Hoi, Ik ben benieuwd naar de ervaringen van thuisblijfmoeders, positief en negatief. Mijn man en ik zijn momenteel opties aan het bekijken (vooral financieel) of het mogelijk is voor mij om thuisblijfmoeder te worden. Ik werk sinds de oudste is geboren drie dagen per week, maar diep in mijn hart zou ik thuis willen zijn bij mijn jongens. Ik heb een leuke en goede baan met leuke collega's, dus dat is voor mij niet de reden om te stoppen. Ik vond het heerlijk om alle dagen thuis te zijn met de kinderen tijdens mijn zwangerschapsverlof. Maar vraag mij af hoe het echt is als dit voor altijd of in ieder geval langere tijd is. Bij het verlof zit er toch een 'eindtijd' aan waardoor je er misschien op een andere manier mee om gaat dan wanneer je altijd thuis bent. Ik ben benieuwd of ik het thuisblijfmoeder zijn niet 'romantiseer', in de zin van alle tijd voor de kinderen, huishouden en leuke dingen ondernemen. Kijk ik alleen naar de leuke aspecten? Ik wil een weloverwogen beslissing nemen en niet zomaar mijn vaste baan op zeggen om er misschien achteraf spijt van te krijgen. Daarom ben ik benieuwd naar jullie ervaringen. Vooral van moeders in een soortgelijke positie die bewust hun baan hebben opgezegd om fulltime voor de kinderen te gaan zorgen. Hoe is dit jullie bevallen?
In "algemene clubs" staat een tbm topic. Ik ben ook tbm, kindjes van 5 en 3 en sinds anderhalf jaar thuis. Onze banen waren niet te combineren met de kinderen omdat we verhuisd zijn verweg van de familie en manlief regelmatig een paar weken weg is en ik in de zorg (avond nacht weekend ) een baan had, gesolliciteerd maar kon geen kinderopvang vinden. Toen besloten thuis te blijven en dat is heel fijn! Het is weleens zwaar, het meeste komt op mij neer, en financieel gezien hebben we een stap terug gezet maar de tijd met onze opgroeiende kinderen is onbetaalbaar.
Ik ben al 17 jaar thuisblijfmoeder. Voordat de oudste geboren werd werkte ik wel, maar ik had gelukkig de optie om thuis te blijven. Inmiddels moeder van 3 kinderen (17, 9, 4) en ik vind het heerlijk om thuis te zijn. Nu de jongste ook naar school gaat is het wel een hoop heen en weer met brengen en ophalen (middelste gaat hele en de jongste halve dagen), maar tussendoor alle tijd voor huishouden, boodschappen en ontspanning. Omdat de kinderen veel in leeftijd schelen, heeft ieder ook veel "alleen tijd" gehad, als de oudere(n) naar school waren. Het geeft veel rust in ons gezin, geen gestress met schoolvakanties, opvang, ziekte. En altijd ruimte voor halen/brengen naar afspraken enz. Ik hoop echt nog een tijd thuis te zijn!
Ik ben thuisblijfmoeder, deels vrijwillig en deels niet Ik kwam in de ziektewet door de zwangerschap en na de bevalling, en sinds deze maand niet meer in de ziektewet. Ik vind het op zich heerlijk om de hele dag bij mijn zoontje te zijn, maar soms is het ook best wel vermoeiend. Nou heb ik een dreumes van 1.5 die volop aan het onderzoeken is (inclusief wat zijn grenzen zijn), dus echt een momentje voor jezelf heb je niet als hij wakker is. Zodra hij in bed ligt, doe ik het huishouden en neem ik de tijd om lekker te lunchen. Wat ik vooral jammer vind, is dat er bij ons in de buurt niet echt veel kinderen van zijn leeftijd buiten spelen. Wij gaan toch wel dagelijks naar een van de vele speeltuintjes hier in de buurt, maar ik kom eigenlijk nooit andere kinderen met moeders tegen. Hierdoor vind ik soms wel dat mijn wereld een beetje klein wordt Ik zou ook best weer 1 of 2 dagen in de week willen werken. Weer gewoon onder de 'normale' mensen en ander soort gesprekken, en weer wat dingen meemaken die betrekking hebben tot mij, in plaats van tot mijn zoon. Dat als mijn vriend thuis komt, ik kan vertellen wat ik heb gedaan en hoe mijn dag was, en niet alleen wat kleine draak allemaal weer heeft uitgespookt. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen Daarnaast denk ik dat het voor mijn zoontje ook wel goed zou zijn om naar een kdv te gaan, omdat hij nu zo weinig in contact komt met kinderen van zijn eigen leeftijd. En hij vindt andere kinderen juist zo leuk! Dus het voelt een beetje dubbel. Aan de ene kant ben ik echt blij om thuis te kunnen zijn voor mijn zoon, ook omdat we een hele hechte band hebben. Aan de andere kant zou ik het ook echt niet erg vinden als ik ergens een baan vind voor 2 dagen. Ik weet niet hoe oud je kinderen nu zijn?
Ik had een vreselijk stressvolle baan waar ik dagelijks migraine aanvallen door kreeg en totdat ik een ander carrièreplan bedenk ben ik thuisblijfmoeder. Het scheelt me ontzettend veel stress, hoef niets en mag alles. Het is wel erg saai, maar dat komt ook doordat ik in een klein dorpje woon en maar weinig mensen ken. Als je ergens woont waar vanalles te doen is, zoals zwemmen met de kinderen, verveel je je vast niet zo snel en is het ook voor hen leuker.
Dit klinkt heel herkenbaar hoor! Ik herken ongeveer dezelfde gedachten. Mijn dochter was ook 1.5 jaar toen ik 3.5 maand thuis kwam te zitten tussen 2 banen in. Mijn zwangerschapsverlof is vanwege vroeggeboorte en andere omstandigheden niet fijn verlopen. Lang heb ik er van gebaald dat ik dat nooit over zou kunnen doen. Maar die 3,5 maand thuis heb ik echt als gift gezien, de kans om het toch een beetje in te halen en een periode in alle rust te krijgen om heel erg van mijn meisje te genieten. Ik ging inderdaad vaak naar allemaal verschillende speeltuintjes op de fiets, rondjes met de loopfiets, bibliotheek, vanalles knutselen, naar een heel mooi meertje een eindje verderop, het bos in, al dat soort dingen in de omgeving. Daar ben ik nu veel minder ondernemend in omdat op de vrije dagen ook de sociale afspraken staan etc. Ook ben ik toen het ineens een week prachtig weer was in maart en april spontaan een midweek met haar weggeweest in Nederland met zijn tweetjes. Vrijheid, zon, samen zijn, alle tijd van de wereld, heerlijk! Maar er is ook een keerzijde. Nu is boodschappen 1 van de zoveel dingen die ik tussendoor doe, maar toen ik met dochter thuis zat was dat soms 'het uitje van de dag'. En dan dacht ik weleens, tjee zeg, boodschappen doen, waar heb ik het over. Ik miste een invulling voor intellectuele uitdaging en contact met collega's. Daarom vond ik het ook prima om weer aan het werk te gaan, die 3,5 maand was genoeg. Misschien 4 maanden had ook nog leuk/fijn geweest, maar meer zou ik op lange termijn niet gelukkiger van worden, niet mijn bewuste keuze.
Ik heb ongeveer dezelfde dubbele gevoelens als jullie. Enerzijds lijkt het mij heerlijk om thuis te zijn met de kinderen en alle tijd voor ze te hebben. Ze worden zo snel groot. Ik ben nu twee dagen in week alleen thuis met ze, maar omdat ik in die dagen ook alle was probeer weg te werken, het huishouden doe en dergelijke, blijft er niet veel tijd over om leuke dingen te ondernemen. De weekenden probeer ik vrij te houden van dit soort 'klusjes'. Dat mijn sociale cirkel (te) klein wordt, ben ik niet zo bang voor. Mijn (schoon)familie woont in de buurt en ik denk dat als mijn oudste later dit jaar naar de basisschool gaat dat je dan ook vanzelf weer moeders leert kennen. Mijn jongens gaan niet naar een kdv, maar alle opvang is met familie. De oudste gaat wel sinds zijn 2e op vrijdag naar de psz waar hij lekker met andere kindjes kan spelen. Dit wil ik straks ook gaan doen met de tweede, ook als ik tbm wordt. Eigenlijk het enige waar ik bang voor ben is, is dat ik mijn werk en omgang met collega's ga missen. De (intelligente) uitdaging, het kletsen met collega's, het even met wat anders bezig zijn dan zorgen. Maar tegelijk als ik aan mijn jongens denk... Ze zijn nu drie jaar en zes maanden en ik wil er gewoon volledig voor ze zijn. Pffff... Konden we maar in de toekomst kijken .
Na de eerste ben ik een jaar en een paar maanden thuis gebleven. Niet vrijwillig, maar het pakte wel heel goed uit. Ik vond het heerlijk, ondanks dat ik toch veel tijd kwijt was met solliciteren. Helaas is het voor ons financieel niet mogelijk om met 1 salaris rond te komen. In elk geval niet met de vaste lasten die we nu hebben. Anders zou ik nu stoppen. Of nee. Ik zou mijn man laten stoppen, want mijn werk vind ik gewoon te leuk om mee te stoppen 😂 Maar de drukte en alle ballen hoog houden werk privé balans.... Pffffff dat breekt me regelmatig op.
ik heb het een tijdje gedaan bij de eerste en moest toen op een gegeven moment toch wat bij verdienen. met de 2e heb ik erg lang in de ziektewet gezeten + verlof er nog bij.. ik ben wel blij dat ik 12 uurtjes per week aan het werk ben. ik moet nu niet meer maar ik werk nu voor de spaarrekening zodat er wel wat achter de hand is mocht het nodig zijn. ik vind het fijn hoor om soort van tbm te zijn maar die 12 uurtjes per week werken vind ik ook heerlijk. ik zou ook niet meer willen werken dan dat want dan heb ik het gevoel dat het ten koste van mijn gezin gaat. en het scheelt ook dat ik maar weinig oppas nodig ben zo dus dat het lang wel te regelen is.
Ik dacht dat het mijn ding was, maar bij mij sloeg de verveling toch heel snel toe en miste ik mijn vak. Toch ben ik blij dat ik het geprobeerd heb en nu hebben we het qua werk zo geregeld dat wat we wel fijn vonden aan het tbm hebben behouden. Hoe het voor jou uitpakt weet je nooit van tevoren. Er is maar een manier om daar achter te komen en dat is het door gewoon te doen. Werkt het niet, dan komt er wel weer iets anders op je pad. Het is sowieso een ervaring waar je iets positiefs uit meeneemt.
Ik doe het nu al bijna 8 jaar en ik vind het heerlijk...verveel me nooit..houd mijn wereld groot door heel veel leuke dingen te doen ( op school, sport, vriendinnen) Ik kom juist tijd tekort. Genieten is het vooral.
Ik ben ook bewust thuis blijf moeder. Altijd fulltime gewerkt tot mijn zoon werd geboren. Toen ben ik 3x 4 uur in de week gaan werken. Mijn zoon was dan bij mijn ouders. Uiteindelijk ben ik gestopt met werken toen hij naar de kleuterschool ging. Hij moest dan 3 dagen een broodje op school eten omdat ik het net niet redde hem tussen de middag te halen en dat vond ik niet nodig. Uiteindelijk is het voor mij de beste keuze ooit geweest. Mijn man heeft een eigen onderneming en is heel druk dus het huishouden en de zorg voor zoon ligt volledig bij mij. Het niets moeten op gebied van werk geeft mij een hoop rust.
Ik heb heel lang verlof gehad, meer dan een jaar. Mijn ervaring: In het begin moest ik wennen aan het thuis zijn. Maar na enkele weken vond ik het heerlijk. Geen gehaast en gestress, geen moeilijk gedoe als de oppas niet kan of een kind ziek is en natuurlijk genieten met de kinderen. Echter, na enige tijd begon ik mijn werk toch weer te missen. Contact met collega's, de uitdaging...ik merkte bijv dat ik 's avonds als mijn man thuis kwam nog maar weinig te vertellen had terwijl als ik had gewerkt ik altijd vol verhalen zat. Ondanks het feit dat ik echt wel dingen ondernam... Hoewel ik de eerste tijd echt genoten heb van het thuis zijn, begon het werk na verloop van tijd toch weer te trekken. Ik was dan ook heel blij dat ik lang verlof had en niet mijn baan had opgezegd...
Ik vind het ook heerlijk om thuisblijfmoeder te zijn! Ik weet precies wat er met m'n kind gebeurd, wat hij te eten en drinken krijgt, wanneer hij gaat slapen etc. Ik heb er zelf wel een beetje moeite mee om hem bij een vreemde achter te laten, zoals kinderdagverblijf of gastouder/nanny. Zeker nu ik al 14 maanden thuisblijfmoeder ben. ik wil wel heel graag weer werken en we missen ook een groot deel inkomen, dus heb ik besloten om gastouder te worden, zodat ik thuis kan blijven bij mijn kind en ik ook nog eens wat bijverdien. Soms valt het nog wel eens zwaar om het huishouden erbij te doen. Ik doe het dan als zoonlief slaapt, maar dan nog kom ik niet overal aan toe. Hoe doen jullie dat?
Het missen van de uitdaging herken ik wel! Maar dat weegt voor mij niet af tegen de rust die ik ervoor terug heb gekregen hier in huis. Wat ik ook een nadeel vind is dat mijn man af en toe periodes heeft dat hij grapjes maakt over dat hij de kostwinner is in huis en dus alles van hem is. Dat steekt mij wel..,
Loslaten en niet alles in 1 keer doen. Ik doe elke dag een beetje en dat werkt hier hier goed. De vaste dingen zoals de wc's en de keuken elke dag...en de rest in kleine beetjes. Om de dag was opvouwen...een keer een slaapkamer helemaal goed...et cetera...