Het lijkt net een taak aan zich waar een peuter mee bezig kan zijn. 'Goh, ik ga eens vanavond de grenzen opzoeken' Naar mijn mening wordt door veel ouders alles waar ze geen zin in hebben bij hun kind geschoven onder 'zoekt grenzen op'
Idd dat vind ik ook. En snap de opmerking van Carino ook helemaal. Er kan wel lacherig over terug gedaan worden, maar een kind opsluiten op zn slaapkamer vind ik echt bizar.
Dat mag je toch ook vinden? Ik vind het bizar als je naast je kind gaat liggen tot het in slaap valt. Ieder z'n eigen opvoedstijl toch?
Oww.. Eerlijk gezegd ben ik een beetje verbaasd. Waar maak je uit op dat ik het schuif onder 'grenzen opzoeken' omdat ik er geen zin in heb? Ik geef juist aan dat er eerst gekeken moet worden naar of er geen andere zaken spelen, toch? En wat is er mis met kinderen die grenzen opzoeken? Dat is toch een heel gezond en natuurlijk fenomeen? En als kinderen dat doen, dan is het toch prima om daar duidelijk grenzen in aan te geven? Dat is toch juist opvoeden en veiligheid bieden?
Wat een veroordelingen weer, pfffff.... Ik zou er in eerste instantie bij blijven, kijken of ze dan wel gaat slapen...en dan steeds een stapje verder gaan, letterlijk. Bij zoontje gaan liggen of zitten is geen succes hier, dan blijft ie maar praten en doen. Ben wel bij 'm in de deuropening gaan staan met m'n rug naar 'm toe tot ie sliep en ben daarna bovenaan op de trap gaan zitten...en na een paar nachten mocht ik naar beneden en ging ie gelijk slapen. Dit had overigens niet te maken met het steeds uit bed komen maar meer met het horen van geluiden/angsten. Zoontje is inmiddels 4 en merk echt wel het verschil tussen bang of ziek zijn en 'er een potje van maken' en in het laatste geval werkt duidelijkheid en consequent zijn het best...en dat hoeft niet gelijk spartaans te zijn.
Dat je de moeite niet wil nemen om er naast te zitten oke...dat moet je er voor over hebben. Maar een kind opsluiten vind jij dus echt gewoon normaal.
Tjonge jonge, kind wordt toch niet opgesloten in het kolenhok. Kan me best voorstellen d at als een kind blijft proberen, uitdagen en je alles hebt uitgesloten de deurklink verwijderen een prima oplossing is. En dat een kind dan zgn geen veilig gevoel zou hebben, nee je leert een kind dat snachts is om te slapen en niet om te draken. Uit eindelijk leeft denk ik elke moeder voor haar kinderen, maar ik denk niet dat het de bedoeling is geleefd te worden door je kinderen en voor elke ouder is die grens anders
Natuurlijk is grenzen opzoeken kind eigen, maar rondom het slapen wordt op een of andere manier onwijs veel onder geschoven. Op het moment dat het kind niet ziek is en het niet uitgilt van nachtmerries gaan veel mensen maar concluderen dat ie dus grenzen aan het zoeken is. Tijd voor negeren/ straffen/ opsluiten, en nog tig dingen die mensen doen om er maar voor te zorgen dat het kind op die kamer blijft en zijn mond houdt. En sorry, maar op het moment dat een kind de aanwezigheid van de moeder nodig heeft (en dat houdt echt niet op bij het stoppen van nachtvoedingen), en de moeder geeft straf omdat ze geroepen is, of ze sluit haar kind op, biedt ze geen veiligheid en geborgenheid. Mijn dochter is 6,5 en heeft gisteravond tot 22h lopen 'spoken', tig keer geroepen, gehuild, beneden geweest, papa moest erbij, dorst, nog een slaapliedje enz. Pas toen ik thuiskwam en even uitgebreid ging praten (inmiddels 22.15) kwam eruit dat ze zich druk maakte over ' wat gebeurt er na je dood', en ze durfde niet haar ogen dicht te doen omdat ze bang was dat ze erover zou dromen. En geloof me, tussen 19.30 en 22h heeft ze net geen woord gerept dat ze bang is, het leek voornamelijk op het zoeken van aandacht. En dat is precies wat ze wilde, ze wilde aandacht, want ze durfde niet alleen te zijn met haar gedachten. En op haar 3de had ze me dit verhaal na 2uur ook niet goed kunnen uitleggen. Had ik haar dan moeten straffen, boos worden, opsluiten omdat ze onze nabijheid wilde? En dat vervolgens 'veiligheid' noemen?
ik vind het compleet respectloos naar je kind toe. De boodschap dat mama je opsluit ( weet niet hoe je het anders wil noemen) op het moment dat je even wat meer aandacht nodig hebt dan anders. of het spoken, vervelen oid is weet je niet want je kunt niet in zo'n koppie kijken. Dus zou ik altijd voor de veiligheid bieden gaan, en nee dat doe je echt niet door een kind op zn kamer op te sluiten.
Opsluiten zou ik ook niet doen, dat is ook echt niet mijn manier. Natuurlijk zoeken kinderen je grenzen op, dat is normaal. Maar je zal je eigen kind heus wel kennen en weten of er iets aan de hand is of dat je kind de grenzen op zoekt. Opsluiten gebeurd hier dus niet, dan maar 100x naar boven en uitleggen/terugleggen en ga zo maar door. Het kwartje gaat vanzelf wel vallen.
Wat je omschrijft met je dochter en hoe jullie het aanpakken, prachtig ouderschap! Vind ik echt, en fijn dat het bij jullie zo goed werkt! Als ik je goed begrijp vind jij dat ik onveiligheid voor mijn zoon creëer door hem grenzen te stellen op het moment dat hij 's avonds steeds maar weer uit bed blijft komen omdat het kan zijn dat hij ergens mee zit en niet zomaar aan het uittesten is? Ik ben van mening dat ik mijn zoon na 4 jaar goed genoeg ken om te kunnen zien of hij ergens mee zit en ergens over wil praten (we hebben hem al vroeg verschillende woorden voor bepaalde emoties geleerd zodat hij zijn gevoelens beter verbaal kan uiten) of dat hij gewoon lekker aan het klieren is. Is mijn 'systeem' waterdicht en kan het voorkomen dat hij het gedrag vertoont omdat hij ergens mee zit? Ja, dat kan zeker. Ik heb geen glazenbol en ik doe als ouder mijn stinkende best om hem zo'n goed, liefdevol, veilig en voorspelbare opgroeisituatie te bieden als ik kan. Maar dat lukt geen 100 procent en sterker nog, ik maak iedere dag fouten mbt de opvoeding! Maar wat ik wel weet, is dat mijn zoon een echte knul is die steeds grenzen opzoekt en uitprobeert hoe ver hij kan gaan. Als hij weer in zo'n bui is, kan ik hem het beste veiligheid bieden door grenzen te stellen en duidelijk te zijn. En ook daar maak ik fouten in. Dat betekent echter niet dat mijn zoon in een onveilige thuissituatie opgroeit en die fouten maak ik op andere momenten ruimschoots weer goed, gelukkig...
O nee hoor, dat zeg ik helemaal niet.. Het is natuurlijk per kind en per situatie heel verschillend wat er aan de hand zou kunnen zijn. En ik zeg ook niet dat kinderen NOOIT grenzen opzoeken tijdens bedtijd, uiteraard doen ze dat! Die dezelfde dochter ging hier vorig jaar wekenlang 3-4x per avond uit bed naar de badkamer om een slok water te pakken. Dat hebben we uiteindelijk ook wel afgeleerd en haar een beker water naast haar bed gegeven, die rit tussen kamer-badkamer was heel interessant. Mijn punt was dat er naar mijn gevoel te vaak geroepen wordt dat er, zolang het kind lichaam lijk gezond is, maar aan 'uitproberen' ligt. Ik heb eerlijk gezegd nooit het gevoel dat mijn kind mij expres wil testen midden in de nacht, waarschijnlijk omdat ik daar niet zo naar kijk. Ouders geven zelfs aan wildvreemden via internet adviezen om een vreemd kindje maar te straffen s' avonds, want 'die wil vast alleen aandacht', dat vind ik helemaal kwalijk..
Ik kan alleen voor mezelf spreken (weet ook niet of je mij hiermee bedoelt ) maar ik ben zelf iets genuanceerder geweest. Sluit uit; ziekte of angst en wanneer TS denkt dat het gewoon testen is, heb ik aangegeven dat daar mijn inziens best duidelijk en gevend van consequenties op gereageerd mag worden.
Hoe weet je nou dat die 'rit' naar de badkamer niet ook was omdat ze liever niet wilde gaan slapen omdat ze bang was voor iets? Je hebt toch op een of andere manier geweten als moeder dat dat noet het geval was en zoals je zelf zegt deze gewoonte 'afgeleerd'. Ik denk dat elke moeder dit wel kan inschatten bij haar eigen kind. En ik denk dat geen enkele moeder wil dat haar kind bang is of gekwetst raakt. Als moeder wil je het beste voor je kind en soms is dat grenzen stellen. Want grenzen stellen is ook veiligheid bieden, dat vergeten veel mensen! Niks onveiliger voor een kind als vage grenzen en vooral wisselende grenzen. Dat niet iedereen die grenzen op dezelfde manier hanteert dat is wel duidelijk. Iemand die het anders doet, doet het niet per definitie fout, die doet het anders dan jij het zou doen. Ik zou adviseren aan ts; lees alle uiteenlopende tips en haal er uit waarvan jij denkt dat het passend is voor jouw situatie en jouw kind.
ik denk dat wanneer die beker water bij het bed niet voldoende was geweest, amdaa's dochter dat wel op de een of andere manier had laten weten. En ik denk dat amdaa en man daar dan ook op in gesprongen waren. Een gewoonte afleren door een beker water naast het bed te zetten is natuurlijk heel wat anders dan de deurklink eraf zodat je kind niet meer naar buiten kan.
Ts, ik snap dat het je opbreekt. Dat zijn ook zware momenten. Ik weet er alles van. Na vanalles geprobeerd te hebben, werkt accepteren en liefde en veiligheid bieden hier het beste. Het gaat nu grotendeels heel goed na bijna 3,5 jaar. Natuurlijk ben ik het ook wel eens zat of reageer ik boos of geïrriteerd. Maar ik denk ook dat mensen het te makkelijk schuiven op: niks aan de hand. Toen ik erbij kwam was alles over. Natuurlijk!!!!! Want dan is haar veilige haven er weer: de moeder (of vader). Zo zijn wij met 9 mensen op vakantie geweest. Onze dochter is heel gevoelig (hoogsensitief) en kon maar niet wennen en loskomen. Ik kreeg vaker reacties dat ze mijn aandacht zocht en me aan het uitproberen was. Ik zag vooral een meisje dat haar weg tussen zoveel mensen, in een ander huis niet kon vinden. Eenmaal thuis was het direct over. Heel bizar en heel mooi om te zien. Amdaa, ik vind dat je het mooi omschreven hebt. Ben het met je eens! Ts: ik zou echt proberen toe te komen aan je dochters gevoel en wens. Ze spreek het niet uit, ze huilt niet, maar het is duidelijk dat het haar niet lukt. Misschien is erbij zitten veilig voor haar? Misschien tijdelijk bij jullie op de kamer op een matrasje? Of iemand bij haar als het niet lukt. Probeer zoveel mogelijk bij te slapen, uit te rusten en de zorg voor de kinderen (snachts) te delen. Btw: klink eraf halen zou ik ook geen goede oplossing vinden. Ik denk zelfs dat de kans op paniek en huilen aanleren veel groter is.
Had mijzelf zo voorgenomen niet te reageren, maar ga het toch doen. Word echt neergezet als een moeder die haar kind mishandeld en dat zie ik toch echt niet zo. Dochter was gewoon ontzettend aan het klieren. Ik ken haar inmiddels hartstikke goed. Jullie niet. De deur klink eraf werkt voor ons en voor haar prima. Ik weet zelf dondersgoed wanneer er daadwerkelijk wat aan de hand is en dan zal ik ten alle tijden naar haar toe gaan om te troosten of wat dan ook. Maar bedtijd is hier bedtijd en dan is het ook gewoon afgelopen. Vind het altijd zo jammer dat als je het niet met elkaar eens bent je zo'n beetje afgemaakt wordt. Ik kraak jullie manier toch ook niet af? Terwijl dat in mijn ogen juist echt een hele rare manier is. Laat elkaar lekker in z'n waarde. Elke moeder heeft het beste met haar kind voor. En dat doen we allemaal op onze eigen manier.