Het zit wat genuanceerder in elkaar dan de kop doet geloven. Een aantal gynaecologen wil graag dat de grens omhoog gaat omdat zijn hun patiënten nu naar het buitenland gaan met alle risico's van dien. Maar de nvog gaat het geheel alleen nog maar onderzoeken, het kan dus ook nog een andere conclusie geven. Mijn beide oma's zijn nog ver in hun 40-er jaren bevallen, voor mij maar goed ook, het betrof in beide gevallen mijn ouders. Gezien de hogere levensverwachting is de kans groot dat kinderen nu langer van hun moeders kunnen genieten dan mijn ouders op basis van statistieken konden verwachten. Tegelijkertijd zitten er wel grotere risico's aan. Ik ga ervan uit dat daar juist goed onderzoek naar wordt gedaan. Het lastige vind ik dat het heel moeilijk is om een algemene eerlijke regel te maken. Ik ben op mijn 35ste in minder goede conditie dan de moeder van een vriendje van mijn zoon op haar 45ste, maar zij zou niet meer behandeld mogen worden en ik wel. Terwijl haar risico's waarschijnlijk kleiner zijn dan de mijne. Ik ben heel benieuwd hoe je deze afweging goed maakt. Lijkt me heel lastig.
Berte Ik vind een cryo-terugplaatsing een ander verhaal. Als de cryo's uit een behandeling van voor je 45e zijn ontstaan, vind ik dat je de grens voor een terugplaatsing zeker mag opschuiven! Het zou niet kloppen als je wel IVF/ICSI mag doen op je 44e, maar dat eventuele cryo's niet na je 45e teruggeplaatst mogen worden, waardoor je ze noodgedwongen zou moeten laten vernietigen...
Gaat zelf richting de 42 jaar. Eerlijk het idee alleen al nog een kindje erbij. Nou nee. Tot rond 45 ja is persoonlijk een grens. Maar als je nog geen kinderen hebt en die wens is zo sterk? Mijn persoonlijke keuze zou het niet zijn. Maar wie ben ik om te bepalen dat tot 50 één goed plan is,
Dank je wel! Heb het gevoel dat ik ongesteld moet worden (zou ik volgende week worden) dus gezwollen borsten, maar doordat de baarmoeder verwijderd is, verzakkingen omhoog gehaald zijn en een lidteken van de bevalling van de jongste opnieuw open is gehaald en gehecht, voelt het of ik én lichte weeën én net bevallen ben..... Alles tegelijkertijd dus. Ik merk echt dat mijn hormonen van slag zijn Al ben ik wel blij dat ik geopereerd ben hoor, ik merk wel verbetering op andere punten. NU AL Weet ik in elk geval wel waar ik het voor gedaan heb.
Dit vind ik ook. Ben zelf net 41 geworden, wij wilden er eigenlijk nog een kindje bij. Is de afgelopen jaren niet gelukt, maar als het had gekund, graag! 50 vind ik persoonlijk wel echt te oud, is het op natuurlijke manier, oke...maar met hulp? Nee, vind ik eigenlijk niet zo'n goed plan. Al vind ik inderdaad ook: Wie ben ik om daar iets van te vinden?
Ik had een meisje op school. Ze was een jaar of 15 en haar ouders gingen net met pensioen. Ze had er heel erg veel moeite mee dat haar ouders al zo oud waren. Dagelijks leefde ze met de angst om haar ouders te verliezen.
Dat zijn idd 1 van de sociale aspecten van dit vraagstuk. Ik vind 'het krijgen van kinderen' vaak te egoïstisch belicht. Want 'wij vinden dat zo leuk', 'wij hebben die wens' etc etc. Ik ken ook iemand met oude ouders. Echt niet leuk. Je raakt als oudere ouder toch steeds minder 'van deze tijd'. Minder flexibel, minder energie... Al snap ik best dat de ene 50er de andere niet is. Ik merk het zelf al bij mijn man. Die is een stuk ouder dan ik. En ookal is hij een 'jonge' variant, ook bij hem merk ik het verschil goed. En als kind steeds de opmerking krijgen: 'wat leuk dat je je oma hebt meegenomen!'.
Ik vind mezelf ook een oudere ouder. Ik was nog net geen 40 toen ik mijn jongste zoon kreeg. Ik was 30 toen ik mijn huidige partner ontmoette (daarvoor 10 jaar een relatie met iemand die mij niet trouw bleek te zijn). 2 jaar later zijn we gaan samenwonen en snel daarna proberen zwanger te worden wat dus niet lukte. Uiteindelijke met IVF in dusseldorf toch 2 kinderen gekregen. Ik denk ook wel eens na over de toekomst. Als mijn jongste zoon 30 is dan ben ik bijna 70 en dat vind ik best wel oud. Dan vraag ik mij wel eens af of ik het ga meemaken om oma te worden. Ik wou dat het anders was gelopen maar dat heb je helaas niet altijd voor het kiezen.
Ik ben een kind van een 'oude' ouder, mijn vader was bijna 60 toen ik geboren werd. In tegenstelling tot wat hierboven staat heb ik er nooit moeite mee gehad. Ja op school dachten mensen dat hij mijn opa was, en dan zei ik vol trots dat hij mijn vader was! En ja, ik ben helaas op relatief jonge leeftijd (25) mijn vader verloren, toen hij 84 was. Maar ik heb wel een geweldige vader gehad! En had hem voor geen goud willen ruilen voor een jonger exemplaar. Ik was en ben altijd nog erg trots op mijn vader en zijn jonge kinderen hielden hem ook jong. Hij sportte tot op hoge leeftijd nog en was fitter dan de meeste mensen die 20 jaar jonger waren. Toen mijn vader overleed, verloor tegelijk iemand uit onze vriendenkring zijn vader op 50-jarige leeftijd. Dat gaf voor mij aan: de leeftijd speelt geen rol.
Ik denk ook wel dat leeftijd zo afhankelijk is van allerlei zaken. Mijn vader is 70 en hartstikke actief, weet prima hoe een ipad werkt helpt mijn broer met het regelen van zijn internationale bruiloft, rent prima achter zijn kleinkinderen aan en is nog zeer actief in de politiek. Mijn schoonvader is in een periode van 3 jaar van redelijk actief tot echt oud verworden. Hij is zelf ziek geweest en zijn vrouw heeft een herseninfarct gehad, maar ook daarvoor vond hij computers eng, reed hij liever verkeerd (meer dan 1,5 uur omrijden op een stuk van 20 minuten was geen uitzondering) dan leren hoe een tomtom werkt. Internetbankieren vindt hij levensgevaarlijk. Twee mannen dezelfde leeftijd, maar de ene is echt oud, de andere helemaal niet zo. Het is zo wisselend en daarom juist zo moeilijk om een harde grens te trekken.
De o.a. sociale aspecten rondom het krijgen van kinderen op latere leeftijd blijft natuurlijk discutabel, maar feiten geven natuurlijk wel aan dat er flinke risico's zitten aan een zwangerschap op latere leeftijd. Denk aan de verhoogde kans op een miskraam of de verhoogde kansen op afwijkingen bij het kindje. En wat denk je van de impact van vruchtbaarheidsbehandelingen op lichaam en geest? Onderschat dat niet. En echt, ik kan me voorstellen hoe groot de wens kan zijn ( ben zelf ongewenst kinderloos ), maar ik denk dat je de wens voor een kindje op een dergelijke leeftijd ook rationeel moet bekijken. Terugkomend op waar het dan om gaat in het artikel, nl. het feit dat vrouwen steeds vaker naar het buitenland uitwijken voor vruchtbaarheidsbehandelingen, heeft naar mijn idee in weinig gevallen te maken met de leeftijdsgrens. Naar mijn idee heeft het alles te maken met de meer beperkte mogelijkheden tot aanvullende onderzoeken en technieken. Zaken die in Duitsland of Belgie allang aan de orde zijn en in Nederland ( nog steeds ) niet toegepast worden. Wellicht dat Nederland daar de ontwikkelingen in moet maken.
Ik vond het echt te oud. Ik heb zelf een oudere vader en ik vond het verschrikkelijk. En tuurlijk Is het niet zo zwart wit maar ik loop nu tegen de dertig en ik vind mezelf echt te oud worden voor nog een vierde mocht het ons dit jaar niet gegeven zijn dan stoppen wij met proberen.
Je zou misschien denken dat ik een enorme voorstander zou zijn (37 en kinderloos), maar ik ben het niet. Sterker nog; ik werd zelfs een soort van woest toen ik dit las. Ik heb bij al mijn herhaalde miskramen ZO moeten vechten om extra onderzoeken te krijgen en om medicijnen te mogen proberen tijdens mijn zwangerschap. Maar nee; zelfs een lichte dosis aspirine was in ons conservatieve butland nog te extreem en te gevaarlijk. Maar hé, joh! Laten we nu wel ineens hip en vooruitstrevend doen en vrouwen van 50 de mogelijkheid tot IVF geven. Want dat is niet extreem gelukkig. Ik begrijp inmiddels dat het iets genuanceerder ligt. Maar ik wilde jullie even mijn initiële verontwaardiging niet onthouden
Wauw, ik kreeg mijn eerste pas toen ik 29 was. Daarmee was ik in mijn omgeving een van de jongste moeders. Grappig hoe verschillend daarnaar gekeken wordt.
Ik ben bijna 30 en mijn vader is afgelopen jaar 70 geworden en die heeft in totaal nu 4 kleinkinderen dus maak je niet te druk Soms vind ik het wel moeilijk dat ik oude ouders heb, maar aan de andere kant ik weet niet beter. Daarbij; soms zie ik de ouders van oud klasgenoten van mij die een stuk jonger zijn en dan denk ik jeeeetje wat zie je er oud uit zeg! Mijn ouders krijgen altijd te horen dat ze er nog super jong en fit uitzien, dus maak je niet te druk!
Ik heb ook oudere ouders, maar mijn ouders zijn ook altijd 'oud' geweest. Ik denk dat het getal niet meteen iets zegt, maar wel hoe je in het leven staat. Hoewel 50 natuurlijk best een extreme leeftijd is.
Het lijkt mij het beste als artsen zouden kijken naar de gezondheid van de vrouw in de plaats van iemand meteen af te rekenen op leeftijd. De ene vrouw van 50 is de andere niet, leefstijl en omstandigheden kunnen heel veel verschil maken. Natuurlijk is 50 laat en zul je als vrouw zelf moeten overwegen of het nog wel verstandig is, maar in principe moet het kunnen denk ik. Niemand heeft de garantie zijn ouders voor lange tijd mee te maken, al zijn ze 16 als je geboren wordt. En van oudere vaders wordt veel minder gezegd, zijn die dan niet belangrijk in het leven van een kind? Dus als de moeder het fysiek aankan, waarom wordt zij dan wel afgerekend op leeftijd?
Edelweiss Het is nogal een verschil als het om je eerste kind of om een vierde gaat. Jij hebt het geluk gehad om drie kinderen te mogen baren en op te voeden. Natuurlijk zul je een vierde ook heel graag willen. Maar dat is heel anders dan wanneer het maar niet lukt om zwanger te worden en de kans heel groot is dat je ongewenst kinderloos zult blijven. Dan schuiven je persoonlijke grenzen op qua behandelingen en leeftijd.