Ze wenst het je niet omdat een van haar kinderen een angst heeft, maar omdat je er zo luchtig over denkt en dat je het wel leuk vindt de angst van anderen, of nee 'irritant en niet nodig'. Ondanks dat ik totaal geen bang aangelegde kinderen heb, zou ik het helemaal niet grappig vinden een neefje/nichtje/ander kind dat zich zo ongemakkelijk, bang of ook echt rot voelt. Of dat door een hond, spin of weet ik wat is. Als volwassene kan je nog beredeneren dat een angst misschien niet terecht is, maar bij kinderen is dat veel lastiger.
Ik vind t niet leuk en grappig, heb ik net al uitgelegd. Verdere discussie is niet nodig, iedereen zo z'n eigen mening
Haha dan heb je aan mijn zoon een verkeerde. Die werd laatst gevraagd om te spelen en zijn antwoord was "ja als je moeder dan wel de hond buiten doet" hahaha die is daar helemaal niet van. Ja als hij in een hoekje ligt en gewoon "hond" is maar geen enthousiaste hond die wilt snuffelen bij hem dan word hij bang en wilt hij naar huis. Heb je geen plek waar de honden dan mogen zijn afgezonderd van de huiskamer? Wij hebben bijvoorbeeld een traphekje wat de open keuken van de woonkamer afscheid en daar zou prima een hond in de keuken kunnen zonder dat kinderen daar last van hebben en dan zitten ze binnen. Kan me best voorstellen dat kinderen die er niet mee opgegroeid zijn er "bang" voor zijn of er niets van moeten hebben.. Dat haal je er niet zo makkelijk uit bij een speeldate. Mijn dochter is 7 en die weet ondertussen wel dat honden oke zijn dus vind dat geen probleem maar mijn zoontje die 4 is en net de "grote kinderen wereld" betreed is nog erg onzeker daarover terwijl we toch redelijk vaak kinderboerderijen bezoeken, mijn broer honden heeft en we vaak in het park of bos lopen met losse honden.
Tuurlijk jij bent zo'n moeder die net 9 maanden een kind heeft en nu al weet hoe het over 5 jaar is...bijzonder vind ik dat altijd.
Zoonlief klom in mijn nek als die een hond zag echt zeven jaar hoppa til mij maar op mama.Hij heeft altijd angst gehad voor honden hoe dat komt i dont now. Schreef ook ben niet opgevoed met honden en vind ze wel lief maar heb er niet zo heel veel mee. Ik laat honden wel aan mij ruiken en ik geef ze best een aai over de bol als baasje dat wilt goed vind. Ook dochter is bang voor honden wel gaat het nu wat beter met kleine hondjes dat is aaibaar lijkt ! Weet dat juist grote honden vaak beter tegen kinderen kunnen maar ze zijn groter en een keer een vriendelijke spontane ontmoeting vrolijke hond en kind kan om liggen. Zeker kinderen die het niet gewent zijn. Ze mag wel spelen bij mensen met honden maar doe haar dan geen plezier mee omdat ze het echt eng vind.En zoon nu 15 is nog steeds niet dol op honden loopt liever een rondje om.
Ik wist niet dat je zo gefrustreerd was. Misschien kan je beter niet in topics komen die zo gevoelig bij je liggen
Ik vind mensen die mijn dochters dwingen hun hond leuk te vinden en contact forseren irritanter dan de angst/terughoudendheid die mijn dochters hebben. Bovendien vind ik het alleen maar logisch en gezond dat je een onbekende hond (en welk ander dier dan ook) niet zomaar vertrouwd en zelfs bij dieren die je wel goed kent vind ik voorzichtig zijn op zijn plaats: het blijven dieren.
Ze is relaxt omdat ze een hond gewent is.Was ze dat niet gewent krijg je vaak ook angstiger kinderen. Dochter was ook bang voor katten nu wij zelf een kat hebben vind ze het prachtig onbekend maakt onbemind. Ze is nu wel iets ouder en begrijpt het beter maar mijn zusje had katten als ze er maar een al zag klom ook zij net als broerlief in mijn nek. Ik ga er rustig mee om push ze niet om een dier te aaien dat komt allemaal wel van zelf of je blijft een angst houden voor honden zoals mijn zoon. Hij haat ze niet hij heeft er niks mee waarschijnlijk met een kleine honden pup dat hij er wel aan zou wennen. En hij over zijn honden angst heen zou kunnen komen. Maar ik neem geen hond. Vind een kat al meer dan voldoende.
Veera, als jouw dochter over 1 of 2 jaar ineens doodsbang wordt van vliegen, moet ik het dan ook eigenlijk wel leuk vinden dat mijn kinderen ten opzichte van vliegen geen bange schijterds zijn en er vrolijk naast lopen te huppelen?
Ik weet het nog niet. Ergens vind ik dat kinderen er uiteindelijk mee moeten leren omgaan, een hond is een huisdier wat je veel ziet in deze tijd. Zoals ik er nu over denk zou ik de honden wel even weg doen, maar uiteindelijk kinderen die op bezoek komen wel leren dat de honden los kunnen. Vind het ergens een beetje idioot dat ik mijn honden weg moet zetten omdat de ouders geen moeite zouden willen nemen om hun kind daar aan te leren wennen. Maar dat is hoe ik er nu over denk. Mijn zoon is nu 2 en zelf weinig bang voor mensen, dieren of dingen en opgegroeid met honden dus is het makkelijk voor mij nu.
Sorry, maar jij denkt wel erg simpel. Ik bedoel, er zijn genoeg honden waar je beter wel een beetje bang voor bent! Ik leer Dl (die nergens bang voor is) dat vreemde honden misschien wel niet van kinderen houden, en dat ze sowieso allemaal grote tanden hebben dus dat ze er niet zomaar op af mag denderen. DAT is verstandig.
Dit idd. En mijn oudste is eens (gelukkig niet erg), gebeten in zijn voet door een hond (van mijn zusje notabene), enig idee hoeveel moeite, tijd en inzet het heeft gekost om hem uberhaupt weer langs het bos te laten lopen?
Wij krijgen alleen maar kinderen op bezoek die bang zijn voor de hond. En als ze meegaan naar kinderboerderij, of geitenboerderij, dan zijn ze ook allemaal bang voor de beesten daar. Ik vind dat erg jammer (dl is dol op beesten en geeft graag flesjes etc) en dat kan ze dus nooit delen, binnen onze vriendenkring/familie). Maar die mensen gaan dus wel mee, dus ze doen hun best. Wat kan je dan nog meer verwachten van die ouders? Ik sprak pas iemand die 25 (!) jaar geleden op mijn verjaarspartijtje in haar arm is gebeten door onze toenmalige hond. Voelde me behoorlijk lullig. (Het was een lieve hond, maar wel beschermend ingesteld.) Dus er kan altidj iets gebeuren.
Dat is toch totaal wat anders? Ik heb t over hondjes uit de familie waar ze rustig tussen speelt terwijl nichtje en neefje hysterisch gillen
Wat maakt het uit of het hondjes 'uit de familie' zijn? Als je zelf niet opgroeit met een hond binnen je eigen gezin, ken je dat dus niet. En honden weten heel goed het verschil tussen eigen gezin en andere mensen-dat was de link die ik legde.
Hier overigens niemand die niet wil komen vanwege de honden, ik zit zelf lekkerder als de honden in het tuinhuis zitten als er kinderen komen spelen. (Dit omdat we al wat vechtpartijen tussen de honden hebben gehad als deze verkeerd benaderd werden, ondanks onze uitleg...hebben een gedragstherapeute laten komen en er hangt ook een briefje op de keukendeur, voor degene die achterom komen, dat ze de honden moeten negeren en sindsdien gaat het goed...zoontje en de honden gaan overigens prima samen, voor het geval daar vraagtekens bij zijn ) Zonder het tuinhuis had het wel een lastiger verhaal geworden...
Ik ben eerder bang voor de opvoeders van de honden. Want daar gaat het vaak verkeerd. Maar eerlijk? Ik heb een hond. Tien jaar de komende week. Een goedzak, een bearded collie (zo'n samson en gert hond). Ik heb alle cursussen en trainingen met hem gedaan die denkbaar zijn, ik heb zelf cursus gegeven en dus kortom; ik denk wel te weten hoe ik hier mee om moet gaan. Ik zal dus ook kinderen nooit alleen laten met de hond, maar ik ga de hond dus ook niet per definitie afzonderen. Dit verstoort namelijk de rangorde, waardoor je juist problemen kunt krijgen. Kinderen die hier komen en bang zijn; dat mag. Ik begrijp dat heel goed. De hond gaat heel even even apart en zodra er rustig gespeeld komt hij er weer bij. Zowieso kom ik altijd eerst thuis met alles erop en eraan en als ik klaar ben met jassen en tassen enzo, is de hond aan de beurt met begroeten. Hij is dus gewend om kalm te blijven. MAAR; laatst heb ik bijna moeten besluiten een kind op te laten halen. Het bleef maar gillen en krijsen. Zelfs toen de hond lag te slapen. Ja sorry, maar het arme beest werd er bloednerveus van. Toen heb ik ook gezegd dat bang zijn mag, maar als het stoppen met schreeuwen (het was hysterisch) niet zou lukken, dan zou het speelafspraakje stoppen. Ik probeer dus echt wel rekening te houden met angstige kinderen. Het valt mij op hoeveel kinderen echt bang zijn en zelfs hysterisch dus kunnen reageren. Ik moet echter ook rekening houden met de hond. Het lijkt zo simpel; gooi maar apart, maar het heeft in sommige gevallen consequenties voor het gedrag van de hond. Nu heb ik een makkelijk ras en over het algemeen zijn de meeste kinderen hier wel aan hem gewend. Je hoort of ziet hem niet. Maar ik realiseer me dus dat er genoeg mensen zijn die er heel anders mee omgaan dan ik dat doe. Dát is mijn angst eigenlijk; word de hond bewust opgevoedt?
Zou ze toch proberen op een kamer of zo even te laten. Mijn jongste zoontje is al twee keer door een hond omver gelopen in het bos. Die is echt doodsbang voor honden en denk niet dat dit snel over zal gaan.