Wat ik me alleen altijd echt eerlijk afvraag is alle reacties van "Ik moet er niet aan denken, verschrikkelijk, ze horen gewoon in hun eigen bed" etc. Ik vraag me dan af, zien jullie slapen/samen slapen echt als iets sexueels ofzo? Want ik zie slapen, samen met mn man dus, maar ook met mn kinderen, als knus en intiem, maar heb daar niets erotisch mee. Ik heb er ook totaal geen moeite mee als de kids in ons bed kruipen...
Oh nee zeg, liever niet! De eerste 12 weken toen ik borstvoeding gaf wel maar daarna lekker naar zijn eigen kamertje. En hij slaapt ook alleen daar. Bij ons in bed, even tussen ons in, no way dat hij gaat slapen (al denk ik wel eens op zondagochtend viel je nu nog maar even bij ons in slaap ) Zoontje slaapt perfect in zijn eigen bedje maar ergens anders vindt hij niks. Buiten dat ben ik echt een mega slechte slaper. Ik heb al genoeg aan mijn snurkende man of mijzelf haha.
Ik slaap het best alleen 😊 kan zelfs niet in slaap komen als we tegelijj naar bed gaan. Maar als ml nachtdienst heeft mogen ze om de beurt op papa's plekje slapen en geniet ik er ook echt van! Dan lijken ze het meest op toen ze net geboren waren, als ze slapen 😍
Nee. Ik zie het niet als iets sexueels. Gewoon intiem. Maar het allerliefst slaap ik gewoon alleen zelfs Ik slaap gewon slecht en wordt wakker van elke zucht of puf dus ik slaap dan gewoon niet.
Nee, nooit. Ik doe echt geen oog dicht als ik naast hun lig, stelletje draaikonten . Alleen de eerste weken na de geboorte hebben ze wel naast of in ons bed gelegen, maar daarna niet meer. Onze jongste heeft noodgedwongen de eerste 9 maanden in een ledikant op onze slaapkamer geslapen (ruimtegebrek). Slopend was het, ze werd elke 2 uur wakker. Na de verhuizing sliep ze de eerste nacht in haar kamertje meteen de hele nacht door, en dat bleef zo! Dus ja....Ik denk echt dat kinderen het beste in hun eigen bed slapen. Die van mij in ieder geval wel.
Nee hoor. Het draait totaal niet om iets seksueels of erotisch. Ik slaap gewoon niet met dat kleine wriemellijfje naast mij. Als ze ziek is, dan doe ik het wel. Maar dan doe ik zelf nauwelijks een oog dicht.
Hmm nee, wij slapen niet samen maar ik ben absoluut draagdoeken fan Of is het de combinatie van alles bij elkaar?
De periode dat de jongste net geboren was en nog bij ons op de kamer sliep en de oudste regelmatig tussen ons in lag vond ik achteraf stiekem heel fijn... Nu nog geniet ik ervan als de oudste bij ons ligt. De jongste is voor mijn gevoel nog te jong om bij ons in bed te liggen en voorlopig heeft die de behoefte ook niet (slaapt prima in z'n eigen kamertje). Daarnaast krijgen we ook wel wat een ruimteprobleem als ze er beide bij komen haha dus laten we hopen dat we dat probleem niet krijgen! Wat betreft de seks, heel vaak komt de oudste pas ergens halverwege de nacht bij ons liggen dus tijd en gelegenheid genoeg hoor.
Hier slaapt iedereen op zijn eigen kamer. Misschien dat we het anders zouden doen als we het idee hadden dat onze kinderen dat nodig hebben, maar tot nu toe werkt dit prima voor ons. Maar de jongste wordt nooit wakker. De oudste kan bij vlagen wel eens spoken, maar als we aanbieden dat ze bij ons mag liggen, dan wil ze altijd in haar eigen bed blijven. Heel soms ligt ze wel eens een half uurtje bij ons, maar daarna gaat ze woelen en wil ze weer naar haar eigen bed.
Nee hoor, maar ik moet er niet aan denken om 15x op een nacht wakker gemaakt te worden. Net zoals ik er niet aan moet denken dat de buren om 2 uur 's nachts het gras gaan maaien.
Niet perse erotisch. Maar ik vind het gewoon heerlijk om met m'n vriend samen in bed te liggen. Kletsen, knuffelen (en andere dingen) is gewoon ons momentje. Ik weet niet. Kinderen in m'n best staat mij gewoon heel erg tegen.
Met ziek zijn en nachtmerries bijvoorbeeld kan ik me er wel in vinden maar dat je als stel er bewust voor kiest samen met je kinderen te slapen vind ik eerlijk gezegd eigenlijk best apart en nee, dat heeft niks met sex te maken Met wat dan wel? Tja het is denk ik een gevoel, ben het ook niet gewend in m'n omgeving en m'n nachtrust is me heilig en vind het eerlijk gezegd ook gewoon lekker om even zonder zoontje te zijn, vind het al met al gewoon niet nodig en zie eigenlijk alleen maar nadelen in het samen slapen...en associeerde het eigenlijk ook altijd wel met een wat meer alternatieve levensstijl Zoontje heeft overigens de eerste 6 weken in de kinderwagenbak naast mij gelegen maar toen de bv gestopt was en hij doorsliep ging hij naar z'n eigen kamer.
Wij hebben een mega groot bed. Twee keer 180 bed aan elkaar. Vaak slapen wij alleen, en als er een kind samen wil slapen, kunnen ze komen. Dus het wisselt nogal. Mijn zoon slaapt eigenlijk altijd in zijn eigen bed, op uitzonderingen na. Mijn dochter slaapt er wel vaak, ze is snel bang. Ik slaap niet vast als er 3/4 personen in een bed liggen, vandaar de keuze voor een tweede bed erbij.
Met mijn dochtertje heb ik tot haar 4e jaar samen geslapen. Toen kreeg ik een nieuwe vriend en ben ik haar meer op haar eigen kamer gaan leggen omdat het nogal apart zou zijn voor hem en haar. Maar inmiddels kruipt ze er toch regelmatig weer bij en lig ik ingeklemd in het midden. Of ze ligt op de grond op een matras. Ik vermoed dat als de baby er is dat ze dan elke nacht er weer bij wil. Dan zien we het dan wel.. Zij (en dus ook ik) slaapt beter en langer op mijn kamer. Dus ik heb er zeker voordeel van.
Ik vraag me wel eens af hoe mensen dat doen: meteen vanaf dag 1 in eigen ledikantje op eigen kamer. Mijn neefje wilde vanaf de eerste dag al absoluut niet in zijn wiegje, schreeuwde de hele buurt bij elkaar en was stil als hij op papa of mama lag. Ze hebben het geloof ik een week volgehouden hem toch erin te houden de hele nacht, daarna nog steeds wel geprobeerd of hij wilde maar als hij huilde weer eruit gehaald, en vervolgens heeft hij tot een maand of 10 bij hun in bed geslapen. Ik begreep ook altijd dat dat helemaal niet gek is voor een baby, tenslotte hebben ze ook 9 maanden in je buik gezeten dus alleen slapen is best wel een enorme overgang. Geboren worden is sowieso al flink schrikken. Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen, een baby die vanaf de eerste dag in een eigen kamertje ligt en daar gewoon stil gaat slapen... Hetzelfde verhaal bij mijn jongste broertje van nu 7, die kon ook de eerste tijd niet alleen slapen. En baby's van bekenden van mij ook niet. Geen oordeel hoor, voor het geval iemand me verkeerd begrijpt. Maar mijn ervaring met baby's tot nu toe is dat ze in het begin enorm behoefte hebben aan hun moeder met slapen en dat alleen in een kamertje en ledikantje laten slapen niet zo makkelijk een kwestie van "gewoon in eigen bedje" is. Dus verbaas me er toch wel over hoeveel mensen het toch voor elkaar lijken te krijgen.
Het is daarbij ook bewezen veiliger ivm wiegendood. Ook kun je sneller reageren op hongersignalen. Dus zeker van jonge baby's goed om in de kamer van de ouders te liggen.
Per kind verschillend denk ik? Ons zoontje sliep prima in wiegje naast mijn bed....2,5 uur lang en dan was het een paar uur krijsen en alleen maar op mij willen slapen Dat was de eerste weken zo. Maar ik heb ook een vriendin waar hij kindje hoppa zo in wiegje ging tukken. Niks aan de hand...
Ja ik ook daarom vroeg ik het mij af. Wij deden ook nog rapley trouwens (nou ja beetje van rapley en soms een beetje van mijn staafmixer).