In bepaalde situaties laten we ons kind wel kiezen. Dan heb ik het over zijn kleding en schoenen bijv. Natuurlijk sturen we wel iets, anders zou hij op zijn cars sloffen naar school vertrekken. Het beleg op zijn boterham of welk fruit hij mee wilt naar school is ook zijn keuze. Hij weet m.b.t. beleg dat het niet alleen maar zoet beleg mag zijn. Toevallig vorige week bracht mijn man onze zoon naar school en er was een kindje, waarvan de ouder al weg was en de juf niets zei, die een ander gewoon klappen in het gezicht gaf. Mijn man heeft toen even dat kindje er op aangesproken dat dit niet lief was en daarna ook bij de juf aangegeven dat hij het niet oké vond dat dit gedrag werd getolereerd in de klas. Gelukkig hoor ik weinig van mijn zoon over zulke situaties, maar dit zijn dingen die we echt niet accepteren. En ja daar zou ik ook een ander kind op aan spreken. Je hoeft elkaar niet pijn te doen. Wij leren onze zoon ook om bij een probleem het zelf, pratend, op te lossen. Lukt dat niet? Dan ga je naar de juf. Als het echt uit de hand loopt dan zijn we zo op school. Ik voelde me altijd een strenge moeder die haar kind altijd maar moest corrigeren, maar hij probeert iets maar 1 of 2 keer uit en dan is het afgelopen en doet hij het gewoon niet weer. Natuurlijk is het ook een stukje leeftijdsgebonden, wat kan ik nu wel flikken en waar ga ik de grens over. Uiteraard kies ik wel mijn battle in bepaalde situaties. Maar wij hebben gewoon bepaalde normen en waarden waar we waarde aan hechten en mee willen geven aan hem en daar wil ik geen discussie over hebben met een 4 jarige.
Eens met Rabarber en Femkes... Het is net wat je wilt zien, iedere ouder maakt zelf de afweging welke strijd hij aangaat en welke niet. En buitenstaanders krijgen niet altijd het hele plaatje mee. Ik vind het grappig idd dat een aantal mensen in dit topic zeggen dat ze heel streng zijn, terwijl ze vorige week in mijn topic vertelden dat hun kinderen op de bank mogen springen 😉
@sydneys Nou jij vindt springen op de bank niet de moeite waard om de strijd over aan te gaan en ik wel. Net zoals dat sommigen niet de strijd aan gaan over of je je sjaal om moet, die ene trui aan moet, fruit moet eten etc. Het is net wat je belangrijk genoeg vindt om regels voor te stellen en waar je je kind vrij in laat om zelf te bepalen waar het zin in heeft.
Je zegt het zelf : het is net wat je belangrijk vind. ik vind het heerlijk om met zoontje te stoeien op de bank, lekker gek doen. hij mag veel in huis, maar veel ook niet. Op de bank lekker gek doen vind ik niet iets om streng op te zijn, ik vind het heel aanlokkelijk om mee te doen Hier mag hij bijvoorbeeld niet aan de geluidsboxen komen, mag er nog niet eens naar kijken bij wijze van spreken. Geen drinken, auto, zelfs geen stofje op de meubel van de tv leggen, van onze goedkope sierbrol van de ikea blijf je af , geen auto's of ander speelgoed op de muur, niks kapot maken, gooien doen we alleen met ballonnen,... maar op de bank lekker gek doen? Ik doe mee
Iedere ouder maakt toch zelf een afweging? Dus dan lijkt me ook dat ze een afweging maken in het springen op de bank. Hier mag het overigens niet.
Ik zie de link tussen streng zijn en op de bank springen niet zo. Het is toch niet zo dat als je streng bent, kinderen niet op de bank zouden mogen springen, is maar net wat de regel is. Als ze het niet mogen maar toch doen, dan ben je niet streng (en met andere dingen misschien weer wel streng)
Oja hoor. Maar in heel veel gevallen ben ik gewoon de baas. Komt bij kijken dat mijn kinderen nog jong zijn. Wat ik al zei: de oudste mag regelmatig tussen 2 setjes kiezen, maar ze snapt niets van temperaturen, dus die kan zo een jurk aantrekken wanneer het vriest. Als ze ouder zijn zullen ze vast in meer dingen mogen kiezen, zoals welk klusje ze willen doen of welke kleding ze willen dragen of op welke sport ze willen. Maar voor nu vind ik ze daar nogal jong voor. En ze mogen in huis prima zelf bepalen waar ze mee spelen, maar uit huis bepalen wij of we naar het bos gaan of naar een vriend of naar opa&oma bijvoorbeeld.
Onze middelste kiest vanaf 3,5 haar eigen kleding 9/10 keer zelf uit. In het begin moest ik wel iets bijsturen, maar dat gaat nu (met ruim 4) echt prima. Maar ik besef me dat ik daar ook wel makkelijk in was/ben én ze heeft een goed gevoel voor stijl haha. Soms geef ik aan dat er een vestje bij moet bijv, maar dan is ze al dolblij met de rest van de set De jongste (net 3) stel ik wat dingen voor en die mag dan kiezen, soms mogen de andere twee en setje uitzoeken voor d'r. Echt zomerspul ligt er nu niet in de kasten dus dan kan het ook wel makkelijker
Het gaat mij met dit topic niet om wát de regels zijn! Of een kind nu wel of niet op de bank mag springen... Het gaat er mij om, dat er ouders zijn, die hun kinderen dusdanig opvoeden, dat ze totaal geen sturing meer kunnen geven. Er is regel X. Boeit niet wát het is, maar het is iets wat het kind niet mag/kan, of juist moet doen en de ouder vindt dit belangrijk. Kind is het er niet mee eens en blijft dit aangeven. Door zeuren, door nee te blijven zeggen, door het niet te doen, doet het juist te blijven doen, of door enorm drama/driftbui... Reactie van de ouder is om op/toe te geven. Het kind krijgt zijn/haar zin. Wat leert het kind? Door vol te houden, krijg ik mijn zin. De keren erop herhaalt zich dit. Daarna gaat de ouder het conflict niet eens meer aan. DAT bedoel ik! En dan vraag ik me af, wat is er gebeurd met 'Moeders wil is wet?'
We hebben het vooral hier over streng zijn, maar dat is uiteindelijk niet de enige manier om je kinderen tot verantwoordelijke, gelukkige volwassenen te laten opgroeien. Er zijn meerdere opvoedstijlen om je kind respect en bepaalde regels bij te brengen. Een vrij, liefdevol en open gezin kan dezelfde waarden hebben, maar het heel anders aanpakken. Er wordt hier veel gesproken over opvoeding, maar uiteindelijk heb je te maken met een kind als individu. Elk kind heeft een eigen temperament/karakter. De één heeft vrijheid (binnen kaders)nodig, terwijl het andere kind gebaat is bij structuur en meer sturing. Omgangsvormen zijn, in mijn beleving niet het belangrijkste. Uiteindelijk wil ik kinderen die zelf na kunnen denken, verantwoordelijkheid nemen, plezier kunnen hebben, open staan voor verschillen (andere culturen) en dat ze opgewassen zijn tegen het leven. regels in huis moeten wel ergens toe leiden: niet omdat je het zelf zo geleerd hebt, of omdat je het eenmaal zo vindt. Voor mij gelden er een aantal basisregels in huis. Die hebben te maken met pveiligheid, gezondheid, respect voor spullen/mensen, autonomie en hygiene. Als ik geen (goede) reden kan verzinnen voor een regel, dan is het vaak uit eigenbelang en probeer ik deze niet meer te gebruiken. 'Omdat ik het zeg' is in mijn beleving dus nooit een goed argument. Jammer genoeg betrap ik mezelf er weleens op dat ik zoiets zeg tegen mijn zoontje. Ik kom uit een gezin waarin er weinig 'logische' regels waren. Ik heb daar veel last van gehad en nog steeds trouwens.
Dat heeft niet persé te maken met 'moeders wil is wet', maar met consequent zijn en je kind leren omgaan met teleurstellingen. 'Moeders wil is wet' is vaak een opvoedstijl waar je minder naar je kind kijkt (wat het nodig heeft) en meer naar jezelf en hoe je vindt dat kinderen op anderen over moeten komen. Vroeger waren niet alleen de moeders (veel vaders werkten) de opvoeders, maar ook de familie, buurt, school etc. Het was een gezamenlijk doel om kinderen in de gaten te houden en zorg te dragen voor veiligheid. Mensen voelden zich verantwoordelijk om ook op andere kinderen te letten. Nu moeten gezinnen het veelal zelf doen. Dat heeft natuurlijk consequenties in de opvoeding. Er zijn nog steeds veel ouders die hun kinderen liefdevol en consequent opvoeden. Ik heb veel studenten (werk op een mbo school) die met veel respect met mij en medestudenten omgaan. De media beïnvloed ons beeld ook sterk. De negatieve verhalen zijn het leukst om te horen/lezen. Onze opa' en oma's vonden onze ouders ook meer respectloos. Elke generatie zegt hetzelfde .
Ik kan me in bovenstaand stuk vinden, als idee. Tegelijk merk ik dat het schuurt, want ook als individueel mens sta je niet alleen. Je leeft in een samenleving, stad, buurt, gezin, vrienden. Gaat het dan alleen om de individualiteit en ontwikkeling van het kind of dit mens? Ik merk dat bij ons het individu ook moet kunnen plaats maken voor het gezin, rekening houden met elkaar. Ik vind het zo belangrijk dat ze dat leren. Een kind wat opgewassen is tegen het leven heeft leren omgaan met teleurstellingen. Ouders die geen leiding durven nemen, dat lijkt me zo onzeker voor een kind. Dan weet je als kind toch ook niet wanneer iets wel of niet mag. Waar je aan toe bent. Ik gebruik voor het woord streng liever duidelijk. Ik merk dat het z'n vruchten afwerpt. Omgangsvormen vind ik juist wel belangrijk; opa's en oma's aanspreken met u. Hoe gedraag je je in een restaurant? Ik leer het ze niet op een boze, strenge manier. Ik hoop dat ik het ze voorleef.
Mijn dochter is jonger dan jouw oudste en mag best al veel zelf kiezen. Ik vind het juist leuk om zo te ontdekken wat zij leuk en mooi en belangrijk vindt.
Nu lees ik hier steeds over rokjes in de winter en jurken als het vriest?? Uhh ja mijn dochter draagt nooit broeken, ook niet in de winter. Met een dikke maillot eronder is het warmer dan menig broek.
Ja, vind ik ook. Ik vind het juist zo belangrijk dat ze vroeg zelfstandig zijn, dat willen veel kinderen ook. Montessori had daarin wel een heel belangrijk punt: leer mij het zelf te doen. Begeleid kinderen naar zelfstandigheid, dat levert denk ik veel meer op dan zo veel grenzen stellen. En wat gebeurt er als een kind te warme kleding uitzoekt? Ze leren juist kleding bij de temperatuur uitzoeken. Ervaren doet leren denk ik altijd maar. Ik denk ook dat kinderen die als kind al serieus genomen werden en hun mening mochten uiten, later als puber veel sterker in hun schoenen staan. Ze hebben geleerd voor zichzelf te denken en volgen niet klakkeloos de mening op van anderen. Wanneer een kind leert dat moeders wil wet is, zal hij later ook weinig voor zichzelf opkomen, lastig hoor tijdens de pubertijd met al die 'peer pressure. Hier thuis telt iedereen evenveel mee. We zijn een gezin en we leren dat iedereen rekening houdt met elkaar. Er mag veel maar wel na overleg waarin ieders wensen worden gerespecteerd.
Moeders/vaders wil is ook zeker wet in ons huis! Duidelijk en consequent zijn naar de kinderen vinden wij belangrijk. Maar binnen bepaalde regels is er zeker ruimte voor de kinderen om zelf hun keuzes te maken. Het is een evenwicht. Maar kinderen hebben een opvoeding nodig, niet vriendjes die naast hun staan. Klein voorbeeldje van laatst, mijn 7jarig dochter riep laatst steeds waarom moet ik altijd netjes zijn? Heel simpel om zij niet weet dat het niet gepast om aan tafel bij het eten neus te peuteren....en ja dan vertellen wij haar wat wel en niet mag. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen de normale omgangsregels, zoals neuspeuteren doe je niet aan tafel, of niet rennen en gillen in een restaurant ect meekrijgen. Maar in de speeltuin mogen ze heerlijk gek doen
Dit dus, helemaal. Je wilt kinderen toch voor zichzelf leren denken? Toch niet steeds 'omdat mama het zegt'? En ja, dat begint ook al op kleuterleeftijd.
Ik zie het zo vaak bij vrienden van ons die ook echt alles beslissen voor hun kinderen. 'Omdat ik het zeg' is daar een standaard antwoord. Ik vind dat zo bevreemdend. Ik leer mijn kind liever van jongs af aan nadenken, argumenteren en, jawel, onderhandelen. Als zij goede redenen heeft waarom ze iets zus of zo wilt, dan kan en mag ze mij overtuigen. Uiteraard steeds binnen grenzen. Er zijn genoeg zaken waar niet over te discussiëren valt. Maar ik luister zeker wel naar haar ideeën en voorkeuren, zelfs nu op drie jaar al.
Hier ook, als mijn oudste een broek aan heeft dan gaat dat gelijk op de foto want dat is echt zeldzaam. Warme maillot of dikke legging eronder en het is warm zat.