Dit probeerde ik ook te zeggen. Alleen uit mijn verhaal werd alleen het stukje gequote over het glas water. Alsof het daar om gaat. Wij hebben ook een haakje op de deur van onze dochter. Zit er alleen nooit op. In het begin wel, maar dat was ook om de veiligheid te waarborgen van de baby die toen ook boven sliep. (doet ie nog steeds alleen is nu geen baby meer). Lieve grote zus had namelijk wel eens de neiging om te bedenken dat haar broertje het leuk zou vinden om allemaal knuffels in zijn bed te hebben... Haakje ging er in het begin op, was geen probleem. Overigens een haakje waardoor zij de deur niet los kreeg, maar wat een volwassene in een noodgeval (brand oid) met een kleine ruk zo uit de muur zou trekken. Ze heeft ook een periode gehad dat ze steeds uit bed ging. We hebben toen gesteld dat wanneer ze steeds uit bed kwam, het haakje erop ging. Dit was voldoende voor haar om in bed te blijven want dit vond ze niet leuk. Ze mocht ons wel roepen en dan kwamen we ook. Ik heb maar één keer echt de haak erop gedaan. Ze mocht namelijk onder geen beding bij haar broertje op de slaapkamer komen als die lag te slapen. één keer deed ze dat dus wel, ik ging de trap op, mevrouw rent terug naar haar eigen kamer. Ik heb de deur achter haar dicht gedaan en de haak erop. Respectloos misschien, maar ze heeft het nooit weer gedaan. Deur staat nu altijd op een kier, ze blijft lekker in bed en gaat 99/100 keer meteen slapen. Als ze 'snachts wakker wordt (gebeurt nog al eens) gaan we altijd naar haar toe en heel vaak slaapt ze bij ons verder. Wat ik dus ook wil zeggen, als ouder kun je vaak echt wel inschatten of je kind jouw nabijheid nodig heeft of dat ze een grens nodig hebben. Beide zijn belangrijke behoeftes voor een kind. Hoe je in die behoeftes voorziet kun je over discussieren, maar nogmaals een ander doet het niet direct fout, die doet het anders. Omdat elk kind anders is en elke situatie.
Het mooie is dat er manieren zijn waarbij je samen tot een werkbare situatie komt, waarbij beide partijen worden gerespecteerd en waarbij straf en deurklinken verwijderen of haakjes ophangen niet nodig is. Voor mij is het altijd meer de vraag of ouders naar zo'n situatie toe willen werken, want dat kost wat meer tijd. Een kind in bed willen houden door te 'dreigen' met opsluiten, noem ik geen opvoeden. Dat is je macht gebruiken en het kind monddood maken. Sorry, ik zie er echt geen excuus voor. Ik vind een kind laten gehoorzamen door opsluiten echt niet hetzelfde als een kind veiligheid bieden door grenzen te stellen. Een kind zal in die opgesloten kamer zich echt niet veilig voelen. Wat heb je dan eigenlijk bereikt? Grenzen stellen is belangrijk en nodig, maar er is een groot verschil in hoe je handelt wanneer je kind die grens zoekt. Dat kan liefdevol en met respect (kind is namelijk een peuter en mag ook zo behandeld worden) of met dreiging en macht.
je middelste alinea is dus idd kern van de zaak. De manier die wij hier met ons zoontje gehanteerd hebben kost tijd...en eigenlijk als je het consequent doet niet eens zoveel tijd, hij voelde zich prettig dus gaf er snel aan toe. Maar veel ouders willen die tijd er niet insteken omdat ze s avonds gewoon willen zitten. Tja wij ook..maar dat de kinderen lekker slapen is ook wat waard. Hier overigens ook een zus die het interessant vond om bij broertje te gaan kijken toendertijd. Ipv haar deur te vergrendelen zetten wij zo'n kliktraphekje in de deuropening van de babykamer.
Mee eens. Het hebben van kinderen is leuk voor veel mensen, maar wel tot 19 uur in de avond want dan moeten de kinderen slapen...
Sorry ik vind dat je ernstig overdrijft. Mijn kind voelt zich echt wel veilig in haar kamer. Die ene keer opsluiten heeft alleen een grens heel duidelijk gemaakt, namelijk dat ze niet op de kamer van haar broertje mag komen zonder toestemming van ons. Noem het chantage, noem het dwang, noem het machtsmisbruik en zeg maar dat ik mijn kind niet opvoedt. Ik biedt mijn beide kinderen veiligheid door de grenzen duidelijk te maken. Zodat de ene weet wat er van haar verwacht wordt en de andere beschermd wordt zolang dat nodig is. En nu hou ik erover op, want ik laat mij niet vertellen dat ik mijn kind mishandel, misbruik, niet opvoedt, dwing en chanteer. Doe normaal. Ik heb twee leuke vrolijke kinderen met normale dreumes en peuter nukken en over het algemeen is het bijzonder gezellig bij ons thuis.
Gelijk heb je! Je hoeft jezelf niet te verdedigen hoor. Wat een vriendelijkheid weer hier, ik weet weer waarom het forum me steeds meet tegenstaat. Haaibaaien, bitchen en elkaar lekker respectloos de grond in boren. Want mijn kinderen zijn fantastisch en mijn opvoedmethode geniaal, en de enige goede. Ik ben niet van dat slappe gedoe, ik zal mijn kind altijd geven wat ze nodig heeft maar als ze het te bont maakt zijn daar duidelijke consequenties. Of dat nou smorgens, smiddags of savonds is.
Ik begrijp niet wat hier verkeerd aan is. Bij ons staat de deurklink omhoog aan de zijde van de kinderen, effect is hetzelfde. Logisch dat je dat doet bij kinderen die niet angstig zijn en dat weet je als moeder toch. Hier klom de oudste uit haar ledikantje. Klink omhoog gedaan, omdat we bang waren dat ze gewoon over het traphekje zou gaan klimmen met alle gevolgen van dien. Inmiddels blijft ze er weer in (duurde maar enkele dagen), na enkele malen uitleggen. Hier geen drama trouwens, ze accepteerde het meteen aangezien we er uitleg bij gaven. (Nog ledikant en geen peuterbed ivm anders wakker maken van de jongste. Ze blijft netjes in bed tot we ze komen halen.)
In zulke periodes blijf ik (of mijn man) na het op bed brengen nog even boven aanrommelen (bijv de was opruimen, gewoon opruimen of zelf alvast omkleden). Dat helpt enorm. Vaak vallen ze dan binnen 10 min in slaap terwijl ze anders om de haverklap uit bed komen en onze 3jarige uiteindelijk gewoon op de overloop in slaap valt!
Wat ik niet zo goed begrijp is dat er zo'n generaliserende en beledigende uitspraken worden gedaan. Je mag van alles vinden over de opvoedmethodes van een ander maar ik vind het erg hooghartig om zo'n soort uitspraken te doen en je daarmee boven een ander te zetten. Misschien voed ik mijn kinderen anders op dan een ander zou doen, fair enough, maar wat ik mijn kinderen in ieder geval leer is dat iedereen gelijk is is en dat ze niet beter of minder zijn dan anderen. Dat zijn voor mij kern normen en waarden en als ik zie hoe bepaalde ouders die blijkbaar een betere opvoedmethode hebben dan anderen en zichzelf hiermee duidelijk boven anderen proberen te plaatsen zich opstellen, vraag ik me af wat je je kinderen meegeeft in de omgang met anderen. Dat vind ik weer niet zo'n best voorbeeld... Maar leven en laten leven maar mijn advies zou zijn; behandel iedereen met respect en laat iedereen in zijn of haar waarden, ook als zij dingen anders doen of zien. Dan zou de wereld volgens mij een mooiere plek zijn..
Ik zie dat eigenlijk niet hoor. Heb gereageerd dat ik het bizar vind om een kind op te sluiten en dat ik het respectloos vind. Iets beters is daar niet van te maken. Want de stelling: ieder doet het op zijn eigen manier vind ik flauw en naar mijn mening niet passend wanneer een kind opgesloten wordt.
Uiteraard moet iedereen zelf weten hoe hij/zij het doet. Maar dat betekend ook dat als er advies gevraagd wordt, er hele verschillende meningen en reacties gegeven worden. En dat kan ook betekenen dat je er helemaal niets voor voelt hoe een ander het doet. Ik vind niet dat iemand echt onderuit gehaald wordt hier, maar er worden duidelijk beargumenterende meningen gegeven. Hoe dan ook, probeer je gevoel te ontdekken en te volgen. En dus niet denken aan wat vele anderen vinden en doen, maar wat bij jou en je kindje en jullie gevoel past. Ts, mooi te lezen dat je je gevoel gaat volgen. Ik hoop dat je je man ook kan uitleggen waarom je het graag zo doet. Wij hebben een hele moeilijke slaper, maar sinds het accepteren en proberen niet meer te luisteren naar de vele andere meningen gaat het beter. Daarnaast is ouder worden ook iets wat mee werkt. Een mooi boek passend hierbij misschien: kijk, luister en begrijp van Jantine Peters.
Dat klinkt leuk in veel situaties...al vind ik leven en laten leven een uitspraak voor mensen die niks zinnigs meer toe te voegen hebben aan een discussie. En het punt dat iedereen gelijk is vind ik echt een non argument in een discussie die gaat over dat kinderen in hun kamer opgesloten worden. Want zo laat je nl niet merken dat je kinderen gelijk zijn aan je. Je gebruikt je machtspositie om je zin te krijgen en niet naar je kinderen te hoeven luisteren en die manier vind ik op zn zachtst gezegd heel erg naar. Dus niet beginnen over dat iedereen gelijk is want als je zo'n methode gebruikt voel je je duidelijk verheven boven je kinderen. Je ontneemt hen de mogelijkheid naar je toe te komen.
Hier een dochter van bijna 6 die ons bijna elke avond nog wel roept. Moe word ik ervan, maar ik ga wel naar haar toe en vervolgens gaat ze wel lekker slapen. Wat het precies is, ik weet het niet zo goed, denk dat ze 1 van ons nog even wil zien ofzo? Maar goed ik vind het prima, want ze gaat daarna lekker slapen. Ze sliep ook pas door met 4 jaar. Is een erg gevoelig meisje. De oudste heeft dit dus nooit gedaan (ook altijd doorgeslapen). Ja, het afgelopen jaar opeens en heel vervelend gaan doen dan, valt ook niet mee te praten dan. Maar goed, dat is een heel ander verhaal, is een pre puber van 8
Ik heb echt wel respect voor mensen die het anders doen, zolang belang van het kind voorop blijft staan en dat zie ik hier gewoon echt niet als je je kind opsluit.
Het valt me trouwens op dat het vaak de erg gevoelige kindjes zijn die moeilijker slapen. Accepteren is het enige dat werkt denk ik. Hier is het bij de jongste echt al stukken beter, ze kan het tegenwoordig wat beter handelen. De oudste is niet zo gevoelig maar trekt zich nu ze ouder wordt wel sneller dingen aan en dat merk ik ook aan haar slaapgedrag. 's Nachts zal je haar niet horen, maar voordat ze gaat slapen is ze momenteel soms wel lastig.
Ja dat vind ik ook. Maakt me soms een beetje bang. Als ik haar nu soms al niet kan bereiken (doordat ze zich echt onmogelijk gedraagt), hoe moet dat dan over een jaar of 5? Of zouden we dan het ergste wel gehad hebben