Onze oudste (zoon 6 jaar) klaagt al sinds half november over buikpijn. Hij slaapt slecht. Komt regelmatig s nachts tussen ons in liggen. En hij ziet bleek. We zijn bij de huisarts geweest. Die kon niets vinden. Doorgestuurd naar de kinderarts. Die zag ook niks. Ontlasting en bloed ingeleverd (uitslag komt morgen) en echo gehad (alles was goed). Het lijkt er dus sterk op dat de buikpijn functioneel is, en geen fysieke oorzaak heeft. Sinds december is hij bijna niet op school geweest (een aantal keer wel geprobeerd, maar dan worden we in de eerste pauze alweer gebeld of we hem kunnen halen). Er zijn wel spanningen geweest. (buiten de jaarlijkse decemberspanningen van Sint kadootjes, kerst etc) Zijn opa heeft kanker en is vlak voor kerst met spoed geopereerd. Dat heeft natuurlijk enorme impact gehad op ons allemaal. Op school (groep 3) gaat het goed. Hij kan meer dan normaal goed meekomen in het plusgroepje (alles is makkie-takkie-kippekakkie volgens hem zelf) Hij heeft leuke vriendjes waarmee hij ook regelmatig afspreekt. Alleen begint hij er de laatste tijd wel steeds vaker over dat hij school saai vind. En ik heb ook sterk het idee dat de buikpijn toch school gerelateerd is. Morgen heeft mijn man een gesprek met 1 van zijn juffen. Hij gaat dan een nieuwe afspraak meteen plannen met mij en die andere juf erbij (ik heb een verplicht werk-ding:x) Mijn gedachten gaan steeds verschillende kanten op. Enerzijds lees ik dingen over hoogbegaafdheid en herken ik mijn zoon daarin. Anderzijds denk ik dat hij 'gewoon slim' is en dat de buikpijn meer te maken heeft met spanning over zijn zieke opa en zijn deel name met Alpe D'HuZes in juni (wilde hij zelf heel graag dus dat gaan we samen doen) En ook sluit ik een eventuele allergie niet uit. anyway... zoekende dus. In een jungle aan informatie. En daar wil ik jullie ervaringen graag aan toevoegen Wie heeft ervaring met een buikpijn-kind. En wat was bij jullie de oorzaak? En hoe heb je het uiteindelijk opgelost? Mijn zoon is gek op sporten, maar momenteel mist hij bijna al zijn trainingen (voetbal / zwemles/ atletiek)
Hier ook een buikpijnkind. Arts vermoedde dat het bij de amandelen vandaan kwam, want die waren erg groot. Dus die zijn verwijdert. Helaas bleef de buikpijn, dus naar de kinderarts geweest. Daar onderzoeken gehad ed en toen was de conclusie dat ze te weinig dronk waardoor ze zeer varierende ontlasting had en daaardoor buikpijn. Dus aan de Forlax (poeder die helpt zachtere ontlasting te krijgen) en proberen er genoeg drinken in te krijgen, al is dat laatste nog steeds een uitdaging. Sindsdien is het een stuk minder
Hier ook een buikpijn kind, mijn dochter van bijna 6. Al anderhalf jaar heeft ze er last van. En ze groeit ook nog eens slecht. Bij de kinderarts werd niets gevonden, latere bloeduitslagen waren ook goed. Mijn verhaal wordt niet chronologisch geloof ik... Maar ergens daar tussenin zijn we begonnen met movicolon. Omdat ze regelmatig over buikpijn bleef klagen. Wat ik heb gemerkt is dat buikpijn rond de navel, zoals zij aangeeft, meestal geen lichamelijke oorzaak heeft. En daarom kunnen ze er niet zoveel mee... Hier bleek de movicolon wel iets te doen trouwens. Na verloop van tijd zijn we gestopt, omdat ze geen klachten meer had. En een paar weken later moest ze heel erg vaak plassen, bleken haar darmen vol te zitten. Dus weer begonnen met de movicolon en nu gaat het goed. Ze heeft vrijwel geen last. Maar toen ik vroeg wanneer we dan eventueel zouden kunnen stoppen, kreeg ik het wonderbaarlijke antwoord "niet". Dus geen idee hoe wij op de langere termijn verder moeten...
Hoi evvy Movicolon is een laxeermiddel toch? Onze zoon heeft toen hij 3 was ook veel buikpijn gehad. Toen werd het veroorzaakt door ernstige verstopping en een parasiet (we weten niet of die parasiet de oorzaak was van de verstopping of andersom) we zijn toen ook aan de laxeermiddel geweest. Ermee stoppen gaat idd niet zomaar. De darmen moeten leren om weer zelf aan het werk te gaan als het ware. Wij hebben het toen onder begeleiding van de kinderarts in ruim een naar beetje bij beetje afgebouwd. Het kan dus wel maar je moet het heel langzaam afbouwen. Als het even kan wil ik nu geen medicijnen. Tenzij er een duidelijke fysieke oorzaak is die met medicijn verholpen wordt natuurlijk. Maar die is niet gevonden.
Movicolon is inderdaad een laxeermiddel. Een lichamelijke oorzaak is bij mijn dochter ook niet gevonden. Maar blijkbaar werkt het wel bij haar. En wat betreft het afbouwen, ze lijkt op dit moment eindelijk weer aardig te groeien, dus voorlopig gaan we Door. Bij jouw zoon zou het best een psychische oorzaak kunnen hebben als ik lees wat er allemaal speelt en speelde. Mijn kinderen zijn ook aardig intelligent, met name de jongste. Hij heeft ook buikpijn wanneer er iets spannends gaat gebeuren. Hij maakt zich over heel veel dingen zorgen en denkt overal over na. En dat terwijl hij nog maar 3 jaar is. En dat uit zich in buikpijn en zich niet lekker voelen. Maar bij hem is de relatie gebeurtenis - buikpijn erg duidelijk. Dus weet ik dat het niet lichamelijk is. Maar buikpijn bij jonge kinderen is lastig. Van deze leeftijd zijn er erg veel kinderen met buikpijn (ik heb me suf gegoogled, helemaal in combinatie met slecht groeien). En blijkbaar gaat het heel vaak vanzelf weer over.
hier was het een teken van faalangst. zoontje had het nooit ook niet op school maar bij de begaafdheids deskundige kreeg hij het. bij een hele moeilijke opdracht die hij niet helemaal snapte. zo kon de deskundige vaststellen dat hij, als hij boven zijn nivoo moest werken aan iets dat hij niet snapt zou dat de teken zijn om op te letten. nooit gehad op school of thuis. als je een jongen hebt die nooit fouten maakt dus altijd binnen zijn veilige zone werkt en ineens daar buiten wordt gedwongen kun je dat hebben ivm faalangst(zoon had toen enorme faalangst maar we merken daar helemaal niets van, ook de juf niet; super slimme jongen met een behoorlijke voorsprong) darmen kun je helpen door veel te laten drinken. kleine kinderen drinken vaak niet voldoende.
Vandaag uitslagen gekregen. Het is idd niet fysiek. We hebben een doorverwijzing naar psycholoog. En goed gesprek gehad op school. Afgesproken dat hij elke dag komt, dat hij andere werkjes gaat krijgen met extra uitdaging en als we hem moeten halen een werkje voor thuis. En vervolgafspraak om te volgen hoe het gaat. Ik hoop maar dat we snel bij die psycholoog terecht kunnen. En dat de extra werkjes het voor hem leuker gaan maken. En dat het huiswerk hem zullen stimuleren om op school te willen blijven (nu is thuis lekker lui relaxen en dat stimuleert niet echt natuurlijk) Faalangst is idd ook wel een dingetje om in de gaten te houden. Hij is niet happig op het maken van fouten. En de darmen zijn gevoelig. Vandaar dat de spanning ook daar als eerste zich uit.
Waarom werkjes voor thuis? Zit daar een verplicht karakter aan en hoe vaak krijgt hij iets mee? Ik zou er op letten hoe hij de werkjes thuis gaat opvatten. Hij moet natuurlijk niet gaan denken dat hij het op school niet goed genoeg doet en daarom extra werk mee krijgt. Of dat de druk te groot wordt, misschien heeft hij namelijk thuis weinig energie over omdat hij zich op school continu aan het aanpassen is. Zoals je leest ben ik niet echt een voorstander van schoolwerk thuis op deze leeftijd. Mijn dochter had ook wat meer uitdaging nodig en ik zoek dat thuis op een eigen manier op. Het zijn soms wel schoolse dingen, maar er zit geen verplicht karakter aan. Ik vond het belangrijk dat ze zou leren dat je soms je best ergens voor moet doen voor het lukt. Ik heb trouwens een boek over hoogbegaafdheid in huis die ik geweldig vind. Heel praktisch en makkelijk om te lezen. En of mijn kinderen nou hoogbegaafd zijn of niet, ze zijn in elk geval intelligent en ik loop tegen dingen aan die in het boek duidelijk uitgelegd worden. Laatst nog een paar pagina's gekopieerd voor de peuterspeelzaal juf, toen snapte zij ook meteen het probleem waar ze tegen aan liep. Het is "Ik ben een kind, gelukkig & gevoelig hoogbegaafd" van Rineke Derksen.
De werkjes voor thuis zijn vooral bedoeld om hem te stimuleren naar school te gaan/ op school te blijven. Hij heeft veel dagen thuis gezeten en vind dat ook wel lekker. Spelen verwentvworden en meer Wii en tablet-tijd dan normaal. Vooral als mijn man of ik moeten werken (in geval van ziek kind thuis kunnen we meestal thuiswerken regelen) . Het gaat niet om veel werk. Meer om een schoolritme te houden. En dat thuisblijven niet een soort vakantie wordt Dat boek zal ik eens opzoeken. Geen idee of zoontje hoogbegaafd is hoor. En als hij t is vind ik de term superslim ook fijner. Ik hoef het ook niet perse te meten. Zolang school maar met voldoende uitdaging kan blijven komen en hij gelukkig is hoeft er geen label aan te hangen. En daar wordt nu aan gewerkt dus
Pfff. Vandaag weer geprobeerd op school. Woensdag ochtend is lezen en ik ben leesmama dus eerste half uurtje was ik er bij. Maar het was al vanaf opstaan piepen en huilen. Toch doorgezet, maar na het lezen hem maar weer meegenomen. Hoogbegaafd is hij niet. Wel slim en gevoelig. En enorm goed in overdrijven. Ik hoop dat we snel de afspraak met psycholoog krijgen. Buiten dat ik hem graag snel weer vrolijk naar school zie gaan wordt het ook steeds lastiger met ons werk te regelen. Kom ook niet meer aan mezelf toe. Lontje wordt steeds korter. Als maanden niet kunnen sporten. Nu weer afwisselend bezig met school werkje begeleiden en die afschuwelijke Transformers filmpjes aanzetten. Nu wel even rust, maar op de achtergrond stomme filmpjes herrie. Moet eigenlijk boodschappen doen, maar wil hem niet alleen laten. Meenemen is ellende. En over het huishouden zal ik het maar helemaal niet meer hebben. Normaal is de woensdagochtend mijn bijkomochtend. Eerst lezen op school en dan 2 uurtjes heerlijk alleen, beetje poetsen boodschappen en beetje cocoonen. Maar dat heb ik al lang niet meer gehad. Ook met kleine broer (2 jaar) gaat het niet lekker. Die heeft opstipatie, en veel wakker in de nacht. Hebben wel medicijn nu. Slaaptekort en enorme behoefte aan een uurtje (of hele week alleen op een tropisch eiland mag ook ) alleen. Kortom..... Mama krijgt er ook buikpijn van En tot overmaat van ramp heeft mijn espressomachine het begeven :x
Even alleen op basis van het dikgedrukte. Hij heeft volgens de artsen niets (overduidelijk) lichamelijks... Heeft hij nu echt zoveel buikpijn als hij aangeeft? Wellicht is het een vorm van aandacht trekken? Of onder bepaalde activiteiten uitkomen? Hij is slim, heeft weinig uitdaging op school en heeft inmiddels dondersgoed door dat wanneer hij over buikpijn klaagt hij thuis mag blijven.... Heb je bijgehouden wanneer hij precies klaagt over buikpijn? Meestal in de ochtend? In de middag of juist in de avond? Merk je dat hij pijn heeft tijdens het spelen/tv kijken? Is het in het weekend even veel of juist minder? En kan hij aangeven hoeveel pijn hij heeft (heel veel, gemiddeld, klein beetje). Ik zou dit allemaal noteren (en meenemen naar de psycholoog), wellicht dat jullie er zelf iets uit kunnen halen. Faalangst, allergieen en voldoende drinken zou ik ondertussen ook in de gaten houden. Sterkte!
Ik wilde net vragen hoe het de afgelopen dagen was gegaan.... Maar ik lees het al. Dat van die werkjes had ik verkeerd begrepen. Ik dacht dat hij elke dag iets mee zou krijgen, maar het is dus als je hem eerder komt halen. Maar wat ontzettend vervelend deze situatie. En jullie zitten volgens mij helemaal vast. Er zijn patronen ontwikkeld waar je niet zomaar en zonder hulp weer uit komt. En dat zal niet gemakkelijk worden. Je noemde al eerder de filmpjes, als jij je daar aan stoort, zet je ze toch uit? Of kan hij zich moeilijk alleen vermaken? Heel veel succes en ik hoop dat jullie snel geholpen zullen worden!
Hoi. Dankjewel voor lieve reacties. Ik zar er idd even doorheen vanmiddag. Tja... Ik denk dat het enerzijds een verkeerd patroon is en onder vervelende situaties uitkomen is. Maar het is meer dan alleen dat in de kerstvakantie had hij het ook regelmatig. Verdeeld over de dag. Soms onder spelen maar meestal is hij dan juist wel afgeleid. Vanmorgen was het echt huilen en ook tijdens het lezen op school (waar ik dus bij zijn groepje zat) deed hij wel zijn best, maar heel sip en niet zichzelf. Na lezen weer aan mij hangen en beetje huilerige, dus nam ik hem mee. En in de auto alweer vrolijk aan het kletsen. Er speelt dus echt iets op school vrees ik. Daar hebben we vrijdag weer afspraak. Kwam deze week ook directrice tegen op de gang. Zij toonde zich ook heel betrokken. Fijn is dat Het werkje zelf had hij geen zin in thuis maar ging wel goed. Afspraak was werkje maken en daarna filmpje kijken. En dan tweede werkje en dan weer filmpje. Middag jongste gehaald en gewoon lekker met ons drietjes thuis gebleven. Morgen proberen we het weer, maar dan mag papa thuiswerken en ik naar kantoor. Faalangst zit er ook bij. Met de bijzondere combi van zelfoverschatting. Zeggen dat alles makkie is en vervolgens doodsbang om het fout te doen en dus door de mand te vallen. Boekje van vanmorgen was niveau E4. Alle vier de kinderen lazen het goed, maar struikelden af en toe over een moeilijk woord. Dus ik vroeg of ze een boekje van zelfde niveau wilden of iets makkelijker. 1 meisje wilde makkelijker. 2 kindjes hetzelfde. Mijn zoon wilde moeilijker, terwijl hij echt niet beter las. Uiteindelijk is het m3 geworden omdat ze dat boekje leuk vonden. Was prima voor ze. Werkje uit de leessleutel vond hij makkie zei hij. Maar terwijl hij bezig was zag ik dat hij er echt wel goed over na moest denken.
Vandaag hele dag naar school geweest! In de ochtend had ie wel last zei hij, maar doorgezet ben trots op hem. Vanmiddag zelfs een vriendje mee naar huis genomen om te spelen. Volgens mij had ie steun van hem gehad. Vriendje had gister ook buikpijn gehad zei hij. Dus had m erdoor gesleept. Gevierd met complimentjes en frieten (ok dat kwam ook handig uit want had geen boodschappen )
Dat bij alles makkie roepen en vervolgens niks durven doen is wel een bekende combinatie hoor. Ik denk dat hij misschien weleens slimmer kan zijn dan je denkt (Of dat je hem goed inschat maar de rest van de wereld te hoog inschat... Ook dat herken ik Daar hadden wij nogal last van) Lees eens over carol dweck en the fixed mind theorie. Klinkt je vast goed in de oren Ik ga even bijles geven aan een groepje slimme groep-5-ers Die ook om het hardst roepen dat het veel te makkelijk is maar het vervolgens weigeren om te doen omdat een foutje echt niet kan
hihi ik moet wel lachen om je groep 5-ers. En idd, die combi heb ik wel vaker gehoord. Maar als ik hem zover heb dat hij het werkje gaat maken dan zie ik dat hij er echt wel moeite voor moet doen en dat niet alles correct is. Bij een echt hoogbegaafd kind zou ik verwachten dat het ook echt vlot en goed af zou zijn. Maar dat geeft niks. Hij is zeker slim genoeg. En idd. misschien schat ik de rest van de wereld verkeerd in Het belangrijkste is dat hij vandaag weer een volle schooldag heeft gehad, en dat hij zelf blij daarmee is. Ik vermoed (hoop) dat hij over een drempel heen is. Dus ik klap nu de computer dicht en ga mijn kanjer effe lekker aandacht geven
Poeh. Een hele week naar school geweest. Nar voetbal training en naar Atletiek. We hebben vooruitgang. Maar.. Afgelopen weekend verjaardag thuis. Familie op bezoek, waaronder mijn zieke vader. Gezellig feestje, maar 's avonds weer moeilijk slapen en vanmorgen buikpijn. Wel naar school geweest, maar toen ik hem ging halen zei hij dat hij toch een paar keer had gevraagd om hem te laten halen. Juf heeft hem steeds weer weten te motiveren/afleiden en hij heft het einde van de dag gehaald. Maar zielig vind ik het wel. Doorverwijzing naar Psycholoog ligt er nog, maar de afspraak helaas niet (wachttijd ziekenhuis). Ik heb heel hard het gevoel dat zijn pijn van opa komt. Spanning over zijn ziekte. Vorige week was er een stukje op tv over kanker (kwam toevallig langs, terwijl zoon aan het spelen was, dus hij had er niet eens bewust naar zitten kijken) en die avond ook weer moeilijk slapen.
Zou best kunnrn natuurlijk. Of dat hij jouw spanning/stress oppikt. Jij bent er vast ook vaak mee bezig. Bewust en onbewust.
Je zou nog iets kunnen proberen. Hier een meisje dat als ze niet uitgedaagd wordt ook buikpijn krijgt en over het geheel niet te harden. Als we hier dan een anderhalf uur gaan 'werken' (dus echt sommen maken, woordjes schrijven, woordjes lezen) dan trekt ze helemaal bij en slaapt meteen een stuk beter. Heel bizar. Als je dat nou een paar keer met je zoon probeert en kijkt of het effect heeft, dan weet je of het (in elk geval deels) aan een gebrek aan uitdaging ligt. De koppeling met school lijkt er (naast de ziekte van zijn opa) namelijk zeker te zijn, als ik je verhaal zo lees.
Dat zou heel goed kunnen dat het te maken heeft met de ziekte van je vader. Ze voelen alle spanning. In hoeverre weet hij wat er aan de hand is? Hier lieten de kinderen in gedrag zien dat ze met de ziekte van opa zaten. We hebben ze, zo goed als mogelijk, uitgelegd wat kanker is. Dat er mensen beter worden maar sommige niet en dat hun opa niet beter zou worden. We hebben veel gepraat met ze en dat hielp ze wel. Ik zou hem eens vragen of hij verdrietig is om opa. Veel sterkte!