ik weet niet precies waarom ik dit schrijf.. misschien om mn verhaal kwijt te kunnen? om lotgenoten te vinden? om te kunnen praten met mensen? laat ik bij het begin beginnen maar het zo kort mogelijk proberen te houden. mn hele leven lang heb ik al veel verschillende vervelende dingen meegemaakt, ik heb ook een hele tijd bij een psycholoog gelopen voor bepaalde dingen en heb hier ook speciale therapie voor gekregen, dit heeft me uiteindelijk wel geholpen. 5 jaar geleden ontmoette ik de liefde van mn leven, toen der tijd is er niks uitgekomen, maar 2 jaar later werden we toch verliefd. we waren dag en nacht bij elkaar vanaf dag 1. na een half jaar zijn we samen gaan wonen en was ik zwanger van mijn eerste kindje. helaas kreeg ik een miskraam met 12 weken. maar niks kon ons uiteindelijk breken. we hebben maanden geprobeerd om zwanger te worden maar helaas. we deden samen altijd super veel leuke dingen samen en ging ook lekker stappen, want we zijn nog jong. mijn vriend dronk altijd extreem veel en werd van drank agressief. (dit was ook zo toen we nog geen relatie hadden, hij heeft tijden gehad dat die 's morgens al aan de sterke drank zat, maar dit heb ik er uiteindelijk toch een beetje uit weten te halen, hij dronk alleen nog maar als we gingen stappen) 1 avond liep het zo uit de hand, dat het in 1 klap over was tussen ons. zelf dacht ik ''hij is dronken, morgen in de ochtend is alles weer goed'' hij ging naar huis en ik heb die nacht bij mijn moeder geslapen. de volgende dag kwam hij al mijn spullen brengen en was het definitief over tussen ons. ik heb nooit begrepen waarom, we hadden samen zo'n sterke band. waarschijnlijk zal ik hier ook nooit achter komen. als ik ernaar vraag krijg ik geen antwoord. 1 week nadat het over was tussen ons, voelde ik me vreemd en je raad het al.. ik was zwanger. ik heb hem dit meteen verteld en hij was boos, zn eerste reactie was dan ook : ''weghalen'' ik heb dit uiteindelijk niet gedaan en na een tijd is hij bij gedraaid! we zagen elkaar weer regelmatig, we hadden geen relatie maar tussen ons was het wel oké, ook al had ik van binnen nog heel veel pijn en verdriet en lag ik elke nacht mezelf in slaap te huilen. maar ik nam hier maar genoegen mee, omdat ik een vader en een moeder wil voor ons kindje want dit heb ik zelf nooit gehad. en stiekem had ik ergens de hoop dat het goed zou komen, alsnog. hij is immers de vader van mijn zoontje en ik zal hoe dan ook altijd iets speciaals met hem delen. ik ben nu inmiddels 23 weken zwanger van mijn zoontje, er waren tijden dat het natuurlijk wat minder weer ging tussen ons, maar dit was altijd zo opgelost. we krijgen natuurlijk samen een kindje. tot een paar dagen geleden, ik weet niet wat er is gebeurd, maar om de een of andere reden is hij ineens heel erg kwaad, is die compleet omgeslagen en wilt die niks meer met mij of het kindje te maken hebben. hij heeft me nu ook overal op geblokkeerd en heb geprobeerd om toch contact te krijgen met hem maar hij laat niks van zich horen. door het hele gebeuren van voor af aan komt het erop neer dat ik heel depressief ben... ik weet dat ik goed voor mezelf moet zorgen nu, maar ik krijg geen hap door mn keel, slaap slecht, huil alleen maar, en kan ook gewoon nietmeer werken omdat ik me niet kan concentreren en ik barst steeds in tranen uit. hij wilt ook niet meer mee naar echo's, ''want hij is er klaar mee en gaat er anders aan onderdoor'' ik ben radeloos en ook dit typ ik weer met tranen die over mn wangen rollen.. wat ik hiermee wil bereiken? geen idee. ik heb niet veel vrienden en voel me gewoon alleen op de wereld, alsof ik met niemand kan praten..
Wat een naar verhaal.. Het zou misschien goed zijn om hier met iemand over te praten? Goede vriendin, familie, misschien zelfs psycholoog? Lijkt me goed om die gevoelens aan te pakken voordat het erger wordt? Misschien kan iemand ook wel bemiddelen tussen jullie? Veel sterkte..!
dankjewel voor jullie reacties. er is niks voorgevallen idd, we hadden natuurlijk wel eens vaker was kleine discussies, maar de afgelopen weken ging het goed tussen ons, zagen we elkaar regelmatig en praatte we de hele dag door. dus dit komt echt als een klap aan. de 2 vrienden die ik heb vinden dat ik ''te lief'' ben en dat ik harder moet zijn.. ik wou dat ik dit kon maar het is uiteindelijk wel de vader van mijn kindje, en buiten dat ben ik diep in me hart écht nog gek op hem, en kan ik echt zeggen dat hij de liefde van mn leven is. mijn moeder heeft ookgeprobeerd om met hem te praten, maar hij zegt dat hij absoluut niet mee wilt naar de echo's en dat hij er gewoon klaar mee is, en dat hij er aan onderdoor gaat. ik heb veel meegemaakt in mn leven maar dit breekt mij gewoon, en hier ga ik dus aan onderdoor..
Hi Kleintje, Ik kan me goed voorstellen dat dit je ontzettend veel pijn doet. Je vertelt dat jullie jong zijn. Ik denk dat de vader van je zoontje gewoon nog heel erg jong is. Jij kiest ervoor om moeder te worden, maar hij heeft eigenlijk niet echt een keuze. Dit is geen verwijt naar jou toe meid, echt niet, ik vind het goed dat je kiest voor dit leventje. Maar besef dat je ex hier misschien heel anders in staat. Eerlijk, wanneer iemand een drankprobleem heeft, agressief kan zijn, je op zo'n manier elke keer aan de kant schuift wanneer het hem te veel wordt.. Dan zou ik me wel afvragen of hij op dit moment zo'n goed voorbeeld is voor je zoontje. Wij vrouwen denken soms dat iemand 'de ware' is, maar als iemand echt 'de ware' is, dan behandelt hij je niet zo. Als hij echt zo goed bij je past, dan komt het wel goed. Jij moet je nu niet focussen op zijn grillen maar op de ware liefde, dat kleine wondertje in je buik. Zoek alsjeblieft hulp, ga naar de huisarts en leg je situatie voor. Je wilt het beste voor je wondertje. Daar hoort een luisterend oor, goed advies en begeleiding bij.
bedankt voor je reactie, hij is idd een half jaartje jonger dan mij, en je weet wat ze zeggen.. jongens lopen altijd een paar jaar achter. ik ben het zeker met je eens dat hij eigenlijk geen keuze had, en dat hij er waarschijnlijk anders in staat. alleen de afgelopen weken was die zo blij en hij had echt zin om papa te worden, we hebben samen ook alles gekocht en als we het erover hadden dan kwam er echt de grootste glimlach op zijn gezicht. ik weet dat als hij is zoals hij op dit moment is geen goed voorbeeld is voor mijn zoontje, maar ik heb zelf altijd maar 1 ouder gehad, dus ik weet ook hoeveel pijn 't kan doen en hoe graag je 2 ouders wilt hebben want zo hoort het gewoon.. ergens diep in mn hart denk ik wel dat hij bijdraait, want ik ken hem en weet precies hoe hij denkt en hoe hij is. maar het doet me wel pijn en ik voel me vanaf het begin van mn zwangerschap gewoon al k**, hoe graag ik er ook van wil genieten, het lukt me gewoon niet. begrijp me niet verkeerd hoor want ik hou nu al zielsveel van mn zoontje en ben ook heel blij met de zwangerschap, maar dat ik ervan geniet, nee want dat kan ik gewoon niet nu, en dat is ook een ding wat ik heel erg vind..
Begrijp ik meid. Ik zou hem even de ruimte geven. Je weet niet wie op hem heeft ingepraat. Een groot deel van de mannen draait wel weer bij. Mijn boodschap is alleen, los dit niet in je eentje op. Praat met iemand hierover die je verder kan helpen. Je gevoelens zijn begrijpelijk, echt waar! Een psycholoog kan je misschien helpen om de dingen in het juiste perspectief te zien. Je moet goed eten, ook al krijg je geen hap door je keel. En het is voor je zoontje het beste als zijn vader onderdeel is van zijn leven. Jij kunt daarin meewerken door de deur altijd voor hem open te houden. Snap je wel? Achter hem aanvangen dat zorgt nu alleen voor meer verdriet en frustratie. Ik zou zeggen: Jij en je zoontje op plaats 1. Je ex op plaats 2.
Misschien is dit heel hard dat ik dit zeg maar ik moet het toch even kwijt. Erg verstandig vind ik het eerlijk gezegd niet dat je na een half jaartje al samen bent gaan wonen én al zwanger was. En dat van een jongen die een drankprobleem heeft en regelmatig schijnbaar agressief is. Dat je denkt dat het de ware is is misschien iets naïef. Bijna iedereen is op het begin van een relatie helemaal hoteldebotel en denkt dat die relatie helemaal hét is. Sorry als dit erg hard over komt. Ben het hier in ieder geval mee eens. Op dit moment moet je het niet bij hem gaan zoeken maar zelf gericht oplossingen gaan bedenken. Op hem hoef je nu gewoon even niet te rekenen. Misschien dat dat later nog wel komt maar voor nu zou ik hem even laten voor wat het is. Dat een kindje gelukkiger is als het een vader én een moeder heeft hoeft ook zeker niet zo te zijn. Vooral niet als vader veel drinkt en moeder (mede daardoor) met de handen in het haar zit. Probeer hem los te laten en ga zelf (eventueel met hulp van je moeder) voor dit kindje zorgen. Daarbij als je echt depressief bent moet je daar nu meteen hulp voor gaan zoeken. Niet alleen voor jezelf maar ook voor het kindje. Het gaat namelijk echt niet makkelijker worden zodra die kleine er is. Een professional kan je helpen met alle zaken op een rij te zetten en kan je daarbij begeleiden. Nogmaals, sorry als mijn reactie erg hard over komt. Maar ik wil toch eerlijk aangeven wat ik ervan vind.
Hoi Kleintjee, zo spijtig hoe het gelopen is tussen jullie. Maar nu ga je moeder worden, dus dan moet je kind prioriteit krijgen boven alles en iedereen! De vader van je kind is overduidelijk geen stabiele persoon, hij drinkt, is agressief en heeft je in de steek gelaten: dus laat hem maar uit de buurt! Dit is zeker geen goede omgeving om een kind op te voeden, dan ben je beter af alleen. Zorg goed voor jezelf en voor je kindje in je buik. Geen enkele vent is het waard om zo depressief over te doen, als hij je zo heeft behandeld. Zet alles op alles voor je zoontje nu!
Lastige situatie. Ik lees dat je veel hebt meegemaakt. Hielp hij je af te leiden van die dingen? Ik lees dat hij drinkt en agressief is. Mocht hij ook nog maar een kans hebben om in jouw buurt te zijn of alleen met de baby dan moet hij echt eerst een traject in. Hij moet gaan leren praten en zijn impulsen te beheersen. Tot die tijd zou ik ook niet akkoord gaan met een bezoeksregeling en ook zorgen dat hij niet erkent. Als hij niet professioneel geholpen word gaat dit gedrag echt niet zo maar over.
Wat een nare situatie! Ik zou je ook willen adviseren hier met iemand over te praten, wellicht met de psycholoog die je eerder ook geholpen heeft? Wat betreft de vader van het kindje.. Hij komt niet over als een stabiel persoon.. Maargoed hij blijft de vader en je houdt van hem, dus ik begrijp dat je er het liefste toch samen uitkomt. Hij moet er alleen wel voor open staan natuurlijk.. En dat lijkt nu niet het geval. Ik weet niet zo goed wat je daaraan kunt doen.. Misschien wat tijd geven..en je ondertussen op jezelf en het kindje in je buik focussen. Ook al krijg je geen hap door je keel, eet toch voor de kleine! Verplaats je ex even naar de achtergrond. Wellicht als jullie zoontje is geboren en hij hem ziet dat hij veranderd en er wel wil zijn. Dat doet wat met een mens toch. Als het lukt zou ik hem dan ook proberen te overtuigen om hulp te zoeken bij een psycholoog. Veel sterkte en een knuffel!
Misschien is het inderdaad goed om even bij de vk aan te geven dat je deze gevoelens hebt. Dat moet serieus genomen worden en zij zullen hulp voor je regelen zodat je emotioneel stabieler bent. Van hem hoef je nu even niks te verwachten en eerlijk gezegd zou ik daar ook voor kiezen. Hij is namelijk degene die jou zo doet voelen momenteel, hij levert niks positiefs op enkel negatieve dingen. En die heb je gewoon niet nodig. Ik lees dat je een paar keer zegt "hij blijft toch de vader". Maar vooralsnog moet hij dat nog maar bewijzen en is hij alleen de verwekker, en dat is niet zo'n hele prestatie hoor.
Wat een naar verhaal, voor een deel herken ik het wel (ben zelf chronisch depressief). Ik kan me alleen maar aansluiten bij de rest, zorg voor jezelf en je kindje dat is nu het belangrijkste hoe moeilijk het ook is. En ga idd hulp zoeken via de vk of de huisarts. Ik wens je heel veel sterkte. En als er echte liefde is tussen jullie dan draait je ex wel bij, zo niet dan laat hem gaan en stop er geen energie meer in.
Denk aan je kindje stress is niet goed Laat het rusten je bent ook onder invloed van hormonen En je moet zo denken als die zo doet is die jou niet waard Mischien draait die bij na de bevalling Probeer je op je eigen en je kind te richten dat is prioriteit nummer 1 Sterkte
Hallo meid, Wat een vervelende situatie zit jij in zeg. Ik kan me je gevoel goed voorstellen dat je hem graag in jullie leven wilt houden, omdat hij de vader van jullie kindje is. Wat ik nu ga zeggen bedoel ik echt niet vervelend maar oprecht als advies naar jou toe omdat ik sommige dingen herken die ik tussen de regels lees. Hiermee bedoel ik het emotionele afhankelijke gedeelte, dit ben ik jaren geleden ook geweest van mijn ex. Hij kon mij maken en breken. Dat was achteraf liefde van één kant, de mijne. Onvoorwaardelijk. Terwijl ik er eigenlijk alleen maar afwijzing voor terug kreeg. Maar ik had hem écht nodig! Anders werd ik verdrietig en voelde ik me diep ongelukkig. Ik was dus emotioneel afhankelijk van hem. Het zou echt goed zijn om hier aan te gaan werken. In therapie gaan is een optie, intensieve therapie lijkt mij nog beter om bepaalde dingen op een rijtje te krijgen. Voor jouzelf, voor je ongeboren zoontje. Voor jullie toekomst. Ook omdat ik je titel lees; zwanger en depressief, het feit dat jij je meer rottig voelt dan gelukkig wat natuurlijk niet gezond is en dat weet je denk ik ook, én dan nog eens omdat je veel hebt meegemaakt in je leven. Sommige dingen kun je niet alleen en het is goed om op weg geholpen te worden als je vastloopt. Schaam je niet! Ik denk dat als jij eenmaal emotioneel onafhankelijk bent, je één en ander makkelijker kan relativeren en er, nog belangrijker, veel sterker uit gaat komen voor jou en je kindje. Ouders die niet samen zijn kunnen evengoed goede ouders zijn voor het kindje, af en toe is dat zelfs beter. En nu bedoel ik niet gelijk te zeggen dat het nooit meer zal werken tussen jullie hoor. Misschien ook wel. Maar over het algemeen gesproken bedoel ik dus dat jullie zoontje sowieso een vader kan hebben, als jullie samen zijn of niet, en afhankelijk natuurlijk van hoe jouw vriend ermee om gaat als hij eenmaal geboren is en het überhaupt wel wilt. Ik ben van mening dat er veel kan/zal veranderen als je bij jezelf begint, de rest kan altijd volgen. Misschien verandert je ex/vriend zelfs mee als hij jou ziet groeien. En zo niet, dan heb jij je beste kant laten zien en kan niemand jou iets verwijten, dat je er niets aan hebt gedaan. Ben het er mee eens dat wij vrouwen vaak denken dat iemand 'de ware' is. Maar lieve meid als hij de ware was had je niet in deze situatie gezeten, In alle eerlijkheid. Wees niet bang om hulp te vragen, het kan je niet schaden maar alleen maar een beter mens maken. Wens je in ieder geval veel sterkte toe en hoop van harte dat alles goed komt! Vergeet niet te genieten van het wondertje dat groeit in je buik.
Hey meid wat een rotsituatie ik zou echt hulp zoeken en dit bespreken met je verloskundige want hier moet echt iets gebeuren want dit is echt niet goed voor jou en je baby!