Ik weet nog heel goed bij mijn eerste bevalling. Ik was thuis en had na heel wat uren uiteindelijk ontsluiting en mocht persen, alleen gebeurde er toen niks meer, de weeën waren weg en de vk bleef maar aansporen tot persen. Ik wist echt niet wat ik moest doen en werd behoorlijk pissed en zei ' ik stop ermee, jullie doen het zelf maar'. Heb niet veel gezegd tijdens de bevalling maar weet dat goed dat ik dit serieus dacht en bleef het maar zeggen... Later in het ziekenhuis, zoontje eindelijk geboren na weenopwekkers, ze hadden zo'n plakker op zijn hoofdje gedaan en er zat er ook nog een op mijn been. Heb hele bevalling geen kick gegeven ondanks veel pijn en toen trokken ze die plakker van mijn been af en heb toen echt keihard 'auw' geschreeuwd, mijn vriend heeft het er nog over....
wij hadden net een flinke verbouwing achter de rug met een nieuwe badkamer en nieuw toilet. Alles was net af en de aannemer was net een paar uur weg toen mijn weeën begonnen. Het werd al snel best heftig en ik kon ze het best opvangen op het toilet. Hoor ik ineens mijn man roepen "niet op het wasbakje hangen he" :x:x:x ik kon 'm wel wat aandoen
Hahaha die mannen ook. Volgens mij had hij zelf, als hij moest bevallen, de wastafel en het toilet gesloopt hahaha..
Hierbij mijn memorabele momentjes van de bevalling: Tijdens erge rugweeen moest vriendlief hard in mijn rug duwen want dit hielp mij enigszins om de weeën op te vangen. Zegt ie na een aantal keer, schatje, moet het echt nog een keer, ik kan niet meer hoor (agossie, meneer had spierpijn van het harde duwen in mijn rug.. ) Mijn antwoord: 'JIJ kan niet meer??!?' Ik kreeg bij 6cm ontsluiting een morfineprik in mijn bil..heerlijk! Haalde de scherpe randjes er even vanaf maar ik voelde de weeën nog wel. Afijn, na een uurtje of twee lekker een beetje gebrabbeld en half geslapen te hebben van de morfine, werd ik ineens klaarwakker en voelde een enorme druk van onder. Mijn vriend vroeg of er iemand kon komen, maar tot tweemaal toe kreeg hij te horen dat er "zo" iemand zou komen. Ik hield het niet meer en riep, "ik weet niet wat jullie allemaal aan t doen zijn maar ik ga NU persen!" Toen stond de VK ineens voor mn bed met haar stagiair, wat een heel jonge jongen was naar mijn idee. Hij deed niet zoveel en elke keer als ik op keek glimlachte hij lief naar me. Anyway, VK kwam er tijdens toucheren achter dat ik inderdaad volledige ontsluiting had en vroeg "mag hij ook even voelen"? Nou NEE, no way, ik ga nu beginnen! Tijdens persen wel 100x half jammerend geroepen, ik ben bang dat ik moet poepen, ik geloof dat ik echt moet poepen, ik ga poepen hoor!! Ja nu echt!! Uiteindelijk niet gepoept.. Toen VK verkondigde de vacuumpomp erbij te halen heb ik haar echt gesmeekt om dit niet te doen. Moest ik wel erg hard gaan persen dan mocht ik het nog even proberen zei ze. Dus alle remmen gingen los en uiteindelijk is mijn zoon zonder vacuumpomp geboren. De verpleegkundige die erbij was riep: "Meid, je perst als een tijgerrr!" Toen mijn zoontje geboren was heb ik naar mijn idee heel lang niets gezegd, niet gehuild, alleen maar met open mond verwonderd naar hem gestaard.. er zat echt een baby in mij! Hij is gelukkig niet lelijk....
Geweldig al die verhalen! Ik ben zelf heel jong en woon nog bij m'n ouders. Zij waren dan ook bij de bevalling. Om half 1 s nachts heb ik nog een tortilla weg gewerkt samen met mijn vader. Vanaf half 2 gooide mijn darmen zich leeg dus ik ben heel de nacht naar de wc gegaan en weer naar bed. Ook zijn toen de weeen begonnen maar ik had geen idee, het was m'n eerste Vanaf een uur of half 6 kon ik echt niet meer slapen en ben toen maar voor de TV de weeen gaan opvangen. Iedereen in huis sliep nog dus ik heb het stil gehouden. Om een uur of 10 heb ik maar m'n moeder gebeld (we zitten in het zelfde huis maar lopen ging niet doordat de weeen achter elkaar kwamen). Ze heeft me onder de douche geholpen en de verloskundige gebeld. Die zou om 11 uur komen. Nog een uur de weeen weggepuft in bad. Zodra de verloskundige kwam heeft ze m'n ontsluiting gevoeld. 5 cm! (Ik had nog nooit een inwendig onderzoek gehad dus ik vond het wel fijn dat ze vertelde wat ze ging doen. ) nu door naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen(12uur) mocht ik gelijk het bad in. Ik had rug en buik weeen dus bij iedere wee heeft mn vader mn rug gemasseerd. (Ja m'n vader was erbij. Maar ik had echt zijn steun nodig. Mn ex heeft me laten vallen:x) Tijdens de weeen heb ik gezegd: dit doe ik nooit meer! Waarop de verloskundige antwoordde: zullen we gelijk een contract ondertekenen? Mijn moeder gelijk: ja! Hahaha Ook kon ik de weeen alleen op handen en knieën opvangen dus ik heb ook nog gezegd: sorry pa dat je naar mn gat moet kijken! Hij heel droog: daar kijk ik niet naar M'n lichaam begon vanzelf te persen en gelukkig mocht ik daaraan toegeven. Alleen had het weinig zin want mn vliezen waren nog niet gebroken. Nou hup uit bad op bed om de vliezen te breken. Stond mn vader naast me: als het pijn doet mag je knijpen. Ik; het doet geen pijn maar ik vind het eng. Hijke niet knijpen dan! Terug ik bad. Mocht ik gelijk gaan persen. En ik begon te persen als een gek. Ik perste zelfs zo lang dat de verloskundige zei: vergeet niet te ademen! Ik heel droog: dat is wel handig ja! Elke keer dat ik perste kwam hij maar schoot hij ook weet terug Dus als motivatie zei de verloskundige: je kindje zit er al, voel maar. Ik heb toen hard ieuwww geroepen waardoor iedereen in de lach schoot! Na een kleine 50 minuten persen kwam hij eruit! Ik mocht hem zelf pakken want het was toch in bad. Maar er was ook een hoop vruchtwater meegekomen dus ik kon hem niet vinden! Ik roepen: ik kan hem niet vinden!!! Gelukkig komt hij niet ver in zo een bad Eenmaal gevonden lekker bij mij op de borst. Mijn vader had mij nog vast een mn moeder knipte de navelstreng door. Daarna kreeg ik zo een rot prik in mn been. Ik heb toen ook hard auww geroepen. Heel de bevalling geen kik gegeven en dan wel voor een prikje. Na 4 hechtingen en een helse douche lekker met mn kleine op bed gelegen. Gezond ruim 4 kilo. Lengte 56 cm. Nog wel een nachtje in het ziekenhuis gebleven want ik kon niet op m'n benen staan. Zou de bevalling zo weer doen maar die eerste week echt niet, voelde me zo rot Dit was mijn verhaal
Wij hebben een tweepersoonsbed met 2 losse matrassen. Voor de zekerheid had ik mijn oude matras op het bed liggen met een hoes er omheen enzo, je kent het wel. Zijn (2 dagen voor de bevalling geleverde) nieuwe matras zonder bescherming. Je raadt het al: De vk kwam binnen en vond zijn kant van het bed praktischer qua ruimte. Ondanks mijn weeën die toen al om de minuut kwamen zal ik zijn blik nooit vergeten toen ze mij dus op zijn matras legde. Nu inmiddels 28w zwanger van de tweede en manlief stelde van de week voor om maar vast van kant te ruilen in bed. Hij is het niet licht vergeten
@justpregnant, misschien niet gewoon, maar ik vind het niet raar hoor dat je vader er bij was, zeker niet als hij (een beetje) op de mijne lijkt
Als ik erop gestaan had, was mijn vader er ook bij geweest hoor Maar als mijn man niet thuis zou zijn (zit op zee doordeweeks) dan was ik alleen bevallen dus niet op ons van toepassing. Maar als de situatie er naar was, had hij het wel gedaan. Mijn collega en mijn schoonzusje zijn beide bijna uitgerekend. Vooral mijn collega ziet er enorm tegenop. Heb haar maar wat verhalen van hier verteld
Hier een vrij helse bevalling gehad. Kindje 5 weken te vroeg, uren uren uren weeën opgevangen zonder dat ik wist hoeveel ontsluiting ik had (vliezen waren gebroken en ze wilde liever niet toucheren ivm infectiegevaar) en doodziek van de morfine werd er eindelijk besloten dat het toch echt niet vanzelf ging stoppen en dat mijn zoontje geboren ging worden. Toen een ruggenprik gekregen en aan de weeënopwekkers gelegd. Vervolgens nog eens uren wachten en toen was eindelijk het moment daar dat ik mocht persen. Ik werd ingeknipt en mijn vriend stond daar met z'n neus bovenop, zoontje had navelstreng om zijn nekje dus nog even paniek in de verloskamer en vervolgens iets meer dan 2 liter bloed verloren. Al met al dus niet echt een pretje! Maar toen hij net in de couveuse gelegd werd en ze mij onder handen wilden gaan nemen zei ik (voor de grap) tegen mijn vriend: nou dat viel toch allemaal reuze mee hè? Haha zijn gezicht!! Moet er nu weer om lachen als ik eraan denk.
Terwijl ik woest lag te persen besefte ik ineens dat ik toch al een paar dagen mijn benen niet meer had geschoren. Daar heb ik tussen de persweeën door toch maar even mijn excuses voor aangeboden aan de dames die mijn benen ondersteunden
Nadat N geboren was kwam de placenta niet. Ze was om drie uur snachts geboren dus er moest een OK team opgeroepen worden. Dokter van de Ploeg werd opgeroepen. Voor de 'Zeg een A' kenners onder ons riep ik dus heel hard "met de assistente van dokter van de Ploeg". Iedereen in een deuk..... Gelukkig kwam de placenta alsnog en mocht dokter van de Ploeg onverrichter zake weer naar huis
Mijn eerste bevalling was na inleiding in het ziekenhuis en duurde vanaf vliezen breken ruim 24u met een totaalruptuur als toetje na de vacuum. Dit keer had ik mij weer op een marathonsessie voorbereid (lag al 2 dagen in het ziekenhuis ivm primen voor de inleiding). Om 0.30 braken de vliezen waarop ik naar een verloskamer werd gebracht. Ivm infectiegevaar werd er niet getoucheerd maar moest ik zelf even melden wanneer ik dacht dat het serieus ging worden. Manlief naar bed gestuur om energie op te doen voor de volgende dag en ik alleen weeen wegzuchten. Om 5u werd dat wat lastiger, maar toen de verloskundige even kwam kijken viel alles gedurende een kwartier stil waardoor iedereen dacht dat het nog heel lang ging duren. Totdat kort erop ik ook druk ging voelen. Manlief toch maar gewekt, verloskundige gebeld dat het "een beetje zeer begon te doen en minder leuk werd". Bij toucheren bleek ik volledig ontsloten en al even persweeen te hebben. Manlief stond nog zijn ogen uit te wrijven toen ik al kon gaan persen. Er werd nog razendsnel assistentie opgeroepen aangezien dochter en de navelomstreng om haar nek had, en nog even in het geboortekanaal van sterrekijker naar gewoon werd gedraaid en een hartslag had die steeds onder de 40 dipte. Tussen het persen door handjes geschud en voorgesteld . Het is nog bijna een spoedkeizersnede geworden, ware het niet dat de verloskundige inschatte dat met 2 goede persweeen ze er wel zou zijn, en ze had gelijk. Om 5.44 is ze geboren. Achteraf nog wel te horen gekregen dat ik echt wel eerder had mogen waarschuwen en mij niet groot had hoeven houden. Waarop ik uitgebreid excuses ging maken voor de last minute waarschuwing maar echt niet wist dat ik al zo ver was. Waarop iedereen mij hard uitlachte dat ik mij nog ging verontschuldigen ook . Al met al een hele andere bevalling dan met de eerste, alhoewel ik toen ook al te horen kreeg dat ik zo'n stille was en dat ze zich daardoor soms wat verkeken op hoe ver ik eigenlijk was.
Wauw... 6 jaar aan memorabele en genante verhalen gelezen. Geweldig! Ga zo door, want het stelt ons die nog moeten wel gerust. Ik lees hele heftige dingen maar ook hele leuke dingen, dus denk dat ik best een uitgebreide voorbereiding heb nu!
geweldig dit topic! lig in een deuk! als ik jullie verhalen zo lees kom ik tot de conclusie dat ik een heel bescheiden bevallende ben.. 😂
over mijn bevalling eigenlijk niets grappigs te vertellen.. hmm.. bij de volgende maar eens op letten..