kinderen zijn ook niet gedoopt. Beiden hebben we enorm veel op ons bord gekregen vanuit vroeger. Veel problemen in onze thuisomgeving en vroeg wees. Zij is ouder en heeft veel dus zelfs meer meegekregen dan ik. Daarnaast kun je leed en verdriet niet op een weegschaal leggen. Weegt misbruik zwaarder of minder zwaar dan mishandeling? Wat weegt zwaarder, geestelijke of lichamelijke mishandeling? Of het verdriet om verlies van je vader of juist van je moeder? Oftewel is wat jij op je bord hebt gekregen zwaarder dan wat ik op mijn bord heb gekregen? Snap je wat ik bedoel? En daarom denk ik dat de ene persoon juist meer in een god gaat geloven, terwijl een ander hetzelfde ziet als de afwezigheid van een god.
Je kan er toch zelf voor zorgen dat mensen aan jou zien dat he christen ben? Laat het zien door je uiterlijk, je gedrag, je normen en waarden, enz... Net zoals moslims dat doen.
Wij hebben als stel/gezin veel meegemaakt, beide 1 van onze ouders jong verloren, zelf een heftige operatie met gevolgen ondergaan, ellende in onze families meegemaakt rond (psychische) ziektes, maar juist in deze donkere tijden heeft het geloof ons houvast. Als dat weg zou vallen, heb je helemaal geen hoop meer in leven en sterven. Zo zie ik het.
Ik was nog net geen 20 toen ik trouwde. Daar heb ik ook wel de nodige kritiek op gehad hoor! Het is echt niet altijd zo dat ik begripvol word benaderd. Moet me ook vaak genoeg verantwoorden voor mijn keuzes... Verder zie ik het vaak juist wel aan een persoon dat diegene christen is. Ze dragen vaak rokken en ook qua gedrag wel. Maar duidelijk herkenbaar zijn als gelovige heeft echt niet alleen maar voordelen, als je dat misschien denkt.
Ben ik er 2 vergeten? Wauw welke zijn dat dan? Met deze heb ik zelf te maken gehad zeg maar dus die weet ik
De zeven sacramenten zijn: - de doop - het vormsel - de biecht - het huwelijk - priesterwijding - ziekenzalving - de heilige communie
Ja priesterwijding en de biecht heb ik nooit hoeven doen. Zeker bij ons was de biecht al volledig afgeschaft. En de intentie om priester te worden had en heb ik niet En heb sowieso het verkeerde geslacht he
Ik heb maar een vriendin uit mijn verleden over gehouden en zij is Nederlands en niet-moslims. Ik ben in een Nederlandse omgeving opgegroeid, dus heb geen moslimse vriendinnen van mijzelf. De moslimse contacten/vriendschappen die ik nu heb zijn niet vanuit mijzelf gekomen, het zijn allemaal de echtgenoten van de vrienden of neven van mijn man. Met hen kan ik het prima vinden, het zijn super toffe meiden! Een aantal van hen zijn ook bekeerde Nederlandse meiden en met hen heb ik een betere klik als met de Turkse/Marokkaanse moslims. Maar verder heb ik dus geen moslimse vriendinnen, ligt meer aan karakter/cultuur verschil hoor. Heb vaak geprobeerd om een vriendschap op te bouwen met moslimse meiden, maar ik bots tegen veel karakter verschillen aan, heeft absoluut niets met het geloof te maken. Mijn Nederlandse vriendin is net als jij atheïst, ook drinkt zij geen alcohol, en eet geen varkensvlees, heeft ze zelf voor gekozen. Het is een heel nuchter meisje en we kennen elkaar al 10jaar we hebben heel onze puberteit samen door gemaakt. Als je ons naast elkaar zou zien zou je echt denken dat we van twee verschillende werelden komen, zij is een rockchick met tattoos en piercings, en ik een bedekte moslimah. Maar kwa karakter en denkwijze zijn we op veel vlakken hetzelfde. Natuurlijk is dat toegestaan, het is niet de bedoeling dat wij mensen buitensluiten wegens afkomst/geloofsovertuiging ed.
Het is een mooie vraag die je stelt. Ik vind het alleen wel jammer dat je het "geloof" opgeeft door de dingen die je hebt meegemaakt. Dat heeft denk ik met innerlijke kracht te maken. Ik heb een aantal tegenslagen gehad in het leven, maar deze situaties waren voor mij JUIST een reden om meer te geloven en om niet op te geven! Op het moment dat ik me nog meer overgaf aan mij geloof vond ik de rust terug, het leidde mij af van mijn pijn. Ik vergat en vergaf de gebeurtenissen en ging verder met mijn leven. Ik zie het geloof dan juist als een afleiding en steun vooral in negatieve situaties een houvast waar je heel veel kracht uit kunt halen. Er zijn mensen die het geloof (of god) de schuld geeft wanneer er iets misgaat, alsof het jou situatie hoort op te lossen of te voorkomen. Maar ieder mens is hier verschillend in, ik snap wel waar jou vraag vandaan komt, heb het vaker op deze manier gehoord.
Heel erg bedankt voor jullie antwoorden! Wat een fijne manier om wat meer kennis op te doen. Nog een vraag, misschien een gekke hoor . Hoe staan jullie tegenover sport? Ik ben een fanatieke tennisser, met veel wedstrijdervaring. Ik heb nog nooit tegen een moslima getennist. Is dat vanwege het type kleding? Sportkleding is toch vaak strak of niet bedekkend. In een lange jurk of lange rok is het natuurlijk nagenoeg onmogelijk om te tennissen, maar in een lange wijde broek zou het toch moeten kunnen denk ik. En zijn er sporten die wel veel gedaan worden door moslima's? Mogen jullie dochters wel alle sporten doen of zijn daar beperkingen aan?
Ik weet iig dat er op turnen bij dochter wel veel moslim kindjes (nouuu wat een stom woord haha) zitten. En ook veeeel op voetbal, in de klas van dochter voetballen ze allemaal.
Sporten waarbij je elkaar in het gezicht slaat of voor elkaar moet buigen zijn verboden. Verder wordt het aanbevolen om te bewegen, maakt in principe niet uit hoe en wat. Maar ik wil me voor mezelf altijd aan de kledingsvoorschriften houden. Dus niet soms wel en met sport ineens niet ofzo.