Hoi meiden. Ik ben nu 7.1 weken zwanger van m'n tweede en morgen heb ik m'n eerste echo. Ik ben zo gruwelijk zenuwachtig. Ik tel de minuten af tot morgen... Dit doe ik overigens al zolang de echo gepland staat haha. Ik heb kwalen genoeg, maar ik ben zo bang dat het niet goed zit. Het is een allersoverheesende angst die ik niet ken van m'n eerste. Ik zit mezelf dus nu gek te maken dat ik dus vast aan voel dat het niet goed is omdat ik dit gevoel heb. Ik hoop gewoon dat heel veel meiden dit lezen en me dan kunnen vertellen, dat had ik ook maar het was helemaal goed.. Dus wie beurt me eventjes op haha
Nou, ik was ook zo bang. En hier gaat alles tot nu toe ontzettend goed! Tijdens de eerste zwangerschap zat ik bijna tot aan het laatste moment aan toe in angst en spanning. Vervolgens kreeg ik een gezond kind op de natuurlijke manier zonder al teveel pijn en moeite. Ik had een perfecte bevalling en het viel me 100% mee. Verder heb ik die hele zwangerschap slechts 2x overgegeven en had ik verder (op wat vermoeidheid na) helemaal totaal geen klachten nonwhatsoever. Bij de tweede zwangerschap iets meer gekotst, maar ook dat viel reuze mee - tot nu toe voel ik geregeld geschop en een hartslag en was de SEO helemaal goed. Dus geruststellende opbeurende verhalen genoeg. Ik snap de spanning; maar je kunt er zelf zo weinig aan doen. Je hebt er geen controle over - wat juist een deel van die spanning veroorzaakt - maar aan de andere kant is het ook iets wat je niet kunt veranderen, dus waarom zou je je er dan druk over moeten maken? Probeer je niet teveel zorgen te maken en take it easy. (Makkelijker gezegd dan gedaan; ik weet het). Maar wat dacht je van: gezien de overbevolking op de wereld gaat het écht heel erg vaak goed. Vrouwen krijgen al eeuwen kinderen; dus waarom zou jij een uitzondering zijn? No stress no stress! Voordat je het weet lig je in je bedje (zoals ik vanochtend) en stormt er een peuter je slaapkamer binnen - tien minuten voordat de wekker gaat - en roept: mama mamama mamamamamamama *doet bruut de lamp aan* Mama? Papa! Papa? PAPA MAMAMAMAMAMAMAMAMMAMA!
Haha thnx voor je berichtje! Die peuter hebben we nu al maar het zou wel leuk zijn als ze dat over 2 jaar samen doen he Rationeel gezien weet en denk ik ook steeds wel, oké er is zoveel meer kans dat alles goed gaat dan niet... Maar oh als je toch ergens op wacht dan duurt alles zo lang haha. Ik spuug trouwens nu al best veel en kokhals om het andere moment zelf nu ik er aan denk komt het al weer op haha. Dat had ik bij de eerste ook niet en ja dat ging ook goed. Het is puur m'n hoofd wat flink op hol geslagen is....
Ik was ook enorm zenuwachtig. Weet nog dat ik mijn eerste echo pas rond 9 weken had (en dat vond ik natuurlijk suuuper lang wachten) en dat ze toen eerst heel rustig met mij de intake gingen doen. Terwijl ik echt zoiets had van 'Jaaaa, heel leuk allemaal maar kijk eerst alsjeblieft even of het wel goed zit'. Na die intake gingen ze dus kijken hoe het eruit zag en toen zagen we gelukkig gewoon een druk knipperend lichtje wat het hartje was. Het gaat inderdaad in de meeste gevallen goed, probeer je daar een beetje aan vast te houden
Volgens mij hebben meer mensen dit hoor. Ik weet nog dat ik de eerste echo had en ons smurfje vrolijk op en neer sprong. Ik kreeg het zelfs toen nog voor elkaar om te vragen: "maar klopt het hartje wel?" "Ja natuurlijk, anders kan hij toch niet springen?" Oja... Inmiddels ligt er een kerngezonde baby in de wieg Veel succes, probeer niet te veel te stressen, waarschijnlijk komt alles goed!
Tja, ik denk dat we allemaal wel zo onzeker/zenuwachtig zijn bij de eerste echo, bij de andere echo's die volgen trouwens ook hoor haha . Hoort er allemaal bij. Gewoon denken dat het vaker goed gaat dan fout .
Hoi ik was bij de tweede ook veel onzekerder dan bij de eerste. En toen hoorde ik idd ook alleen maar verhalen van mensen die zeiden; oh fijn bij de tweede ben je ook meteen een stuk relaxter he!? Eh. Nee. Haha Maar ook bij de tweede was alles weer helemaal goed en nu heb ik een heel lieve dochter van bijna twee. En alweer n derde op komst.. Waarbij ik trouwens wel echt weer minder onzeker ben dan bij de tweede. Bij de eerste had ik er trouwens totaal geen last van!! Probeer ook een beetje te genieten hoor het is ook een hele mooie tijd!
Wat fijn. Gefeliciteerd. Hier was ik super nerveus voor de 20-weken echo. Doodsbang dat er iets geks/engs gevonden zou worden. Had ik bij de eerste zwangerschap echt helemaal niet. Gelukkig alles tiptop in orde bij de echo en nu kan ik heerlijk zorgeloos genieten.
Haha nee toch? Ik denk dat het een beetje beeldvorming is. Gezien mijn extreme misselijkheid heeft ze heel goed gezocht en gekeken of er niet twee zaten en dat was niet zo. Ik snap wel wat jullie bedoelen hoor. Dat rechtsboven het kindje? Ik ga er van uit dat de echoscopiste wel weet wat ze zegt en ziet haha
Ik herken dit! Ik ben in verwachting van mijn eerste kindje. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, dacht ik echt zo van: Deze week gaat t gebeuren, krijg nu een miskraam. Ookal waren alle echo's goed, alsnog superbezorgd. Mijn vriend kreeg er grijze haren van haha! En toen ik 14,5 weken was, was ik alleen maar blij dat het kindje nog leefde terwijl de echo bezig was. Mij kon het echt niet bommen of het een jongetje of meisje was. Zolang alles maar oke was! Toen ik 16 weken zwanger was kreeg ik last van harde buiken. Helemaal overstuur, de reden was waarschijnlijk stress. Bij de gyn nog even gekeken naar mijn baarmoederhals en die was prima. Maar alsnog bleef ik stressen. Nu, met 18 weken voel ik onze kleine spruit bijna elke dag. Dus dat is al een hele opluchting. Vandaag is hij rustig, dus jawel je raad t: Beetje bezorgd! Maargoed, liever een gezond kind dat rustig doet dan een stuiterbal die niet helemaal gezond is. Meid, probeer te genieten, en ik weet dat het moeilijk is nu maar je echo was helemaal in orde, en je bent zo die kritieke periode door. Succes!