@Anouk: zo had ik t nog niet bekeken! Mag ik vragen of er ook bij de reacties die jij krijgt verschil in generatie zit? Zoals bij mij wel het geval is over het niet/weinig werken? @Appeltje daar heb je ook echt gelijk in, wij vrouwen zouden elkaar inderdaad veel meer moeten respecteren ipv afvallen en bekritiseren! Ik maak mezelf er ook schuldig aan geef ik toe, en doe mijn best om minder hard te oordelen. Volgens mij hebben mannen hier veel minder last van hihi
Ik was het eerste jaar thuis gebeleven. Moet heel eerlijk zeggen dat ik wel weer blij was dat ik aan t werk was. De muren kwamen thuis op me af, ik moet gewoon af en toe wat anders doen dan alleen maar moeder zijn. Ik vond het eigenlijk een ideale combinatie zo. Het eerste jaar ontwikkelen ze zo snel en veel en vind ik echt dat ze mama nodig hebben. En daarna gaan ze toch wat meer op onderzoek uit. Ik werkte gelijk fulltime dus hij ging gelijk fulltime naar de kinderopvang en achteraf gezien vond ik dat zo leuk voor hem! Het samen spelen met leeftijds genootjes ze leren daar zoveel van. Toen ik het eerste jaar thuis was probeer je natuurlijk zoveel mogelijk te doen net de kleine maar om em elke dag te zien samen spelen doet ook veel goed. En ik denk dat dat zeker positief uitpakt als ze naar de basisschool gan. Nu werk ik 20 uur in de week en de kleine gaat naar school. Ik kan hem sochtens naar school brengen en hem smiddags ophalen en wanneer hij op school zit ben ik aan het werk en toch even wat anders om me heen dan alleen naar mijn huis. In zijn vakanties ben ik altijd vrij (behalve de zomervakantie niet de gehele vakantie) Als straks de kleine meid er is vind ik het wel jammer dat ik niet weer het eerste jaar thuis kan blijven maar ik heb wel al met me baas afgesproken dat ik heel veel verlofuren ga opnemen. Kortom ik zou niet fulltime meer willen werken maar ook zeker geen fulltime thuismoeder willen zijn. Ik denk hoe mijn situatie nu is voor mij het ideaalste is
Ik ben nu ruim 4 jaar thuisblijfmoeder. Het bevalt..matig. Ik geloof wel dat door thuis te blijven, wij de kinderen meer rust en regelmaat hebben kunnen meegeven. Ze konden hun eigen ritme volgen, geen gejaag naar en van de crèche, geen gedoe bij ziekte etc etc. Maar, als ik heel eerlijk ben, heb ik wel het gevoel dat het deels ten koste van mezelf is gegaan. Ook vind ik de relatie tussen mijn man en ik, er niet positiever op geworden. De rolverdeling is wel heel erg traditioneel geworden. Hij houdt zich bezig met werk en de financiën en ik met al het andere. En dat stoort me nog wel eens. Alsof het zijn geld is en het gezin alleen mijn verantwoordelijkheid is. En dat vanzelfsprekend genomen worden. Maar dat zegt misschien meer over onze relatie en/of over mijn trots, dan over het thuismoederen . Wat ook lastig is (kan zijn), is om weer terug te gaan werken. Niet alleen omdat je weer meer onderaan moet beginnen en de banen niet voor het oprapen liggen, want dat heb je als het goed is van tevoren ingecalculeerd. Maar ook omdat jij de spil van het gezin bent geworden en dat moeilijk is, om dat weer terug te verdelen. En de man die dan minder gaat werken, zodat jij kan gaan werken, is ook vaak niet rendabel, aangezien de man veel meer verdiend op dat moment en je er dan op inkomen op achteruit gaat. (Crèche/bso kan dan natuurlijk ook, maar kan ik nog niet over mijn hart verkrijgen ). Maar goed, dat is natuurlijk ook per stel verschillend. Mijn omgeving reageerde ook niet heel positief hoor. En op zich begreep ik hun twijfels ook wel (afhankelijkheid ed). Alleen word ik nu wel een beetje moe van het vele vragen "Wil/ga je ooit nog wel weer werken?" Voel me dan toch een beetje bekritiseerd, alsof ik het wel lekker vind om de eeuwige huisvrouw uit te blijf hangen. Maar wat ik al zei, mijn trots zit ook een beetje in de weg hoor. Ik haalde een hoop zelfvertrouwen uit mijn baan. En dat ben ik nu kwijt. Mensen zijn nu eenmaal niet onder de indruk van je thuisblijfbaan. Het zou me niet zoveel moeten interesseren, maar het raakt me toch. Zeker icm het gevoel weinig waardering te krijgen. Maar goed, daar wordt aan gewerkt. Kortom; achteraf gezien, was ik liever een jaar thuis gebleven. Dan had je het goede van twee werelden zeg maar. Alleen kwamen er hier nog 2 ukkies achteraan . Zegt ook wel weer wat
Helemaal mee eens! Ik ben geen feminist (vind ik ) maar ik snap helemaal wat je bedoelt. Het is ook niet zo dat ik dit kies omdat dat van mij verwacht word. Ik vind mezelf ook niet religieus (als in de zin dat ik een geloof aanhang van regels. Ik ben wel gelovig) of van de oude stempel (wat misschien wel snel word geassocieerd met thuis blijven met de kids) , daarom word deze keuze in mijn omgeving misschien ook raar opgevat..
Wat fijn dat je daar zo'n goede balans in gevonden hebt! Ik ben gewoon een beetje nieuwsgierig hor.. Maar wat voor werk doe jij als je 50/60 uur achter alkaar moet werken? :O
Snap ik hor, een oordeel is snel gemaakt. Hoe snel ik wel niet dingen denk over vrouwen die hier soms dingen typen.. En dan denk ik daar achter aan, je weet de situatie niet eens! Maarja, dat gaat zo snel. Ik zei het ook vooral tegen mezelf, haha
Thanks voor je verhaal! Ik begrijp het, en denk ook zeker dat dat een punt is om goed op te letten als je voor thuis blijven kiest. Je hebt beide verantwoordelijkheden voor je gezin, maar ze zijn anders (niet beter/slechter). En ik snap dat als je je trots/identiteit (of een deel daar van) uit je werk haalt en dat opeens weg valt, ook je trots/identiteit (deels) weg valt. Klinkt misschien dramatisch, maar dat is wel zo. Ik vind het heel gaaf dat je alsnog voor thuis blijven kiest, terwijl het misschien voor je zelf niet zo zou hoeven (maar uit je eigen overwegingen toch de beste keuze). En daar mag je zeker trots op zijn!!
Ik ben bewust geen thuisblijfmoeder . Ik vind het hartstikke leuk hoor mijn 2 dagen doordeweeks thuis met mijn zoontje (binnenkort 2 zoontjes) maar altijd elke dag? Echt niet! Dat gaat inderdaad ten koste van mezelf . Ik heb een leuke baan waarbij ik mentaal wordt uitgedaagd, mijn zoontje gaat 3 dagen naar een gastouder waar hij het fantastisch vind en leuk kan omgaan met andere leeftijdsgenootjes, win win situatie denk ik. Hier ook niet het gevoel dat ik moet haasten van en naar, scheelt dat we flextijden hebben en ik ook vanuit huis kan werken als het moet. Een van mijn beste vriendinnen is wel thuis gebleven met haar tweeling de eerste 3 jaar en had zoveel spijt dat ze niet eerder was begonnen met werken. Ze zegt dat ze nu echt een leukere moeder is dan wanneer ze fulltime thuis was. Ieder zijn ding natuurlijk, ik werk niet alleen voor het geld maar ook omdat ik het gewoon leuk vind iets te doen waar ik goed in ben en waarbij ik leuk contact heb met collega's! Ik hik nu al aan tegen mijn verlof, pfff 4 maanden haha. Als ik elke dag moest schoonmaken bijv. zou ik waarschijnlijk wel thuis blijven.
Fijn topic dit! En ook heel goed om eens de andere kant te lezen van iemand die andere keuzes maakt en daar wel/ geen spijt van heeft!
Hoihoi! Ik ben zelf bijna 2 jaar thuis geweest bij ons zoontje. Toen ben ik weer parttime gaan werken. Dat is nu zo´n 3 maanden geleden dat ik weet ben begonnen met werken. En ik vind het echt heerlijk om weer aan het werk te zijn Maar de twee jaar daarvoor vond ik het ook echt heerlijk om thuis te zijn met ons zoontje. Pas na anderhalf jaar begon het weer te kriebelen om te gaan werken en dat heb ik toen ook gedaan (solliciteren). Als je een keuze maakt om thuis te blijven hoeft dat niet voor altijd te zijn. Je kunt altijd toch weer gaan solliciteren. Andersom: die eerste tijd met je kindje komt nooit meer terug. Aanvulling: ik ben trouwens niet eens gaan werken omdat we het geld nodig hadden. Maar ik merkte dat ons zoontje wat meer uitdaging nodig had dan dat ik in mijn eentje kon bieden. Peuterspeelzaal had ook gekund, maar dan zou ik dus 2 ochtenden alleen thuis zitten en dat zag ik nou ook niet echt zo zitten. Dus toen heb ik ervoor gekozen om te gaan werken, heb echt een superleuke baan, en ben ook nog veel thuis en we hebben het nu weer wat minder krap dan de afgelopen 2 jaar en dat is ook wel heerlijk eerlijk gezegd
Leuk en interessant om zo van iedereen te horen hoe zij het ervaren! Ik heb een keuze gemaakt die in mijn omgeving door niemand die ik ken is gemaakt. Wij hebben besloten dat ik na onze bruiloft met mijn werk zou stoppen. Dat is nu dus een klein half jaartje. Heel veel reacties gehad van vrienden en familie, ze begrijpen het wel maar vinden het ook behoorlijk onconventioneel. Keuze zo gemaakt omdat we beide in de medische sector een zwaar beroep hebben en je eigenlijk het beste fulltime dit werk kunt doen. En aangezien we ook nog veel dieren hebben en rust en regelmaat belangrijk vinden ben ik nu dus thuis om daar alles te regelen en werkt mijn man meer dan fulltime. Het bevalt tot nu toe heel goed. Het geeft een rustig gevoel en we hoeven beide niet meer vanalles door elkaar te doen en te regelen. Het enige wat ik moeilijk vind is dat ik toch mijn status mis die ik in mijn beroep had, klinkt heel raar, naar je bént dan wat, nu ben ik huisvrouw. Daar moet ik nog aan wennen, dat dit ook echt goed is en niet minder dan het andere!
Heel fijn al die reacties! En fijn dat andere mensen er ook blij mee zijn Ik had al een beetje proberen te zoeken naar zo'n soort topic, maar had het niet gevonden. Had ik eigenlijk wel verwacht! Of ik heb gewoon slecht gezocht
Ik ben ook thuisblijfmoeder en zal dat nog wel even blijven. Dit hebben mijn partner en ik samen overlegd en het gaat fantastisch zo. De kinderen zijn het gewend om om 17/17.30 te eten en om 19 uur naar bed te gaan....en het is fijn dat ik alles vanaf het begin heb mogen en nu nog mag meemaken met de kinderen. Bijna niets hoef te missen.
Bij de eerste en tweede zwangerschap had ik het heel graag gewild maar helaas was dat financieel niet zo een goed idee. Nu bij deze ga ik dat wel (tijdelijk) doen. De voordelen vind ik persoonlijk dat de twee oudste niet meer op school hoeven over te blijven en dat ze tussen de middag lekker een boterham thuis kunnen eten, ik heb voor alle drie mijn kindjes straks voldoende tijd en hoef niet van huis naar hun school daarna naar mijn werk en dan weer naar de bso/kdv te rennen en alles zo gehaast te moeten doen want tja avondeten badritueel en optijd naar bed brengen gaat ook tijd inzitten. Wellicht zullen er dagen zijn dat ik het werken mis..Nou ja niet zozeer mijn werk want ik had het er totaal niet naar mijn zin meer en stop daarom ook al eind februari. Maar goed het eventuele gemis compenseer ik met de lieve blije gezichtjes thuis die blij zijn dat mama nu veel meer tijd vrij heeft.
Dit! Ik ben nu een half jaar met verlof en ga weer starten met werken. Ik ben heel graag bij mijn ukken. Zeker nu met de tweede ervaar ik dat als hartstikke fijn. Maar ik vind mn werk belangrijk en ik wil ze als voorbeeld geven dat vrouwen een hoop kunnen bereiken en dat doe ik niet door thuis te zitten. Maar ik kan me voorstellen dat dat wat anders ligt als je bijvoorbeeld een simpele baan hebt die je niet uitdaagt of als je een groot eigen vermogen hebt waarvan je kunt leven. Dus ik zeg: good for you. Ik vind het dapperen als jet goed voelt zou ik er lekker voor gaan.
Ik ben nu tbm. Aan de ene kant heel fijn maar ik merk dat ik het werken echt mis. Als de 2de ongeveer 6 maanden is wil ik toch weer gaan soliciteren. Maar ik wil niet meer dan 20 uur gaan werken. Misschien dat ik tegen die tijd wel van gedachten veranderd ben.
Hier ook een TBM. In eerste instantie noodgedwongen, mijn contract werd niet verlengd na mijn zwangerschapsverlof (ik wist dit van tevoren). Het beviel zo goed thuis dat mijn man en ik uiteindelijk besloten hebben dit zo te laten. Zijn baan is druk, veel overwerken in de avonden en weekends dus dan is het heel fijn dat thuis alles draaiend blijft. Het enige nadeel tot nu toe is dat ik de enige ben in mijn omgeving met een kindje en daardoor raak je wel een beetje geïsoleerd, het voelt soms alsof ik m'n dochter tekort doe doordat ze weinig met kindjes van haar eigen leeftijd kan spelen. Ik probeer wel onder de mensen te blijven en ga bijvoorbeeld met de kleine babyzwemmen, zodat ze ook kindjes van haar eigen leeftijd ziet.
Ik vind dat als je gelukkige wel opgevoede kinderen hebt dat je als vrouw ook heel wat bereikt hebt. Carrière maken is echt niet de enige manier om te slagen in het leven. Als ik oud ben dan wil ik trots zijn op de dingen die ik heb gedaan die mijn omgeving en mij gelukkig hebben gemaakt.