Hallo dames Mijn man en ik hebben besloten dat ik, na de geboorte van ons kindje tijdelijk thuis blijf. Misschien wel voor een langere periode, ligt er echt aan of het me bevalt/een leuke baan tegen kom (mijn laatste baan, ik heb net verlof, vond ik namelijk niet leuk, deed het echt voor het geld). Nou is dit eigenlijk al heel lang een droom van mij, om in ieder geval voor een langere periode thuis te blijven bij ons kindje (en wellicht volgende kinderen). Financieel hebben we ook nog geen gigantisch uitgave patroon, dus daarom hebben we ook de mogelijkheid om voor deze optie te kiezen. Nu merk ik dat ik niemand in mijn omgeving ken die dit doet of gaat doen en als ik vertel dat ik thuis blijf na de geboorte word er meestal niet heel positief op gereageerd. Ik voel me dan bijna schuldig omdat ik het idee heb dat ik niets meer toe voeg aan de maatschappij ofzo (ook al kan dat natuurlijk op veel manieren dan alleen werk). Ik snap deze mensen wel hor! Maar het brengt soms een domper op mijn 'droom' en ik ga dan ook ontzettend twijfelen. Mijn vraag is, zijn er hier dames die ditzelfde plan hebben of al thuisblijfmama zijn? Hoe bevalt dit? Wat vinden jullie fijn en waar balen jullie van? Zijn er momenten dat je wenste dat je gewoon een baan had en waarom? En hoe reageerd jouw omgeving? Zo maar wat vragen, ben echt op zoek naar mensen die hetzelfde meemaken/mee gemaakt hebben
Hoi! Wat fijn dat jij de keuze hebt om thuis te blijven! ik zou dat zelf heel graag willen, ondanks dat mijn vriend een goede baan heeft, zou ik moeten werken. Misschien reageren sommige mensen negatief omdat ze jaloers zijn dat jij die keuze wel hebt. Ik zou zeggen geniet van die luxe en jullie kindje!
Ik vind het heerlijk om bij mijn kleintje te zijn zolang als dat kan. De omgeving reageert nogal vaak met reacties die suggereren dat je niks te doen hebt als thuismoeder etc. Grappig hoor hoe cultuur zo met de tijd veranderd. Het zal me daarom een worst wezen wat ze zeggen.
Toen ik zwanger was van de oudste hebben wij ook besloten dat ik zou stoppen met werken en bij ons kind zou thuisblijven. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Inmiddels is onze dochter bijna 16 jaar en heeft ze nog 1 zusje en 5 broertjes gekregen. En ben ik nog steeds TBM. Het geeft zoveel rust. De kinderen weten gewoon dat ik er altijd ben. Mijn man heeft een drukke baan en is vaak laat thuis. Maar hier draait alles gewoon door. Als een kind ziek is hoef ik me niet in allerlei bochten te wringen om het met mijn werk te regelen enz. Ik ben toch thuis. De jongste is nu 2 maanden. Of ik in de toekomst weer ga werken? Ik weet het nog niet, dat zien we dan wel.
Waarom niet. Ik werk freelance en voornamelijk vanuit huis. Ben nu zwanger van een twee eiige tweeling en wanneer ze er zijn ga ik eerst de tijd nemen om te wennen aan moeder zijn en bij komen natuurlijk. En wanneer ik mezelf goed genoeg voel, ga ik weer langzaamaan aan de slag. Maar ik ben dan toch nog bij ze. Plan is dat terwijl zij dan slapen of spelen in de box ofzo, ik gauw een broek voor iemand korter kan maken bijv. Ben coupeuse. Ik zal even niet op locatie kunnen werken of echt grote projecten kunnen doen tot ze ouder zijn, maar dat vind ik niet erg. Met 3/4j gaan ze naar school hier, dus die paar jaar komt goed. En dan wanneer ze naar school gaan, kan ik weer meer werk aannemen tijdens die tijden en ze zelf ophalen en brengen. Het lijkt mij ideaal. Dus lekker laten gaan als iemand negatief reageert. Je moet doen wat voor jou het beste voelt en werkt. Mijn moeder ging werken toen ik 11/12j oud was, toen zaten we allemaal op de middelbare en ze kreeg een baan aangeboden als docent. Ze werkt nu nog, dus dat werken kan altijd nog zegt zij altijd. En daar hou ik mezelf aan vast.
Ik blijf straks ook thuis en trok me in het begin veel aan van wat anderen ervan vonden. Nu ze geboren is merk ik dat ik er meer vrede mee heb en me er niks meer van aantrek wat anderen vinden! Dit is mijn leven en wat mijn man en ik willen, dus wat heeft een ander daar mee te maken?
Ik hoef financieel gezien niet te werken. Maar wil dit omdat ik nog meer ben dan alleen moeder. En ook omdat ik een inkomen wil hebben mocht mijn man iets overkomen.
Ik zit ook thuis. M'n oudste is 5,5 jaar. Ik zit al sinds haar Zwangerschap thuis. Niemand die er raar van op keek.. Stukje cultuur verschil denk ik
Ik ben nu ruim 7 jaar tbm en op sommige dagen valt het me zwaar. Dit omdat ik soms het gevoel heb er alleen voor te staan, onze kinderen hebben allebei een vorm van autisme en ik verlang echt wel eens naar rustig op kantoor kunnen werken. Overigens trek ik me nu niets meer aan van wat anderen vinden. Ik ben geen perfecte moeder maar ik ben goed genoeg. En laat al die negatievelingen maar eens doen wat ik allemaal doe. Dan zijn ze gauw uitgepiept mijn man is trots op mij, onze kinderen zitten goed in hun vel ondanks de moeilijkheden die ze tegenkomen en ik dank dit aan mijzelf. Ik knok voor mijn kinderen, zorg ervoor dat ze de juiste begeleiding krijgen. Ik bescherm ze tegen de stupiditeit van mensen die hen niet kunnen of willen begrijpen. En ik heb hier zoveel van geleerd! Ik draag juist ontzettend veel bij aan de maatschappij door straks mijn volwassen kinderen los te laten en zij kunnen dan net zo goed (en misschien wel beter ) meedraaien als de rest. Dus laat ze maar komen met commentaar op mij als tbm. Ik lust ze rauw! ik ben er altijd voor ze en ik zal er altijd zijn.
Ik ben ook een thuisblijfmama. Heb na de geboorte van m'n zoontje nog een half jaar gewerkt maar ook ik deed het enkel voor de inkomsten. Nu leven we wat krapper dan destijds maar de tijd die ik er voor terug krijg met m'n zoon is dat helemaal waard. Ons gezin is een stabiel en warm nest dat is het belangrijkste . Iedereen is hier in het gezin happy met de situatie. Het heeft ons allemaal goed gedaan. Ook hier heb ik altijd het idee dat ik me moet verdedigen als ik vertel dat ik thuisblijfmama ben. Heel vervelend maar goed dat neem ik dan maar voor lief
Mijn man wil juist dat ik thuis blijf en eigenlijk zou dat ook het meest handig zijn. Ik wil dat niet omdat ik niet afhankelijk wil zijn van iemand anders en hem om geld zou moeten vragen als ik eens uit eten wil o.i.d. Maar als het voor jullie werkt, vooral doen! Mensen hebben altijd een mening en je doet het toch nooit voor iedereen goed.
Ik ben ook thuis maar vind het eerlijk gezegd helemaal niet fijn. Wil soms ook weer eventjes iets anders zijn dan moeder. Muren komen soms echt op mij af.
Ik zou niets liever willen dan thuis blijven bij mn kind...Helaas sta ik er alleen voor en ga ik dat no way financieel redden. ..Dus moet wel werken...al zou ik me werk en collega's op een gegeven moment ook wel gaan missen denk ik.. Zou me lekker niks aan trekken van de mensen in je omgeving. Waarschijnlijk jaloezie....je zou het evt kunnen combineren met het zijn/worden van gastmoeder of gastouder...
hoi, Wat mooi dat je het altijd een droom van je was en nu lijkt te kunnen verwezenlijken! Ik ben sinds 1,5 jaar tbm en dat bevalt me op het moment prima (zeker nu met een tweeling op komst In mijn omgeving zijn er meer vrouwen die daar voor gekozen hebben. En t is heerlijk om die af en toe te spreken en dingen te delen. Ik vind voor de rust voor t gezin en voor manlief(heeft een eigen bedrijf) t heerlijk dat ik thuis ben. Geeft structuur, ritme en houvast. De eerste 3 maanden heb ik als een feestje ervaren; gevoel van vakantie.... daarna een lange periode (!) van onrustig gevoel van binnen met dit soort vragen/ gevoelens: 'is dit het nu?? bleh alleen maar jip en janneke taal... wie doet er nog een beroep op mn expertise??! (ik ben verpleegkundige in het ziekenhuis geweest) Help, ik heb behoefte aan tijd voor mezelf!! Manlief waardeert t lang niet altijd dat ik thuis ben en wat ik allemaal doe.. etc etc etc.... Maar....! heb nu daar een modus in gevonden. Ik reserveer tijd voor mn hobby (pianospelen en in muziekgroep) spreek echt exclusief af en toe met vriendinnen af (dagje weg, zónder kids) en zet me in op school. En dat is nu dus héérlijk! Mijn tijd komt wel weer, dat ik ga werken. Maar voor nu: prima en we hebben een prachtige taak als mama!!
Ik ben ook een tbm. Op zich bevalt het me prima. We redden het wel financieel. We willen graag nog een 2e en hopen dat die niet te lang op zich laat wachten. Het plan is zoiezo dat ik ga werken wanneer zoon op de basisschool zit, tenzij er dan nog eentje is, dan ga ik parttime werken wanneer die op de basisschool zit. Ik vermaak me wel, soms is het wat saai ja maar dan onderneem ik zelf actie. Gewoon wat meer bezig zijn in het huishouden/met onze zoon. Ik ben wel erg actief in de hondenwereld dus dat houd me ook goed bezig.
Hier hebben we samen ook vooraf besloten dat ik thuis blijf om voor ons kindje te zorgen. Vinden wij belangrijker, vooral omdat het goed doenbaar is. Mensen in de omgeving zeggen niet echt veel, je ziet het wel bijna bij niemand anders dat wel.
Waarom zou je geld aan je man moeten vragen? Hij kan werken en hoeft geen kinderopvang te betalen dus zijn geld is ONS geld. Ik vraag niks, ik gebruik gewoon ons geld waar ik het voor wil gebruiken.
Ja hier is dat ook wel. Wij hebben dit samen besloten, dus alles is ook van ons samen. Dat we overleggen en niet zomaar grote uitgaven doen is wat anders.
Ik ben inmiddels 5 jaar thuisblijfmoeder. Wij hebben het ook besloten bij de eerste. Ook ik heb veel kritiek gehad. Ook van mijn zussen, die begrepen het niet. Ik moest mij niet afhankelijk maken van mijn man. Ik heb mij jaren verdedigd , maar nu heb ik er schijt aan wat iedereen zegt. Ik vind het heerlijk thuisblijfmoeder te zijn. En merk ik ook naarmate de jaren groeien ook meningen veranderen en er juist respect wordt geuit naar mij toe. Het is heerlijk om alles op orde te hebben in huis en voor man en gezin. Als mijn man thuis komt is alles al geregeld. We hoeven in het weekend of 's avonds niet meer schoon te maken of dingen te regelen als stomerij, boekhouding , betalingen etc. W hebben in de avond en het weekend tijd voor elkaar. Bij de eerste ga je merken heb je nog vrij veel tijd voor jezelf. Maar zodra ze iets ouder worden en er een tweede bijkomt is het echt een fulltime job en meer. Eigenlijk ben je 24 uur en 7 dagen in de week moeder. Dat is soms wel veel en vermoeiend, maar het is zo heerlijk om er te zijn Voorde kinderen, dat ze altijd op ons kunnen rekenen en we genoeg vrije tijd hebben samen. Zond dat de badkamer nog schoon gemaakt moet worden.
Fijn dat zoveel moeders nog thuis blijven. Ik heb na mijn zoontjes geboorte mijn studie nog afgemaakt (klein jaartje). Deze studie heb ik vanuit huis kunnen afmaken. Nu blijf ik thuis. Mijn man en ik vinden beiden: zolang je het financieel red op basis van 1 salaris dan doen we het. En dan bedoel ik met 'redden' niet allerlei luxe vakanties, groot huis enz. Maar dat we krijgen wat we nodig hebben. En dat is in ons geval nu zo. Ik zie het als een groot luxe, maar voor mijn gevoel ook iets waardevols wat ik aan mijn zoontje (en straks aan ons tweede kindje) kan meegeven. Hoe fijn is het voor hem als mama gewoon thuis is, en dat hij niet van hot naar her wordt gesleept. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar persoonlijk ben ik van mening dat je, als je kiest voor je kind, je ook aanwezig moet zijn in het leven van je kind. Soms hoor ik van ouders die de helft van de week werken en hun kind dus niet zien. Maar door de meesten in mijn omgeving wordt deze mening niet geaccepteerd, op een enkeling na.. zie ik het dan verkeerd? Voorop staat natuurlijk als de mogelijkheid er is! Wanneer je het financieel echt nodig hebt, heb je geen keus. Het is nu wel zo dat ik me wel graag bezig wil houden. Ik doe vrijwilligerswerk op sommige avonden en overdag regel ik ook het een en ander vanuit huis. Toegevend, dit geeft mij wel een bepaalde waardering, het gevoel hebben iets nuttigs te doen. Ik weet dat dit voor de meeste mensen toch ook belangrijk is.