Mijn zoon van bijna 20mnd is een lieve, maar temperamentvolle dreumes. Hij smijt graag met speelgoed, en lacht ons regelmatig uit als we hem corrigeren. Vanavond wilde hij een muziekspeeltje van de trap af gooien. Ik zei "nee, dat mag niet, dan gaat het kapot". Hij lachte en smeet het met kracht naar beneden. Enorme klap. Ik riep in een reflex "he, ben je gek geworden?! Mama zei nee!" Hij begon hysterisch te brullen en te gillen. En met zijn hoofd op de grond te bonken. Dat laatste doet hij wel vaker als iets hem niet zint, maar hij bleef maar huilen. Ik ging het speeltje oprapen, het werkte nog (wat mij verbaasde gezien de klap) en zette het bovenop de kast "klaar voor vandaag, mama zei nee en je doet het toch. Nu krijg je het niet meer". Hij begint nog harder te schreeuwen. Ik heb hem even gelaten, hij had een drukke dag bij de opvang, langer dan normaal omdat mijn vriend hem niet kon ophalen, dus missch moest hij even uitrazen. Maar eigenlijk vond ik het toch wel zielig.... Hij wilde ook niet meer bij mij in de kamer zijn. 5min later komt hij opeens naar me toe, wil opgetild en begint me al snikkend kusjes te geven... Is dit gewoon dramagedrag van een peuter of heb ik het verkeerd aangepakt?
Voor een woede uitbarsting van moeders heb je zeker niets verkeerd gedaan. Je hebt je kind niets aangedaan en je bent niet enorm uit je slof geschoten. Hier schrikt zoon er ook weleens van hoor als de maat vol is, maar soms kan hij het beter even zelf verwerken en dan weer een knuffel op komen zoeken. Hoe had je het achteraf aan willen pakken, gezien je twijfelt?
Prima aangepakt hoor, niet schuldig voelen. Ik heb ook zo'n temperamentvolle peuter die je echt kan tarten. Ik heb ook wel eens geroepen wat jij hebt gezegd gevolg was nog meer drama. Ik laat haar uitrazen en ze komt vanzelf weer bij mij voor een "uffel" ...
Ik zou zeggen, meteen troosten. Maar inderdaad, ik hem hem niets aangedaan, nog niet aangeraakt. Hij zoekt echt onze grenzen op soms. Soms moeten we toch even streng en duidelijk zijn. Maar voor mijn gevoel is hij nog dat kleine, hulpeloze baby'tje...
Nee je hebt het prima gedaan. Hij is zijn grenzen aan het verkennen bij je en dat uit zich soms heel heftig. En die driftbuien hebben ze soms ook echt even nodig om wat kwijt te raken. Zorg dat je hem (van een afstand) in de gaten houdt dat hij zichzelf geen pijn kan doen en laat hem even. Als je merkt dat hij wat rustiger wordt kun je vragen of het over is of hij bij jou wil komen. En als dat antwoord ja is, is de driftbui meestal over en gaan ze weer knuffelen en fijn spelen. Zeker niet de leukste en makkelijkste momenten, maar ze horen erbij. Hier een heftige peuter die buien kon hebben die 3 kwartier aanhielden. Maar ik ben altijd consequent gebleven. Ook al stond ik dan soms zelf met tranen in de ogen.
Oeh, heel herkenbaar!! Zo'n zelfde typetje hier in huis en ja...soms kun je dan echt even uit je slof schieten. Ik vind niet dat je verkeerd gehandeld hebt hoor. Even laten uitrazen (ook dat bonken met het hoofd is heel herkenbaar...ik houd het in de gaten, maar probeer er verder niet al teveel aandacht aan te schenken anders wordt het alleen maar erger) en dan troosten en knuffelen. Succes! Pittige periode...
Heb je ook verteld dat je het af zou pakken of deed je dat ineens? Weet hij dat je vaker dingen afpakt? Dus dat dat een logische consequentie is? Anders had ik het nog even gezegd van mama heeft gezegd Niet gooien. Als je dat nog eens doet leg ik hem weg en krijg je hem niet meer. Verder is het normaal gedrag van je zoontje hoor en je hebt het goed gedaan
Zoooo herkenbaar! Hier begint het hysterische gedrag ook te komen, zoontje heeft echt door dat als mama 'nee' zegt, je ook best 'ja'kan doen. En gooien is daarbij favoriet Maar voor m'n gevoel is het nog maar zo'n klein baby'tje! Ik lees even mee dus!
Hier exact hetzelfde! Heel herkenbaar dus Echt het uitdagen. Erg belangrijk om consequent te blijven, ook als je moederhart zegt pak hem op en troost hem. Het hoort echt bij de leeftijd. Ik vind ook dat je het goed hebt aangepakt. Ik ben normaal de rustigheid zelve maar met zo'n pittige peuter schiet ik ook weleens (flink) uit m'n slof . Om je/jullie wat houvast te geven, sinds een maand is hij zóóó veel rustiger en liever!! Haha! Ik heb periodes gehad dat ik dacht, blijft hij altijd zo?? Nee dus, althans voor nu...
Ik doe het ook zo hoor. De jongste heeft gisteren bedacht dat van de bank springen leuk is, ze is 1,5 en kan helemaal niet springen. Ik kreeg echt een hartverzakking toen ik het haar zag doen, maar even later deed ze het gewoon nog eens. 'Ben je helemaal betoeterd? Je mag niet van de bank springen!' En toen vond ze dat heeeel stom, want van de bank springen is natuurlijk erg leuk
Dat doe ik als ze met iets relatief onschuldigs gooit, iets dat stuk kan gaat hier ook direct op de kast.
Temperamentvolle peuter en lees niets echt heel raars. Wel heel belangrijk voor de hechting: het goed ontvangen van z'n goedmaak initiatief (jou opzoeken en kroelen). Ook al is dit kort na de gebeurtenis, ontvang m. Het geweten is nog niet ontwikkeld dus mogelijk schakelt hij sneller dan jij. Ontvang m echter wel, hij moet leren dat jouw frustratie en liefde naast elkaar kunnen bestaan. Wanneer hij vervolgens weer doorgaat kun je m weer begrenzen (frustreren) maar de tussenliggende ontvangst zijn zijn goedmaak initiatief is essentieel voor t vertrouwen in onvoorwaardelijke liefde. Dus als je dat deed geen punt hoor! Juist goed want liefde en grenzen horen samen te gaan
Minstens 100x al gezegd....papa, opa, oma, gastouder, iedereen voert hier hetzelfde beleid. Er wordt niet met spullen gesmeten. Hij hield het ook echt over het traphekje heen terwijl hij mij aankeek van "mama kijk eens wat ik van plan ben...mag niet he...". Hij doet het echt niet om mij te pesten, maar hij vindt het fascinerend dat hij zo'n kabaal kan veroorzaken door het van de trap af te gooien. Hij begint echt in de gaten te krijgen dat hij invloed kan uitoefenen op wat er om hem heen gebeurd.
Ik heb hem inderdaad op schoot gepakt toen hij snikkend aankwam met kusjes en zei "mama, op, op" (opgetild worden). Ik vond het zo zielig Daarna ging hij ook weer met iets anders spelen en had hij niet eens meer in de gaten dat dat muziekding op de kast stond...
Oh ja dat zie ik helemaal voor me. Inclusief een 'dondersteen uitdrukking'. Ik moet soms best mijn best doen niet in de lach te schieten, want ze worden best creatief in ondeugend zijn. Het is echt goed dat iedereen in je familie hetzelfde beleid hanteert. En laten we eerlijk zijn; het is toch ook leuk om te zien hoeveel kabaal iets kan maken en wat voor reactie mama daar op heeft
Oh zo. Ja dat doe ik idd ook. Maar ook bij dingen die niet zo snel stuk kunnen zeg ik tegen hem dat het stuk kan gaan. hij ziet het verschil toch niet
Ik denk dat je het goed hebt aangepakt hoor. Op een gegeven moment moet je wel grenzen gaan stellen. Ik heb van de week dochterlief zo uit bad gehaald. Ze had een beker water die ze zo op de mat naast het badje leeg gooide. Dus toen meteen gewaarschuwd dat ik dat niet wil hebben en als ze het nog een keer deed, ze meteen uit bad kon. Binnen 5 minuten lag er nog een beker water op de mat. Tranen met tuiten, ze was zo vreselijk verdrietig... Maar het houdt een keer op. Ze neemt een loopje met ons als we het niet zo aanpakken. 5 minuten later had ze weer de grootste lol en toen ze de keer erna weer in bad ging zei ze 'mama, ikke niet met water gooien he?' De boodschap was overgekomen en ze heeft het ook niet meer gedaan